Monday, November 29, 2010

ΗΡΘΕ ΠΡΩΤΟΣ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟΣ. ΕΥΓΕ!


Ολοκληρώθηκαν χθες στη Κύπρο οι εργασίες του 21ου συνεδρίου του ΑΚΕΛ (Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού), με την εκλογή του επόμενου Γενικού Γραμματέα του κόμματος, που θα είναι ο προηγούμενος. Ο κ. Άντρος Κυπριανού, ο οποίος ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Αντίπαλο δεν είχε. Αυτό και μόνο το γεγονός μας θύμισε έντονα μέρες του πάλαι ποτέ Ανωτάτου Σοβιέτ, στη Ρωσία, όπου όλοι οι ηγέτες, αλλά και άλλα ανώτερα και κατωτερα στελέχη, ψηφίζονταν, δηλαδή επιλέγονταν, χωρίς πολλά-πολλά. Θύμισε επίσης ημέρες Κούβας, όταν ο Κάστρο, μόνος υποψήφιος και αυτός, έβγαινε με το αναμενόμενο 99.9% (άφηναν και 0,01% για … ξεκάρφωμα, μήπως πιστέψει ο κόσμος ότι υπήρχε και κάποιο … κλάσμα αμφισβήτησης), και ανέβαινε μετά σε εξέδρα και πανηγύριζε λες και είχε πετύχει κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα.

Αλλά, το τότε ήταν … τότε. Σήμερα, και η ιδέα μόνο της ύπαρξης ενός μόνο υποψηφίου, έστω και εάν αυτός ο ένας είναι ικανός και άξιος, προκαλεί ανατριχίλα.

Και βεβαίως, ανατριχίλα προκαλεί και το γεγονός ότι ανάμεσα στα 105 μέλη που απαρτίζουν την νεα Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, συναντά κάποιος:
n    Με 1128 ψηφους την κ. Ελση Χριστόφια, σύζυγο του Προέδρου της Δημοκρατίας και πρώην γ.γ. του ΑΚΕΛ κ. Δημήτρη Χριστόφια.
n    Με 718 ψηφους την κ. Χριστίνα Χριστόφια, θυγατέρα του Δημήτρη και της Ελσης. Και,
n    Με 712 ψηφους τον κ. Νίκο Μούδουρο, άνδρα της Χριστίνας, άλλως γαμπρό του Δημήτρη αι της Έλσης.

Σόϊ το βασίλειο…

Sunday, November 28, 2010

«Εχετε το φάρμακο στην κουζίνα σας»

Οταν τα πράγματα βαραίνουν στη ζωή μας, λέμε, «τουλάχιστον, την υγειά μας να 'χουμε». Η «βοήθεια», τούτη τη φορά, δεν έρχεται από το ΔΝΤ, αλλά από τον δρα Τζούλιο Φρενκ που ήρθε, είδε, και πείστηκε ότι μπορούμε να ξαναβρούμε την υγειά μας χωρίς... μνημόνιο!


ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΦΕΡΕ εδώ ο... καπνός, αλλά ο δρ. Φρενκ κράτησε και άλλες, πολύ σημαντικές σημειώσεις, που μοιράστηκε μαζί μας. Για τον καθαρό αέρα, που δεν έχουμε. Για την «υπέροχη ελληνική διατροφή», που δεν απολαμβάνουμε. Για την άθληση, που δεν κάνουμε. Για την κοινωνική ισότητα, που δεν υπάρχει. Για τον κοινωνικό αποκλεισμό, που τον βλέπεις πια παντού. Για την ξενοφοβία, που μεγαλώνει. Για την ανεκτικότητα, που μειώνεται.
Ο δρ Τζούλιο Φρενκ, πρύτανης της φημισμένης Σχολής Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, ήρθε στην Ελλάδα το περασμένο καλοκαίρι, και υπέγραψε με την τότε ηγεσία του υπουργείου Υγείας ένα Μνημόνιο (ωχ!) Κατανόησης, για την απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς, δημόσιους χώρους. Ομως η παρουσία του στη σημερινή στήλη δεν είναι λόγω του τσιγάρου. Προσωπικότητα παγκόσμιας εκτίμησης, ο κ. Φρενκ, ως υπουργός Υγείας του Μεξικού άλλαξε όλο το σύστημα περίθαλψης και ασφάλισης της χώρας του. Χάρη σ' αυτόν, εκατομμύρια φτωχοί άνθρωποι, βρήκαν επιτέλους την υγειά τους.
Το Μεξικό είναι μία από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το 45% περίπου του πληθυσμού του ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οταν ανέλαβε υπουργός Υγείας ο Τζούλιο Φρενκ, οι ανασφάλιστοι ήταν «για δεκάδες εκατομμύρια».
Το 2003 τέθηκε σε εφαρμογή η φιλόδοξη μεταρρύθμιση του κ. Φρενκ, που έφερε την ονομασία «Seguro Popular». Το παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος ο οποίος, σήμερα, έχει γίνει «κόκκινο πανί» για τις καπνοβιομηχανίες, λόγω του αγώνα του κατά του καπνίσματος, το 2004 κατηγορήθηκε σκληρά από τις αντικαπνιστικές οργανώσεις ότι έκανε «μια ασυνήθιστη συμφωνία» με τους γίγαντες της καπνοβιομηχανίας. Συγκεκριμένα, η Philip Morris και η British America Tobacco (γνωστότερη με τα αρχικά ΒΑΤ) συμφώνησαν να προσφέρουν σε διάστημα 2,5 ετών το ποσό των 400 εκατομμυρίων δολαρίων για την υλοποίηση της μεταρρυθμισής του στην υγεία. Οι δωρητές διατήρησαν το δικαίωμα να κόψουν την οικονομική ενίσχυση εάν, στο διάστημα αυτό, η κυβέρνηση ανέβαζε τους φόρους στα προϊόντα καπνού.
Τον Σεπτέμβριο του 2006, η κυβέρνηση του Μεξικού πρότεινε τον Τζούλιο Φρενκ για τη θέση του γενικού διευθυντή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Η έγκυρη επιστημονική επιθεώρηση «Lancet», σε βασικό της άρθρο, υποστήριξε ένθερμα την υποψηφιότητά του, λέγοντας «δεν υπάρχει καλύτερος». Κι όμως, δεν πήρε τελικά τη θέση, επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψη της «Wall Street Journal» ότι εκείνη η ιστορία με τη χορηγία που πήρε από τις καπνοβιομηχανίες δεν θα του έβγαινε σε καλό.
Μπροστά μου στέκεται ένα ψηλός, επιβλητικός άνδρας, 57 ετών, από εκείνους που λες «εκπέμπουν αύρα επιτυχίας και κύρους». Χρειάζεται ο μισός χώρος αυτής της σελίδας για να αναφερθούν, επιγραμματικά μόνο, τα επιστημονικά και επαγγελματικά του επιτεύγματα. Σπούδασε ιατρική στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού και στη συνέχεια έκανε τρία μεταπτυχιακά, στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν στην Αμερική - μάστερ στη Δημόσια Υγεία, μάστερ στην Κοινωνιολογία και Ph.D στην Ιατρική Οργάνωση και Κοινωνιολογία.
Γι' αυτόν, η ιατρική είναι «όχι η φροντίδα ενός ασθενή, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας». Τον ενδιαφέρουν πάντα οι κοινωνίες «που, δυστυχώς, δεν είναι πια κοινωνίες». Εκείνες, δηλαδή, όπου οι φτωχοί και ανήμποροι είναι σπρωγμένοι στο περιθώριο «και η ζωή τους είναι στο έλεος... των θεών». Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν έχουν. Ζουν στις πιο άθλιες, τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές, πόλεις, γειτονιές και χωριά. Εργάζονται σε συνθήκες κάκιστης υγιεινής, και, και, και...
Και τι μπορεί να κάνει αυτός, ένας ακαδημαϊκός, από την ωραία Βοστόνη, για να σκοτώσει αυτή την κοινωνική ανισότητα, αυτήν την κατάφωρη αδικία; «Εμείς βλέπουμε όλη την κοινωνία ως ασθενή. Από εκεί και ύστερα, δύο είναι οι βασικές δραστηριότητές μας. Πρώτον, να διαγνώσουμε τα προβλήματα και, δεύτερον, να προτείνουμε τους καλύτερους τρόπους επίλυσής τους».
Σε ποιους προτείνετε; «Σε κυβερνήσεις και οργανισμούς που είναι πρόθυμοι να ακούσουν και να εφαρμόσουν». Και τι ακριβώς συνταγογραφείτε; «Παρεμβάσεις, προγράμματα, πολιτικές. Κάθε τι που ξέρουμε ότι θα βελτιώσει την υγεία και, μέσω αυτής, την ποιότητα ζωής όλου του πληθυσμού».
Στη χώρα μας, όπως είπαμε, τον έφερε... ο καπνός. Μιλάμε, βεβαίως, και για την οικονομική κρίση, αλλά τη θεωρεί παροδική. «Σύμπτωμα και όχι πρόβλημα». Πρόβλημα μεγάλο, λέει, είναι το κάπνισμα («η κρίση είναι ευκαιρία να το κόψετε»). Πρόβλημα, επίσης μεγάλο στην Ελλάδα είναι η παχυσαρκία. «Εχετε την καλύτερη τροφή στον κόσμο. Την ακολουθούν άλλοι και την εγκαταλείψατε εσείς;» Πρόβλημα, επίσης, είναι η κακή ποιότητα ζωής πολλών πολιτών, ιδίως των πιο φτωχών.
Μια σκέψη, επιθετική, που περνάει από το μυαλό μου ακούγοντάς τον, είναι «ήρθε τώρα ο ξένος, Μεξικανός από το Χάρβαρντ, να μας πει πώς θα τρώμε τα λαδερά, τα ψαρικά, τα χορταρικά, τα όσπρια και τις πίτες μας». Καμιά φορά, οι άνθρωποι τις διαβάζουν αμέσως τις... κακές σκέψεις: «Κοιτάξτε, η δημόσια υγεία, εκτός από απλή λογική, είναι και εφαρμοσμένη πολιτική. Αυτά που ξέρεις ότι είναι σωστά, να μπορείς και να τα κάνεις πράξη».
Μια μεσαία ελληνική οικογένεια, μπορεί όντως να απολαμβάνει τα καλά της πατροπαράδοτης κουζίνας. Ομως, οι κοινωνίες σήμερα είναι πολυδιασπασμένες. Τα παιδιά δεν ακολουθούν όλα τις παραδόσεις των γονιών. Η σκληρή καθημερινότητα κουράζει και συνθλίβει τον άνθρωπο. Η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει το χωριό μας μεγαλύτερο - αλλά δεν το ελέγχουμε πια και φοβόμαστε. Ηρθαν ξένοι στο χωριό μας. Στην πόλη, οι οχτροί. Και το πρόβλημα μεγαλώνει.
Και εδώ, χτυπάμε μια πολύ ευαίσθητή του χορδή. «Κάποτε, οι αποστάσεις ήταν μεγάλες και η ζωή διαφορετική. Εύχομαι η παγκοσμιοποίηση να μην επιφέρει τελικά τον ψηφιακό διαχωρισμό των ανθρώπων. Σήμερα το 80% του πληθυσμού της Γης, που εξακολουθεί να ζει στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες, αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 10% των χρηστών του Ιντερνετ παγκοσμίως. Ετσι, λοιπόν, οι νέες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού τρέφονται από τα ίδια παλιά μοντέλα της φτώχειας και της ανισότητας. Το 1,3 δισεκατομμύριο ανθρώπων που ζουν ακόμα με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, πρέπει να είναι μία συνεχής υπενθύμιση των τεράστιων διαφορών που πρέπει να εξαλείψουμε, ώστε να μπορούμε να λέμε ότι ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο».
Στην Ελλάδα, έχουμε εγκλωβίσει την υγεία σε ένα φάρμακο, σε μια αξονική τομογραφία, μια συνταγή γεμάτη αντιβιοτικά. Ο σημερινός μας «επισκέπτης από το Μεξικό» μάς θυμίζει ότι υγεία είναι και να τρώμε όλοι μαζί στο τραπέζι, και να συζητάμε μεταξύ μας, και να μην φοβόμαστε τους ξένους, και να κάνουμε λίγη γυμναστική, και να ζούμε σε σπίτια καθαρά, και να φωνάζουμε «δώστε μας λίγο αέρα, ν' αναπνεύσουμε». Το πολιτικο-ιατρικό κατεστημένο της χώρας μας όλα αυτά τα βλέπει «φιλο-λογήματα». Γι' αυτό και, κάθε μέρα, λίγο λίγο πεθαίνουμε όλοι!

