Sunday, March 30, 2014

Ο ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ κ.ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ



Γράφει ο Δημήτρης Παπαδημούλης, του ΣΥΡΙΖΑ, σ' ένα tweet του @papadimoulis σήμερα:

Ολες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και ανοδική τάση. Γι αυτό κ οι εναντίον μας επιθέσεις, απο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΜΜΕ θα κλιμακωθούν.

Αυτό είναι ενδιαφέρον μόνο από επικοινωνιακής απόψεως. Δείχνει πόσο, και σ' αυτόν τον τομέα, έχουμε μείνει πίσω στην Ελλάδα. Πρόκειται για τη γνωστή συνταγή "δώσε στον λαό έναν εχθρό και θα ησυχάσει". Και πάει πολλά χρόνια πίσω, όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην επικοινωνία των ανθρώπων στο χωριό ή στη γειτονιά, όταν η ανάγκη τους να καλύψουν δικά τους λάθη έρριχναν το φταίξιμο στην ζήλεια και στον φθόνο του άλλου "επειδή εγώ είμαι πιο ωραία" ή "επειδή οι δικές μου κότες γεννούν περισσότερα αυγά".

Επιστρέφοντας στο tweet του κ. Παπαδημούλη, βλέπουμε να αναβιώνει αυτή η παλιά ανθρώπινη συνήθεια: αδυνατώντας να επιχειρηματολογήσει για τις δικές του αρετές, ή τουλάχιστον να σιωπήσει εάν είναι άνθρωπος σεμνός και δεν έχει ανάγκη από την καταξίωση του άλλου, καταφεύγει στην χαριτωμένη εξήγηση της ωραίας της γειτονιάς και του επιτυχημένου πτηνοτρόφου του χωριού.

ΥΓ.: Εγώ, που επικρίνω έντονα τον ΣΥΡΙΖΑ διότι θεωρώ τις περισσότερες πολιτικές του θέσεις μετέωρες, μη πραγματοποιήσιμες, ζημιογόνες για τον τόπο, άρα και επικίνδυνες,  και έχουσες πελώρια τη σφραγίδα του λαϊκισμού, και που είμαι μέρος και εγώ του συστήματος των ΜΜΕ, είναι βέβαιος ο κ. Παπαδημούλης (σ.σ.: για μένα, προσωπικά, από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις από ανθρώπους προερχόμενους από τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς), ότι ασκώ κριτική στο κόμμα του επειδή είμαι μέρος ενός συστήματος που δεν αντέχει την πρωτιά του;

Saturday, March 29, 2014

ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ...



Μία ομάδα 50 ανθρώπων συμμετείχε σ’ ένα συνέδριο. Ξαφνικά, ένας ομιλητής αποφάσισε να κάνει ένα ομαδικό πείραμα. Έδωσε σε κάθε σύνεδρο από ένα μπαλόνι, και ζήτησε από τον κάθε ένα να γράψει επάνω, με μαρκαδόρο, το όνομά του/της. Έπειτα, μεταφέρθηκαν όλα τα μπαλόνια σε άλλο δωμάτιο. Ακολούθως, οι σύνεδροι κλήθηκαν να πάνε στο δωμάτιο εκείνο και να βρουν, μέσα σε πέντε λεπτά, το μπαλόνι με το όνομά τους. Έγινε πανζουρλισμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, συγκρούονταν μεταξύ τους, αλληλοδιαμαρτύρονταν, σκέτος χαμός. Όταν πέρασαν τα 5 λεπτά, κανένας δεν είχε βρει το μπαλόνι του. Έτσι, ο ομιλητής ζήτησε από τον καθένα να πάρει στα χέρια του ένα μπαλόνι στην τύχη, και να το δώσει σε όποιον είχε το όνομα που ήταν γραμμένο πάνω του. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά, όλοι κρατούσαν το δικό τους μπαλόνι. Και στο σημείο αυτό, ο ομιλητής άρχισε επιτέλους να εκφωνεί τον λόγο του: «Αυτό που έγινε τώρα, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ζωή μας. Όλοι γυρεύουν και κυνηγούν παντού μετά μανίας την ευτυχία, χωρίς να ξέρουν που βρίσκεται. Εγώ λέω, λοιπόν, ότι η δική μας ευτυχία, αυτή που αφηνιάζουμε να την ανακαλύψουμε, βρίσκεται στην ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Δώστε τους χαρά, και θα την βρείτε και εσείς. Αυτός για μένα, τόσο απλά, είναι ο σκοπός της ζωής».
 
ΥΓ: Μια ιστοριούλα, σαν πολλές παρόμοιες, που έχουν ξεφυτρώσει σαν όμορφα λουλούδια στο περιβόλι του Ίντερνετ, και που πολλές φορές, μέσα στον όγκο και την υπερβολή των πραγμάτων, τις προσπερνάμε ή τις σβήνουμε.

Thursday, March 27, 2014

ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ 27.03.2014


 
ΦΡΑΝΤΣ-ΠΕΤΕΡ ΤΕΜΠΑΡΤΣ-ΦΑΝ ΕΛΣΤ, 55, Γερμανός ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος στην ενορία Λίμπουργκ στην Κολωνία, επαύθη από τον Πάπα Φραγκίσκο ο οποίος ενοχλήθηκε σφόδρα και δεν απεδέχθη και τις εξηγήσεις του για τα 31 εκατομμύρια ευρώ που ξόδεψε για την κατασκευή νέας επισκοπικής κατοικίας και για συμπληρωματικά έργα συντήρησης. Προσωρινή ήταν η παύση του τον περασμένο Οκτώβριο, αλλά από χθες είναι οριστική. Ο Πάπας Φραγκίσκος, ζήτησε από τους επισκόπους και αρχιεπισκόπους τους να γίνουν υπόδειγμα νηφαλιότητας, σε μια Εκκλησία «που είναι φτωχή, και είναι για τους φτωχούς». Τον βλέπουμε σε πρόσφατη φωτογραφία οδηγώντας μία δική του αντίκα BMW. Ωραίος ο τύπος!

 

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΠΑΣ, 76, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς και πιο αγαπημένους ερμηνευτές τραγουδιών του λεγόμενου «Νέου Κύματος» στην Ελλάδα, πέθανε χθες. Εάν υπήρχαν ακόμα οι μπουάτ, που δυστυχώς δεν υπάρχουν, θα έμεναν κλειστές, τιμώντας έτσι, σεμνά και σιωπηλά, έναν από τους πιο σπουδαίους εκπροσώπους τους. Ήταν, ο Λάκης Παππάς, «ο αισθαντικός τραγουδιστής» εκείνης της χρυσής γενιάς που τραγουδούσε για την παρέα, και όχι για τον όχλο. «Μου φτάνουν μια κιθάρα, λίγες ζεστές ανάσες γύρω, και φώτα χαμηλά», μου είχε πει σε μια συνέντευξη που του είχα πάρει στις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Πολλά τα τραγούδια που σφράγισε, αλλά νομίζω ότι κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει την ερμηνεία του στην θεατρική παράσταση «Ματωμένος Γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΤΑΓΑΝΑ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΟΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου, ανακοίνωσαν χθες από κοινού την απόφασή τους να αποχωρήσουν από το κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες. Έτσι, κάνουν πραγματικότητα το πρώτο συνθετικό του κόμματος και παραμένουν ανεξάρτητοι! Ο πρώην, πλέον, αρχηγός τους, Πάνος Καμένος, δήλωσε ότι «όποιος αντέχει μένει, όποιος δεν αντέχει φεύγει». Μέχρι στιγμής, του έχουν φύγει 5 βουλευτές. Όλους αυτούς, οι εναπομείναντες τους χαρακτηρίζουν «αποστάτες» και «προδότες».



