ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΟΝΙ ΧΟΠΚΙΝΣ

Καλησπέρα. Ειναι Παρασκευή απόγευμα, και είπα να κάνω "εκπομπή". Είναι ωραία, τελικά, να καθορίζεις εσύ τη μοίρα σου και όχι άλλοι - αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι αν κάτι μου έλειψε από τις ζωντανές εκπομπές στην ΕΡΑ, αυτό ηταν (όχι οι διάδρομοί της,  αυτοί ξεχειλίζουν από ίντριγκα και μιζέρια), αλλά οι φίλοι μου οι ηχολήπτες που τραβούσαν το δικό μας ζόρι και άντεχαν τις δικές μας ιδιοτροπίες, όπως και οι κοπέλλες που απαντόυσαν στα τηλεφωνήματα των ακροατών, η ζωντανή επικοινωνία με τους οποίους, επίσης μου έχει λείψει.

Αλλά, επειδή πολλή κουβέντα έγινε πάλι αυτές τις μέρες, σε όλα τα ΜΜΕ, για τις συνεχιζόμενες απεργίες και στάσεις εργασίας των "Δημοσιογράφων της ΕΡΤ" (τους βάζω σε εισαγωγικά διότι μόνοι τους επέλεξαν να αποτελεούν "ξεχωριστή κατηγορία" εκεί μέσα), και έχουν ειπωθει πολλές ανακρίβειες και πολλά ψέμματα, όταν θα νοιώσω έτοιμος, πολύ σύντομα σίγουρα, θα πω και εγω την άποψή μου για όσα συμβαίνουν σ' αυτό το μαγαζί, χρόνια τώρα. Άποψη, που σίγουρα θα με θέσει οριστικά εκτός του παιχνιδιού τους. Μπορεί να με πονέσει αυτό αλλά, δόξα τω Θεώ, σε αντίθεση με πολλούς εκεί μέσα, νομίζω πως μπορώ να επιβιώσω χωρίς το "σίγουρο και μόνιμο", ακόμα κι αν χρειαστει να κάνω άλλη δουλειά, μακριά από τη δημοσιογραφία.

Λοιπόν, ας ξεφύγουμε για λίγο απ' όλα αυτά τα στενάχωρα, και ας "πάμε" σε έναν από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, τον Anthony Hopkins. Μια από τις ταινίες που με σημάδεψαν είναι "Τα Απομεινάρια Της Ηημέρας", όπου πρωταγωνιστει με την επίσης σπουδαία Εμμα Τόμσον, στον ρόλο του μπάτλερ - ρόλο, που κάποτε ήθελα να κάνω και επάγγελμά μου, αλλά δυστυχώς η αίτηση που έκανα στην πιο φημισμένη, ίσως, Σχολή για μπάτλερς σ' όλο τον κόσμο, στη Σκωτία, απορρίφθηκε. Και έτσι, κατήντησα δημοσιογραφος.

Ενα άλλο "στοιχείο", όμως, που με έφερε κοντά στον Χόπκινς, ήταν η αγάπη του για την κλασική μουσική. Αγάπη, που ανακάλυψα αναπάντεχα ένα απόγευμα Κυριακής, στα όμορφα χρόνια μου στην Αγγλία, που άκουγα από το 4ο Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας εκεί, την εκπομπή Desert Island Discs, με οικοδέσποινα τότε την Sue Lawley.

Ρωτησε, λοιπόν, θυμάμαι, τον Χόπκινς, ποιο μουσικό κομμάτι θα ήθελε να είχε μαζί του, εαν βρισκόταν ποτέ ναυαγός σε ερημικό νησί. Και εκείνος, ανέφερε έναν συνθέτη και ένα κομμάτι που εγω δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Μαύρα μεσάνυχτα.

Ηταν ό Karl Goldmark (1830-1915), και το κομμάτι που ηθελε ο Χόπκινς να ακούσει ηταν αυτό. Το υπέροχο 4ο μέρος, "Στον Κήπο", σε ρυθμό αντάντε, από ο Rustic Wedding Symphony, Op.26.

Ειναι από ζωντανή ηχογραφηση του 1944, με τον μεγάλο Αρτούρο Τοσκανίνι να διευθύνει τη συμφωνική ορχήστρα του NBC.

Ο Χόπκινς, θυμάμαι, είχε χαρακτηρίσει το κομμάτι αυτό "beautifully haunting", που ειλικρινά δεν ξερω πως να μεταφράσω, αλλά για μένα δεν έχει και σημασία. Καταλαβαίνω απολύτως, ακούγοντάς την, τι ακριβώς ήθελε να πεί.

Καλησπέρα πάλι, και καλή ακρόαση.
 

Υπέροχο κομμάτι, πραγματικά.

Λοιπόν, τον Άντονι Χόπκινς αγάπησα ακομα περισσότερο όταν έμαθα ότι συνθέτει και δικιά του μουσική, κλασσική πάντα. Μια καλή μου φίλη από την Αμερική, με ενημέρωσε σχετικά, και με χαρά μοιράζομαι μαζί σας αυτήν την ανακάλυψη.

Εχει τίτλο And The Waltz Goes On, Και το Βάλς Συνεχίζεται, Και το ακούμε από την Ορχήστρα Γιόχαν Στραους, με τον Andre Rieu  στο πόντιουμ και στο βιολί, και τον ίδιο το συνθέτη στο ακροατήριο! Beautiful Just beautiful.