ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (17.04.2013)

Καλημέρα!

Από συνέπεια, κάτω από τη βάση. Απουσία χθες. Μένω μετεξεταστέος.
Δικαιολογίες πολλές. Οι εκρήξεις στη Βοστώνη. Η αγωνία για τα παιδιά μας. Ο υπνος που δεν ερχόταν. Λόγοι άλλλοι, που δεν χρειάζεται να τους λέμε όλους. Μικρές ιστορίες, που κάποτε γίνονται λίγο πιο μεγάλες, και σε βγάζουν κάπως από την συνήθειά σου. Ευτυχώς!

Ξεκινάμε, με μια Κάρμεν ατίθαση. Οπως πρέπει...

 

Σκέφτομαι πως εάν, αντί του Μπιζέ, γραφόταν ένα αντίστοιχο έργο από Ελληνα συνθέτη, Κάρμεν βεβαίως δεν θα την έλεγε την ατίθαση και προκλητική ηρωίδα του. Αν με ρωτούσε εμένα, χωρίς πολύ σκέψη θα έλεγα "Λίζα"!

 

Δεν μπορεί, από χτες, να ξεκολλήσει ο νους μου απο τη φωτογραφία αυτή.

Είναι ο 8χρονος μαθητής Μάρτιν Ρίτσαρντς, ένα από τα 3 θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης τη Δευτέρα στη Βοστώνη. Κρατάει ένα χαρτόνι, στο οποίο ο ίδιος έγραψε No more hurting people, όχι άλλο να πληγώνουμε τούς ανθρώπους, και από κάτω τη λέξη "Ειρήνη" και το σήμα της.

Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύεται στον αμερικανικό Τύπο, και σε άπειρα πια sites στο Ιντερνετ.

 

Ο Μάρτιν, πρώτος αριστερά, με την οικογένειά του, σκοτώθηκε το μεσημέρι της Δευτερας στη Βοστώνη, περιμένοντας εκεί με την μητέρα του και τα άλλα δύο του αδέρφια, να τερματίσει ο πατερας του που έτρεχε στον Μαραθώνιο. Η μητέρα του τραυματίστηκε σοβαρά στον εγκέφαλο, και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Η αδερφή του έχασε το ένας της πόδι.

 

Ποιά κτήνη μπορει να έκαναν τέτοιο πράγμα;

 

Και ποιά, χειρότερα κτήνη, βρίσκουν λόγια να τους δικαιολογήσουν;

 

Ας ακουσουμε ένα μέρος από το συγκλονιστικό Stabat Mater του Γιόζεφ Χάιντν, η πρεμιέρα του οποίου δόθηκε σαν σήμερα, 15 Απριλίου 1767.