ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (Μ.ΔΕΥΤΕΡΑ 29.04.2013)

Γειά σας, καλωσορίσατε πάλι!

"Είμαστε" στην εκκλησία του Αγίου Θωμά στη Λειψία, λίγες μέρες πρίν, 11 Απριλίου, πολλά χρόνια πίσω, 1727, όπου παρουσιάζεται για πρώτη φορά το ορατόριο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, "Τα Κατά Ματθαίον Πάθη". Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, τότε.

Από το μνημειώδες αυτό έργο, που σίγουρα θα το απολαύσουμε και στις εκπομπές μας του Τρίτου κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, θα ακούσουμε τώρα το  "Κομτ ιχρ τέχτερ, χελφτ μιρ κλάγκεν"= Ελάτε εσείς κόρες, να με βοηθήσετε να θρηνήσω (με τη χορωδία), και το  " Ο λαμ γκότες, ουνσούλντιχ"= Ω αθώε Αμνέ του Θεού (με τους σοπράνο χορωδους να τραγουδούν "γεμάτα").

Ερμηνεύουν: Η Χορωδία Μοντεβέρντι, και η London Oratory Χορωδία παιδιων και εφήβων, τη συνοδεία των English Baroque Soloists, υπό την διεύθυνση του Τζόν Ελλιοτ Γκάρντινερ.

Στις 11.04.2011, ξεκινούσα την εκπομπή μου "Μάνος Σεμπάστιαν Φλόϊντ" στο Τρίτο Πρόγραμμα, με τα εξής λόγια, και το εξής κομμάτι. Σαν να μήν άλλαξε τίποτα:

Let it Be, σε πολύ ελεύθερη, δική μας μετάφραση, σημαίνει «άσ’τα πράγματα όπως είναι», κάποιος θα βοηθήσει, και θα διορθωθούν. Έλεγαν οι Μπίτλς, «όταν είμαι σε καιρούς θλίψης, έρχεται σε μένα η Μητέρα Μαρία και μου ψιθυρίζει λόγια σοφίας». Δεν ξέρω εάν σήμερα, στα δύσκολα που ζούμε όλοι  μας, μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από τον ψίθυρο της Παναγίας. Μάλλον όχι.

Επιστρέφουμε, εμείς οι δημοσιογράφοι, μετά από ένα βεβαρημένο 48ωρο, αποκλεισμένοι θαρρείς από τον υπόλοιπο κόσμο, προσπαθώντας ωστόσο (όχι με τον καλύτερο τρόπο), να τον πείσουμε ότι είμαστε ένα με αυτόν. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να βγούμε και εμείς στους δρόμους, αλλά δεν τους εξηγήσαμε ποτέ με απλό και κατανοητό τρόπο. Δεν την έχουμε μαζί μας την υπόλοιπη κοινωνία, και δεν ευθύνεται αυτή για τούτο.




Ξεκινάμε, λοιπόν, με το Let it Be των Beatles, που σαν σημερα, το 1970, ανέβαινε στο Νο.1 του βρετανικού πίνακα επιτυχιών. Το ακούμε σε ορχηστρική διασκευή, επί το κλασσικόν, με 12 τσελίστες της Φιλαρμονικής του Βερολίνου.

Με αχαλίνωτη ευκολία κρίνουμε τους πάντες, εμείς οι δημοσιογράφοι. Ουαί κι αλλοίμονο όμως σε όποιον κρίνει εμάς. Τό'χετε δει πολλές φορές, είμαι σίγουρος, σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις, όποτε τολμήσει κάποιος προσκεκλημένος μας να επισημάνει κάτι που είπε ο δημοσιογράφος και δεν του άρεσε, πως αντιδρά εκείνος.

 

Τέλος πάντων. Οπως είπαν και οι Μπιτλς πριν, Let it Be. Αισθάνομαι ότι η "παλιά εποχή", ό,τι κι αν κάνουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε να αγκιστρωθούμε επάνω σ' αυτήν για να μήν μας φύγει, έχει ήδη, δόξα τω Θεώ, αρχίσει να απομακρύνεται από τον δικό μας έλεγχο.

 

Το ιρλανδέζικο συγκρότημα Chieftains, με την Νταιάνα Κράλλ και τον Άρτ Γκαρφανκελ, μας λένε την δική τους, πιο αισιόδοξη καλημέρα, με τη μουσική του Κάτ Στίβενς. "Καλημέρα", που εμπεριέχει και ευχή για καινούργια εποχή.

 

 

Μερικοί λένε «εάν δεν φωνάξουμε, τιποτα δεν θα πετύχουμε». Λάθος, απαντά ό Τζος Μπίλλινγκ, Αμερικανός κωμικός που έζησεε από το 1818 έως το 1885. «Η σιωπή είναι το πλέον ακαταμάχητο επιχείρημα». Βέβαια, το να σιωπάς, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι δεν λές και τίποτα. Αντίθετα, όπως επσημαίνει ό, επίσης Αμερικανός, συγγραφέας, Τόμας Νήλ, «από εκείνους που δεν λένε τίποτα, λίγοι είναι σιωπηλοί». Ο Κονβφουκιος έλεγε ότι η σιωπή είναι «ένας πραγματικός φίλος που δεν σε προδίδει ποτέ». Ο Καλίλ Γκιμπράν έλεγε ότι έμαθε «την αξία της σιωπής από τους φλύαρους», «την ανεκτικότητα από τους μη ανεκτικούς», και «την ευγ’ένεια από τους αγενείς», και όμως, συμπλήρωνε, ποτέ δεν εξεδήλωσα την ευγνωμοσύνη μου προς αυτούς τους δασκάλους.

Μια μουσική, που με τον τρόπο της απθεώνει τη σιωπή, αλλά λέει και πάρα πολλά πράγματα, είναι αυτή που θα ακούσουμε τώρα, που έχει τίτλο Σπίγκελ Ιμ Σπίγκελ, και είναι σύνθεση του Άρβο Πέρτ, από το άλμπουμ του «Αλίνα». Στο βιολί είναι η Anne Akiko Meyers, και στο πιάνο η Reiko Uchida.

 

Ισως χρειαστεί να δυναμώσετε τον ήχο…



Ευχαριστω πολύ για την απογευματινή ακρόαση.

Πάω στην Ακολουθία του Νυμφίου. Καλό βράδυ.