ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (10.04.2013)

Καλημέρα, και καλωσορίσετε στην "εκπομπή" μας εδω, στο filoftero! Που σήμερα έχει Κάλας, και κρυφτουλι της Άνοιξης, και Σαρλώ, και Τσίπρα, και Θαλασσινό, Κανά, το ξυπνητήρι μιας ακροάτριας και Πυγμάχο από ενα νέο συγκρότημα ενθουσιωδών μουσικών.

Το ξέρω πως δεν ειναι το ίδιο, και τίποτα δεν μπορει να υποκαταστήσει το κλασικό ραδιόφωνο. Αυτό που, πολλοί από εμάς, επιμένουμε να ονομάζουμε "τρανζίστορ".

Και σίγουρα, "αποκλείει" και εκείνους, τους πολλούς, που δεν τα πάνε καλά ακόμα με το Ιντερνετ και όλα τα "εργαλεία" του, όπως και όσους μετακινούνται, αφου ακόμα δεν έχει έρθει στην Ελλάδα το "ασύρματο σήμα", που υπάρχει στην Αμερική και σε άλλες χώρες, και που σου επιτρέπει, όπου και εάν βρίσκεσαι (στο αυτοκίνητο, κάπου έξω, οπουδήποτε) να ακους το ραδιόφωνο που επιλέγεις.

Όπως και να έχει, όμως, αυτό το "πειραματικό παιχνιδάκι", το blog-radio, όπως το είπαμε, έχει και τουτο τη χάρη του, και η ανταπόκριση από εσας με συγκίνησε, και μου δίνει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση να προχωρήσω και να υλοποιήσω μαζί με καλούς φίλους και συνεργάτες, το web-radio. Που, αν μη τι άλλο, θα δίνει φωνή στον λόγο, θα έχει συγκεκεριμένη και σταθερή ροή προγράμματος και, ελπίζω, θα έχει στίγμα και θέση στον αχανή κόσμο της ιντερνετικής ραδιοφωνίας.

Πολλά είπαμε, όμως, κιόλας. Και αρχίζουμε τη εκπομπή σήμερα με την μεγάλη Μαρία Κάλας στο Ave Maria του Charles Gounod, που  βασίζεται στο 1ο πρελούδιο του "Καλώς Συγκερασμένου Κλειδοκύμβαλου" του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, και που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό σαν σήμερα, 10 Απριλίου του 1853.

 

Η μέρα μας υποδέχτηκε με τα όμορφά της σήμερα, εδω στην Αθήνα, το "βλέπω" στο Ιντρνετ, γιατί δεν ειμαι εδώ, δραπέτευσα λίγο...  Η Άνοιξη παίζει αυτό το υπέροχο παιχνίδι "μέτρα ως το δέκα και βγαίνω", αλλά εμείς το πάμε αργά-αργά το μέτρημα, να προλάβουμε να κρυφτούμε ακόμα πιο πολύ.

Απολαύστε, σε μία από τις τελευταίες παραστάσεις του, σε ηλικία τον αξεπέραστο Τσάρλι Τσάπλιν, σε ηλικία 63 ετών πια, να τραγουδά και να χορεύει για την Ανοιξη.

Το βίντεο κόβεται ... λίγο απότομα στο τέλος, αλλά αν βάλετε Chaplin - Limelight στο YouTube, μπορειτε να δειτε και τη συνέχεια.

 

Υπέροχος δεν είναι;

Λοιπόν, ναι. Παρακολούθησα τη συνέντευξη του Αλέξη Τσιπρα στον Αλέξη Παπαχελά, και η πρώτη μου παρατήρηση είναι ότι ΗΤΑΝ συνέντευξη. Δηλαδή, δύο άνθρωποι, και όχι ολόκληρος συρφετός γύρω από ένα τραπέζι - αυτό που, τρομάρα μας, μάθαμε να ονομάζουμε "πάνελ" - κάθησαν ο ένας απέναντι στον άλλον, και ακούστηκαν οι ερωτήσεις του ενός, και οι απαντήσεις του άλλου. Ετσι πρέπει να είναι η δημοσιογραφική συνέντευξη - όλα τα άλλα, είναι απλώς βαριετέ!

