Monday, January 30, 2012

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: Τάρτα με κρεμμύδια, κατσικίσιο τυρί και θυμάρι

Τώρα που μάθαμε όλη την προηγούμενη εβδομάδα να κάνουμε σωστή ζύμη για τάρτα ήρθε η ώρα να την γεμίσουμε !  Διάλεξα μια συνταγή που κάναμε τα Χριστούγεννα και που την είχα πάρει από το πολύ καλό Εγγλέζικο περιοδικό Feel Good Food. Αρεσε πάρα πολύ, ιδίως λόγω των καραμελωμένων κρεμμυδιών που θέλουν περίπου μιάμιση ώρα για να γίνουν σωστά (το "καραμελωμἐνο" ισχύει μεταφορικά βέβαια, επειδή έτσι βγάζουν τα ζάχαρα τους... μην τυχόν βάλετε και ζάχαρη). Το γαλλικό κατσικίσιο σε ρολλό είναι το σούπερ τυρί που θα βρείτe σε όλα τα τυράδικα των μεγάλων S/M, του πάει εξαιρετικά. Μπορείτε αν θέλετε να παραλείψετε το τυρί ροκφόρ και στη θέση του να βάλετε ίσως τριμένο τυρί έμενταλ ώστε να αναδείξετε περισσότερο την γεύση των κρεμμυδιών και του θυμαριού. Είναι θέμα γούστου, δοκιμάστε και τις δύο εκδοχές στην ίδια τάρτα !


500 γρ. ζύμη για αλμυρή τάρτα
550 γρ.κρεμμυδάκια στιφάδου, καθαρισμένα
4 μέτρια κρεμμύδια κομμένα σε ροδέλες
4 κ.σ.  ελαιόλαδο
5 αυγά (καλύτερα βιολογικά), χτυπημένα
100 γρ. τυρἰ ροκφόρ
350 γρ.γαλλικό κατσικίσιο τυρί σε ρολό
120 γρ.κρέμα γάλακτος
2-3  κ.γλ. ξερό η φρέσκο θυμάρι φυλλαράκια ψιλοκομμένα

1 ταρτιέρα η στεφάνι 25 εκ

Ανάψτε τον φούρνο στους 160-170  βαθμούς. Σε ένα ταψί ανακατέψτε καλά με ελαιόλαδο τα καθαρισμένα κρεμμυδάκια και τις ροδέλες κρεμμυδιού και αφήστε τα για 1 με 1,5 ώρα μέχρι να μαλακώσουν καλά, γυρίζοντας τα 1-2 φορές ώστε να μην αρπάξουν καθόλου. Μπορείτε να τα “καραμελώσετε” αντίστοιχα τα κρεμμύδια σε κατσαρόλα σε μέτρια προς σιγανή φωτιά, αν σας βολεύει.

Εν τω μεταξύ έχετε ετοιμάσει τον ταρτιέρα επενδύοντας την με ζύμη και μισοψήνοντας σύμφωνα με τις οδηγίες παρασκευής ζύμης τάρτας (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση).

Σε ένα μπολ χτυπήστε τα αυγά, την κρέμα γάλακτος και προσθέστε το θυμάρι,  λίγο αλάτι και φρέσκο μαύρο πιπέρι ενώ σε ένα άλλο μπολ ανακατέψτε τα τυριά αφού τα τρίψετε/κόψετε σε κομματάκια.

Απλώστε τα κρεμμύδια στον πάτο της τάρτας και μετά απλώστε και τα κομματάκια των τυριών. Περιχύστε τα με το μείγμα των αυγών.

Ψήστε βάζοντας την ταρτιέρα σε χαμηλή θέση στον  φούρνο [στους 180 βαθμούς για 25-30 λεπτά περίπου η μέχρι να δείτε ακουμπώντας το δάκτυλο ότι το μείγμα έχει σφίξει σε όλη την τάρτα.

Βγάλτε την ταρτιέρα από τον φούρνο ενώ εάν τυχόν έχετε χρησιμοποιήσει στεφάνι αντί για ταρτιέρα βγάλτε το προσεκτικά αφού κρυώσει, με την βοήθεια μικρού κοφτερού μαχαιριού.

Sunday, January 29, 2012

Ακόμα μία δύσκολη αποστολή...



ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Αθήνα, 29 Ιανουαρίου 2012

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
ΛΟΥΚΑ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ
ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ
ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012
            Ο Πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, θα συμμετάσχει στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αύριο 30 Ιανουαρίου, στις Βρυξέλλες.
Το πρόγραμμα έχει ως εξής:
Κυριακή 29 Ιανουαρίου
Αναχώρηση από Αθήνα
Δευτέρα 30 Ιανουαρίου
14:00               Αφίξεις Αρχηγών Κρατών/Κυβερνήσεων
15:00               Ανταλλαγή απόψεων με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
15:15               Οικογενειακή φωτογραφία
15:30               Σύνοδος Εργασιών Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
έως +/- 19:00
                        Δηλώσεις προς ΜΜΕ (μετά το πέρας της Συνόδου)

                       

Έχετε απαντήσεις;

Γιατί το πρώτο πτυχίο σε πανεπιστήμια στον αγγλοσαξωνικό κόσμο λέγονται Bachelor in Arts (B.A), Bachelor in Science (B.Sc), κλπ.

Η χρήση της λέξης "Bachelor" είναι αυτή που χρήζει εξήγησης.

ΥΓ: Τις απαντήσεις σας μπορείτε να τις γράψετε στα comments, ή να τις στείλετε στο bavzer@gmail.com, και θα τις ανεβάσω εγω.

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ, ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΤΥΠΗΣΕ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΜΑΣ...

Χωρίς άλλα σχόλια...


Friday, January 27, 2012

ΣΑΝ ΑΓΓΕΛΤΗΡΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ

"Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα", του Ευγένιου Ο' Νήλ. Παίχτηκε την περίοδο 2007-2009, με πρωταγωνιστές την Ράνια Οικονομίδου και τον Δημήτρη Καταλειφό (ίσως σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της πλούσιας σταδιοδρομίας τους), και σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα. 

Όποτε μού' ρεχται ένα e-mail από ένα θέατρο, φτερουγίζει όμορφα η ψυχή μου γιατί ξέρω ότι θα ενημερωθώ για κάποια νέα παράσταση, κι ίσως λάβω και μια πρόσκληση να την παρακολουθήσω. (Τριών ειδών "δωροδοκίας" δεν αρνήθηκα ποτέ στο επάγγελμά μου: ένα ενδιαφέρον βιβλίο, ένα καλό CD, και μια πρόσκληση για θέατρο).

Τούτη τη φορά, ομως, η ψυχή μου μαύρισε. Το e-mail ήταν από τον ηθοποιό, σκηνοθέτη και θεατρικό παραγωγό Αντώνη Αντύπα, και η παράσταση για την οποία μας πληροφορεί, είναι η τελευταία. Το "Απλό Θέατρο", ακόμα ένα θύμα της οικονομικής κρίσης, βάζει λουκέτο.

Τι άλλο να πεί κάποιος; Μερικές φορές, σε τέτοιες περιστάσεις, με πιάνουν (άν και δεν πρέπει) οι "κακίες" μου. Όπως, π.χ., ότι έχω δεί να κλείνουν καταστήματα και επιχειρήσεις όλων τών ειδών. Μόνο δύο παραμένουν ασάλευτα: Τα γραφεία κηδειών και τα φαρμακεία!

Ιδού, λοιπόν, ακόμα και για ιστορικούς λόγους αν θέλετε, το "αγγελτήριο θανάτου" του "Απλού Θεάτρου":

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Σαν σήμερα, το 1756, γεννήθηκε ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς όλων των εποχών - ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Για να ξεφύγουμε, λοιπόν, από τα ασφυκτικά της ημέρας, ας την ξεκινήσουμε με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, για πολλούς το καλύτερο, από την ταινία "Αμαντέους", στο οποίο ο Σαλιέρι, αρχιμουσικός στην αυλή του αυτοκράτορα της Αυστρίας, δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι παρτιτούρες που του έφερε, κρυφά από τον Μότσαρτ, η γυναικα του Κονστάνζα, προκειμένου να προσληφθεί ως δάσκαλος της ανηψιάς του αυτοκράτορα, μπορεί ποτέ να γράφτηκε, μια κι έξω, από ανθρώπινο χέρι. Διαβάζοντας τη μια γραμμή μετα την άλλη, την μιά παρτιτούρα μετα την άλλη, ο Σαλιέρι ακούει μέσα του την μαγική μουσική του Αμαντέους και αναφωνεί "¨αυτή, είναι η μουσική του Θεού". Καλημέρα, και καλή ακρόαση.

Thursday, January 26, 2012

Ο Τσόρτσιλ για τά ιταλικά ναυάγια...

Κυκλοφορεί από μέιλ σε μέιλ, δεν ξέρω άν ειπώθηκε αυτό ποτέ από τον Τσόρτσιλ, αλλά είναι καλό:


Με την ευκαιρία του πρόσφατου ναυαγίου του Costa Concordia, θυμ΄θηκα ένα σχόλιο που έκανε ο Τσόρτσιλ. Μετα την συνταξιοδότησή του, έκανε μία κρουαζιέρα στη Μεσόγειο με ένα ιταλικό κρουαζιερόπλοιο. Κάποιοι Ιταλοί δημοσιογράφοι τον ρώτησαν γιατί ένας πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας επιλέγει να κάνει κρουαζιέρα με ιταλικό πλοίο.

Υπάρχουν τρεις λόγοι, απάντησε ο Τσόρτσιλ. Πρώτον, η κουζίνα τους είναι αξεπέραστη. Δεύτερον, το σέρβις τους εξαιρετικό. Και τρίτον, ότι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, οι Ιταλοί δεν σηκώνουν ανοησίες του τύπου "Πρώτα τα γυνακόπαιδα"!

