Στην έγκριτη εφημερίδα "Φιλελεύθερος στη Κύπρο", έγραψα ένα μικρό σχόλιο, με αφορμή ένα στατιστικό στοιχείο, το οποίο παραθέτω και στο προηγούμενο post:
58,4% είναι η ανεργία για τους νέους κάτω των 25 ετών στην Ελλάδα σύμφωνα με την Eurostat.
Το σχόλιο:
Κι όμως τα συνδικαλιστικά παραμάγαζα εξακολουθούν να απαιτούν δουλειά μόνο με συλλογικές συμβάσεις. Που είναι δίκαιο και σωστό, εν καιρώ ειρήνης. Δεν κατάλαβαν ακόμα ότι έχουμε πόλεμο, όμως.
Χθες, Σάββατο, έλαβα από έναν αναγνωστη της εφημερίδα, τον κ. N. Νεοκλέους, το ακόλουθο ευγενάστατο μέιλ:
"Με αφορμή σημερινό σας σχόλιο, στην εξαίρετη στήλη σας:
Οι συλλογικές συμβάσεις και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις πολύ συχνά διαδραματίζουν θετικό ρόλο στην προστασία του εργαζομένου και την οικονομική πρόοδο. Μια λύση για να διασωθούν οι συλλογικές συμβάσεις είναι να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση της αγοράς εργασίας, μέσω ρεαλιστικού διαλόγου ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους. Σε πολλές ευρωπαϊκές και άλλες χώρες οι συλλογικές συμβάσεις προσαρμόστηκαν κατά καιρούς (κατά τα τελευταία τριάντα ή σαράντα χρόνια), συμβάλλοντας στην αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης και της ανεργίας. Σχετική βιβλιογραφία διαθέτει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, τουλάχιστον από το 1984. Ανεξάρτητα από αυτά, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις θα μπορούσαν να βελτιωθούν κατά πολύ, γιατί παρουσιάζουν κενά και προβλήματα."
Αναδημοσιεύω εδω, την απάντηση που του έστειλα σήμερα, Κυριακή:
"Σας ευχαριστω πάρα πολύ κ. Νεοκλέους για το μέιλ σας.
Επί της αρχής, όπως λέμε, συμφωνώ με το σχόλιό σας. Επισημαίνω επίσης ότι ο "ρεαλιστικός διάλογος", που να λαμβάνει υπ' όψιν ιδιάζουσες καταστάσεις, εδω στην Ελλάδα όπου ζω δεν υπάρχει. Ειναι "άγνωστη ποσότης".
Οι καταστάσεις δεν ειναι απλώς ιδιαίζουσες. Χωρις διάθεση υπερβολής, θα τις χαρακτήριζα "σχεδόν εμπόλεμες", με την έννοια ότι δεν λειτουργει το Κρατος, όπως σε καιρούς ειρήνης, και πολλύς κόσμος δυσκολεύεται να ζήσει.
Μεσα σ' αυτό το περιβάλλον, τα συνδικάτα εδω, που έχουν μεγάλο μερτικό στην εμπέδωση ενός Κράτους που κύριο γνώρισμά του ηταν η διαφθορά, προσπαθούν να κρατηθούν από κάπου, και η μόνη εκδούλευση που μπορουν πλέον να πουλήσουν σε όσους έχουν ήδη εξυπηρετήσει/τακτοποιήσει, είναι να συνεχίσουν να το κάνουν. Μόνο που τώρα, οι μή εξυπηρετηθέντες, είναι πολύ περισσότεροι. Έχουν χαθεί πάρα πολλές δουλειές από τον εκτός Δημοσίου επαγγελματικό χώρο. Και δεν θέλουν τίποτ' άλλο, από το δικαίωμα στην εργασία και για αυτούς. Κάτι που κανένα συνδικάτο δεν θέλει να ακουσει καν, διότι θεωρεί ότι αυτή η επιπλέον, με συμβασιακού χαρακτήρα εργασία, ίσως να στερήσει θέσεις από τους δικούς του τακτοποιημένους, και πιθανώς να αποκαλύψει και την ανεπάρκεια πολλών εξ' αυτών.
Και πάλι, σας ευχαριστω που μπηκατε στον κόπο να μου γραψετε.
Με εκτίμηση,
Χρηστος Μιχαηλίδης."
No comments:
Post a Comment