"ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ"!

Οι δημοσιογραφοι της ΕΡΤ κάνουν-συνεχίζουν στασεις εργασιας. Τα Σαββατοκύριακα σε όλο το πρόγραμμα. Καθημερινά, στην εκπομπή μου στο Δευτερο, και απόγευμα για μία ωρα στην τηλεόραση. Επιλεκτικά και στοχευμένα, όπως λένε. Επιπλέον όμως, απαγορεύουν ακόμα και σε μη δημοσιογραφους (Σίλα Σεραφείμ, Δημητρη Παπαχρήστου) να κάνουν εκπομπές, διότι όπως λένε, είναι εκπομπές λόγου, και αυτές, κατα τους δημοσιογραφους, τους ανήκουν κατ' αποκλειστικότητα. Όπως το διαβάζετε: Α-πα-γο-ρεύ-ουν! Η ΕΣΗΕΑ το στηρίζει και αυτό, διότι δεν μπορει να στηρίξει τίποτ' άλλο πια.

Κάποιοι προσπαθούν πολύ, και κάνουν ό,τι μπορουν, να κρατήσουν όρθιο αυτό το μαγαζί. Ο καθένας, στον μικρό χώρο που του αναλογεί, κοιτάει να κάνει καλά τη δουλειά του, να βελτιώσει το "προιόν", στα πλαίσια πάντοτε των αρχών που διέπουν μία κρατική ραδιοτηλεόραση, να το κάνει ελκυστικό στο κοινό, δυνατό στη κοινωνία, να ανεβάσουν την αξία του, να δικαιολογήσουν την ύπαρξη και αναγκαιότητά του.

Δεν ξέρω πιά εάν αυτές οι εξαιρέσεις αρκούν. Το μαγαζί είναι απαξιωμένο. Και από όλους τους πολιτικούς που το είχαν μόνο για να περνάνε τις δικές τους θέσεις και για να διορίζουν δικούς τους ανθρώπους, αλλά και από πολλούς υπαλλήλους (πάρα πολλούς) που το έχουν μόνο για να εισπράττουν μισθό και επιδόματα.

Το μαγαζί, κάθε μέρα, χάνει πελάτες. Ακόμα και τους πιο ανθεκτικούς, που μέχρι τώρα αντιστέκονταν και έλεγαν "όχι, θα στηρίξουμε την κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση". Περνάνε απ' έξω, βλέπουν ένα μαγαζί διαλυμμένο, και δεν σταματάνε. Να μπουνε να κάνουν τί;

Ήμουν για κάποια λίγα χρόνια, και είμαι ακόμα, δεν ξέρω ως πότε, μέρος και εγώ αυτού του συστήματος, χωρίς όμως να έχω εμπλακεί ποτέ στον μηχανισμό του, ούτε και να τον υιοθετώ. Αντίθετα, όπως ξέρουν οι ακροατές, πολλές φορές το επέκρινα ανοικτά, και τιμωρήθηκα, και τιμωρούμαι, για αυτό.

Πρίν πολλά χρόνια, έτυχε να βρίσκομαι στο γραφείο ενός παλιότερου γενικού διευθυντή της ΕΡΤ, απλός επισκέπτης από το Λονδίνου, όπου ζοιύσα και εργαζόμουν τότε. Ήταν γνωστός μου, και πέρασα να του πω μια "καλημέρα". Όπως μιλούσαμε, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει κάποιος που αργότερα έμαθα ότι ήταν εκ των σκληροπυρηνικών συνδικαλιστών. Μάς διέκοψε, και επέκρινε τον διευθυντή που, αν και είχαν περάσει κιόλας 10 μέρες από τότε που ο γιός του, του συνδικαλιστή, είχε απολυθει από τον στρατό, εντούτοις εκείνος, ο διευθυντής, δεν είχε φροντίσει για την άμεση πρόσληψή του στην ΕΡΤ.

"Σου είπα", του αντέτεινε ο διευθυντής. "Δεν υπάρχουν άλλες θέσεις για κλητήρα."
"Πάρ'τον ως κηπουρό", απάντησε ο συνδικαλιστής.
"Δεν γίνεται, έχουμε πολλούς, άσε και θα δώ", συνέχισε ο διευθυντής.
"Θα δείς τι;", ερώτησε αυθάδκα ο εργατοπατέρας (κυριολεκτικά).
"Μήπως τον τακτοποιήσω κάπου ως δημοσιογραφο, έχουμε θέσεις", πρότεινε ο διευθυντής.
Τότε, ο συνδικαλιστής σκέφτηκε για λίγο, εγκατέλειψε το άκαμπτο ύφος του, και απάντησε:
"Ας είναι και δημοσιογραφος"!

Έφυγα εμβρόντητος από το γραφείο. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Να πετάξω όλα μου τα διπλώματα, τις ταυτότητες και τα βιογραφικά μου σημειώματα, και να πάω να γίνω κηπουρός, όχι στην ΕΡΤ, που ήταν πάντα ένα από τα 4-5 ... εργασιακά μου όνειρα.

Λοιπόν, καθόλου δεν αποκλείω πράγματι ο γιος του συνδικαλιστη να προσλήφθηκε ως δημοσιογραφος στην ΕΡΤ και ναναι ακόμα εκεί. Μπορεί και ναχει εξελιχθει το παιδί, και να είναι από τους καλούς. Μακάρι. Διότι, στην Ελλάδα της απόλυτης αναξιοκρατίας, οι απρόσμενες εκπλήξεις, τι να κάνουμε;, καλοδεχούμενες είναι.

Τι άλλο να πω πια;