Το κομματι δημοσιεύτηκε στη σημερινή, 28.11.2010, "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημέρες".

ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Στο προηγούμενο γκαλοπ μας, το ερώτημα ήταν εάν συμφωνεί κάποιος ή όχι με τη δήλωση του Προεδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου, ότι τα σκληρά μέτρα δεν πρέπει να τα εισπράττουν μόνο ο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και εκείνοι στον Δημόσιο. Δεκατρείς "επισκέπτες" μας απαντησαν ότι σύμφωνουν, και ένας μόνο είπε "όχι". Πολύ μικρό δείγμα, αναμφίβολα, αλλά και πολύ μεγάλη η διαφορά.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ;



Ούτε να το σκέπτομαι θέλω. Όχι επειδή ανήκω, από τα δημοσιογραφικά μου γεννοφάσκια, στην έντυπη οικογένεια, αλλά επειδή πιστεύω ακράδαντα, με όλα τα ελαττώματα που μπορεί κάποιος να βρει στις σημερινές εφημερίδες, ότι είναι πολύ καλύτερες απ’ ότι τα παλιότερα χρόνια, που τόσο συχνά, και ανοήτως ρομαντικά, ωραιοποιούμε.

Η αναστολή από σήμερα, Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010, της καθημερινής έκδοσης της εφημερίδας «Το Βήμα», είναι ένα πλήγμα για τη χώρα. Ήταν μία από τις καλύτερες εφημερίδες που είχαμε, και το γεγονός ότι είχε μία τόσο χαμηλή κυκλοφορία, νομίζω ότι θα πρέπει να προβληματίσει όλους – όσοι, εν πάσει περιπτώσει, μπορούν ακόμα να προβληματίζονται!

Θεωρώ ότι εάν καταμερίσουμε την ευθύν, το μικρότερο κομμάτι πέφτει στους δημοσιογραφους, στα διευθυντικά στελέχη, και στην εκδοτική επιχείρηση. Το προιόν, ήταν για μένα πολύ καλό. Όμως, ηταν ένα προιόν που ατύχησε να κυκλοφορεί σε μία χώρα όπου πελάτες πλέον δεν υπάρχουν – ή, εάν υπάρχουν, είναι πολύ λίγοι.