«ΑΙΔΩΣ ΑΡΓΕΙΟΙ»


Ανακοίνωση της Ανεξάρτητης Ένωσης Φίλων της ΑΕΚ
(που νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σίγουρα εμπεριέχει πολλές πικρές αλήθειες για εμάς τους εκτός κυκλωμάτων ΑΕΚτζήδες, και ευχαρίστως την αναδημοσιεύω)


Το να δείχνεσαι ντροπαλός ανάμεσα σε κακούς δεν ωφελεί καθόλου, γιατί η δική σου σιωπή γίνεται τότε σύμμαχος του κακού που φλυαρεί. (Σοφοκλής). Αφιερωμένο ……

Η ΕΝΩΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΕΚ πιστεύει στο αξίωμα που λέει:
«Η ΑΕΚ μας ΕΝΩΝΕΙ – Η ΑΛΗΘΕΙΑ μας ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ»

-       ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΜΕ με όλες μας τις δυνάμεις να επεξεργαστούμε προτάσεις και να προτείνουμε λύσεις για όλα τα θεμελιώδη ζητήματα της αγαπημένης μας ομάδας.
-       ΕΝΤΟΠΙΣΑΜΕ από την αρχή ότι ο αόρατος-σιωπηλός ιδιοκτήτης-δικτάτορας έχει επιδοθεί σε μια σκυταλοδρομία αποδόμησης, εξευτελισμού και καταστροφής.
-       ΟΛΑ ΤΑ ΤΖΙΝΙΑ «του κακού» σε αγαστή συνεργασία, συνεννόηση, πιο απλά διατεταγμένη υπηρεσία κατεδαφίζουν με τον πιο επιστημονικά διεστραμμένο τρόπο την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως.
-       ΚΑΝΕΙΣ δεν πρέπει να ξεχνάει, ότι η Ομάδα αυτή μεταφέρει βαριά το φορτίο της ιστορίας αυτού του τόπου, φρονηματίζει και διδάσκει ακόμη και τώρα.

Wednesday, January 25, 2012

ΙΝ ΜΕΜΟRΙΑΜ: Θεόδωρος Αγγελόπουλος, 1935-2012. "Εδώ είναι το πλατό μου"...

ΛΕΜΕΣΟΣ,
Η "άλλη θάλασσα".

Κατακλυσμός. Έβρεχε όλη νύχτα, Άνοιξα το παντζούρι, κι αντυκρυσα την θάλασσα "άλλη". Ανταριασμένη. Φουσκωμένη ως τους πρόποδες των πολυκατοικιών. Σκοτεινός ο ουρανός, όπως μ' αρέσει.

Βούτηξα ένα φακελλάκι πράσινου τσαγιού από τη Σρι Λάνκα στο φλυτζάνι μου, και το άφησα να μετατρέψει το κοχλαστό νερό στην μικρή, καθημερινή μου μαγεία. Έπειτα, άνοιξα το λάπτοπ και πήγα αμέσως στα μέιλ. Εκεί, με περίμενε, από τον φίλο μου Θόδωρο, τον Αγγελίδη, η θλιβερή αναγγελία για τον αγαπημένο μου Θόδωρο, τον Άγγελόπουλο. Νεκρός, από μια μοτοσικλέτα, την ώρα των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας, "Η Άλλη Θάλασσα", στη Δραπετσώνα.

Τότε, ειρωνεία και αυτή, άρχισα εγω, σ' αυτήν την καταραμένη, όπως αποδείχθηκε, "άλλη θάλασσα", το δικό μου σερφάρισμα. Να μάθω τί και πώς. Και ποιός; Καί πότε; Καί, είναι δυνατόν; Προσάραξα στο συγκλονιστικό κείμενο που έγραψε η καλή μου φίλη και συνάδελφος, Βένα Γωργακοπούλου στο www.protagon.gr, με τίτλο "Το Τελευταίο Πλάνο του Τεό", και έμεινα εκεί όλη μέρα! Η Βένα, που ηταν υπεύθυνη του Πολιτιστικού ρεπορτάζ στην "Ελευθεροτυπία", και που έζησε και αυτή την πίκρα της συμβίωσης με "επιθετικές μετριότητες", δείχνει με το κείμενό της "τί εστί δημοσιογράφος". Ουσία, και συναίσθημα. Επαγγελματισμός και ευαισθησία. Από τα καλύτερα μυαλά του χώρου. Και μέ πέννα που αποδεικνύει ότι το έρμο αυτό επάγγελμα, που έχει κακοπάθει από "εσωτερικούς εχθορύς", και έχει κακολογηθεί από "εξωτερικούς ξερόλες", είναι ακόμα ζωντανό, καί έχει γερές τις αξίες του.

Η Βένα ήξερε καλά τον Θόδωρο - φαίνεται και από το κείμενο. Οι δικές της αξίες, είναι και δικές του. Η δική της ευαισθησία, είναι και δική του. Η ποίηση, ο λυρισμός, η γνώση του αντικειμένου, το πάθος της τελειότητας ακόμα και για την πιό "μικρή σκηνή". Η ανθρωπιά. Η αφοσίωση. Ο σεβασμός. Όλα αυτά, με τον θάνατο του Θόδωρου, με το κείμενο της Βένας, είναι ένας ανεμοστρόβιλος σήμερα, που μιά με παρασέρνει σε θρήνο, και μια σε δοξασία.

Όλη μέρα σήμερα, γυρνώντας από ραντεβού σε ραντεβού εδω στη βροχερή Κύπρο, σκέφτομαι τι να γράψω, τι να πω, πως να το πω, ποιό νούμερο να σχηματίσω στο τηλέφωνο, ποιό CD της Καραίνδρου ν' ακούσω, ποιά σκηνή, από ποιά ταινία να θυμηθώ, και να την παγώσω μέσα μου, σήμερα, αιώνια.

Τίποτα. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο της Βένας. Και, με την άδειά της ελπίζω, το εναποθέτω εδω, σαν λουλούδι, κρατώντας μέσα μου για πάντα, και εγώ, ένα χαμόγελο που ευτυχώς δεν αξιώθηκα να δώ!


Η κραυγή της κόρης του Ελένης που βγήκε τρέχοντας από το χειρουργείο και όρμησε έξω από το νοσοκομείο.  «Τι κάθεστε όλοι εδώ; Τον χάσαμε». Το ευγενικό παράπονο της συντρόφου του Φοίβης:  «Μα γιατί δεν πηγαίνατε μαζί του όταν πέρναγε το δρόμο;». Τα κατεβασμένα μάτια τού συντετριμμένου τεχνικού: «Ηταν η πρώτη φορά που μάς ξέφυγε μόνος του».

Και δεν φορούσε ο άτιμος, όπως επέμεναν φορτικά οι συνεργάτες του, αυτό το κίτρινο φοσφοριζέ μπουφάν, που ολοι οι άλλοι είχαν βάλει, για να τους βλέπουν τα αυτοκίνητα. Ήταν με τα αιώνια σκούρα ρούχα του. Είχε πέσει το σκοτάδι, η περιφεριακή  της Δραπετσώνας είχε κίνηση, ούτε που είχε σκεφτεί να την κόψει για το γύρισμα. Ποτέ δεν το κάνει.

Έστηνε το πλάνο με τεράστιο ενθουσιασμό. Εδώ οι νταλίκες, εκεί οι νταλίκες. Μέσα τους θα ανακάλυπταν πτώματα λαθρομεταναστών. Πήγαινε πίσω πίσω, να το δει από μακρυά. Χαμένος στον κινηματογραφικό του κόσμο.  Σιγά μη του πέρασε από το μυαλό ότι βαδίζει σε λεωφόρο επικίνδυνη κι ας την είχε ακριβώς γι’ αυτό διαλέξει. «Εδώ είναι το πλατό μου». Ναι, Θόδωρε, είναι και θα μείνει το δικό σου, τελευταίο πλατό. Ένα μισητό  κομμάτι  ασφάλτου κι ένα τσιμεντένιο διαχωριστικό,  πάνω στο οποίο σε εκσφενδόνισε με δύναμη μια βέσπα. Ούτε καν μια πελώρια μηχανή. Για να κάνει κομμάτια το κορμί σου. Και να μείνουμε όλοι μας , μεσάνυχτα της Τρίτης 24 Ιανουαρίου, παγωμένοι, νεκροί...

Η «Άλλη θάλασσα» δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ.  Δεν θα γίνουν τα μεγάλα, εξωτερικά γυρίσματα, πού μας ειχε υποσχεθεί ότι μπορούμε να ρθούμε και με φωτογράφο. Αυτή η ταινία του Αγγελόπουλου θα αφήσει πίσω της λίγα σημάδια. Δεν κλαίει γι’ αυτό με λυγμούς ο Τόνι Σερβίλο, ακίνητος, σκυφτός  επι ώρες σε έναν καναπέ του «Μετροπόλιταν». Δεν σκέφτεται τον ρόλο του σκληρού έλληνα επιχειρηματία, που όπως μου έλεγε λίγες μέρες πριν, είναι «από τους πιο σύνθετους και δύσκολους», που έχει παίξει, ποιός, αυτός που ο Αντρεότι του στο «Il Divo» του Σορεντίνο θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου. Τα δάκρυά του είναι για τον έλληνα σκηνοθέτη, που πάντα θαύμαζε και πρόλάβε να λατρέψει σε τρείς μόνο βδομάδες γύρισμα.  Όπως ,πριν από αυτόν, και ο Μαστρογιάνι, ο Γκαντς, ο Καϊτέλ.

Οι γιατροί του Μετροπόλιταν πρέπει να μας πείσουν, να μας εξηγήσουν πώς έφυγε ο Τεό  έτσι ξαφνικά και παράλογα. Από μια τόση δα ασήμαντη βεσπούλα, στον πολιτισμένο Πειραιά, αυτός, που είχε γυρίσει όλα τα Βαλκάνια μέσα σε εμφύλιους και είχε κάνει σπίτι του τα  χιόνια της Σιβηρίας. Καταφεύγουν σε λεπτομέρειες ανατριχιαστικές, που βαθαίνουν τον πόνο.

Καταγράφω σε ένα κομμάτι χαρτί τις βαρύτατες και μη αναστρέψιμες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τις δύο καρδιακές ανακοπές, τη ρήξη σπληνός, νεφρού και στομάχου και την ακατάσχετη αιμορραγία από συνθλιπτικά κατάγματα στο ιερόν οστούν. Αλλά θυμάμαι, θέλω να θυμάμαι, ορκίζομαι ότι θα θυμάμαι όσο ζω, μια άλλη φράση τους. «Μας χαμογέλασε πριν μπούμε στο χειρουργείο».

Το ήθελα, το θέλαμε όλοι μας δικό μας αυτό το τελευταίο χαμόγελο ενός ανθρώπου, που κάποιοι θεωρούσαν απρόσιτο και επήρμενο. Επειδή θύμωσε ,που το χοντροκομένο «Underground” του έκλεψε τον Χρυσό Φοίνικα. Επειδή του άρεσε να λέει πόσο τον θαύμαζαν ο Βέντερς και ο Κουροσάβα.
            