ΕΚΤΟΣ από αυτό, επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από απουσία περίπου μίας εβδομάδας, βρήκαν την «πολιτική ατζέντα» να κυριαρχείται από ανάλογης σοβαρότητας θέματα, όπως είναι η απεργία των φαρμακοποιών επειδή θέλουν μόνο αυτοί να πουλάνε μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, καθώς και η «επάνοδος» της συζήτησης για το εάν θα ανοίξει το επάγγελμα του ταξιτζή, με το αρμόδιο (;) υπουργείο να ανακαλύπτει πρωτοφανούς εμπνεύσεως πατέντα (για να τους γλυκάνει το χάπι), να μην μπορεί κάποιος να ενοικιάσει αυτοκίνητο για διάστημα λιγότερο της μιας ημέρας! Έτσι, λοιπόν, όταν στη Κύπρο, δοκιμάζονται οι σχέσεις της με την Ρωσία, συνεχίζονται οι συζητήσεις με τους Τουρκοκυπρίους, όταν στην Ε.Ε. πονοκεφαλιάζουν για τις εξελίξεις στη Κριμαία και την Ουκρανία, η αυτιστική Ελλάδα ασχολείται με τους φαρμακοποιούς, τους ταξιτζήδες, την Κανέλλη και το «τσογλάν μπόϊ»!...
 
Μια Σκέψη…
 
 
 
 
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι 
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου 
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό». – Μανόλης Αναγνωστάκης, ποιητής.

Μια Φωτογραφία…



Άρχισε να καταφθάνει στην Ελλάδα το «πρώτο τουριστικό ρεύμα». Φέτος, αναμένεται πολυπληθέστερο του περσινού. Οι τσολιάδες μας είναι για πολλούς τουρίστες η καλύτερη καρτ-ποστάλ. Ο συγκεκριμένος ίδρωσε κιόλας. Εντάξει, έχει και η πειθαρχία της αυτοσυγκράτησης τα όριά της!...

Wednesday, March 26, 2014

ΜΠΕΤΟΒΕΝ: Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΟΛΩΝ

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΦΑΝ ΜΠΕΤΟΒΕΝ. Κατά την προσωπική μου άποψη, ο σπουδαιότερος μουσικός όλων των εποχών. Πέθανε σαν σήμερα, 26 Μαρτίου 1827 έπειτα από μακρά ασθένεια. Αυτοψία που έγινε μία μέρα μετά, έδειξε ότι πέθανε από κίρρωση του ήπατος. Ποτέ δεν διευκρινίστηκε εάν αυτό οφειλόταν σε κατάχρηση αλκοόλ ή από κάποια ηπατίτιδα. Είναι γνωστό, πάντως, ότι καθ’ όλα τα «ύστερα χρόνια» του, στα οποία ο Μπετόβεν έγραψε μερικές από τις κορυφαίες συνθέσεις του, υπέφερε από τακτικές κρίσεις του εντέρου, που εκδηλώνονταν με διάρροιες, εμετούς και έντονο άλγος. Στις 24 Μαρτίου, μετά από 4 μικρές χειρουργικές επεμβάσεις για να του καταστείλουν το πρήξιμο στη κοιλιακή χώρα, εξομολογήθηκε και έλαβε την τελευταία του Θεία Κοινωνία.
 
ΣΤΙΣ 26 του μηνός περιέπεσε σε κώμα και απεβίωσε. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Κρίμα, κρίμα – πολύ αργά». Μάρτυρες ήταν ο καλύτερός του φίλος Άνσελμ Χούτενμπρενερ και η κουνιάδα του. Κάποτε, στους λαϊκούς κύκλους είχε κυκλοφορήσει ότι τα τλευταία του λόγια ήταν «Χειροκροτείστε φίλοι μου, η κωμωδία έλαβε τέλος», αλλά αυτό διεψεύσθη από τους δύο αυτόπτες και αυτήκοοες μάρτυρες. Άλλοι, πάλι, είπαν ότι λίγο πρίν πεθάνει είπε «Στον Παράδεισο, θα μπορέσω επιτέλους να ακούσω», αφού όπως είναι γνωστό ο Μπετόβεν ήταν κωφός.
 
ΔΥΟ μέρες μετά τον θάνατό του, πήραν καλούπι του προσώπου του και του έφτιαξαν τη «μάσκα θανάτου», όπως συνηθιζόταν στην εποχή, είτε για ανάμνηση του θανόντος, είτε και για χρήση στη φιλοτέχνηση πορτρέτου του. Τη «μάσκα θανάτου» του Μπετόβεν τη βλέπετε στη φωτογραφία. Η τελετή της κηδείας του έγινε στις 29 Μαρτίου 1827 στον ενοριακό ναό του Άλσεγκρουντ, στην Αυστρία, και ετάφη στο Κοιμητήριο της Βιέννης. Υπολογίζεται ότι περίπου 30.000 άνθρωποι παρέστησαν στην κηδεία του – τεράστιος αριθμός για την εποχή.

Monday, March 24, 2014

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΩΝ


 
ΔΕΝ έχω ποτέ γράψει κάτι, για οποιονδήποτε, σε Βιβλίο Συλλυπητηρίων, για τον θάνατό του. Αυτήν την θλιβερή δυνατότητα μου την παρείχε άλλωστε το επάγγελμά μου, συμπεριλαμβάνοντας πολλές φορές και τα δικά μου συναισθήματα στις δημοσιογραφικές μου αναφορές. Όμως χθες, δεν ξέρω ακριβώς πως και γιατί, αλλά βλέποντας μερικές φωτογραφίες με τους υπουργούς της κυβέρνησης, καθώς και  πολιτικούς άλλων κομμάτων να μεταφέρουν γραπτώς σε ένα βιβλίο τις σκέψεις τους για τον ξαφνικό και τόσο σκληρό για όλους θάνατο του Τάσου Μητσόπουλου, σκέφτηκα ότι αυτή η μικρή ιεροτελεστία δεν είναι τελικά μία τυπική υπόθεση, όπως νομίζουν μερικοί, αλλά μία εξομολόγηση ιστορικού χαρακτήρα.
 
Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, εμπεριέχει έντονα το προσωπικό στοιχείο του καθένα. Το συναίσθημα. Τον πόνο για την απώλεια. Τον φόβο για την διαχείρισή της. Η «ιστορικότητα», απορρέει αυτόματα από το «γιατί αισθάνομαι έτσι;». «Γιατί με πονάει τόσο η απώλειά αυτή;». «Γιατί με φοβίζει η επόμενη μέρα χωρίς εσένα;». Η δική μας «νεκρολογική λογοτεχνία», έχει έντονο το στοιχείο της τυπικότητας, ιδίως όταν εκφράζεται από δημόσια πρόσωπα. Φοβούνται να εκφράσουν ελευθέρα, σε επίσημες δηλώσεις ή και σε αναφορές σε Βιβλία Συλλυπητηρίων, τα πραγματικά τους συναισθήματα. Τα σκεπάζουν με την στεγνή πολιτική διάλεκτο, υποβιβάζοντας έτσι (και είναι κρίμα, πραγματικά) τον εξομολογητικό χαρακτήρα αυτών των πολύ ιδιαίτερων στιγμών γραφής.
 

Thursday, March 20, 2014

ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ: Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΙ ΟΙ ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΙΤΕΣ

ΚΑΘΕ φορά που ανακοινώνεται (σε μία πρόταση, μάλιστα, που αρχίζει στα αγγλικά με τις λέξεις, at long last – στα ελληνικά με μία μόνο, «επιτέλους») η επίτευξη, εκτός προθεσμίας πάντα, συμφωνίας με τους δανειστές της Ελλάδος για την εκταμίευση της επόμενης δόσης, όπως συνέβη και προχθες στην Αθήνα μεταξύ κυβέρνησης και τρόϊκας, εκείνο που αισθάνομαι και που δεν είναι πολύ εύκολο να περιγράψω, είναι ένα μίγμα ανακούφισης, εξάντλησης και αγωνίας για την, απολύτως βέβαιη, επανέναρξη της ίδιας διαδικασίας.
 