Ο κόσμος, πολύ απλά, δεν διαβάζει εφημερίδες. Όχι επειδή οι εφημερίδες είναι κακές (είπαμε, πιστεύω ότι μερικές από αυτές, και αναφέρω χαρακτηριστικά, μαζί με το «Βήμα», τα «Νέα», την «Καθημερινή», την «Ελευθεροτυπία», την «Αυγή», την «Εποχή», την «Εστία», για κάποιες υπογραφές το «Έθνος»), αλλά επειδή ο Ελληνας, για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν είναι πλέον αναγνωστης. Είναι τηλεθεατής, είναι ακροατής, σίγουρα είναι σέρφερ, μπλογκερ, SMSάκιας, ό,τι θέλετε, αλλά αναγνώστης όχι. Δεν ενημερώνεται. Πληροφορείται. Δεν αναρωτιέται. Θεωρεί δεδομένο ό,τι του προκύπτει με ένα «κλικ».

Στις εφημερίδες, ακόμα, βρίσκει κάποιος μερικά από τα λαμπρότερα μυαλά της δημοσιογραφίας. Έχουν, βέβαια, κομμένα τα φτερά τους οι πιο πολλοί, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, που θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή. (Εδώ, ή ΕΣΗΕΑ, σφυράει κλέφτικα…). Υπάρχουν σπουδασμένα παιδιά, εξαιρετικοί αρθογράφοι, συντάκτες με εξειδικευμένες γνώσεις, κείμενα που τα θαυμάζεις και τα ζηλεύεις, ρεπορτάζ που τροφοδοτούν τα άλλα μέσα. Εάν πεθάνουν οι εφημερίδες, να δείτε πως – τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα – θα μαραθούν οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα ενημερωτικά σάϊτς. Μία μέρα να απεργήσουν οι δημοσιογράφοι των εφημερίδων, οι ενημερωτικές εκπομπές στα ηλεκτρονικά μίντια δεν έχουν τι να πουν.

Βεβαίως, το «Βήμα» προβάλει ιδιαίτερα το γεγονός ότι, αναστέλλεται μεν η καθημερινή, έντυπή του έκδοση, αλλά συνεχίζει κι ενισχύει την ηλεκτρονική του. Σε βασικό του άρθρο, επισημαίνει ότι την μία μέρα πρίν από την αναστολή της έκδοσης, το «Βημα» διαβάστηκε από 90.000 ανθρωπους. Οι 8.000 διάβασαν την εφημερίδα, και οι 82.000 την ηλεκτρονική της έκδοση. Σε αυτήν, λέει το βασικό άρθρο, θα δοθεί πλέον το μεγαλύτερο βάρος. Μακάρι. Αλλά δεν βλέπω να γίνεται αυτό με διατήρηση όλων των δημοσιογράφων και αρθογράφων, διότι ή μέχρι τώρα πρακτική στην Ελλάδα δειχνει ότι οι εκδοτες των εισησεογραφικών και ενημερωτικών σάιτς τα βλέπουν ως φτηνό μέσο, και πολύ λίγοι μπορουν να απασχολήσουν υψλής ποιότητας δημοσιογραφους.

Το θέμα είναι τεράστιο. Εχει πολύ δρόμο μπροστα του, και σηκώνει και πολλή συζήτηση. Θα συνεχίσουμε.

Friday, November 26, 2010

Το τέλος του συνδικαλισμού. (Οπως τον ξέραμε).



Εκτός Ελλάδος από την περασμένη Τετάρτη, δυσκολεύτηκα να «ενημερώσω» το ιστολόγιο. Το πρωινό της ίδιας μέρας, παρακολουθούσα-χάζευα έναν (ακόμη) ανόητο καυγα, ετούτη τη φορά στο «Κοινωνία Ωρα Mega», μεταξύ των συνδικαλιστών κ.κ. Αλεβιζόπουλο, της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, και Πέπα, των πρώην εργαζομένων στην «Ολυμπιακή». Ο άγριος και άχαρος τηλεοπτικός τους καυγάς, σηματοδοτεί, πιστεύω, ελπίζω, το τέλος του συνδικαλισμού όπως τον ζήσαμε τα τελευταία τριάντα, τόσα, χρόνια στην Ελλάδα. Από την στιγμή που μία τάξη εργαζομένων (διά των ξεπερασμένων συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων) στρέφεται εναντίον της άλλης – π.χ. οι βολεμένοι της ΥΠΑ δεν θέλουν κάν να βλέπουν μπροστά τους τους υπό μετάταξη στην υπηρεσία τους των πρώην πιλότων της Ο.Α. – καταλαβαίνει κάποιος ότι πράγματι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή όπου αυτοί οι τύποι, οι «εργατοπατέρες της δεκάρας», είτε το θέλουν είτε όχι, θα αναγκαστούν να αποχωρήσουν. Σίγουρα, αμαχητί δεν θα πέσουν. Είναι πολλά τα λεφτά, πατέρα. Αλλά ΘΑ πέσουν. Γιατί η κοινωνία δεν τους αντέχει πια. Δεν τους θέλει.