Και πώς γύριζε, λοιπόν, ένας ψυχρός και  αγέρωχος άνθρωπος αυτές τις σπαραχτικές ταινίες; Πώς αγάπησε τόσο την ποίηση; Πως ενέπνευσε στην Καραϊνδρου τις καλύτερες μουσικές της; Πώς έκανε όλους τους συνεργάτες του να τον λατρεύουν;

Και ήρθαν πολλοί, ένας ένας, το βράδυ της Τρίτης στο «Μετροπόλιταν». Βουβοί και αποσβολωμένοι. Ο Βρεττάκος, ο Ευστρατιάδης, η Καραίνδρου, ο Αντύπας, ο Κατσέλης, η Μαντά, ο  Φραντζής, ο Παπαδόπουλος, ο Σέκερης, ο Σινάνος, ο Πορτοκαλάκης, ο Παγκάνι. Δεν αποχαιρετούσαν, γερασμένοι μέσα σε λίγες ώρες, τον μετρ του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αυτά είναι γραμμένα σε βιβλία. Βρείτε τα στη Wikipedia. Εκλαιγαν τον δικό τους Θόδωρο, που έφυγε με το όνειρο για μια καινούργια Ελλάδα έχοντας προλάβει να την σφραγίσει ανεξίτηλα.



1.Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος πέθανε στις 7μμ της 24ης Ιανουαρίου 2012. Τον παρέσυρε μοτοσικλέτα.

2. Εξαιρετικό είναι και το κείμενο που έγραψε ο Γιάννης Ζουμπουλάκης στο http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=439984

Tuesday, January 24, 2012

ΑΔΙΕΞΟΔΟ...

Αραιά και που, γράφω κάποιο άρθρο για το aixmi.gr. Το κάνω από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, πρώτον γιατί εκτιμώ πολύ τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο, που είναι ο εμπνευστής του, και που είναι για μένα από τα καλύτερα δημοσιογραφικά μυαλά (κυρίως στο πολιτικό ρεπορτάζ) που διαθέτουμε, και δεύτερον ήρθε σαν δώρο για μένα, σε εποχές που στην εφημερίδα μου, την "Ελευθεροτυπία" τα πράγματα σκοτείνιασαν, να μπορείς να γράφεις κάτι ελεύθερα.

Μερικές φορές, κάποια άρθρα που στέλνω στο aixmi.gr, τα ανεβάζω και εδω, στο filiftero. Τελευταίο "δείγμα", το "Θέλω να γίνω ταξιτζής". Όπως γίνεται σε κάθε άρθρο, ακολουθούν τα σχόλια των αναγνωστών. Εάν δεν το γνωρίζετε το site, μπείτε στο κόπο να το επισκεφθείτε (φιλοξενεί μερικά λαμπρά κείμενα), και κυρίως υποβληθείτε στην δοκιμασία να διαβάσετε τα σχόλια σε οποιοδήποτε άρθρο.

Θα διαπιστώσετε αμέσως αυτό που συμβαίνει κατα κόρον στο Διαδίκυτο, (ιστότοπους, ιστολόγια, youtube, κλπ), όπου δίδεται οι δυνατότητα σε όποιον θέλει, να σχολιάσει όπως θέλει ό,τι γράφεται και ό,τι προβάλλεται. Έχω αρχίσει, εδω και αρκετούς μήνες, να μελετώ πιο επιστημονικά αυτό το φαινόμενο της ελεύθερης διαδυκτιακής παρέμβασης. Επί του παρόντος η έρευνα έχει μόνο ποιοτικά χαρακτηριστικά (όχι ποσοτικά ακόμα), που και αυτά είναι οπωσδήποτε ατελή. Όμως, θεωρώ βέβαιη και την "ποσοτική επιβεβαίωση", όταν αύτό το κομμάτι της έρευνάς μου ολοκληρωθεί, της διαπίστωσης ότι η συντρηπιτική πλειοψηφία των σχολίων δεν απαντά στην ουσία του δημοσιεύματος ή της όποιας ανάρτησης (ακόμα και βιντεάκι του YouTube αν είναι), αλλά επιτίθεται προσωπικά στον αρθρογράφο, ή στον "πρωταγωνιστή" ενός θέματος, ενός τραγουδιού, ενός συμβάντος. Πολύ συχνά η επίθεση εκδηλώνεται με ύβρεις, χυδαίους χαρακτηρισμούς και εμπάθεια.

Αυτό, βεβαίως, καθιστά αδύνατη τη συνέχιση ενός καλού και εποικοδομητικού διαλόγου. Οδηγεί, μόνο, σε αδιέξοδο. (Προκλήσεις του τύπου "να απαντήσεις τώρα, διαφορετικά θα είσαι και εσύ συνυπεύθυνος, ή θα μας πείσει ότι είσαι όργανο των αφεντικών σου", που είναι και από τις πιο χαρακτηριστικές, δεν πρόκειται ασφαλώς να τις αποδεχτώ ποτέ, γιατί θεωρώ ότι ρίχνουν χαμηλά την έννοια του διαλόγου, και προσβάλουν την ηθική και αξιοπρέπειά μου).

Εάν μιλούσαμε, βεβαίως, με όρους τηλεοπτικής αγοράς, η "σκληρή αντιπαράθεση", όπως συνηθίσαμε να την ονομάζουμε, είναι επιθυμητή και, ως γνωστόν, φέρνει και καλά νούμερα. Στη "διαδικτυακή αγορά", υπάρχει η "επισκεψιμότητα", γενικώς, αλλά πολλά sites έχουν αρχίσει να εμπορεύονται (προκειμένου να πάρουν διαφήμηση) και τον αριθμό - αλλά δυστυχώς όχι και την ποιότητα - των σχολίων που λαμβάνουν.

Όπως και να έχει, θέλω να πιστεύω ότι με τον καιρό θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Δύο στοιχεία, εδω, είναι καθοριστικά για μένα: το ήθος του καθενός, και η μόρφωσή του - ή, καλύτερα, θα έλεγα η Παιδεία του, που έχει και μία διάσταση μεγαλύτερη εκείνης που καθορίζεται μόνο από τις γνώσεις. Αυτα τα δύο, μαζί, φέρνουν θαυμαστά αποτελέσματα. Ανοίγουν οι ορίζοντές σου, και φεύγουν οι όποιοι δογματισμοί σου. Ευκολότερα αναθεωρείς απόψεις σου, και δέχεσαι επισημάνσεις από άλλους. Διαλέγεσαι σε ένα επίπεδο ευπρέπειας, ακόμα και εάν υπάρχει ακόμα το παλισιο της "σκληρής αντιπαράθεσης" - αρκεί αυτή, βεβαίως, να μήν γίνεται ούτε με όρους τηλεθέασης, ούτε με όρους "υψηλής επισκεψιμότητας".

Αυτό που επικρατεί σήμερα, μπορεί για κάποιους να έχει ακόμα και "πλάκα", αλλά στην πραγματικότητα, εάν και εφόσον μιλάμε με όρους "διαλόγου", οδηγεί μόνο σε αδιέξοδο.

Monday, January 23, 2012

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Η ζωή μας ως μουσικός αυτοσχεδιασμός


Ο Θανάσης Δρίτσας πάνω σε ένα μουσικό αυτοσχεδιασμό στη διάρκεια συναυλίας με έργα του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Γράφει ο Θανάσης Δρίτσας*

