ΚΥΡΙΟΣ ΗΡΘΕ. ΣΕΡ ΦΕΥΓΕΙ

ΣΕΡ ΑΛΕΞ ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ, 72, Σκωτσέζος προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κάθισε στον πάγκο της το 1986 και τις περγαμηνές του, εάν δεν τις ξέρετε κιόλας, οπωσδήποτε θα τις πληροφορηθείτε στις αθλητικές ειδησεις εφημερίδων, ραδιοφωνων, τηλεορασεων και sites. Εκείνο που κρατώ εγώ, εδώ στο φιλοφτερο, είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο η ανακοίνωση ενός προπονητή ότι πήρε την απόφαση, μετά τα κύπελλα και τα πρωταθλήματα, να γευτεί από το καλοκαίρι που έρχεται τους καρπούς της σύνταξης, να έχει γίνει πρώτη είδηση παγκόσμια, και μάλιστα με τόση συναισθηματική, και όχι μόνο, φόρτιση. Αναφέρω ενδεικτικά, ότι μόλις έγινε γνωστό ότι ο σερ Αλεξ δεν θα είναι την επόμενη αγωνιστική περίοδο στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, η μετοχή της ομάδας στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης έπεσε μέχρι και κατά 4,5%.

ΣΕ ΑΓΟΡΕΣ όπου οι αξίες των μετοχών συμβαδίζουν με τις αξίες των «προιόντων» που παράγονται ή προσφέρονται από τις εισηγμένες εταιρείες, η χθεσινή «αντίδραση» στην είδηση της απόσυρσης του σερ Άλεξ δεν προκαλεί έκπληξη. Άλλωστε, όταν η Γιουνάϊτεντ μπήκε στο χρηματιστηριακό παιχνίδι, δεν πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες (όπως έγινε με τις περισσότερες δικές μας εταιρείες, την αλήστου εκείνη εποχή της Μεγάλης Χρηματιστηριακής Φούσκας), αλλά με μία λιτή πρόταση στο ενημερωτικό της φυλλάδιο και site, τα είπε όλα: «Η δουλειά μας έγκειται στην ικανότητα της εταιρείας μας να προσελκύει και να διατηρεί ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας». Και, σ’ αυτό το σημείο, ο ρόλος του μάνατζερ της ομάδας, του σε Άλεξ, ήταν καίριος και αδιαμφισβήτητος. Η διοίκηση, τόπε άλλωστε πολύ καθαρά χθες: «Οποιοσδήποτε διάδοχος του τωρινού μας μάνατζερ, μπορεί να μην αποδειχτεί όσο επιτυχημένος είναι αυτός».

Ο ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ έγινε «πρώτη είδηση» παγκοσμίως, όχι επειδή το ποδόσφαιρο είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, ούτε επειδή η Γιουνάιτεντ έχει στον πλανήτη περισσότερους φίλους και οπαδούς από οποιαδήποτε άλλη ποδοσφαιρική ομάδα. Εγινε, διότι προσωποποιεί πολλά πράγματα που στην εποχή μας λείπουν, γι’ αυτό είναι και περιζήτητα. Τα απαριθμώ σκόρπια: Είχε ταλέντο και γνώση του αντικειμένου. Ήθελε, και είχε γύρω και δίπλα του τους καλύτερους συνεργάτες, τους οποίους εμπιστευόταν απολύτως, τους άκουγε, και τους σεβόταν. Ήταν εργατικός όσο δεν περιγράφεται. Πρώτος έφτανε στο γήπεδο, τελευταίος έφευγε. Δεν πήρε ποτέ άδεια ασθενείας. Οι διακοπές του ήταν, όπως λένε οι Άγγλοι, working holidays. Ήταν αυστηρός, και δίκαιος. Έπειθε το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας, ότι στον δικό του τομέα δεν ήθελε παρεμβάσεις, δεδομένου ότι ήξερε πως ήταν ο ίδιος υπόλογος για κάθε πράξη και ενέργειά του. Μολονότι τον πήραν τα χρόνια, δεν έμεινε ποτέ στάσιμος στις ποδοσφαιρικές του γνώσεις και τακτικές. Διάβαζε, μελετούσε, έψαχνε, δοκίμαζε. Ήταν πολύ μπροστά από τους περισσότερους, πιο νέους συναδέλφους του. Παθιαζόταν με το παιχνίδι. Το ζούσε. Είχε τους ποδοσφαιριστές του «μια γροθιά». Πειθαρχία αδιαπραγμάτευτη, αλλά κλίμα οικογενειακό, ομαδικό. Τέλος, but not least, ο άνθρωπος είχε όραμα. Έβλεπε μπροστά. Και όσο δύσκολο και αν ήταν το παιχνίδι της «επόμενης Κυριακής», ο σερ Άλεξ πάντα τρωγόταν με το «πως θα είναι η Γιουνάιτεντ σε δέκα χρόνια».

ΑΥΤΕΣ οι αρετές, αυτή η μαγιά, έπλασε μία από τις πιο επιτυχημένες και συναρπαστικές ιστορίες στο σύγχρονο μάνατζμεντ. Ιστορία που μακάρι να αποτελούσε case study, όχι μόνο για Ανώνυμη Ποδοσφαιρική Εταιρεία, αλλά ακόμα και για να διευθύνεις ένα σχολείο  πανεπιστήμιο, να διοικείς ένα νοσοκομείο, να υπηρετείς ένα τάγμα στρατού, να αναπτύσσεις μια εμπορική εταιρεία, να κυβερνάς μια χώρα!...

ΥΓ.: Στα ελλαδικά blogs και tweets, περισσεύουν κιόλας τα κακεντρεχή και επικριτικά σχόλια, του τύπου «σιγά τον προπονητή». Εμ, βεβαια. Εκ του αποτελέσματος, εμείς είμαστε by far υπέρτεροι… Ποια Μάντσεστερ, τώρα, και ποιος Φέργιουσον;