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν άνετος. Πολύ άνετος, όμως, για την σοβαρότητα των θεμάτων που του ετέθησαν, και για μένα όχι πειστικός στις απαντήσεις που έδωσε. Υπενθυμίζω: βλέπαμε και ακούγαμε έναν άνθρωπο που ίσως κληθεί από τον ελληνικό λαό να κυβερνησει τον τόπο, και μάλιστα σε μία χρονική στιγμή και κατάσταση που όμοιά της, σε κρισιμότητα, δεν θυμάμαι στον βραχύβιο βίο μου των 50 χρόνων.

Θα πείτε: Ο προεκλογικός Σαμαράς σε έπειθε; Όχι βεβαία. Και, μολονότι ανακουφίστηκα που μετα την εκλογή του αποδείχτηκε ανακόλουθος με τον προεκλογικό του εαυτό, δεν είναι δυνατόν συνεχώς να παρηγοριέμαι σε αυτόν τον τόπο με πολιτικούς που δεν πράττουν όσα υπόσχονται. Διότι, συνήθως, όσα υποσχέθηκαν, για μένα, ησαν από επικίνδυνα έως και φουσκες. Αυτό, αποδείχτηκε πλέον.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το "εξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ" του Α. Παπανδρέου, που φυσικά, και ευτυχώς, δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Ο Α.Τσίπρας, σε αρκετά σημεία της συνέντευξής του μου θύμισε τον Παπανδρέου, αλλά χωρίς το ακαδημαικό του προσωπείο. Ο πρώτος ήταν professor του λαικισμού. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα στο μεταποτυχιακό, και έχει λίγο δρόμο...

Διακόπτω για ένα τραγούδι, και συνεχίζουμε. Είναι η Μελίνα Κανά στο τραγούδι "Οταν Τραγουδάω" (μουσική-στίχοι Θανάσης Ππακωνσταντίνου), εδω σε συναυλία, με την Ορχηστρα Νυκτών Εγχόρδων του Δήμου Πατρέων. Καταπληκτική ερμηνεια.

 

"Τα τραγούδια παίρνουν κάτι από τη ψυχή μας, και το μεταφέρουν στο στερέωμα" - Μελίνα Κανά, στο "Οταν Τραγουδάω" του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Να, τι σημαίνει συνέπεια! Σ' αυτά που κάνεις, και που δεν χρειάζεται να τα λές.

Είναι αυτή η "συνέπεια" που τόσο επώδυνα πια απουσιάζει από το πολιτικό μας τοπίο, και που ηταν κραυγαλέα σε όλα τα λεγόμενα του Α.Τσίπρα χθες στον Παπαχελά.

Γενικές, αόριστες, "ωραίες" κουβέντες, για "συμμαχίες που πρέπει να κάνουμε με τον Νότο", σύμφυτες, όπως πάντα, με μικρές και μεγάλες δόσεις λαϊκισμού.

Είπε, φερ ειπείν, ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης "έφερε την Μέρκελ στο νησί για την σύνοδο του Λαικού Κόμματος", για να δείξει ότι έχει την υποστήριξή της, και είδαμε ότι τελικά η Μέρκελ ούτε που τον έλαβε υπ' όψιν.

Το συμπέρασμα είναι ορθό. Αλλά η προσέγγηση του κ. Τσίπρα σαφέστατα επιφανειακή και λαικίστικη. Ο ίδιος δεν μιλάει τώρα για ανάγκη δημιουργίας συμνμαχιών; Δεν πήγε ο ίδιος στηγν Αργεντινή και στη Βενεζουέλα; Η δημιουργία εντυπώσεων ήταν ανέκαθεν μία από τις ενδημικές παθήσεις της ελληνικής πολιτικής.