Η δημιουργικότητα στον άνθρωπο σχετίζεται με την υγεία και όταν ο άνθρωπος σταματήσει  να είναι δημιουργικός τότε έχει πιθανότητες να χάσει και την υγεία του. Αυτή είναι η βασική αρχή των θεραπειών μέσω μουσικής αλλά και της θεραπείας μέσω τέχνης γενικώτερα δηλ. να καταφέρει ο άνθρωπος να επαναφέρει στη ζωή του την πρωτογενή «δημιουργική παιδικότητα» και το στοιχείο του παιχνιδιού έτσι ώστε να βρεί πάλι το αρχέγονο «μουσικό παιδί» το οποίο είναι βαθειά κρυμμένο σε όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα απο την μουσική τους παιδεία. Και βέβαια η ζωή η ίδια, με τις πολλές απρόσμενες αλλαγές της, μοιάζει με ένα κομμάτι μουσικής jazz. Οπως και στη μουσική jazz έτσι και στη ζωή μαθαίνουμε να αυτοσχεδιάζουμε για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε σε δύσκολες συνθήκες.
 Ο αυτοσχεδιασμός κάτω απο καθοδήγηση κάποιου έμπειρου θεραπευτή είναι μια βασική τεχνική στην «βιωματική μουσικοθεραπεία» και βρίσκει πολλές εφαρμογές πχ  στην αντιμετώπιση των ασθενών με καρκίνο και ογκολογικά προβλήματα. Εκεί όπου η ζωή απειλείται στο σωματικό επίπεδο καλείται ο θεραπευτής να ενισχύσει τη θετική σκέψη και την πεποίθηση για ζωή σε ένα άλλο δημιουργικό ψυχο-πνευματικό επίπεδο. Η  ύπαρξή μας εξάλλου συντελείται σε ένα ενιαίο θέμα παρότι εμείς διακρίνουμε για λόγους κατανόησης το σωματικό (body) και το μη-σωματικό (mind) η ψυχο-πνευματικό επίπεδο. Στην ουσία τα δύο αυτά επίπεδα λειτουργούν στον άνθρωπο ως συγκοινωνούντα δοχεία. Έτσι ένας διακεκριμένος σήμερα μουσικοθεραπευτής, ο David Aldridge, στο βιβλίο του με τίτλο Spirituality, Healing and Medicine (ελληνική μτφρ. Πνευματικότητα, θεραπεία και υγεία) ισχυρίζεται ότι για τη διατήρηση της υγείας του ατόμου ισχύει η λατινική έκφραση ARGO ERGO SUM η οποία θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως «δημιουργώ άρα υπάρχω και συνεχίζω να ζω» σε αντιπαράθεση με το καρτεσιανό στερεότυπο COGITO ERGO SUM δηλ. το «σκέπτομαι άρα υπάρχω». Η καρτεσιανή άποψη είναι υπαίτια για την αφύσικη διαίρεση ψυχής και σώματος και έχει αποτελέσει πρόβλημα στην ολιστική αντιμετώπιση πολλών κατηγοριών ασθενών στη σύγχρονη ιατρική. Οι θεραπείες μέσω τέχνης δεν καταργούν ούτε υποκαθιστούν την κλασσική ιατρική αντιμετώπιση αλλά συμπληρώνουν την τρέχουσα ιατρική πράξη και χαρακτηρίζονται από την αντιμετώπιση του ασθενή ως «προσώπου συνολικά» και όχι ως «νοσήματος» μόνον.
Οι Πυθαγόρειοι αλλά και οι Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Ιπποκράτης πίστευαν στον θεραπευτικό ρόλο της μουσικής. Σε πολλά από τα κείμενα τους προτείνουν διάφορους ήχους και μουσικές κλίμακες ανάλογα με την ψυχική διάθεση την οποία θέλει κανείς να δημιουργήσει. Ακόμη και οι αρχαίοι ρυθμοί σχετίζονται άμεσα με το θυμικό και την σωματική κίνηση και θα μπορούσε να τούς διαιρέσει κανείς αφενός σε ρυθμούς χαλαρούς οι οποίοι σχετίζονται συνήθως με την ήρεμη ανάγνωση κειμένων η απαγγελία ποιητικών στίχων (πχ το γνωστό δακτυλικό εξάμετρο η δάκτυλος) και αφετέρου σε ρυθμούς σχετιζόμενους με γρήγορες κινήσεις, συνήθως χορευτικές και περισσότερο διονυσιακού χαρακτήρα. Τα δεδομένα τα οποία προκύπτουν από τις αρχαίες ελληνικές απόψεις επιβεβαιώνονται σήμερα από σύγχρονες κλινικές ιατρικές μελέτες οι οποίες δείχνουν ότι η ακρόαση κατάλληλα επιλεγμένης μουσικής μπορεί όχι μόνο να επιδράσει στη διάθεση και το συναίσθημα αλλά μπορεί ακόμη και να μεταβάλει επίπεδα ορμονών στο αίμα που σχετίζονται με αισθήματα άγχους, φόβου η θυμού (βλ. αδρεναλίνη, κορτιζόλη, σεροτονίνη). Οι Αρχαίοι Έλληνες, όπως και οι Ρωμαίοι, πίστευαν στην αξία της μουσικής πέραν της διασκέδασης και για το λόγο αυτό την είχαν εντάξει στην υποχρεωτική παιδεία μαζί με την αριθμητική, τη γεωμετρία και την αστρονομία. Οι σύγχρονες απεικονιστικές μελέτες του εγκεφάλου (βλ. λειτουργική μαγνητική τομογραφία-fMRI ή τομογραφία ποζιτρονίου-PET SCAN) έχουν αποδείξει ότι η πρώιμη έναρξη μουσικής παιδείας (πχ στην ηλικία 6-7 ετών) βοηθά στην ανάπτυξη τμημάτων του εγκεφάλου τα οποία σχετίζονται με πολλές ανώτερες γνωστικές-μαθησιακές λειτουργίες. Εχει πχ αποδειχθεί ότι η ικανότητα να τραγουδά κανείς μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να διατηρηθεί μετά από σοβαρά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια ενώ έχει χαθεί η ικανότητα του λόγου, μπορεί να έχουμε δηλαδή αφασία αλλά όχι αμουσία. Αποδεικνύεται ότι η μουσική αποτελεί ένα εργαλείο «άσκησης» του εγκεφάλου το οποίο προάγει γενικότερα την υγεία όπως πχ η φυσική άσκηση για το σώμα.
Φαίνεται ότι η μουσική έχει βιολογική αξία και ίσως αποτελεί διαχρονικό εργαλείο επιβίωσης για το ανθρώπινο είδος γεγονός το οποίο υποστηρίζουν σήμερα οι νευρο-επιστήμονες. Ο Δαρβίνος για παράδειγμα πίστευε ότι η μουσική διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην εξέλιξη του είδους μας. Αυτό διότι σε αρχαιότερους πολιτισμούς η επιλογή συντρόφου γίνονταν με κριτήριο τις ικανότητες στο χορό και το τραγούδι και μάλιστα αν κάποιος άνδρας δεν χόρευε και δεν τραγουδούσε καλά να μην θεωρείται υποψήφιος σύντροφος για μια γυναίκα. Φαίνεται έτσι ξεκάθαρα ότι η επιλογή συντρόφου από τις γυναίκες δεν περιορίζεται στο κριτήριο της μυϊκής δύναμης. Οι γυναίκες επιλέγουν μάλλον καλύτερα από τους άντρες, αφού οι άνδρες επηρεάζονται κυρίως από τα σωματομορφικά χαρακτηριστικά της γυναίκας ενώ οι γυναίκες σκέφτονται ευρύτερα. Είναι βέβαιο ότι οι άνθρωποι που τραγουδούν και παίζουν μουσική διαθέτουν επιπρόσθετες ικανότητες, κυρίως εκφραστικές και επικοινωνιακές. Ο Δαρβίνος ακόμη πίστευε ότι ο ρυθμός της μουσικής έχει μία επιπρόσθετη βιολογική αξία διότι μπορεί να βοηθήσει στην ατομική, οικογενειακή και την ευρύτερα κοινωνική οργάνωση. Και ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο», αναφέρει ότι ο μουσικός ρυθμός μας δόθηκε από τους θεούς προκειμένου να μας επαναφέρει πίσω στις θεϊκές ιδιότητες, δηλαδή στην τελειότητα. Αυτό, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, συμβαίνει διότι οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη τάση να παρεκκλίνουν από τη θεία τάξη πραγμάτων. Ο μουσικός ρυθμός υπάρχει λοιπόν για να μας επαναφέρει στο θεϊκό πρότυπο, το οποίο ορίζεται μουσικά ως η «ιδανική τροχιά» ή η τέλεια μουσική αρμονία.

*Καρδιολόγος, Ωνάσειο ΚΚ, Συνθέτης & συγγραφέας

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: Ζύμη για αλμυρές τάρτες

Αν κάποτε θελήσετε αφιερώσετε λίγο παραπάνω χρόνο στην κουζίνα και να φτιάξετε ίσως π.χ. για μια συγκέντρωση στο σπίτι κάτι εντυπωσιακό και νόστιμο , σκεφτείτε μια τάρτα με γέμιση από οτιδήποτε φανταστείτε ... Λαχανικά με τυρί, ανθότυρο με θυμάρι και λιαστή ντομάτα, κίτρινα τυριά με λίγο μπέϊκον η και σκέτα λαχανικά με κομματάκια κοτόπουλου, ό,ποιος συνδυασμός σας ταιριάζει  καλά στον ουρανίσκο !  Το βασικότερο βέβαια για να ξεκινήσετε είναι μια λεπτή καλή τάρτα, σωστά ψημένη, την οποία μπορείτε βέβαια να φτιάξετε και 1-2 μέρες νωρίτερα και να περιμένει στο ψυγείο. Την άλλη εβδομάδα θα δώσουμε μια πολύ καλή συνταγή τάρτας με γέμιση από καραμελωμένα κρεμμύδια, γαλλικό κατσικίσιο τυρί και λίγο ροκφόρ, αρωματισμένα με αρκετό θυμάρι...  Προς το παρόν ξεκινήστε με την κλασική συνταγή της ζύμης για αλμυρές τάρτες και ... έπεται συνέχεια !


Υλικά για 650 γραμμ ζύμης

2 ½      φλυτζάνια αλεύρι (περ. 330 γρ) για όλες τις χρήσεις
1 ½      μπαστουνάκι φρέσκο βούτυρο (190 γραμμ)
¼         φλιτζάνι ελαιόλαδο ( περ. 50 γραμμ)
½         κουτ. γλ. αλάτι
4          κουτ. σ. κρύο νερό
1          κρόκος αυγού


Σε ένα μπολ μίξερ (η σε κοινό μπολ αν το ζυμώσετε με τα χέρια) ανακατέψτε καλά το αλεύρι με το κρύο  φρέσκο βούτυρο κομμένο σε κομματάκια και το ελαιόλαδο, αλλά όχι πάρα πολύ έτσι ώστε το μείγμα να έχει μικρά γρομπαλάκια βουτύρου και να είναι σαν χοντροί κόκκοι. Προσθέστε το κρόκο αυγού και 3 η 4  κουταλιές κρύο νερό. Ανακατέψτε τα υλικά και μόλις δείτε ότι έχετε ένα ομοιογενές μεἰγμα σταματήστε το ζύμωμα (ανακάτεμα). Διαφορετικά προσθέστε ακόμη 1 κουταλιά νερό η λίγο αλεύρι, ανάλογα.

Βγάλτε το μείγμα από το μπολ, τυλίξτε το σε διαφανή μεμβράνη και βάλτε το στο ψυγείο για 1-2 ώρες να σφίξει. Ξεχωρίστε ίσως 500 γραμμ για μία δόση ταρτιέρας και τα υπόλοιπα βάλτε τα στην κατάψυξη όπου διατηρούνται για 2-3 μήνες άνετα

Ανάψτε τον φούρνο στους 200 βαθμούς και μετά βγάλτε από το ψυγείο το κομμάτι της ζύμης από την μεμβράνη και τοποθετείστε το επάνω σε ένα ξύλο κοπής. Με ένα μεγάλο κοφτερό μαχαίρι κόψτε κάθετες φέτες των 4 χιλιοστών περίπου και με αυτές αρχίστε να στρώνετε τον πάτο της φόρμας (ταρτιέρας) έτσι ώστε να τον καλύψετε ολόκληρο. Στη συνέχεια αρχίσετε να κόβετε από τις φέτες της ζύμης λωρίδες ύψους 3-5 εκ ώστε να ταιριάζουν με το ύψος της ταρτιέρας σας ώστε να τα τοποθετήσετε και να καλύψετε το καμπύλο τοίχωμα της ταρτιέρας  “κολλώντας”  τα κομμάτια μεταξύ τους.

Απλώστε ένα αντικολλητικό χαρτί (λαδόκολλα) στον πάτο της ταρτιέρας (που θα προεξέχει λίγο στα άκρα) και μετά γεμίστε τον με όσπρια η ρύζι ώστε να εμποδιστεί ο πάτος να ανασηκωθεί όταν θα κάνουμε το πρώτο ψήσιμο της τάρτας. Ψήστε την τάρτα για 15 λεπτά και μετά βγάλτε την ταρτιέρα έξω απο τον φούρνο, αφαιρέστε με προσοχή τη λαδόκολλα με τα όσπρια και συνεχίστε πάλι το ψήσιμο για άλλα 10 λεπτά.

Η τάρτα μας τώρα είναι μισοψημένη, έτοιμη να δεχτεί το μείγμα που θα την γεμίσει. Με το ψήσιμο της γεμάτης τάρτας σε χαμηλή σκάλα μέσα στον φούρνο θα ολοκληρωθεί τελείως το ψήσιμο της.