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά πόσο ουρλιαζε ο κ.Αλεβιζόπουλος της ΥΠΑ τις ημέρες που επρόκειτο να αρχίσει τη λειτουργία του το νέο μας αεροδρόμιο «Ελ.Βενιζέλος». Θυμάμαι πόσο τρόμο έσπερνε στον κόσμο για την ελλιπή, όπως έλεγε, ασφάλεια των πτήσεων, και πόση αναστάτωση προκάλεσε με τις εμπρηστικές, τότε, δηλώσεις του – πάντα με ύφος ειρωνικό και αλαζονικό.

Το ίδιο, ακριβώς, ύφος, είναι αποτυπωμένο στα πρόσωπα πολλών συνδικαλιστών της ίδιας με αυτόν κοπής, που εγώ την λέω «κοπή της δεκαετίας του ‘80». Τότε, πού δόθηκε το «πράσινο φως» σε όλους αυτούς, να πιστέψουν ότι είναι τόσο ισχυροί που, στην ουσία, αυτοί … κυβερνούσαν την Ελλάδα.

Σήμερα, «κυβερνούν» τα απομεινάρια του παλιού τους εαυτού. Αλλά, είναι εδώ, ακόμα. «Ζωντανοί». Στη ΔΕΗ, στην εκπαίδευση, στις συγκοινωνίες, στα πανεπιστήμια, στα λιμάνια, παντού…

Οι εποχές άλλαξαν. Όλοι αλλάζουμε. Πρέπει να αλλάξουν και αυτοί. Να φύγουν, και να έρθουν άλλοι, πιο φρέσκοι, λιγότερο διαπλεκόμενοι συνδικαλιστές, που θα βάζουν πάνω απ’ όλα το κοινό συμφέρον. Όχι το ατομικό.


Monday, November 22, 2010

I STARTED A JOKE

ΑΠΛΕΤΟ ΦΩΣ

Μία καινούργια πολιτική πρωτοβουλία, όπως αυτή της κ.Μπακογιάννη, όσο και να ζούμε σε περίοδο βαθιάς κρίσης και μόνιμης καχυποψίας, αξίζει, τουλάχιστον, μιας θετικής υποδοχής, και μιας λογικής αναμονής μέχρι να δούμε «που το πάει», και «πως το πάει».

Αυτό, ισχύει για κάθε νεοεμφανιζόμενο πολιτικό σχήμα.

Όμως, εκτός από το να είναι δημοκρατικό, αρκεί να πληροί και μία ακόμη, πολύ βασική προϋπόθεση – ιδίως αυτόν τον καιρό. Να δηλώσει ξεκάθαρα, και με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, πού βρίσκει τα χρήματα για να ξεκινήσει τον πολιτικό του βίο, και που θα βρέι τα υπόλοιπα για να τον συνεχίσει.

Η κ. Μπακογιάννη, μίλησε πολύ, και αυτή, για την διαφάνεια, στην ανακοίνωση της ίδρυσης του νέου της κόμματος, της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», την Κυριακή 21.11 εδώ στην Αθήνα. Είπε πολλά, και ενδιαφέροντα. Με αρκετά, θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς μαζί της.

Αλλά δεν πρόκειται να το κάνει κανείς εάν πρώτα δεν σπάσει η ίδια η κυρία Μπακογιάννη την μέχρι τώρα κομματική ομερτά, που ρίχνει μαύρο πέπλο σιωπής και μυστηρίου επάνω από τα οικονομικά των κομμάτων.

Θα κερδίσει πολλούς πόντους η πρώην Υπουργός Εξωτερικών – και θα κάνει σημαντικό βήμα ως προς το να πείσει τους επιφυλακτικούς ότι πράγματι έχει αλλάξει, όπως είπε, και ότι δεν αποτελεί και αυτή συνέχεια του «παλιού, δικομματικού συστήματος» - εάν βγει καθαρά και ντόμπρα, τώρα, και δηλώσει στον κόσμο που βρήκε και που βρίσκει χρήματα για το καινούργιό της κόμμα.

Το θέμα δεν είναι ούτε λαϊκίστικο, ούτε ασήμαντο. Για να γεννηθεί ένα καινούργιο κόμμα, για να στελεχωθεί, να διαφημιστεί, να προβληθεί, να παρουσιαστεί, να αρχίσει να λειτουργεί, χρειάζονται λεφτά, και μάλιστα όχι λίγα.
Εάν κάποιοι έχουν κάνει δωρεές, είναι καλό να το ξέρουμε. Κακό είναι να το μάθουμε εκ των υστερών, και από τρίτους. Δεν είναι ντροπή να προσφέρει κάποιος χρήματα σε ένα κόμμα. Αρκεί αυτό να γίνεται στα φανερά, και να μην είναι μοχλός πίεσης για να κερδίσει ο «χορηγός» κάποια εύνοια όταν το κόμμα αυτό αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία.