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ αυτή αφαιρεί χρόνια ζωής από όλους μας, γιατί μέσα μας έχει φωλιάσει για τα καλά ο φόβος ότι εάν τυχόν κάποια φορά δεν μας δώσει ο γιατρός την δόση μας, δεν θα αντέξουμε και θα τελειώσουμε. Είναι γνωστό ότι ο γιατρός είναι σκληρό καρύδι, και μας ψήνει το ψάρι στα χείλη ώσπου να δώσει το πράσινο φώς για την επόμενη εκταμίευση. Θέλει, λέει, να πειστεί πρώτα ότι όσα συμφωνήσαμε κατά την προηγούμενη επίσκεψη έγιναν. Εκείνο, όμως, που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ο γιατρός, είναι ότι πολύ συχνά ο ασθενής δεσμεύεται «νι, γιατρέ μου, θα κάνω ό,τι πεις», και δεν το κάνει. Εάν μάλιστα ο ασθενής αυτός είναι Ρωμιός, όφειλε να ξέρει, ένας καλός γιατρός, ότι ο λόγος του είναι συμβόλαιο μεν, αλλά συμβόλαιο μη τήρησης των υπεσχημένων!
 
ΑΠΟ την άλλη, και ο ασθενής δεν αντιλαμβάνεται ακόμα, ότι, από την στιγμή που είναι άρρωστος και έχει ζητήσει ο ίδιος βοήθεια – βοήθεια που του έχει δοθεί μάλιστα επί τόπου – εάν δεν ακολουθήσει τις οδηγίες του γιατρού, το πιθανότερο είναι να επιδεινωθεί η κατάστασή του και η επόμενη θεραπευτική αγωγή να είναι ακόμα πιο επώδυνη.
 
ΑΥΤΗ, ας το πούμε έτσι, είναι η συμβατική θεωρία. Η εναλλακτική (διότι, ως γνωστόν, στην ιατρική τίποτα δεν είναι απόλυτο), λέει ότι υπάρχουν και θεραπείας, ίσως και πιο αποτελεσματικές, χωρίς φάρμακα, με ολιστική αντιμετώπιση και με ιδιαίτερη φροντίδα σε αυτό που ονομάζουμε «διατήρηση της ποιότητας ζωής του ασθενούς».
 
ΟΠΩΣ και να έχει όμως, ένα είναι σίγουρο και αδιαπραγμάτευτο. Και στην μία περίπτωση, και στην άλλη, ο ασθενής θα πρέπει πρώτα να καταλάβει και να συνειδητοποιήσει ότι είναι άρρωστος. Δεύτερον, θα πρέπει να θέλει να γένει καλά. Και τρίτον, είτε επιλέξει συμβατικό γιατρό είτε εναλλακτικό, πρέπει να συνεργαστεί μαζί του. Χώρος για μαγκιές, σε μια τέτοια «σύμβαση», δεν υπάρχει. Κι όσοι τις ενθαρρύνουν, απλώς είναι κομπογιαννίτες.

Friday, March 14, 2014

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΛΑΚΟ ΥΠΟΓΑΣΤΡΙΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ


 
Μέχρι τα άκρα μπορεί να φθάσει η Ρωσία προκειμένου να διασφαλίσει τον περίγυρό της, τονίζει ο 'Αριστος Αριστοτέλους, ιδρυτής και διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Στρατηγικών Μελετών, ο οποίος αναλύει σε συνέντευξη του στον Κωστάκη Αντωνίου στην εφημερίδα  "Σημερινή" (09. 03.4014) τα αίτια και την ουσία της διαμάχης που ξέσπασε με επίκεντρο την Ουκρανία. Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης παρατίθεται πιο κάτω.

Ποιά τα κύρια γεωπολιτικά χαρακτηριστικά στην περιοχή της Ουκρανίας;

Διαχρονικά, η Ουκρανία όπως και η Κύπρος  είναι  θύμα της γεωγραφικής της θέσης. Από τα πανάρχαια χρόνια ο χώρος αυτός  υπήρξε πεδίο ανταγωνισμού και ένοπλης σύγκρουσης  μεγάλων δυνάμεων και αυτοκρατοριών  με συχνές αλλαγές και  αναπροσαρμογές στα σύνορα της . Πιο πρόσφατα η Ουκρανία αποτελούσε μέρος της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Με τη διάλυση  της,  η Ρωσία διατήρησε,  μετά από σχετική συμφωνία που εκτείνεται μέχρι το 2040,  τη Ναυτική της Βάση εκεί  αλλά και εξασφάλισε απόφαση του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας  ότι  η χώρα δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα για την οικονομική της ευημερία η Ουκρανία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη Ρωσία, τόσο σε ότι αφορά την ενέργεια και σημαντικούς τομείς του εμπορίου, όσο και σε ρωσικά δάνεια  και επενδύσεις. 

Η Ουκρανία, υπήρξε,  από τη μια,  χώρος μέσω  του οποίου υπήρξαν διάφορες  προελάσεις  στην Ευρώπη και από την άλλη  περιοχή μέσω της οποίας έγιναν μεγάλες εκστρατείες για κατάληψη της Ρωσίας. Η εκστρατεία του  Ναπολέοντα τον Ιούνιο του 1812  και του Χίτλερ τον Ιούνιο του 1941 κατά της Ρωσίας είναι τα πιο κλασσικά παραδείγματα. Για τους Ρώσους η εχθρική εκείνη δύναμη  που έχει τον έλεγχο της Ουκρανίας  μπορεί  να προβάλει σοβαρή απειλή στο μαλακό υπογάστριο της χώρας και στη ρωσική ενδοχώρα. Βασικά η Ουκρανία είναι πιο σημαντική για τους Ρώσους παρά για τους Δυτικούς , παρόλο που κάποιες πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες  όπως η Πολωνία, η  Ουγγαρία , Τσεχία κλπ, θα ήθελαν τη χώρα αυτή  ανάχωμα στην «απειλή» που εκλαμβάνουν από την πρώην σοβιετική Ρωσία. Οι  προσπάθειες ένταξης της Ουκρανίας  στο ΝΑΤΟ  ή η σύνδεση της  όπως και άλλων γειτονικών χωρών με την ΕΕ (EasternPartnershipAgreement), που αρχικά ξεκίνησαν από πρωτοβουλία της Πολωνίας,  εκλαμβάνονται από τη Μόσχα ως απόπειρα των δυτικών να  περικυκλώσουν τη Ρωσία και να δημιουργήσουν γύρω από αυτή  ασφυκτικό κλοιό για να την ελέγχουν. 
Τι άλλο προβληματίζει τη Ρωσία, πέραν από αυτά; 

Πέραν των ανωτέρω, η ανησυχία της Μόσχας , με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία, επεκτείνεται και σε  άλλες πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες  στον περίγυρο της Ρωσίας,  με ρωσικές μειονότητες,  που είναι επίσης σημαντικές για την ασφάλεια της.  Σ’αυτές τις περιοχές,  δυτικές δυνάμεις  επιθυμούν να επεκτείνουν  τον έλεγχο και την επιρροή τους ή και να τις εντάξουν στο ΝΑΤΟ.  Οπότε εάν η Ρωσία αναδιπλωθεί  και χάσει το παιγνίδι  στην  Ουκρανία,   πιθανότατα θα ακολουθήσουν  το ίδιο νήμα συμπεριφοράς  και οι  χώρες του περίγυρού της.  Να σημειωθεί ότι για το Κρεμλίνο έχει μεγάλη στρατηγική  σημασία ο έλεγχος επί του ρωσικού περίγυρου – για να μην περιέλθει σε εχθρικά χέρια. Για να επιτύχει αυτό  η Μόσχα είναι διατεθειμένη να  φτάσει μέχρι τα άκρα, και αυτό θέλει να υπογραμμίσει σήμερα και στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Thursday, March 13, 2014

OI ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ...



