ΑΓΑΠΗΤΗ ΕΣΗΕΑ

"They may torture my body, break my bones, even kill me. Then they will have my dead body, but not my obedience.” - Mahatma Gandhi.



Αγαπητή ΕΣΗΕΑ.

Τελικά ενέδωσες στην πίεση μιας μερίδας δημοσιογραφων της ΕΡΤ (τα περί "ομοφωνίας της Γενικής Συνέλευσης", άσ' τα, μεταξύ μας είμαστε, γνωριζόμαστε, τα ξέρουμε... ), και συμφώνησες οι στάσεις εργασίας που ξεκίνησαν εκεί οι δημοσιογραφοι (μόνον αυτοί, μόνο για τον εαυτό τους, κράτος εν τω κράτει της ΕΡΤ), να γίνονται, όσον αφορά το ραδιόφωνο, αποκλειστικά στο Δευτερο Πρόγραμμα, και αποκλειστικά "για όσους δημοσιογραφους εργάζονται από 10-12 το πρωί".

Εάν σου πω ότι αυτό είναι φασιστική στόχευση, γιατί ξέρετε ότι αυτή ειναι η ωρα που κάνω μόνο εγω εκπομπή, ότι γίνεται αποκλειστικά επειδή εξέφρασα ανοικτά και κόσμια την διαφωνία μου για τις στάσεις εργασίας κατα τις ημέρες της "κυπριακής τραγωδίας" με το κούρεμα από το Eurogroup, (και όχι για τα αιτήματα των δημοσιογραφων), ότι θεωρώ πως θίγει και παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαίωματα, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα ζητήσουν να παραπεμφθώ στο Πειθαρχικό σου με αίτημα την διαγραφή μου.

Κάντε το, λοιπόν! Έχετε κάνει χειρότερα.

Ήδη έχετε τσαλαπατήσει ανθρωπους που βρηκαν μια πρόσκαιρη εργασία και την κάνουν ωσπου να βρουν κάτι καλύτερο - αν βρουν. Τους ενοχοποιήσατε.

Έχετε στερήσει από δημοσιογράφους, που ηταν άνεργοι, σε μία χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη οικονομική κατάσταση και δουλειές δεν υπάρχουν, το δικαίωμα να εργαστούν έστω και ως εξωτερικοί συνεργάτες. Ειναι και αυτοί μέλη σας, ξέρετε, και δεν τους φωνάξατε ποτέ να ακουσετε και τη δική τους φωνή. Εκτός εάν θεωρείτε μέλη σας μόνο τους συνδικαλισμένους, και δη του Δημοσίου. Ο ένας, ο μόνος του, ο μη ανήκων πουθενα, και ο μη έχων τώρα εργοδότη, δεν μετράει καθόλου;

Έχετε ενδώσει στην ισχύ της "μονιμότητας", που έχει στοχεύσει τη δράση της σε δύο συγκεκριμένες εκπομπές, μία στο ραδιόφωνο, μία στην τηλεόραση, όχι για να βρεί το δίκιο σας, αλλά για να τρομοκρατήσει ανθρώπους, για να επιβάλει την ισχύ της, και να δείξει "ποιός κάνει κουμάντο εδώ μέσα".

Ποιός, τελικά, κάνει κουμάντο σ' αυτή τη δύσμοιρη χώρα...

Η κρίση μας δίδει την ευκαιρία να διορθώσουμε πράγματα, και όχι να τα κάνουμε χειρότερα. Η ιστορία με την σιωπή των αμνών για τις απολύσεις των επίορκων, διπλοθεσιτών, κοπανατζήδων και "εξαφανισμένων" δημοσίων υπαλλήλων, περίμενα ότι θα έδινε φωνή και στους χιλιάδες εργαζομένους του Δημοσίου που τιμούν τη δουλειά τους, να αποδοκιμάσουν και αυτοί τέτοιες άρρωστες καταστάσεις. Να μην αφήσουν την κάστα των επίορκων και όσους τους καλύπτουν να αμαυρώσουν και το δικό τους όνομα. Τίποτα...

Και σκέφτομαι, για να επανέλθω στα των στοχοποιημένων στάσεων εργασίας, ένα ... φανταστικό σενάριο:

Εργάστηκα στα καλύτερα χρόνια της "Ελευθεροτυπίας", επί Τεγόπουλου και Φυντανίδη, σε μιά εφημερίδα που ενθάρρυνε, σεβόταν και προστάτευε την αντίθετη άποψη. Και θυμάμαι πολλά κείμενα εκλεκτών συναδέλφων μου αλλά και εξωτερικών συνεργατών, δημοσιογραφων, που ακόμα και απεργίες της ΕΣΗΕΑ επέκριναν, και μάλιστα έντονα, από τις στηλες και σελίδες τους.

Τι θα γινόταν τώρα, άραγε;

Οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα, δια του εκπροσώπου τους, θα συγκαλούσαν έκτακτη Γενική Συνέλευση, με θέμα δικά τους αιτήματα, δίκαια ας δεχτω;

Ωραία, και γίνεται αυτή η Συνέλευση, και αποφασίζονται επαναλαμβάνομενες στασεις εργασίας. Και μια μέρα, ένας συντάκτης, γραφει στην στηλη του, "συνάδελφοι, χθες έπρεπε να κυκλοφορήσει η εφημερίδα, γιατί τα γεγονότα είναι συνταρακτικά και δεν μπορουμε εμείς να απουσιάζουμε".

Κάποιοι, που μόνη τους δουλειά είναι ο συνδικαλισμός, τσαντίζονται, και ζητούν την κεφαλήν του συντάκτη του άρθρου επί πίνακι. Αλλά, είπαμε. Επειδή η ρηση του Γκάντι ισχύει για πολλούς ανθρωπους που έχουν μέσα τους γερές αξίες, υπέρτερες των συνδικαλιστικών αιτημάτων, και δεν μπορουν να τους "σκοτώσουν", ζητούν την ... απομόνωσή του.

Και εδω, φτάνουμε στο γελοίο! Ζητούν από εσένα, ΕΣΗΕΑ, να εγκρίνεις να κυκλοφορεί η εφημερίδα, αλλά χωρίς την στήλη η την σελίδα εκείνου που διαφώνησε, και εσύ, η ΕΣΗΕΑ, το αποδέχεσαι.

Όπως καταλαβαίνεις, όμως, το θέμα υπερβαίνει τον δικό μου "μικρό, προσωπικό χώρο", και το δικό μου άτομο. Έχει να κάνει με το πως όλοι εμείς, ώς πολίτες, ως εργαζόμενοι, μπορουμε να συνεργαστούμε και να συνυπάρξουμε σε μία άγρια, εμπόλεμη κατάσταση, βοηθώντας ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τον τόπο μας. Αν με καταλαβαίνεις...