Όπως και νάχει, σε καιρούς κρίσης, καλό είναι όλα να γίνονται πλέον κάτω από άπλετο φως

ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ (ΤΑ) ΠΑΝΤΑ

Ο Σαϊπούλ από το Μπαγκλαντές, ιμάμης στην πατρίδα του, ψιλικατζής σήμερα στη Μιχαήλ Βόδα. Είκοσι πέντε χρόνια στην Ελλάδα, τα «έχει δει όλα», αλλά όχι την Ακρόπολη, ούτε τηλεόραση, ούτε φαγητό σε εστιατόριο. Ζει, και αυτός, κλεισμένος στον βαθύ φόβο του.

Ο 46 χρόνων Σαϊπούλ πίσω από τον πάγκο στο ψιλικατζίδικό του μας εξιστορεί καθημερινές ιστορίες βίας στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ της μετανάστευσης δεν είναι χαραγμένοι σε κανέναν χάρτη. Ο Μαζουμντέρ Σαϊπούλ Ισλάμ, 46 χρόνων σήμερα, ήθελε μόνο να φύγει από την πατρίδα του. Με τουριστική βίζα από την ελληνική πρεσβεία στο Μπαγκλαντές, ξεκίνησε το μακρινό του ταξίδι με προορισμό τη Συρία. Καλά, εμείς, ως Ελλάδα -θα σκεφτεί κάποιος- πώς εμπλεκόμαστε σ' αυτό το ταξίδι; Εύκολα! «Στη χώρα μου», λέει ο ίδιος, «όποιος ήθελε να φύγει, για όποιον προορισμό, στη δική σας πρεσβεία απευθυνόταν».
Ετσι λοιπόν, με στάμπα ελληνική στο πασαπόρτι του, ο κ. Σαϊπούλ («μ' αυτό, το μεσαίο μου όνομα, να με αποκαλείτε» μας προτρέπει) βρέθηκε στη Συρία. Δεν του 'κατσε όμως η Δαμασκός, και μ' έναν συμπατριώτη του βρέθηκε σε καράβι για την -γιατί όχι, αφού είχαν και τη βίζα;- Ελλάδα. Ξεμπάρκαραν στον Βόλο. Μπήκαν σε ταξί και είπαν στον οδηγό «Ατένα». Εκείνος, νύχτα προχωρημένη, τους άδειασε στον Σταθμό Λαρίσης. Αν ήμουν σκηνοθέτης, εκείνη τη στιγμή της αποβίβασης από το ταξί, θα έβαζα από το ραδιόφωνο ν' ακούγεται το «πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Ετσι, άλλωστε, δεν αρχίζει η ιστορία κάθε μετανάστη στον κόσμο;..
Συναντώ τον κ. Σαϊπούλ στο ψιλικατζίδικό του στην οδό Μιχαήλ Βόδα, περιοχή Αγίου Παντελεήμονα, μεγάλη η χάρη του, ιδίως τον τελευταίο καιρό. Μαγαζάκι μια σταλιά -πράγματι «δύο επί τρία». Χωράει όμως τον κόσμο όλον. Μιάμιση ώρα μείναμ' εκεί, και κάθε πελάτης που έμπαινε ν' αγοράσει κάτι είχε τη δική του ιστορία. «Ο κύριος Γιώργος. Εργένης, σιωπηλός άνθρωπος. Μιλάει λίγο, αλλά είναι σοφός. Μόνο από μένα αγοράζει τσιγάρα. Πέρυσι που έλειψα έναν χρόνο, γιατί είχα αρρωστήσει βαριά με την καρδιά μου και γύρισα στο Μπαγκλαντές να με φροντίζει η οικογένεια, αυτός δεν κάπνισε μέχρι που γύρισα».
Τον βρήκα τυχαία, γυρεύοντας το υπόγειο τζαμί της γειτονιάς. Ενας κύριος μεσόκοπος, από την Αλβανία, μου είπε ότι είναι κλειστό τέτοια ώρα και προσφέρθηκε να με πάει «σε έναν από τους ιμάμηδές μας, που έχει μαγαζάκι εδώ πιο κάτω».
Πίσω από τον πάγκο, στριμωγμένος ανάμεσα σε ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, σ' ένα ψυγείο με αναψυκτικά, μπίρες και ρετσίνες, και σε ράφια με ό,τι δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου (από οινόπνευμα, σαμπουάν, φτηνές, ιμιτασιόν κολόνιες εκ... Παρισίων, μέχρι και μπισκότα, βαμβάκια, προφυλακτικά, κάρτες για τηλέφωνα, εισιτήρια για λεωφορεία, κούκλες, σοκολάτες, κονσέρβες και καλσόν), ο μειλίχιος κ. Σαϊπούλ, με το ιερατικό σκουφάκι στο κεφάλι του. «Παπάς ήμουνα στο Μπαγκλαντές. Εδώ, έχουμε τον δικό μας ιμάμη και, άμα δεν μπορεί, τον αντικαθιστώ και εγώ».