Friday, January 20, 2012

In Memoriam: Etta James (1938-2012)

Μια "πολύ δυνατή φωνή", εκείνη της τραγουδίστριας μερικών από των πιο όμορφων ερωτικών τραγουδιών της μπλουζ, Έττα Τζέϊμς, σίγησε για πάντα το πρωί σήμερα (τοπική ώρα), στην Καλιφόρνια. Ήταν 73 ετών, και εκπρόσωπός της δήλωσε ότι ο θάνατός της επήλθε λόγω εμπλοκών από την λευχαιμία, από την οποία έπασχε εδω και λίγο καιρό. Το πιο γνωστό της τραγούδι, και αναμφισβήτητα μία από τις μεγάλες της επιτυχίες, ήταν το "At Last", που ακούμε τώρα. Επίσης, συστήνω ανεπιφύλακτα το άλμπουμ της Seven Year Itch.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΤΑΞΙΤΖΗΣ!


Αγαπητό Κράτος.

Είμαι ένας «επώνυμος δημοσιογράφος» - το λέω ειρωνικά και απαξιωτικά, μην το πάρεις τοις μετρητοίς. Ήρθε η ημέρα που προστίθεμαι και εγώ στις ήδη μεγάλες στρατιές των ανέργων. Το επάγγελμά μου, ιδίως στα έντυπα μέσα ενημέρωσης εδώ στην Ελλάδα, θεωρώ πως τελειώνει. Η εφημερίδα μου, η «Ελευθεροτυπία», είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Πολλοί πιστευουν πως ακόμα και εάν υπαχθεί στο διαβόητο Αρθρο99, τα ψωμιά της θάναι μετρημένα και σύντομα θα κλείσει. Άφησε περίπου 900 υπαλλήλους της απλήρωτους από το περασμένο καλοκαίρι και εκεί που στιγμάτιζε με εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα δημοσιεύματά της άλλες εταιρείες που ζητούσαν από υπαλλήλους τους να δεχτούν μείωση αποδοχών (βλέπε Χαλιβουργική), εκείνη έκανε την … υπέρβαση και άφησε κόσμο στο δρόμο μέσα σε «μια νυχτα».

Thursday, January 19, 2012

ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΕ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΔΑΣ

Τον παλιό-παλιό καιρό, έτσι εκινούντο οι οικονομίες των κοινωνιών. Δώσε μου ένα σακκί πατάτες, να σου δώσω μια κότα. Αυτού του είδους οι συναλλαγές αρκούσαν και με το παραπάνω για να καλύψουν τις ανάγκες. Τα προβλήματα άρχισαν, μεγάλωσαν, και έφτασαν στην μορφή της οικονομίας που ζούμε σήμερα, με μόνη αιτία την ανθρωπινη απληστία. "Τί λες μωρέ που θα σου δώσω την κόταν μου μόνο για ένα σακκί - δωσε μου δύο, να την πάρεις". Και, κάπως έτσι, προέκυψε το "περρισεύον κέρδος". Η συσσώρευση του οποίου, έφερε όλα τα άλλα. Την δύναμη. Την εξουσία. Την επιβολή. Την κυριαρχία.

Σήμερα, πήγα να πλύνω το αυτοκίνητό μου σε ένα υπαίθριο καθαριστήριο αυτοκινήτων στη Κάτω Κηφισιά, στην οδό Καλυφτάκη. Ολος ο χώρος γέμισε από αυτοκίνητα (τα περισσότερα πολυτελή), που οι ιδιοκτήτες τους δεν μπόρεσαν να κρατήσουν, και που τώρα τα πωλούν όσα-όσα. Είδα τζίπ Τσερόκι, δύο μόλις χρόνων, να έχει τιμή πώλησης 5000 ευρώ. Δεν θα τα πάρει. Η μόνη του ελπίδα, είναι να γυρίσει στην παλιά οικονομία, και να το ανταλλάξει με κανά φορτηγό πατάτες. Κι άν του το δώσει ο αγρότης!

Wednesday, January 18, 2012

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΤΟ 2011

Συνήθως, το μικρό αυτό αφιέρωμα σε όσους έφυγαν από τη ετούτη την προηγούμενη χρονιά (που συντάσσουμε με τον φίλο και συνεργάτη Τάκη Λεμπέση), δημοσιεύαμε στις αρχές Ιαναουαρίου στην "Ελευθεροτυπία" που, βεβαίως, δέν υπάρχει πλέον, και που εάν υπάρξει ξανά, δεν θα είναι "Ελευθεροτυπία", αλλά κάτι άλλο, μια μικρή, κακή γεύση του οποίου πήραμε τα 2 τελευταία χρόνια.

Ετσι, με κάποια καθυστέρηση, δημοσιεύουμε εδω το αφιέρωμα σε αυτούς που έφυγαν το 2011, πιστευοντας ότι υπάρχουν πολλοί αναγνωστες που ενδιαφέρονται, και για αρχειακούς σκοπούς, να έχουν όλα αυτα τα στοιχεία συγκεντρωμένα.

Tuesday, January 17, 2012

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑ


Λέγεται πως ο Λένιν είπε κάποτε πως ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει ακόμα και το σχοινί που θα τον κρεμάσεις. Η ρήση αυτή μπορεί να είναι απαξιωτική, αλλά εμπεριέχει και έναν σπόρτο αλήθειας. Οι καπιταλιστές εφευρίσουν συχνά την τεχνολογία που τελικά καταστρέφει ακόμα και τις δικές τους επιχειρήσεις.

Η Eastman Kodak είναι το τέλιο παράδειγμα. Κατασκεύασε μία από τις πρώτες ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές το 1975. Η τεχνολογία εκείνη, ακολουθούμενη από τα νέας γενιάς κινητά τηλέφωνα που βγάζουν και φωτογραφίες, έχει επιφέρει σοβαρό πλήγμα στα παλιά φίλμ και τις φωτογραφικές μηχανές της Kodak, φέρνοντας την επιχείρηση πολύ κοντά στον θάνατο.

Κι όμως, ενώ η Kodak είναι κλινικά νεκρή, ο πάλαι ποτέ μεγάλος της αντίπαλος, η Fujifilm, πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο. Το πως και γιατί μπορείτε να διαβάσετε στο εξαιρετικό άρθρο που μας επισήμανε ο φίλος μας Φάνης Κ., στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση του περιοδικού Economist:

http://www.economist.com/node/21542796?fsrc=scn/tw/te/ar/thelastkodakmoment

To σκίτσο είναι από τον Economist, και είναι του Claudio Munoz.

Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΥ Μνήμη Άντον Παύλοβιτς Τσέχωφ (1860-1904)



Γράφει ο Θανάσης Δρίτσας*

Φαίνεται ότι από ένστικτο λάτρεψα στη μετεφηβεία μου τα διηγήματα του Άντον Παύλοβιτς Τσέχωφ. Στη συνέχεια είδα όλα τα θεατρικά του έργα και ζήλεψα την τέχνη του σε δημιουργίες όπως «Ο Γλάρος», «Ο Θείος Βάνιας», «Οι τρείς Αδερφές» και στο απόσταγμα της θεατρικής του γραφής που είναι «Ο Βυσσινόκηπος». Επιπλέον, εντελώς τυχαία, ανακάλυψα και άλλες αφάνταστες συμπτώσεις που μπορεί ίσως να προσφέρουν μια μεταφυσική εξήγηση στη γοητεία που νοιώθω για τον Άντον Τσέχωφ: αφενός ήταν και εκείνος γιατρός στο επάγγελμα και αφετέρου είχε γεννηθεί ακριβώς την ίδια ημερομηνία με εμένα εκατό χρόνια πριν.

Sunday, January 15, 2012

"Να ξαναγίνουμε φτωχοί." "Γίνε χωρίς εμένα"

Και να που, ήρθε ίσως η στιγμή, η συζήτηση μεταξύ μας, να φτάσει στο κόκκαλο, χωρίς όρους, και χεωρίς όρια, αλλά πάντοτε, ελπίζω, με αξιοπρέπεια και σεβασμό στην άποψη του άλλου. Από την αρχή αυτής της κρίσης, οι περισσότεροι από εμάς αισθανόμασταν (και βαθιά μέσα μας ξέραμε), ότι δεν είναι μόνο κρίση οικονομική, αλλά πρωτίστως βαθύτατα ηθική. Ηταν, και είναι, μία κρίση του καθενός μας. Πως ζήσαμε, πως ζούμε. Ποιές προτεραιότητες βάλαμε. Ποιοί ηταν οι στόχοι μας. Τι δουλειά κάναμε. Πόσο καλά την κάναμε. Τι επενδύσαμε σε διάφορες αξίες (ακινήτων, μετοχών, αμοιβαίων, αυτοκινητών, κλπ), και τι σε αξίες μη υλικές.

Τον τελευταίο καιρό "μαίνεται" στο Ιντερνετ (κυρίως στα ελληνικά μπλογκς), μια έντονη συζήτηση-αντιπαράθεση γύρω από ενα άρθρο που έγραψε ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης, με τίτλο "Να ξαναγίνουμε φτωχοί", και μία απάντηση σε αυτό, από την κυρία Ελευθερία Τσακιροπούλου (που δεν γνωρίζω άλλα στοιχεία για αυτήν, και το Διαδίκτυο δεν βοήθησε καθόλου εδω), με τίτλο "Να ξαναγίνετε φτωχοί, χωρίς εμένα".

Διαβάσα τα κείμενα αυτά (και ευχαριστω τον φίλο μου Έκτωρα που μου τα έστειλε), και ψάχνοντας να βρω περισσότερα στοιχεία για την κυρία Τσακιροπούλου, διάβασα και σε πολλά μπλγκς τά σχόλια πάρα πολλών επισκεπτών. Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά, είδα ... την Ελλάδα να μοιράζεται σε πατριώτες και προδότες, σε Παναθηναικούς και Ολυμπιακούς, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε "μαζί τα φάγαμε" και "όχι, τα φαγατε μόνο εσείς".

Βρίσκω ότι και τα δύο κείμενα έχουν άπειρη, καλή τροφή για σκέψη. Δεν θεωρώ ούτε αθεράπευτα ρομαντικό "τον αγαπημένο των εκδοτικών οργανισμών" Γιάννη Ξανθούλη, όπως λένε αρκετοί δηλητηριασμένοι σχολιαστές, ούτε και "κυνική υλίστρια" την κυρία Τσακιροπούλου, "που το επόμενό της βήμα είνι να μεταφέρει στην Ελβετία τα φράγκα που έβγαλε", όπως παρατηροιύν εξίσου κακεντρεχείς σχολιαστές. Οπως λέει κι ο φίλος μου Έκτορας, θεωρώ ότι και τα δύο αυτά κείμενα γράφτηκαν "από διαφορετική σκοπιά, αλλά με την ίδια στόχευση: μια καλύτερη Ελλάδα!".