HENRY CATE VII. Πρόσωπο στο οποίο αποδίδεται η πολύ επιτυχημένη ρήση ότι «το πρόβλημα με τα πολιτικά ανέκδοτα είναι ότι εκλέγονται», που ανακυκλώνεται συνεχώς, χρόνια τώρα, στο Διαδίκτυο και διαβάζεται από εκατομμύρια ανθρώπους. Όσοι από αυτούς μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν «καλά, ποιος είναι αυτός ο Henry Cate o 7oς;», και να το ψάξουν λιγάκι, απάντηση δεν θα βρουν διότι τέτοιο πρόσωπο δεν υπάρχει. Ή μάλλον, υπάρχει μόνο στη φαντασία κάποιου που τον δημιούργησε, και έκτοτε η τεμπελιά των πιο πολλών από εμάς, θεωρώντας πως ό,τι γράφεται στο Ίντερνετ είναι και αληθές, τον έχει καταστήσει υπαρκτόν, και μάλιστα σημαντικόν, αφού είπε και μία ωραία κουβέντα…
 
ΥΓ.: Το πιο σωστό σε αυτήν την περίπτωση, είναι να αποδίδονται τα λόγια περί «πολιτικών ανεκδότων» σε Ανώνυμο. Δεν χρειάζεται δα όλα στη ζωή αυτή να έχουν και ονοματεπώνυμο...

ΜΑΓΕΙΡΑΣ Ή ΠΛΑΣΙΕ;


Η απορία μου γεννήθηκε αυθόρμητα προχθές καθώς παρακολουθούσα το Σ/Κ στην τηλεόραση του Σκάϊ τις Γλυκές Αλχημείες με τον Στέλιο Παρλιάρο. Ο οποίος, όπως και όλοι οι άλλοι συνάδελφοί του, εκτελεί και συνταγές τις οποίες έχει σχεδιάσει ο ίδιος με βάση συγκεκριμένα προιόντα τα οποία διατίθενται, επι πληρωμή στο κανάλι, από τις εταιρείες που τα παράγουν ή τα πωλούν. Με κυρίευσε μελαγχολία, καθώς έβλεπα τον διάσημο αυτόν σεφ να φτιάχνει ένα γλυκό με βάση το ψωμί, επειδή μία αρτοβιομηχανία είχε πληρώσει κάποια χρήματα για να χρησιμοποιηθούν τα προιόντα της και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι μαγειρική. Είναι άγρα πελατών. Ο καημένος ο σεφ, όση ώρα ετοίμαζε και εκτελούσε τη συνταγή, είχε τον νου του στο να βγάζει τις φέτες ψωμιού έτσι ώστε να φαίνεται το πλαστικό περιτύλιγμα με την μάρκα του προιόντος, ή να αλείφει το βούτυρο σε κάθε φέτα έχοντας ακριβώς δίπλα του, ώστε να το πιάνει η κάμερα, την συσκευασία του. Δεν είμαι εναντίον της τοποθέτησης προιόντος, ιδίως σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Αλλά θάθελα να την δώ να γίνεται με έναν τρόπο ευφάνταστο και καθόλου κραυγαλέο και προκλητικό. Και είναι προφανές ότι σε τούτον τον τομέα του μάρκετιγκ, πάσχουμε οικτρά.

O ΣΤΗΜΕΝΟΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ!



SAMSUNG ELECTRONICS. Νοτιοκορεάτικη πολυεθνική εταιρεία ηλεκτρονικών, αλλά και με μεγάλη διείσδυση τα τελευταία χρόνια στην αγορά της κινητής τηλεφωνίας. Την περασμένη εβδομάδα, το όνομά της συζητήθηκε πάρα πολύ, με αφορμή την περίφημη αυθόρμητη αυτοφωτογραφία (selfie) που τράβηξε η παρουσιάστρια Έλλεν ντε Τζενέρις, (δίνοντας το κινητό της, δηλαδή, στον ηθοποιό Μπράντλι Κούπερ), συγκεντρώνοντας γύρω της ένα υπέροχο, πράγματι, μπουκέτο διάσημων ηθοποιών του Χόλιγουντ. Όπως αποκάλυψε πριν λίγες μέρες η εφημερίδα Wall Street Journal, (WSJ), το ενσταντανέ δεν ήταν καθόλου αυθόρμητο και ανιδιοτελές. Αντίθετα, λέει ότι η ενώ η Samsung ξόδεψε περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει διαφημιστικό χρόνο κατά την διάρκεια της τελετής απονομής των Όσκαρ, εντούτοις με αυτό το «έξυπνο κόλπο με το selfie της Ντε Τζενέρις» κατάφερε να κερδίσει πολύ περισσότερα.
 
ΤΟ Galaxy Note της Samsung που χρησιμοποίησε η παρουσιάστρια για να βγει η περίφημη, πια, φωτογραφία, της δόθηκε από την εταιρεία μερικές μέρες πρίν από την εκδήλωση, και κάποιοι υπάλληλοί της της έδειξαν και πώς να το χρησιμοποιεί. Άρα, υπήρξε καλή προετοιμασία, άσχετα αν η ίδια η Ντε Τζενέρις επέλεξε το σημείο της αίθουσας όπου θα σταματούσε και θα ζητούσε από τους γύρω της διάσημους ηθοποιούς «να μαζευτούμε όλοι, ρε παιδιά, για μία ωραία αναμνηστική φωτογραφία». Η Starcom Media Vest, η εταιρεία που φροντίζει που και πως θα μπαίνουν οι διαφημίσεις των πελατών της (media-shops, όπως λέγονται οι εταιρείες αυτές), διαπραγματεύτηκε με το τηλεοπτικό κανάλι ABC ώστε, εκτός από το προαγορασμένο διαφημιστικό χρόνο από την Samsung, να βρεθεί τρόπος να προωθηθεί το καινούργιο Galaxy Note και κατά την διάρκεια της τελετής απονομής. Στο πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ της WSJ δεν αναφέρεται πόσο κόστισε στην Samsung αυτή η «τοποθέτηση προιόντος», όπως ονομάζεται. Η ίδια η εταιρεία, φέρεται μάλιστα να αρνήθηκε να δώσει σχετική πληροφορία. Πάντως στην φωτογραφία (της Getty Images) που δημοσιεύουμε εδώ, βλέπουμε την παρουσιάστρια της τελετής, στα παρασκήνια πλέον, να χρησιμοποιεί το δικό της κινητό, που είναι iPhone της Apple!