Λεπτομέρειες, θα πείτε. Ναί, αλλά δεν είναι άδικο, νομίζω, να εγκαλεί κάποιος τον πιθανό αυριανό πρωθυπουργό της χώρας, όταν αυτός γενικολογεί διαρκώς, και ταυτόχρονα στέκεται και επιλέγει βολικές, αλλά όχι αληθινές λεπτομέρειες.

Προφανως, δεν μπορώ να κάνω πλήρη πολιτική ανάλυση εδω της συνέντευξης, αλλά επαναλαμβάνω: Ο Τσίπρας που ειδαμε και ακούσαμε χθες, εάν κυβερνησει έτσι, αορίστως και με ευχές (ακόμα και το αραβικό τόξο φιλίας, που δεν μας ωφέλησε ποτέ και σε τίποτα, θυμηθηκε), ειναι βεβαιο ότι θα βγάλει στους δρόμους αυτούς που σήμερα βλέπουν σε αυτόν μια καλή εναλλακτική λύση.

Παντελής Θαλασσινός. Δεν φταίω εγω που μεγαλώνω. Φταιει η ζωή που'ναι μικρή.
 

Ένα μέιλ, από την ακροάτρια κυρία Δαμιανού:

"Υπήρξα ένθερμη ακροάτρια της εκπομπής σας τα πρωινά, στο Γ΄πρόγραμμα(είχα συνδέσει το ξυπνητήρι μου με την έναρξη της).

Κάποτε σας έχασα και όταν συμπτωματικά άκουσα τη γνώριμη φωνή στη συχνότητα του Β΄προγράμματος ενθουσιάστηκα, φροντίζοντας να επιλέγω την εκπομπή στις 10π.μ.

Κρίμα που η ιστορία επαναλαμβάνεται πάλι,δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα, η ειλικρίνεια βλάπτει σοβαρά τις ζωές μας. Ζήτω λοιπόν η αναξιοκρατία και ο νοσηρός συνδικαλισμός που μας στερεί από ανοικτά και δημιουργικά μυαλά!

Με πολλή εκτίμηση
Βασιλική Δαμιανού"

Η απάντηση:
 

Ευχαριστω πολύ κ. Δαμιανού.

Εσείς, οι λίγοι άνθρωποι που βάζατε ξυπνητηρι και με περιμένατε κάθε μέρα, είναι η μικρή δύναμη που μου απόμεινε για να προσπαθήσω να ξανασηκωθω.

Λένε πως ίσως ... μου επιτρέψουν οι συνδικαλιστες δημοσιογράφοι να επανέλθω την άλλη εβδομάδα, για να ολοκληρωσω μάλλον τον κύκλο των 15 εκπομπών που "χρωστω" στην ΕΡΤ ως εξωτερική παραγωγή.

Κατόπιν, ό,τι είναι θέλημα Θεού, άς γίνει. You Can't Beat The System, λέει μια κουπα που έφερα από την Αγλία το 1992 που επέστρεψα στην Ελλάδα, και έκτοτε απ' αυτήν πίνω κάθε μερα τον καφέ μου.

Ηδη, ξεκίνησα να σχεδιάζω ένα ιντερνετικό ραδιόφωνο με λίγους καλούς φίλους, και στο μεταξύ "εκπέμπω" ένα παράδοξο πρόγραμμα από χθες, στο ιστολόγιό μου www.filoftero.blogspot.com, με τραγούδια που επιλέγω από το YouTube, και με τον γραπτό μου λόγο ενδια΄μεσα, να υποκαθιστα τον προφορικό.

Δεν ειναι το ίδιο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να ευχαριστησω όλους εσας που βάζατε το ξυπνητήρι για να με ακούσετε.

Ας κλείσουμε την μικρή αυτή "εκπομπή", με τους Mumford & Sons, στο περίφημο Boxer των Simon & Garfunkel.

Γειά χαρά, ευχαριστω, και περιμένω τα σχόλια, τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις σας, είτε εδω, στα comments, είτε στο bavzer@gmail.com
 

Χρήστος