Και νομίζω πως εάν τα διαβάσουμε προσεκτικά, θα δούμε ότι ο κ. Ξανθούλης, όταν λέει "να ξαναγυρίσουμε στη φτώχεια", δεν επιθυμεί να ξαναζήσουν, όσοι την έζησαν, την πείνα μετα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο, ούτε την δυστυχία των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύργων από την Μικρά Ασία, πού ήρθαν στην Ελλάδα μόνο με τα ρούχα που φορούσαν, και με ένα σημαντικό κομμάτι του εδω πληθυσμού να τους αντιμετωπίζουν ως αχρείαστους κι ανεπιθύμητους. Εκείνο που, νομίζω ότι προετέινει ο κ. Ξανθούλης, είναι να μαζευτούμε! Και, μάλιστα, να μαζευτούμε πολύ. Γιατί μεσα στις απίστευτες φούσκες των τελευταίων χρόνων, γίναμε και εμείς σαν παραγεμισμένες γαλοπούλες που, μόλις ανοίξουμε τη κοιλιά τους για να σερβίρουμε το κρέας, ξεχειλίζει στο ταψί η πάντα υπερβολική (άν και νοστιμότατη, ομολογώ) γέμισή μας.

(Χθες το βράδυ, τρώγαμε με λίγους καλούς φίλους στο σπίτι, και απολαμβάναμε ένα καταπληκτικό Cabernet Shiraz αό την Αυστραλία, που το αγοράσαμε, από ακριβό μάλιστα σουπερμαρκετ-ντελικατέσεν του Κεφαλαρίου με 10 μόλις ευρώ, και ένας απ' όλους, ο καλός μου ο Κωστής, έλεγε: θυμάστε ρε παιδιά, σε πόσα εστιατόρια και σε πόσες ταβέρνες πληρώσαμε σαν σαμπάνια το κωλο-Ασπρολήθι;  - Και το αναφέρω αυτό, όχι για να προσβάλω το εν λόγω κρασί, αλλά σίγουρα για να προσβάλω τον "νεο-πλούτο" που κυρίευσε τους περισσότερους από εμάς. Τόσο εκείνους που τον εισέπραττα, όσο και εκείνους πυ τον τροφοδοτούσαν...).

Εγω βρίσκω ότι, κατα βάθος, ο κ. Ξανθούλης συμφωνεί με την κ. Τσακιροπούλου. Η φτωχεια που "επιθυμεί" ο πρώτος, είναι να εκτιμήσουμε ξανά το λίγο και το καλό. Το μοσχοβολιστο μάυρο ψωμί, τη μυρωδιά του χώματος, τα λαχανικά κι ωποροφόρα, το οικογενειακό τραπέζι, το λάδι, τα χόρτα και τις ελιές.

Και ο "πλουτος" που επιθυμεί η κ. Τσακιροπούλου, είναι επίσης ο μανάβης της γειτονιάς, είναι τα μικρά και απλά πράγματα της ζωής, πάλι η ελιά, πάλι το μοσχομύριστο φαγητό, αλλά με γνησια ελληνικά προιόντα, που δεν θα είναι όμως αποτέλεσμα επιδότησης από αγρότες που συνήθισαν να κάθονται, να τρώνε και να πίνουν, και να βάζουν Αλβανούς να καλλιεργούν και να ποτίσουν τα χωράφια τους.

Εγω, καταλαβαίνω, νομίζω, τι θέλει να πει η κυρία Τσακιροπούλου. Εκείνω, θαρρω, δεν κατάλαβε καλά το άρθρο του κ. Ξανθούλη.

Ας ηρεμήσουμε, όμως. Και, κυρίως, ας ομονοήσουμε. Δεν μας παίρνει να σφαζόμαστε και για τα αυτονόητα. Το παν ειναι να τα κατανοήσουμε ως τέτοια. Και να κοιτάξουμε, ο καθένας όσο και όπως μπορεί, να αλλάξουμε πραγματικά. Δηλαδή, να γίνουμε "ποιο φτωχοί". Γιατί ως "πλούσιοι", αποτύχαμε παταγωδώς.

Ιδού, λοιπόν, τα δύο κείμενα:

Saturday, January 14, 2012

Θυμόμαστε σήμερα...

Σαν σήμερα, 14 Ιανουαρίου του 1900, ανέβηκε στη Ρώμη η όπερα "Τόσκα" του Τζιάκομο Πουτσίνι, από την οποία τα ακούσουμε τώρα την Ρουμάνα σοπαράνο Αγκέλα Γκεοργίου στην υπέροχη άρια Vissi d' Arte.

Μεγαλείο ψυχής.

Από τον φίλο μου Θεόδωρο Αγγελίδη, η ακόλουθη ιστορία, που σίγουρα μας βγάζει από τον δικό μας,ασφυκτικό μικρόκοσμο, και μας υπενθυμίζει ότι ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.

Πολλές  φορές   συμβαίνει  να  διαβάζεις μια είδηση  που σου αναπτερώνει το ηθικό  θυμίζωντας σου ότι   υπάρχουν  ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ !! , άνθρωποι που μέσα στον πόνο τους  ή καλύτερα  μέσα από τον πόνο τους κοιτάνε να  βοηθήσουν κάποιους  άλλους , πολλούς ή λίγους , ξεπερνώντας  την υπόσταση  τους και παρ’ότι  ταπεινοί   φαίνωνται γιγάντιοι μπροστά σ’εμάς τους υπόλοιπους  που απλά θαυμάζουμε ! θυμάσαι  τον συγλονιστικό   πατέρα  από την Αυστραλία  ό οποίος παρότι  κάποια  εγχώρια  δίποδα  κτήνη  αφαιρέσαν την ζωή του παιδιού του αυτός  βρήκε την δύναμη να δωρίσει τα  όργανα  του παιδιού του  , κάτι  ανάλογο  διάβασα  πρίν από λίγο  στην ηλεκτρονική έκδοση της  ιτάλικης εφημερίδας La Repubblica  συγκεκριμένα  ένα κοριτσάκι  12  ετών  που νοσηλευόταν  με σοβαρή μυοκαρδιοπάθεια  στην καρδιοχειρουργική κλινική του νοσοκομείου του Παλέρμο , περίμενε εδώ  και  2 μήνες  το μόσχευμα  που θα της  έσωζε την ζωή   το μόσχευμα όμως δεν ήρθε και το παιδάκι  έσβησε  οί γονείς του όμως  που τόσο καιρό  ήλπιζαν  σε  ένα δώρο της τύχης  αποφάσισαν να  δωρίσουν  τα όργανα  του παιδιού τους  κάνωντας πράξη  για κάποιους  την ελπίδα  !  ό ίδιος ό επικεφαλής  της  κλινικής δήλωσε  συγκλονισμένος  και συγκινημένος  ότι αυτοί  οί  ΑΝΘΡΩΠΟΙ ( ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ  ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ) θέλησαν να δώουν  την ελπίδα σ’άλλους  την ελπίδα που οί ίδιοι  δεν είχαν πλέον ! απλά μεγαλείο της ψυχής .

ΠΟΙΟ ΠΑΛΛΙΚΑΡΑΚΙ ΔΙΕΛΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ;

"Εγω, κυρία". "Αυτός, κυρία"

Friday, January 13, 2012

Τα μΕΡΤικά των συνδικαλιστών...

Άρθρο του Πασχου Μανδραβελη
Δημοσίεύτηκε στην "Καθημερινή" 12.01.2012
Με πολλές, πικρές αλήθειες


Μάλλον δεν το αντελήφθη και πάλι κανείς, αλλά οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνεχίζουν να απεργούν. Αυτή τη φορά το αίτημα της κραταιάς ΠΟΣΠΕΡΤ δεν είναι «να μη συρρικνωθεί η δημόσια τηλεόραση» (και μαζί μ’ αυτήν τα τριακόσια εκατομμύρια που εμείς οι βαριά φορολογούμενοι πολίτες πληρώνουμε κάθε χρόνο). Το κλείσιμο της ΕΤ1 και η αναδιάρθρωση των δεκάδων περιφερειακών ραδιοσταθμών πνίγηκε στα λύματα του πολιτικού κύκλου. Μπορεί κάλλιστα κάποιος να στοιχηματίσει ότι πρώτα θα δούμε τη χώρα χρεοκοπημένη και μετά κάποιον περιφερειακό ραδιοσταθμό της ΕΡΤ κλειστό.
Δεν υπάρχει ούτε το αίτημα των δημοσιογράφων «να μη γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι». Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ικανοποίησε το αίτημά τους· δημοσιογράφοι και τεχνικοί εξαιρούνται από το ενιαίο μισθολόγιο. Η ΠΟΣΠΕΡΤ έχει μια ακόμη απαίτηση. Δεν ξέρουμε αν παίζει ρόλο το γεγονός ότι ο πρόεδρός της είναι διοικητικός υπάλληλος, αλλά το τελευταίο αίτημα της συνδικαλιστικής οργάνωσης -και γι’ αυτό συνεχίζουν τις απεργίες- είναι να εξαιρεθούν και οι διοικητικοί της ΕΡΤ στο ενιαίο μισθολόγιο. Το σύνθημά τους -όπως καταγράφεται στην τελευταία ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ- είναι γραμμένο σε οργουελιανή γλώσσα: «Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν ζητάνε ειδική, αλλά ίση μεταχείριση». Προφανώς ζητούν ίση, στην ειδική μεταχείριση. Και άντε να καταλάβουμε την ιδιαιτερότητα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και των οπερατέρ που ακολουθούν τους ρεπόρτερ στις αποστολές. Είναι όμως αδύνατον να κατανοήσει κάποιος γιατί ένας φύλακας της ΕΡΤ πρέπει να έχει άλλη μεταχείριση από τον φύλακα ενός υπουργείου.
Ξέρουμε: η ΕΡΤ δεν χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και γι’ αυτό λένε οι συνδικαλιστές της δεν πρέπει να έχει την ίδια μεταχείριση με τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους, που εντάσσονται στο ενιαίο μισθολόγιο. Αυτό θα ήταν λογικό, αν οι Ελληνες πολίτες -μαζί με όλα τ’ άλλα χαράτσια- δεν ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν 4,25 ευρώ με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, βλέπουν δεν βλέπουν ΕΡΤ. Παρένθεση: τώρα που απεργούν επί μήνες γιατί συνεχίζουμε να πληρώνουμε;
Το θέμα είναι απλό: αν οι συνδικαλιστές δεν θέλουν να ακολουθούν τους κανόνες του Δημοσίου, προφανώς δεν πρέπει να τους ακολουθούν παντού. Οφείλουν να ζητήσουν από το κράτος να διακόψει το υποχρεωτικόν της πληρωμής της ΕΡΤ, έτσι ώστε να χαρούν ολόκληρη την ανεξαρτησία τους. Δεν μπορεί οι εισπράξεις να είναι υπόθεση του Δημοσίου και οι κανόνες του ιδιωτικού.
Δυστυχώς, οι εργαζόμενοι σπρώχνουν την ΕΡΤ σε αδιέξοδο. Λογικό είναι γιατί ο φορέας της ραδιοτηλεόρασης έχει γίνει ο γόρδιος δεσμός των ρουσφετολογικών παρεμβάσεων όλων των κυβερνήσεων, από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα. Το χειρότερο είναι ότι αποδεικνύουν ότι αυτός ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται, αλλά μόνο κόβεται. Ναι: η χώρα χρειάζεται δημόσια ραδιοτηλεόραση -δεδομένης, μάλιστα, της ποιότητας που εκπέμπουν τα ιδιωτικά κανάλια- αλλά δημόσια τηλεόραση δεν πρόκειται να αποκτήσουμε όσο τη διαφεντεύουν οι συνδικαλιστές.
Το κλείσιμο της ΕΡΤ και η δημιουργία ενός νέου φορέα -συρρικνωμένου και χρήσιμου- είναι η μόνη λύση. Οσο υπάρχει ακόμη αυτή η λύση.