Tuesday, March 11, 2014

ΠΡΟΣΩΠΑ & ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ("Φιλελεύθερος" 10.03.2014)



ΚΩΣΤΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ, 27,  Έλληνας αθλητής ο οποίος, με άλμα 5,80μ στο άλμα επί κοντώ, κατέκτησε το Χρυσό Μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου το Σάββατο στην Πολωνία. Είναι ένας σεμνός αθλητής, ο οποίος ανέβηκε τον προσωπικό του Γολγοθά το 2007 όταν σε αγώνες στίβου στην Ελλάδα βρέθηκε θετικός σε τεστ αναβολικών και αποκλείστηκε από όλους τους αγώνες ως το 2009. Δεν σταμάτησε στιγμή να προπονείται, και επανήλθε για να αποδείξει ότι οι πραγματικές δυνατότητές του είναι για πολύ ψηλά. Όπως και έγινε προχθές. Από εκεί και ύστερα, όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, την σκυτάλη πήρε η Αγία Υπερβολή. Χθες, διάβασα τον τίτλο στην ιστοσελίδα της Δημόσιας Τηλεόρασης, που έλεγε: «Παγκόσμιος Ημίθεος ο Κώστας Φιλιππίδης. Χρυσό Μετάλλιο στο Επί Κοντώ του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος». Και βεβαίως το inbox όλων των δημοσιογράφων γέμισε από τα συγχαρητήρια μηνύματα προς τον αθλητή των αρχηγών όλων των πολιτικών κομμάτων, αλλά και ολόκληρου στρατού πολιτικών. Οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ξέρουν καν τι είναι το «επί κοντώ», και για αυτό άλλωστε τα συγχαρητήρια μηνύματά τους τα έγραψαν άλλοι.
 
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ, 35, γεννηθείς στη Θεσσαλονίκη συγγραφέας, πρόσωπο των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα καθώς το όνομά του είχε εμφανιστεί κατ’ αρχας στη λίστα εκείνων που στηρίζουν το νέο πολιτικό εγχείρημα του δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη με την ίδρυση του κόμματος «Το Ποτάμι». Ο κ. Κορτώ, ο οποίος είναι τακτικός συνεργάτης της ιστοσελίδας protagon.gr, ισδρυτής της οποίας είναι ο κ. Θεοδωράκης, διέψευσε αμέσως ότι θα πολιτευτεί με το «Ποτάμι», λέγοντας ότι «εγώ είμαι ταγμένος στον άντρα μου και τα βιβλία μου». Νέος και εξαιρετικά ταλαντούχος, ο Κορτώ δήλωσε πολύ νωρίς ότι είναι ομοφυλόφιλος, όχι επειδή ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, αλλά επειδή αισθανόταν ότι απέναντι στους φίλους και αναγνώστες του ήθελε να είναι ευθύς.
 
ΤΗΝ επόμενη μέρα της δήλωσής του ότι δεν πολιτεύεται με το κόμμα του Θεοδωράκη, ο δημοσιογράφος Δήμος Βερύκιος, στην πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή που έχει στον σταθμό Alpha FM το επιχειρηματία Δημήτρη Κοντομηνά, αποφάσισε να κάνει χυδαίο χιούμορ κατά του Αύγουστου Κορτώ, αποκαλώντας τον «κυρά Αυγουστίνα», επικροτώντας σχόλιο ακροατού που είπε για τους γκέϊ ότι «τους χρειάζεται χρυσαυγίτης», και παρατηρώντας ακόμα ότι οι άνδρες ομοφυλόφιλοι «δεν έχουν μόνο θηλυκό κορμί, αλλά και θηλυκό μυαλό». Όπως συμβαίνει δε πάντα με τους τσάμπα μάγκες, ο Βερύκιος έσπευσε να πει ότι αυτά «δεν τα εννοούσε έτσι», ότι ειπώθηκαν στα πλαίσια «πολιτικής πρόζας της εκπομπής», ότι δεν είχε σκοπό να θίξει τον συγγραφέα (φαντάσου να είχε κιόλας δηλαδή), και ζήτησε συγγνώμη.
 
ΧΘΕΣ, ο κ. Κορτώ επανήλθε στο θέμα και, μη αποδεχόμενος την «συγγνώμη» του ακατάσχετου δημοσιογράφου, ανακοίνωσε ότι καταθέτει εναντίον του αγωγή. Αιτιολογώντας δε την απόφασή του στο facebook του, γράφει μεταξύ άλλων: «Όταν ο απόηχος της ραδιοφωνικής αυτής θηριωδίας άγγιξε τους αγαπημένους μου ανθρώπους, όταν είδα τον σύντροφό μου – τον άντρα μου, όπως διεκδικώ το δικαίωμα να τον αποκαλώ – να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα της οργής που τον κατέκλυζε, κι όταν η σύντροφος του πατέρα μου και δεύτερή μου μάνα μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι ο πατέρας μου είχε υποστεί υπερτασική κρίση έπειτα από την έκθεσή του στα δεκαπέντε αυτά λεπτά χολής και μίσους για τον μοναχογιό του, η συνολική αυτή κατάσταση επέβαλε την λήψη μιας απόφασης."

"ΜΟΥ ΔΑΝΕΙΖΕΙΣ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, 25 ΕΥΡΩ;"

Δυό λόγια εισαγωγής:
Κάποιοι θα χαρακτηρίσουν την ιστορία αυτή γλυκανάλατη. Θα την πουν "αμερικανιά", απ' αυτές που συχνά συναντάμε στο Διαδίκτυο. Το πιθανότερο είναι πως δεν είναι καν αληθινή. ο βέβαιο, όμως, είναι ότι θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν. Την έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο σήμερα το πρωί από τον φίλο μου Κυριάκο από την Κύπρο. Αισθάνθηκα αμέσως αυτό που αισθάνθηκε κι ο ίδιος. Όπως πολλοί πατεράδες, αλλά και μαμάδες, που μπαίνουν στο σπίτι κάθε απόγευμα, ή και βράδυ, "σκοτωμένοι" από τη δουλειά, και με τις ίδιες, προκατασκευασμένες ερωτήσεις στα χείλη για τα παιδιά τους.
-- Πως πήγε το σχολείο σήμερα;
-- Διάβασες για αύριο;
-- Έφαγες;

Ως εδώ!

Κι όλα αυτά, βεβαίως, "για το καλό σου".
Έναν τέτοιο, γλυκύτατο πατέρα, γνώρισα και εγώ. Αλλά μόνο στα 15 χρόνια της ζωής μου. Ένα απόγευμα, έπαθε ανακοπή καρδιάς και έφυγε.

Έκτοτε, δεν πέρασε ούτε μέρα της ζωής μου που να μην σκεφτώ "αν ήταν σήμερα εδώ;", που να μην ένοιωσα την ανάγκη να του πω πράγματα που μου συνέβαιναν, καλά ή άσχημα, και δεν ήταν εκεί. Τον ευγνωμονώ απ' τα βάθη της καρδιάς μου για όσα πρόλαβε να αφήσει στη μάνα μας, στα αδέρφια μου και μένα. Αν τα βγάλαμε πέρα τον πρώτο καιρό της οδυνηρής απουσίας του, αν κάναμε καλές σπουδές, αυτός έβαλε τα θεμέλια και μας τα άφησε. Αλλά, εμείς τον θέλαμε ακόμα εδώ, ιδίως τώρα, όχι για να στηρίξει υλικά, αλλά για να πει εκείνη τη κουβέντα παρηγοριάς που θα δώσει δύναμη, να είναι παρών και καλά. Να μην ρωτά μόνο "πως πήγαν τα μαθήματα;" και αν "φάγατε σήμερα;". Αυτα, τα ρωτάνε και οι Φιλιπιννέζες!


Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

Γιος: «Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
Πατέρας: «Ναι βεβαίως, τι είναι;»
Γιος: «Μπαμπά, πόσα κερδίζεις από τη δουλειά σου σε μια ώρα;»
Πατέρας: «Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα;» ρώτησε θυμωμένα.
Γιος: «Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις σε μια ώρα;»
Πατέρας: «Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 50€ την ώρα.»
Γιος: «Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του σκυμμένο.