Το υπόγειο, σε έναν διπλανό παράδρομο, που στεγάζει το «τζαμί» των μουσουλμάνων της περιοχής, αναφέρεται πλέον από αυτούς ως τόπος μαρτυρίου. «Πέρυσι, την ώρα της προσευχής μας, ήρθαν πάλι. Εβαλαν λουκέτο απ' έξω, μας σφράγισαν μέσα, ρίξανε πετρέλαιο από τα σπασμένα τζάμια και βάλανε φωτιά, να μας κάψουν. Τέσσερις πήραμε στο νοσοκομείο. Από θαύμα δεν είχαμε νεκρούς. Τα ξέρει η αστυνομία αυτά, μη με ρωτάτε εμένα». Ποιοι ήταν αυτοί που «ήρθαν πάλι»; τον ρωτώ. «Τους γνωρίζετε» μου απαντά αφοπλιστικά.
Εχει μια βαθιά γλύκα το πρόσωπό του. Σύμμεικτη, όμως, και με μια εμφανή μελαγχολία. Μου διηγείται πώς, πριν από μερικές μέρες, ένα νέο παιδί από το Πακιστάν δέχτηκε επίθεση «από αυτούς που όλοι γνωρίζετε». «Τρεκλίζοντας ήρθε το παιδί στο μαγαζί μου, με τη μύτη σπασμένη και το αίμα να τρέχει ποτάμι. "Μπάι φανί", μου φώναξε, που σημαίνει "αδερφέ, νερό", και έχασε τις αισθήσεις του. Ενα άλλο παιδί, ανιψιός μου, 8 η ώρα το βράδυ πριν από περίπου πέντε μέρες, ήταν εδώ παρακάτω, στην οδό Παρρασίου, όταν του επιτέθηκαν. Ελληνες ήταν; Αλβανοί ήταν; Δεν ξέρω. Δεκαπέντε τον βαράγανε, μου 'πε. Ηρθε αστυνομία, του πήρανε κατάθεση, τον πήγανε και στο νοσοκομείο...»
Καθημερινές ιστορίες, συνηθισμένες. «Αυτό είναι το χειρότερο», λέει ο κ. Σαϊπούλ, «ότι μάθαμε να τις συνηθίζουμε». Και όμως, οι πρώτες του εικόνες, οι πρώτες του εντυπώσεις, από την Ελλάδα ήταν πολύ διαφορετικές.
«Ημουν 20 χρόνων παιδί. Είχα φύγει από τη φτώχεια και την αθλιότητα και είχα έρθει σε μια χώρα που θαυμάζαμε την ιστορία της. Δέκα χρόνια δούλευα στα πορτοκάλια, στο Αργος. Παράνομος, ναι, αλλά, από το '99 που πήρα την κάρτα, ήρθα στην Αθήνα και άνοιξα αυτό εδώ το μαγαζάκι». Λεφτά έβγαλε, και βγάζει. Τόσα, που ούτε να τα ονειρευτεί δεν μπορούσε στο Μπαγκλαντές. Με αυτά έκτισε σπίτι, δικό του και των γονιών. Βοήθησε αδέρφια, ξαδέρφια και άλλους συγγενείς. «Allah u akbar». «Μεγάλος είναι ο Αλλάχ».
Τον ρωτάω αν έχει πάει στην Ακρόπολη. «Οχι». Αν έχει κατέβει στη θάλασσα, μια βόλτα. «Οχι». Αν έχει φάει σε ένα εστιατόριο. «Οχι, μόνο σε σπίτια». Αν έχει περπατήσει στην Πάρνηθα, στον Υμηττό, στην Πεντέλη. «Οχι». Αν παρακολουθεί τηλεόραση. «Οχι». Αν του αρέσει κάποιος ηθοποιός ή τραγουδιστής μας. Αν συμπαθεί κάποια ποδοσφαιρική μας ομάδα. «Οχι» σε όλα.
Τα ελληνικά του είναι καλά. Δάσκαλοί του ήταν τα πρώτα του αφεντικά, στα πορτοκάλια, και τώρα οι έλληνες πελάτες του. Ζυγίζει προσεκτικά τις λέξεις. Σκέφτεται πολύ τι θα σου πει, μην του ξεφύγει κάτι και παρεξηγηθεί. Είναι, προφανώς, ένας πολύ φοβισμένος άνθρωπος. Δεν του αρέσουν του κ. Σαϊπούλ οι φασαρίες. «Υπάρχει χώρος για να ζήσουμε όλοι μαζί και ειρηνικά» λέει. Ταυτόχρονα, όμως, παραδέχεται ότι «τελευταία ήρθαν πάρα πολλοί από το Αφγανιστάν, δουλειά δεν υπάρχει, ζούνε πολλοί σε ένα σπίτι, είναι φυσικό που αναστατώθηκαν οι Ελληνες».
Τέσσερις φορές τον ληστέψανε στο μαγαζί. Τις δύο φορές, οι δράστες ήταν ξένοι. Τον χτύπησαν κιόλας, τη μία φορά πολύ. Κατέληξε και αυτός στο νοσοκομείο, όπου τον μετέφεραν, λέει, έλληνες πελάτες του, που τον αγαπούν και τον νοιάζονται. «Ζω με τον φόβο καθημερινά. Εδώ και λίγους μήνες, ήρθαν από το Μπαγκλαντές η γυναίκα μου με τα τέσσερά μας παιδιά, δύο αγόρια, δύο κορίτσια».
Πώς τους φαίνεται η ζωή εδώ; «Σπάνια βγαίνουν από το διαμέρισμα. Πού να πάνε;» Σχολείο; «Δεν υπάρχει. Τους μαθαίνω εγώ». Γιατί μένετε εδώ; «Γιατί στην πατρίδα μας είμαστε πολύ φτωχοί». Και εδώ, καθόλου ασφαλείς. Δεν είναι προτιμότερη η ανεμελιά της φτώχειας, παρά ο φόβος που ζείτε τώρα; Στην τελευταία ερώτηση δεν απαντά. Ζυγίζει πάλι τη σκέψη και τα λόγια του: «Δεν έχετε ιδέα πόσο τρομακτική είναι η φτώχεια, κύριε».

