IN MEMORIAM (Mαριάννα Ζαχαριάδη, 1990-2013)

 

Στις εφημερίδες, οι νεκρολογίες (obituaries, στ’ αγγλικά), είναι από τις πιο «διαβαστερές» σελίδες. Ποτέ όμως, σε αντίθεση με τις «αγγελίες θανάτου», δεν είδα αυτές τις σελίδες σαν «μακάβριες γωνιές» - παρά μόνο ως οφειλόμενη καταγραφή «στιγμών ξεχωριστών» από τη ζωή ανθρώπων που, στις μικρές ή μεγάλες κοινωνίες μας, άφησαν το πάτημά τους. Πάντα με προβλημάτιζε δυσκόλευε όμως, στη γραφή και στην ανάγνωση, η αποτύπωση των στιγμών της ζωής ανθρώπων που κάποια μοίρα κακιά θέλησε να είναι ελάχιστες. Πολύ λίγες, προκλητικά λίγες, αδιανόητα λίγες, για την ομορφιά που τέτοιοι άνθρωποι, πρόωρα χαμένοι, πρόλαβαν να χαρίσουν. Στους οικείους τους, αλλά και στους εκτός αυτού του στενού κύκλου. Δυσκολεύομαι να γραψω για το «χρυσό κορίτσι» που όλοι θρηνούμε από χθες. Κάποιοι, το ξέραμε από παλιά. Κάποιοι, το μάθαμε αργότερα όταν την καμαρώναμε αθλήτρια, να πετάει πάνω από τον πήχυ στο «επί κοντώ». Και κάποιοι, την μάθαμε τώρα που ο καρκίνος (να! εδώ τόχω να του αποδώσω ό,τι πιο σιχαμερό μπορώ στο λεξιλόγιό μου ν’ ανασύρω…), την «έφαγε» μπαμπέσικα. Δεν είναι μόνο η ηλικία της που «πονάει». Είκοσι-τριών Μαίων, ποιος Θεός μπορεί να θέλει τέτοιο κακό; Είναι, κυρίως, το χαμόγελο και το θάρρος της. Τα λόγια που έγραψε στο facebook, παρακαταθήκη προς εμάς όλους που αφήνουμε τη ζωή να περνά χωρίς σκοπό: «Μην την ξοδεύετε τσάμπα και σε άχρηστα πράγματα, κάντε όλα αυτά που ονειρεύεστε χωρίς να αφήσετε τίποτα ανεκμετάλλευτο»

Η Μαριάννα Ζαχαριάδη πέθανε χθες, Μ. Δευτέρα 29.04.2013, σε νοσοκομείο της Αθήνας, από επιπλοκές λόγω καρκίνου του λεμφατικού ιστού σε ηλικία 23 ετών. Ηταν πρωταθλήτρια Κύπρου στο αγώνισμα του άλματος επί κοντώ.