Γιος: «Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις 25€;»

Ο πατέρας εξαγριωμένος: «εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι για να δανειστείς κάποια χρήματα και να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ’ ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου πόσο εγωιστής είσαι. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»

Friday, March 7, 2014

Ο ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ ΓΟΝΙΟΣ


 
Εάν δεν νοιάζεται για την δική του υγεία (το οποίο κατ’ εμέ είναι προσωπική του υπόθεση μόνο εάν δεν εξαρτώνται συγγενικά και φιλικά με αυτόν άλλοι άνθρωποι), ας σκεφτεί τουλάχιστον την υγεία των παιδιών του. Είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι το παθητικό κάπνισμα επιβαρύνει σοβαρά την υγεία όσων «εισπράττουν» τον καπνό εκείνων που φουμάρουν. Προστίθεται όμως τώρα και μια νέα, έγκυρη μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιθεώρησης Καρδιολογίας σε δείγμα 2000 παιδιών ηλικίας 3-18 ετών, που δείχνει ότι αυτή η κακή συνήθεια των ενήλικων καπνιστών σκοτώνει τα παιδιά τους. Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι το παθητικό κάπνισμα προκαλεί μόνιμη βλάβη στις αρτηρίες των παιδιών, γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητες σε μεταγενέστερη ηλικία να πάθουν καρδιακή προσβολή ή/και εγκεφαλικό επεισόδιο και να πεθάνουν.
 
ΥΓ.: Βλέπω γύρω μου πολλούς γονείς καπνιστές που κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, να τους δώσουν χαρά και ευτυχία. Τους στέλνουν στα καλύτερα σχολεία. Τους αγοράζουν ωραία ρούχα, παιχνίδια, ό,τι αυτά ζητήσουν. Τους πάνε σε όμορφα μέρη, ακόμα και στο εξωτερικό. Νοιάζονται για τις σπουδές και την προκοπή τους. Τρέχουν στους γιατρούς όταν αρρωστήσουν. Κι όμως… εξακολουθούν να καπνίζουν. Μπροστά τους ή όχι, δεν έχει τόση διαφορά. Και καπνίζοντας, προετοιμάζουν τα παιδιά τους μαθηματική ακρίβεια για μία ζωή δυστυχισμένη. Διότι τέτοια είναι η ζωή ενός παιδιού που χάνει πρόωρα τον γονιό του – ένα από αυτά τα «παιδιά» σας γράφει τώρα! Κάποιος που, επειδή ακριβώς όλοι κάπνιζαν σο σπίτι, ώσπου να ανακαλύψει ότι αυτό το πράγμα, το τσιγάρο, είναι δηλητήριο και σκοτώνει, νόμιζε ως ήταν κάτι φυσιολογικό, κάτι συνυφασμένος με το να μεγαλώνεις (και ως γνωστόν όλα τα παιδιά θέλουν να μεγαλώνουν γρήγορα), και το άρχισε και αυτός. Ευτυχώς, όμως, κάποια στιγμή το έκοψε, και τουλάχιστον από αυτόν τον φονιά γλύτωσε!...

Thursday, March 6, 2014

Η ΜΕΛΙΝΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ


Σαν σήμερα, 6 Μαρτίου του 1994, (πάνε κιόλας 20 χρόνια, Χριστέ μου!), πέθανε στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης από επιπλοκές που προκλήθηκαν από τον καρκίνο στους πνεύμονες, από τον οποίο έπασχε, η ηθοποιός και πολιτικός Μελίνα Μερκούρι, σε ηλικία 73 ετών. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής, όχι μόνο εξαιτίας της λαμπρής καριέρας της στον κινηματογραφο, στο θέατρο και στο τραγούδι, αλλά και λόγω του μεγάλου αγώνα που έδωσε, μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής της, για την επιστροφή των κλεμμένων, από τον λόρδο Έλγιν, Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα.

Στη φωτογραφία που αναρτώ, είμαστε μαζί στο Λονδίνο (θα πρέπει να ήταν γύρω στο 1988-89, αν θυμάμαι καλά), στο σπίτι Ελλήνων φίλων της που την φιλοξενούσαν. Είχε έρθει εκεί για να κάνει τις πρώτες της εξετάσεις, που δυστυχώς δεν ήταν καλές. "Θα το παλέψω", μου είχε πεί τότε σε μία συνέντευξη που της πήρα για την "Ελευθεροτυπία", της οποίας  ήμουν ανταποκριτής στη βρετανική πρωτεύουσα. Ανακοινώνοντάς της τα άσχημα νέα, ο γιατρός της είπε "εννοείται ότι θα κόψετε το κάπνισμα". Ήταν φουγάρο η μακαρίτισσα, δυστυχώς. Ήξερε ότι της έκανε κακό, "αλλά μου αρέσει το καταραμένο", έλεγε συχνά.

Αλλά, τα λόγια του Άγγλου γιατρού δεν τής άρεσαν - κυρίως το ύφος του. "Τι πάει να πεί, 'εννοείται ότι θα το κόψετε';", μου έλεγε όταν μου διηγείτο το περιστατικό. Και κοιτώντας τον αυστηρά, του απάντησε "εννοείται ότι θα το κάνω μόλις εσύ, ως γιατρός, γράψεις συνταγή στην κυβέρνηση να μας επιστρέψει τα Μάρμαρα"!

Ήταν το πάθος της αυτό. Και ως μία γυναίκα που το "πάθος" ήταν συνυφασμένο με το "είναι της" (this woman must be passionate even when she washes dishes, δηλαδή "αυτή η γυναίκα πρέπει να είναι παθιασμένη ακόμα κι όταν πλένει πιάτα", μου είχε πεί κάποτε ένας Άγγλος δημοσιογραφος που συναντήθηκε μαζί της και της πήρε συνέντευξη), δεν δυσκολευόταν να το μεταδώσει στους γύρω της, είτε αυτοί ήταν υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων, είτε όχι.

Δεν θα ξεχάσω όσο ζω τη συνέντευξη που έδωσε στο BBC ως υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Παπανδρέου, κατα τη διάρκεια μιας από τις πολλές επισκέψεις της στο Λονδίνο. Τη ρώτησε, με εκείνη τη γνωστη βρετανική φλέβα ειρωνείας ο δημοσιογραφος, "do you really mean that you Greeks are capable of protecting these Marbles that we have taken such a good care of for so many years here at the British Museum?" ("Εννοείτε πραγματικά ότι εσείς οι Ελληνες είστε ικανοί να προστατέψετε τα Μάρμαρα όπως τα έχουμε προστατέψει εμείς τόσα χρόνια εδώ στο βρετανικό Μουσείο;).

Τον κτύτησε αμέσως με βλέμα πολυβόλο! "Μελλοθάνατος", ψιθύρισα, και περίμενα με λαχτάρα. Όμως, η βολή ηταν ... ήρεμη. Ήρεμη, αλλά καίρια. "Εντάξει", του είπε. "Εσείς πράγματι τα φλάξατε καλά για λίγα χρόνια. Εμάς, μας τα φυλάει ο Ηλιος, που δεν έχετε εσείς, χιλιάδες χρόνια. Οπότε, ευχαριστούμε, αλλά επιστρέψτε τα!"

Στις μέρες που βρεθήκαμε τελευταία φορά στο Λονδίνο (γιατί μετα από από περίπου 3 χρόνια πήρα κι εγω τον δρόμο της επιστροφής στην Ελλάδα), θυμάμαι μια Μελίνα φοβισμένη, με κομμένα φτερά. Ηταν η πρώτη φορά που την έβλεπα έτσι, και με είχε σοκάρει. Την θεωρούσα άτρωτη. Ανίκητη.

Αργότερα, όταν βρεθήκαμε στην Αθήνα, της το είχα πεί. Και μου απάντησε, "κοίταξε, εκείνο που με φοβίζει πιο πολύ σ' αυτήν την αρρώστεια, δεν είναι ότι θα με οδηγήσει στον θάνατο, αλλά ότι στην πορεία προς αυτόν θα μου στερεί κάθε μέρα κάποια από τις πολλές μικρές χαρές που εμένα μου ομορφαίνουν και με κρατούν στη ζωή".