Γιατί πληρώνομαι απεργώντας!...

Οφειλόμενο στους φίλους και φίλες που με τιμούν, τόσα χρόνια, με την παρέα τους στο Τρίτο Πρόγραμμα.

Έκανα υπομονή μέχρι τώρα. Την άλλη Τετάρτη λήγουν οι συμβάσεις που υπογράψαμε πέρυσι, και δεν ξέρουμε για ποιούς και πόσους θα ανανεωθούν. Όσοι είμαστε σε αυτό το καθεστώς, λαμβάνουμε έναν ενιαίο μηνιαίο μισθό γύρω στα 1000 ευρω, με μικρές αυξομειώσεις (προυπηρεσία, σπουδές, κλπ) που μπορεί και να τον ανεβάσουν έως τά περίπου 1200 ευρω. Αυτα, για τα χρήματα που, εάν με ρωτάτε, μεσα στην κρίση που περνάμε δεν τα θεωρώ λίγα. Είναι τιμή για μένα που εργάζομαι στο Τρίτο Πρόγραμμα, και αυτό το οφείλω αποκλειστικά στον Δημήτρη Παπαδημητρίου που με εμπιστεύτηκε (εμένα, έναν μή ειδικό στη κλασσική μουσική), στους συναδέλφους μου (ιδίως της πρωινής ζώνης) που με στήριξαν και με βοήθησαν πολλές φορές, και βεβαίως στους ακροατές της εκπομπής, που μου χάρισαν ζεστασιά και αναγνώριση, πολλές φορές χωρίς να την αξίζω.

Ήλπιζα ότι αυτες τις τελευταίες 2 εβδομάδες, πριν τη λήξη των συμβάσεων, θα μου δινόταν η ευκαιρία, στον αέρα, και σαν ελαχίστη ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης μεγάλης προς όλους αυτούς που μόλις ανέφερα, να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό, και να τους ευχαριστήσω "ζωντανά". Ετοίμασα με πολύ μεγάλη χαρά τις τελευταίες μου εκπομπές. Έβαλα τη ψυχή μου σ' αυτές.

Δυστυχώς όμως, οι συνεχιζόμενες στάσεις εργασίας και οι απεργίες, που προκηρύχτηκαν από την ΠΟΣΠΕΡΤ, πολλές φορές και από την ΕΣΗΕΑ, και που θα συνεχιστουν και όλη την επόμενη εβδομάδα, όπως ,μόλις προ ολίγου πληροφορηθήκαμε, αφαιρεί από όλους εμάς την δυνατότητα, αφ ενός μεν να αποχαιρετήσουμε τους ακροατές μας, δηλαδή τους ανθρωπους που μας ακούνε τόσον καιρό, αλλά και που συνεισφέρουν και αυτοί από την τσεπη τους ώστε εμείς να υπάρχουμε, και αφ' ετέρου δε, κάνοντας χρήση, καί όχι κατάχρηση, του μικροφώνου μας, να ενημερώσουμε και τον κόσμο για τα όσα ο κάθε ένας από εμάς βιώνει στην ΕΡΤ - τα καλά, και τα άσχημα.

Ο ξεπερασμένος (μέχρι σημείου ύποπτου πιά...) συνδικαλισμός της ΠΟΣΠΕΡΤ και της ΕΣΗΕΑ, δεν έχει ακόμα καταλάβει ότι οι αγώνες κερδίζονται, πρώτον όταν έχεις δίκηο, και δεύτερον ότι πείσεις την υπόλοιπη κοινωνία για το δίκηο αυτό. Δεν κερδίζονται με το να τιμωρείς, προπαντός εκείνους που σε τιμούν "αγοράζοντάς" σε. Ο τσαμπουκάς πολλών δικών μας κινητοποιήσεων έχουν φέρει τον κόσμο μας (τον κόσμο που αγαπά, και θέλει την ΕΡΤ) απέναντι, και όχι μαζί μας. Με την άχαρη και παλαιοεπαναστατική μορφή των κινητοποιήσεων που επέλεξαν οι συνδικαλιστές, ο περισσσότερος κόσμος δεν έχει καταλάβει κάν γιατί απεργούμε, ποιό είναι το αίτημά μας.

Δια της φωνής μας, στα μικρόφωνα, και όχι δια της σιωπής μας, με τα τρέιλερ, θα μπορούσαμε να πούμε και να κερδίσουμε, ίσως, περισσότερα.

Αυτή η φωνή, μας έχει αφαιρεθεί. Οπως έχει αφαιρεθεί από τους περισσότερους εργαζόμενους, (και όχι μόνο στην ΕΡΤ, αλλά παντού όπου ισχύει η παντοδυναμία του αντιδημοκρατικού συνδικαλισμού) πριν προκηρυχθεί μια απεργία να ζητείται, τουλάχιστον, η γνώμη τους. Οι περισσότερες απεργίες που προκηρύχτηκαν στην ΕΡΤ, αποφασίστηκαν "έτσι ξαφνικά".

Παρόλ' αυτα, απεργήσαμε. Είτε επειδή συμφωνούσαμε με τα αιτήματα της απεργίας, είτε επειδή δεν συμφωνούσαμε, αλλά αν δουλευαμε, θα είχαμε το στίγμα του απεργοσπάστη, και πιθανώς και άλλες συνέπειες. Και είναι, πραγματι, αλήθεια τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας αυτές τις μέρες ότι, κατα την διάρκεια των απεργιών, ενώ κανονικά ο εργαζόμενος δεν πρέπει να πληρώνεται, αυτό ισχυει μόνο για μονοψήφιο ποσοστό εργαζομένων στο περίφημο Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής.

Όσο υπήρχε απεργία, ο υποφαινόμενος δεν πήρε ούτε δεκάρα "εικονικού μισθού". Αυτήν την εβδομάδα, που πάλι υπήρχε απεργία, όσοι από εμάς τους συμβασιούχους δεν είχαμε εξαντλήσει την άδειά μας, ειδοποιηθήκαμε ότι πρέπει να το κάνουμε πρίν λήξουν οι συμβάσεις, δηλαδή πριν τις 18 Ιανουαρίου, είτε αυτές ανανεωθούν, είτε όχι. Ζήτησα να μήν πάρω το υπόλοιπο της άδειάς μου. Να την χαρίσω στην ΕΡΤ. Προτιμώ, τους είπα, στις λίγες εκπομπές που απόμειναν, να τιμήσω τους ακροατές, που τόσο με έχουν τιμήσει, και που κάθε μέρα αγωνιούν "γιατί δεν κάνεις εκπομπή;" και μου στέλνουν δεκάδες e-mail αγωνιώντας για το τί γίνεται "εκεί μέσα";

Αυτό που πρότεινα, μου είπώθηκε ότι δεν γίνεται, και ότι πρέπει οπωσδηποτε να πάρω την άδειά μου. Και έτσι, επειδή η αναγκαστική αυτή άδεια πέφτει μέσα στις 5 ημέρες της απεργίας αυτής της εβδομάδας, η ΕΡΤ είναι υποχρεωμένη να με πληρώνει!

Να γιατί, λοιπόν, σιωπώ επί τόσες μέρες. Και να γιατί, και εγω, αλλά σε πολύ μικρή κλίμακα (της μιας, περίπου, εβδομάδας, σε σύγκριση με τις πενταπλάσιες που συνεχίζεται η απεργία), αμοίβομαι διαρκούσης απεργίας, επειδή τελώ αναγκαστικά εν αδεία, που δεν επιθυμώ να την χρησιμοποιήσω! Δηλώνω, και θα το γνωστοποιήσω και γραπτώς στην ΕΡΤ, ότι δεν επιθυμώ η άδειά μου να συμπέσει με απεργία, και αυτά τα λίγα μεροκάματα που "χρεώθηκαν" ως άδεια να αφαιρεθούν από τον μισθό μου. Θα δείτε, όμως, πως ούτε και τούτο θα μπορέσεουν να κάνουν, με τους δαιδαλώδεις μηχανισμούς και τις απίστευτες αγκυλώσεις τους, και στο τέλος θα βρώ και τον μπελά μου από πάνω!

Δεν ξέρω τι θα γίνει από εδω και πέρα. Δεν έχει και τόση σημασία ποιές και ποίων οι συμβάσεις θα ανανεωθούν. Εδώ, η χώρα μας βυθίζεται. Οσο υπάρχει, όμως, πολιτική ηγεσία που θεωρεί την ΕΡΤ μαγαζί της, και όσο υπάρχει συνδικαλιστική ηγεσία που έχει και αυτή την ίδια ακριβώς άποψη, τότε το μέλλον είναι ζοφερό και δικαιολογημένα έχουν φτάσει πάρα πολλοί άνθρωποι να λένε, αγανακτισμένοι, "κλείστε την να ησυχάσουμε".

Εγω, δεν συμφωνω με μια τέτοια λύση. Πιστευω ότι είναι ευκολότερο να απαλλαγούμε από πολτικές μετριότητες, συδικαλιστικούς ηγεμονίσκους, και εργαζόμενους που δεν έχουν εργαστεί ποτέ, ή που κάνουν μια αστεία ή και ξεπερασμένη δουλειά, παρά να κλείσει το μαγαζί. Αλλά αυτό μπορουμε να το συζητήσουμε σε άλλο post, τις αμέσως επόμενες μέρες.

Wednesday, January 11, 2012

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Ασφαλής κατεύθυνση

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο
χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα,
λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό
χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και
περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ
δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο,
όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε
θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι
με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα, σαν
τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω
κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το
σπίτι μου...