Εννοούσε - αν μπορώ να το συνοψίσω όλο αυτό σε μία μόνο λέξη - την Ελευθερία της. Την ελευθερία της να βγεί έξω ξυπόλυτη και να περπατήσει μες τη βροχή. Την ελευθερία να ανάψει ένα τσιγάρο ή να πιεί το αγαπημένο της ουίσκι - όχι τσιγγούνικα, με μια μεζούρα, όπως το πίνουν οι Εγγλέζοι, αλλά γεμίζοντας το μισό ποτήρι "να το χορταίνεις μόνο που το βλέπεις". Την ελευθερία να ξυπνα μέσα στη νύχτα, να σηκώνει το τηλέφωνο, και να βρίσκεται μετα από λίγο σε φιλικό σπίτι για αγρυπνία" κουβέντας και συντροφιάς. Την ελευθερία να είναι "η Μελίνα".

ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ: Ο τρομοκράτης, απολαμβάνει την Δημοκρατία που εχθρεύεται και εκδίδει βιβλίο. Τα θύματά του δεν μπορούν να μιλήσουν…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ, 56, μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» (17Ν), που έδρασε από το 1975 έως το 2002, δολοφόνησε 23 ανθρώπους σε 103 επιθέσεις εναντίον επιλεγμένων στόχων. Είναι έγκλειστος στις φυλακές του Κορυδαλλού στην Αθήνα, έχοντας καταδικαστεί τελεσίδικα σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 12 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή στην Οργάνωση. Από προχθές, σάλος μεγάλος έχει ξεσπάσει στην Ελλάδα από την κυκλοφορία του βιβλίου του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», από τις Εκδόσεις Λιβάνη, που επίσης δέχονται πολλαπλά πυρά από ανθρώπους που θεωρούν ότι «δεν μπορείς να δίνεις βήμα σε έναν στυγνό δολοφόνο», και ότι τα χρήματα που θα εισπραχθούν από τις πωλήσεις του επίμαχου βιβλίου «είναι ματωμένα χρήματα».
 
Ο ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ τρομοκράτης κάνει στο βιβλίο έναν απολογισμό της πορείας του, όπως την ονομάζει, και αναφέρεται στις περισσότερες τρομοκρατικές ενέργειες στις οποίες συμμετείχε, και που βεβαίως δεν τις θεωρεί τρομοκρατικές αλλά «επαναστατικές». Εάν για κάτι μετανιώνει, λέει, αυτό είναι η δολοφονία τον Ιούλιο του 1992 του νεαρού κοσμηματοπώλη Θάνου Αξαρλιάν, 20, ο οποίος περπατούσε προς το εργαστήρι του στο πεζοδρόμιο της συμβολής των οδών Καραγιώργη Σερβίας και Βουλής, κοντά στο Σύνταγμα, όταν θραύσματα ρουκέτας που στόχο είχε τον διερχόμενο με το αυτοκίνητό του, τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Παλαιοκρασσά, πέτυχαν εκείνον και τον σκότωσαν. «Αυτό ήταν το μοναδικό μας λάθος», γράφει στο βιβλίο του ο Κουφοντίνας, αφήνοντας όμως ταυτόχρονα και υπαινιγμό ότι ίσως να ευθυνόταν για τον θάνατο του Αξαρλιάν και η αστυνομία η οποία, κατά την άποψή του, δεν άφησε το ασθενοφόρο να προσεγγίσει στο σημείο όπου ο νεαρός κείτονταν στο πεζοδρόμιο τραυματισμένος για να του παράσχει πρώτες βοήθειες.
 
 
Ο ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ αυτός, εκτός του ότι δείχνει και την ανανδρία και αδιαντροπιά των αυτοαποκαλούμενων «επαναστατών», είναι ολωσδιόλου ψευδής καθότι ο υπογράφων, ως δημοσιογράφος τότε της αθηναϊκής «Ελευθεροτυπίας», βρισκόταν περίπου 10 μέτρα από το σημείο όπου κτυπήθηκε ο Αξαρλιάν και όπως έγραψε τότε στην εφημερίδα ως αυτόπτης μάρτυρας, ακόμα και 3-4 άνθρωποι που έσπευσαν αμέσως να του παράσχουν πρώτες βοήθειες, ανάμεσά τους και ένας που έλεγε ότι ήταν γιατρός, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα διότι πολύ γρήγορα ο νεαρός κατέληξε. Η μητέρα του θύματος, Σταυρούλα Αξαρλιάν, ουδέποτε δέχτηκε τη «συγγνώμη» του Κουφοντίνα διότι, όπως είπε και στο δικαστήριο, παρόλο που τους ζήτησε να σταματήσουν τότε την εγκληματική τους δράση, αυτοί συνέχισαν να δολοφονούν ανθρώπους. «Ο Θάνος μου», έλεγε, «είχε ποιότητα ως άνθρωπος, και μπορούσε να προσφέρει πολλά στην κοινωνία».
 
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, το «το μόνο λάθος μας ήταν ο Αξαρλιάν», είναι ένας άγριος, παραπλανητικός συναισθηματισμός, αφού ξέρει πολύ καλά ο τρομοκράτης ότι κτυπώντας σε εκείνο το σημείο της Αθήνας, από τα πιο πολυσύχναστα, μέρα-μεσημέρι, οι πιθανότητες να ήταν όχι μόνο ένα, αλλά δεκάδες τα θύματά του ήταν εξαιρετικά μεγάλες ΗΞΕΡΑΝ ο Κουφοντίνας και οι συν αυτώ, ότι το συγκεκριμένο τρομοκρατικό τους κτύπημα ήταν πιθανό να σκοτώσει πάρα πολλούς άλλους περαστικούς ανθρώπους, και όμως το έκαναν. Και το να βγαίνουν τώρα εκ των υστέρων, γνωρίζοντας ότι εκείνο το συγκεκριμένο κτύπημα τους έκανε να χάσουν την όποια «εκτίμηση» (κακώς, κάκιστα κατά τη γνώμη μου) τους είχε μια μερίδα της κοινής γνώμης εξανεμίστηκε, αποκαλύπτει την υποκρισία και τον απύθμενο λαϊκισμό τους.
 
 
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ στο εξώφυλλο του βιβλίου του Κουφοντίνα, απεικονίζει αντάρτες του ΕΑΠ-ΕΛΑΣ κατά τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων κατά των Γερμανών στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο συγγραφέας και πρώην, πλέον, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος, έγραψε στο Facebook του : «Ενας δολοφόνος, που πυροβολούσε τα ανύποπτα θύματά του πισώπλατα, κυκλοφορεί την "αυτοβιογραφία" του με φωτογραφία στο εξώφυλλο... αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Ντροπή για τις εκδόσεις Λιβάνη. ΝΤΡΟΠΗ. Αυτή δεν είναι καπηλεία. Είναι ΑΝΑΓΟΥΛΑ».
 
O Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη, σε σημείωμά του με αφορμή την κυκλοφορία του επίμαχου βιβλίου επισημαίνει ότι το εξέδωσε «από πίστη στην αρχή της διερεύνησης κρίσιμων φάσεων της ιστορικής και πολιτικής εξέλιξης». Παράλληλα τονίζει ότι έχει εκδώσει και άλλα βιβλία για την 17Ν και την δράση της, και ότι σε κάθε περίπτωση ο εκδοτικός οίκος δεν ταυτίζεται με τις απόψεις των συγγραφέων. Όπως και να έχει, ένα είναι σίγουρο: Ό,τι η Δημοκρατία είναι τόσο γενναιόδωρη που μπορεί να δίνει βήμα ακόμα και σε εκείνους που δεν πιστεύουν σε αυτήν.