Ποίημα από την ανθολογία Ποιήματα που αγαπήσαμε
(επιμ.: Γ.Μαρκόπουλος-Κ.Νικολάκης), εκδόσεις Εκάτη 2009


Από το e-poema.eu. Ένα καταπληκτικό ηλεκτρονικό περιοδικό για την ποίηση.


 

Tuesday, January 10, 2012

Συσσίτιο για τους απλήρωτους και παραπεταμένους (από ιδιοκτησία και διοίκηση) της "Ελευθεροτυπίας!

Η είδηση δημοσιεύεται στο blog του εκπροσώπου των εργαζόμενων (;) στην "Ελευθεροτυπία", που κάποτε ηταν εφημερίδα, μέχρι να πέσει στα χέρια των θυγατέρων Τεγόπουλου, και στη τελευταία διεύθυνσή της, που θα μείνουν, μαζί με τους "μουτζαχεντίν" τους,  στην Ιστορία ως "η ομάδα που κατάφερε να κλείσει μία από τις σημαντικότερες εφημερίδες των τελευταίων δεκαετιών", αφήνοντας στον δρόμο, και απλήρωτους επί μήνες, περίπου 800 εργαζόμενους:

"Συνεχίζεται η διανομή τροφίμων από τη βοήθεια που έχει συγκεντρωθεί από συναδέλφους άλλων ΜΜΕ καθώς και από την ίδια την εφημερίδα. Όσοι δεν έχετε πάρει ακόμη τρόφιμα μπορείτε να περάσετε από τα γραφεία της εφημερίδας (4ος όροφος-υπεύθυνος Μωυσής Λίτσης), τη Δευτέρα 09/01/2012 μεταξύ 17.30-19.30."

Μια τέτοια είδηση, για όποια εταιρεία συμπεριφερόταν έτσι στους εργαζομένους της, τις παλιές καλές μέρες της εφημερίδας, θα ήταν στην πρώτη σελίδα της, και με βασικό άρθρο που θα έλεγε και δυό ωραία φωνήεντα στ' αφεντικά της!

ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ* - ΛΑΧΑΝΟΡYΖΟ ΕΠΟΧΗΣ

Πρώτα απ ὀλα, Χρόνια σας Πολλά και Καλά, με όρεξη για μαγειρικές και τρέλες γευστικές ! Είχα λοιπόν πολλούς λόγους για να γράψω αυτή την συνταγή... Πρώτον χρειαζόμαστε τέτοιες απλές βιταμινούχες συνταγές μετά την κραιπάλη των γιορτών..., δεύτερον προέρχεται από την φίλη μας την Κα Ντίνα στην Αιδηψό με το μικρό εστιατόριο Αμφιτρύων (εκεί στην παραλία,  δίπλα στα φέρρυ), τρίτον βασίζεται στο ευλογημένο το εξαιρετικό παρθένο λαδάκι μας που μάλιστα τώρα που έχει πρωτοβγεί είναι πράσινο, αρωματικό και πολυφαινολικό και... τέταρτον, .... μας βάζει και στο πνεύμα της εποχής που έρχεται (απλό και οικονομικό)! Είναι ένα εξαιρετικό λαδερό, καυτερούλικο με το μπούκοβο, αρωματικό με το άνηθο και τα φρέσκα κρεμμυδάκια και μελωμένο αν βάλετε βέβαια Ελληνικό ρύζι καρολίνα και όχι τα μπαρμπόϊλ τα αμερικανικά που είναι μόνο για ρύζια σπυρωτά !



ΛΑΧΑΝΟΡΥΖΟ  ΕΠΟΧΗΣ



500 - 600 γραμμ.  λάχανο
300 γραμμ ρύζι καρολίνα
6-7 φρέσκα κρεμμυδάκια
2 φρέσκιες πιπεριές τύπου Φλωρίνης
⅓  ματσάκι άνιθος
⅓ ματσάκι μαϊντανός
1 κουτί μικρά ολόκληρα φρέσκα η ντοματίνια Κύκνος
100 γραμμ  ελαιόλαδο εξ. παρθένο
½ κ.γλ. μπούκοβο
1 σκελίδα σκόρδου κομμένη στα δύο
Πάνω σε ένα ξύλο κοπής κόψτε το λάχανο σε λουρίδες του 1 εκ με ένα μεγάλο κοφτερό μαχαίρι. Συνεχίστε κόβοντας και τις πιπεριές Φλωρίνης σε τετράγωνα κομματάκια των 2 εκ περίπου.
Ρίξτε το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο σε μιά κατσαρόλα και αφού ζεσταθεί καλά προσθέστε τα καθαρισμένα και κομμένα σε κομμάτια των 2-3 εκ κρεμμυδάκια μαζί και με το σκόρδο.

Γυρίζετε τα υλικά με μια ξύλινη κουτάλα και μετά από 3-4 λεπτά προσθέστε το ρύζι και σοτάρετε το και αυτό μαζί για άλλα 3 λεπτά, ανακατεύοντας τον πάτο της κατσαρόλας συνεχώς για να μην κολλήσει.

Προσθέστε τα ντοματάκια, τις πιπεριές, το μπούκοβο, τον άνηθο και τον μαϊντανό και τέλος το λάχανο. Ρίξτε αμέσως χλιαρό νερό (περίπου 2,5 φορές τον όγκο του ρυζιού το οποίο πριν το ρίξετε καλό είναι να μετρήσετε πόσο όγκο έχει).

Σκεπάστε την κατσαρόλα και χαμηλώστε την φωτιά. Βράστε το φαγητό 20 λεπτά περίπου η όσο χρόνο χρειάζεται για να μελώσει το ρύζι. Σερβίρετε σε κάθε πιάτο ρίχνοντας από πάνω και λίγο φρέσκο εξ. παρθένο ελαιόλαδο τώρα που αυτή την εποχή είναι φρέσκο και μυρωδάτο.

(*) Ο Βασίλης Φραντζολάς είναι φίλος μου. Πρώτον. Ξέρει από φαγητό όσο λίγοι - και δεν εννοώ μόνο να το μαγειρεύει και να το τρώει, άν και είναι αξεπέραστος και σε αυτά! Εννοώ, κυρίως, ότι ξέρει άριστα αυτό που λέμε "πρώτη ύλη". Ακόμα και το ταπεινό κρεμμύδι που βάζει σε κάποιο πιάτο του, ψαγμένο είναι. Οι συνταγές που προτείνει εδω, είναι όλες χιλιοδοκιμασμένες - πρωτίστως εκείνες που "ψαρέυει" από φίλους, φίλες, νοικοκυρές, ωραίες κυράδες από νησιά και χωριά. Ο Βασίλης έχει γράψει ένα βιβλίο για ψάρια και θαλασσινά (το βλέπετε στην πλαινή στήλη, προς το τέλος), που είναι από τα καλύτερα του είδους. Έβαλε 20 κιλά γράφοντάς το. Ευτυχώς, δεν τον γνώριζα τότε!

Sunday, January 8, 2012

Κάποιος γιορτάζει...

Κάπου εκεί είμασταν. Στη γωνιά συνήθως, πανευτυχείς. Κάποτε, όμως, και επί σκηνής, έντρομοι. Με τον Γιάννη τον Αργύρη, τον Γιώργο τον Ζωγράφο, τον Διονύση τον Σαββόπουλο, τον Κώστα τον Χατζή.

Συνήθως στη γωνιά. Εκεί όπου τα φωτα δεν έφταναν, και ηταν γλυκά σκοτεινά. Κρύο, αλλά υπήρχε πάντα μια αγκαλιά ζεστή. "Εχεις ρε, λεφτά να πάς σπίτι;". "Εχω", απαντούσε ο φίλος, ξέροντας ότι εάν δεν καταλαβαίναμε ότι έλεγε ψέμματα, θα πήγαινε σπίτι με τα πόδια. Ποτέ, κανένας της παρέας, δεν πήγε σπίτι με τα πόδια, ..., μόνος! Ή όλοι μαζί, ή κανένας.

Και, ω ρε μάνα μου τι γινόταν όταν "κάποιος γιόρταζε"! Να τα γλυκά, κεραστικά για όλους. Να τα ουίσκια κι οι ξηροί καρποί. Να οι μουσικές, μες τη καρδιά μας διαπασών!

Οποτε με πιέζουν οι άνθρωποι και οι καταστάσεις, κάπου εκεί στέλνω για λίγο την καρδιά και τη ψυχή μου.



O ναρκωμένος γίγαντας.


Από το απειροελάχιστο, διοχευτεύομαι
πληθωρικώς.
Άδικος ο χώρος που καταλαμβάνω
και περιττές οι λέξεις
που σαν ποτάμι κυλούν
από το στόμα μου.
Να μειώσω  τον εαυτό μου, είναι εύκολο.
Να τον ελαττώσω, θέλω,
αλλά δυσκολεύομαι πολύ.
Ισχυρή είναι, εναντίον μου,
η συμμαχία παραστατικών και εμπειριών
του παρελθόντος - δηλαδή,
της κάθε προηγούμενης μέρας μου.
Αδιασάλευτες οι εμμονές και ακατανίκητοι οι φόβοι μου. Ακατανόητη η εύκολη πορεία
προς την αυτοκαταστροφή.

Αίφνης,
σαν να πατώ στο τίποτα.
Βαρύς,
και μ' όλους τους θυμούς του κόσμου
φορτωμένος.
Επενδύω μικρές ελπίδες
σε ψεύτικες παραστάσεις - ευκόλως εξασφαλισθείσες. Προετοιμάζω καινούργιες αρχές
που τις εγκαταλείπω προτού καν αισθανθώ
τις πρώτες μου ωδύνες.

Βολικότερος, βλέπεις, ο χρόνιος πόνος.
Ο οικείος.
Και δίχως πόνο εξασφαλισμένος.
Η εικόνα που με αποκαρδιώνει
(ο εαυτός μου, "πως μεγάλωσες έτσι;")
μόλις απομακρυνθώ λίγο
από αυτήν,
με ναρκώνει βαθειά, σαν φάρμακο πανίσχυρο
εναντίον κάθε αντίδρασης.
 Και όμως.
Στα φαντασιακά ταξίδια μου
με μολύβι και χαρτί,
γράφω τώρα για έναν ναρκωμένο γίγαντα
θορυβώδη (boisterous) και σε όλα πληθωρικό,
που σιγά-σιγά,
βήμα-βήμα, κάι πίσω
και,
όσο απομακρύνεται από τον καθρέφτη
τόσο, στα μάτια μου τα πολύ θλιμμένα,
αρχίζει επιτέλους να μικραίνει! 

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...