Monday, March 3, 2014

ΤΟ ΟΣΚΑΡ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ SELFIE ΤΗΣ ΝΤΕ ΤΖΕΝΕΡΙΣ!


Αυτή, η selfie, που τραβήχτηκε κατά τη βραδιά απονομής των βραβείων Όσκαρ στο Χόλιγουντ, και αναρτήθηκε/απεστάλη αμέσως στο twitter της Χέλεν ντε Τζενέρις, που ηταν η παρουσιάστρια της τελετής, κατέχει από χθες το ρεκόρ «επαναληπτικής αποστολής μηνύματος» (γνωστότερο ως retweeting, εν συντομία RT). Συγκεκριμένα, είχε περίπου 920.000 RT σε λιγότερα από 40 δευτερόλεπτα. Χθες το μεσημέρι που έγραφα τη στήλη είχε «ανασταλεί» πάνω από 2,5 εκατομμύρια φορές.
 
Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε το tweet που είχε αποσταλεί αμέσως μετά την δεύτερη εκλογική νίκη του Προέδρου Ομπάμα, με τα λόγια «4 ακόμα χρόνια», και την φωτογραφία που βλέπετε αγκαλιά με την Μισέλ. Η φωτογραφία της προχθεσινής οσκαρικής βραδιάς τραβήχτηκε με το κινητό της Ντε Τζενέρις από τον ηθοποιό Μπράντλι Κουπερ που είναι μπροστά-μπροστά. «Αν είχε μόνο μακρύτερα χέρια ο Μράντλι…», έγραψε η καταπληκτική οικοδέσποινα, σίγουρα θα χωρούσαν πολύ περισσότεροι αστέρες, μαζί με την ίδια, τον Κούπερ, την μεγάλη Μέριλ Στρήπ, τον Μπραντ Πιτ, την Αντζελίνα Τζολί, περσινή αποκάλυψη Λουπίτα Νιόγκο, που κέρδισε το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου για την συγκλονιστική της ερμηνεία ως  Πάτσι στην ταινία «12 Χρόνια Σκλάβος», κ.ά.
 
Πάντως, μπορεί μερικοί να κοροϊδεύουν τα selfies αλλά, όπως αποδεικνύει η φωτογραφία από τα Όσκαρς, πολλές φορές συλλαμβάνουν και αποτυπώνουν "την στιγμή" με έναν τρόπο που είναι αδύνατον να το κάνοι ακόμα και οι τοπ επαγγελματίες φωτογράφοι. Κι αν σκεφτεί κάποιος ότι από τις εκατοντάδες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από τους κορυφαίους φωτορεπόρτερς, αυτή η selfie από ένα τηλέφωνο Samsung (σημ.: η εταιρεία πρέπει να νάνει άγαλμα την Ντε Τζενέρις!) έχει πετύχει την μεγαλύτερη δημοσιότητα, πράγματι η τεχνολογία έχει κάνει τέτοια άλματα που η καλή χρήση της μπορεί να χαρίσει ανεπανάληπτες στιγμές σε κάθε άνθρωπο, σε όποια γωνιά της Γης κι αν βρίσκεται.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΘΑΡΑΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ


Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλή Σαρακοστή. Καλό Αγώνα, όπως λένε οι πιστοί. Ή, Καλό Στάδιο.

Όπως γράφει ο πατέρας Αλέξανδρος Σμέμαν στο βιβλίο του "Μεγάλη Σαρακοστή. Πορεία προς το Πάσχα" (Εκδόσεις ΑΚΡΊΤΑΣ), από την αρχή του Χριστιανισμού η νηστεία θεωρήθηκε σαν ένα είδος προετοιμασίας και αναμονής - ένας είδος πνευματικής αυτοσυγκέντρωσης γι' αυτό που έρχεται. "Η σωματική πείνα ανταποκρίνεται εδώ στην πνευμαική αναμονή του πληρώματος, στο άνοιγμα ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης στην ερχόμενη χαρά".

Το βιβλίο του π. Σμέμαν το πρωτοδιάβασα κατα τη διάρκεια όλης της Σαρακοστής του 2010, που ήταν και η πρώτη μου φορά που ένοιωσα ότι ήθελα να συμμετάσχω σε όλη αυτήν την πορεία, με όλο μου το είναι. Κάθε μέρα, διάβαζα από λίγο. Και αυτό το λίγο, με βοήθησε να νοιώσω κάτι από αυτήν την μοναδική εμπειρία που λέγεται "εν Χριστώ ζωή".

Είναι γραμμένο με απλό, ειλικρινή και καθόλου καθοδηγητικό ή δογματικό τρόπο, από εναν από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της Εκκλησίας μας τον 20ο αιώνα. Το συστήνω με ενθουσιασμό σε όσους θέλουν να μάθουν, να προληματιστούν, να καταλάβουν και να νοιώσουν.

Αυτός που κοροιδεύει κάποιον που νηστεύει, μάλλον το κάνει από ενοχή και θυμό για τον εαυτό του.

Saturday, March 1, 2014

ΕΝΑ "ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ" ΧΑΡΜΑ ΨΥΧΗΣ



Άμα έχεις καλούς φίλους στο Twitter, να κάτι υπέροχες ιστορίες που ξεβράζει αυτό το Μέσον. Ο Πάσχος (ο Μανδραβέλης), που είναι μερακλής και στο καλό φαγητό, μας παρέπεμψε στο propaganda.gr, ένα πολύ όμορφα επιμελημένο site με ενδιαφέροντα και καλογραμμένα θέματα, όπου η Σοφία Αλεξίου γράφει για μία παρέα 6 νέων ανθρώπων, της Μαίρης, της Αγγελικής, της Πόπης, της Μαρίας, της Βούλας και του Παναγιώτη, που δούλευαν στα έντυπα του Πέτρου Κωστόπουλου και, όταν βρέθηκαν στον δρόμο, δεν τόβαλαν κάτω και γέννησαν ένα μικρό θαύμα!

Ακούει στο όνομα "Περιβολάκι", και είναι ένα συνεταιρικό καφενείο στην Πλατεία Ηούς, στα Κάτω Πετράλωνα, εδώ στηξν Αθήνα. Το μαγαζάκι τους, που λειτουργεί εδώ και ενάμιση χρόνο, λειτουργεί με την λογική της "κολεκτίβας", και λειτουργεί καλά διότι είναι μικρή η ομάδα και, σε αντίθεση με άλλους συνεταιρισμούς που ξέρω, είναι σφιχτή, και δεν πάει να φάει ό ένας τον άλλον.

Το Περιβολάκι δεν σερβίρει μόνο καφέδες, αλλά εξαιρετικά, σπιτικά φαγητά, φτιαγμένα με απλό τρόπο και με διαλεκτά υλικά. Τα προιόντας τους τα προμηθεύονται χωρίς μεσάζοντες, κατ' ευθείαν από τους παραγωγούς, στους οποίους, όπως λέει το θαυμάσιο ρεπορτάζ που διάβασα, προσφέρουν "την δικαιότερη τιμή", ενω στον πελάτη δίνουν "την συμφερότερη τιμή".

Πράγματι, το ακριβότερο πιάτο κοστίζει 4 ευρώ, αλλά και με 1,5 ευρω μπορείς να τσιμπήσεις κάτι θεσπέσιο.

Διαβάστε, όμως, το ρεπορτάζ στο παρακάτω link, και απολαύστε και τις εξαιρετικές φωτογραφίες που έβγαλε ο Γιάννης Δρακουλίδης. Καλημέρα, και καλό μηνα.

http://popaganda.gr/ena-sineteriko-kafenio-enantia-stin-krisi-sta-kato-petralona/

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...