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε σημερα, 21.11, στη σελίδα "ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ & ΗΜΕΡΕΣ" της "Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας". Η φωτογραφία είναι του Πάνου Πετρόπουλου.

Sunday, November 21, 2010

MASSACHUSETTS

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ


Σήμερα βαπτίζεται το «Κόμμα της Ντόρας», και παίρνει όνομα που δεν το γνωρίζαμε όταν γράφαμε αυτό το … αγγελτήριο. Η υπόθεση, επί τη ευκαιρία, θυμίζει εκείνα τα μωρά που, όπως και να λέγονται επισήμως, ο κόσμος τους ξέρει με το προ κολυμβήθρας όνομα. Για παράδειγμα, η θεία Αγλαία, έμεινε μέχρι τα ογδόντα της που πέθανε να την φωνάζουν «Μπέμπα». Και η γιαγιά ενός καλού φίλου από τους Παξούς, δεν άκουσε ποτέ το πραγματικό της όνομα, που ήταν Πηνελόπη, γιατί όλοι την ηξεραν ως «Δράκαινα», γιατί ήταν Εισαγγελέας, και πολύ αυστηρή, λένε.
Η «Μπέμπα» και η «Δράκαινα», όμως, έζησαν πολλά χρόνια και έφυγαν, όπως λέμε, πλήρεις ημερών. Το «παιδί της Ντόρας», εάν κρίνει κάποιος από το γεγονός ότι, στις εποχές μας πια, η πρόωρη θνησιμότης νέων κομμάτων είναι ακόμα πολύ μεγάλη. Και τέτοια, δεν έχουν γεννηθεί λίγα από την «Μαμά Παράταξη», τη Νέα Δημοκρατία – βλέπε Δημοκρατική Ανανέωση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλου, Πολιτική Άνοιξη του νυν αρχηγού του κόμματος, Αντώνη Σαμαρά, και Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών του πάντοτε φιλόδοξου κ. Αβραμόπουλου., Ετσι, λοιπόν, το «κόμμα της Ντόρας» που η ίδια, όπως πολλοί σύγχρονοι γονείς άλλωστε, που προτιμούν πιο πομπώδεις προσδιορισμούς για τα παιδιά τους, το λέει «κίνημα», καλείται να αποδείξει, κατ’αρχάς, ότι δεν θα είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση.
Η ίδια η κ. Μπακογιάννη, έσπευσε πριν και από την κήυση αυτού της του «παιδιού», να προβλέψει «το τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα» που, ωστόσο, μέχρι πολύ πρόσφατα, στήριξε και υπηρέτησε η ίδια ως βασικό στέλεχος μίας από τις παρατάξεις που χρόνια τον εκπροσωπούν, και χρόνια κάνουν ό,τι μπορούν για να τον τσιμεντώσουν.
Συναφές με τη δυναστεία του δικομματισμού, βασικό χαρακτηριστικό του «ξεπερασμένου συστήματος» που η κ. Μπακογιάννη λέει ότι θέλει να αφήσει πίσω της, είναι και η δυναστεία της κληρονομικότητας. Την ξέρουμε και ως «οικογενειοκρατία», και την συναντάμε σε πολλές κομματικές βαθμίδες, κυρίως όμως στη κορυφή.
Η κ. Μπακογιάννη είναι από πολιτικό τζάκι, που οι επιρροές του παραμένουν ακόμα μεγάλες και ισχυρές. Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, 92 ετών, παρεμβαίνει τακτικά με τηλεοπτικές, κυρίως, συνεντεύξεις, στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου. Οι εμφανίσεις του χαρακτηρίζονται από «μία αποστασιοποιημένη και σοφή προσέγγιση και ανάλυση των γεγονότων», όπως ό ίδιος λέει, αλλά και από μία σαφέστατη, και οπωσδήποτε κατανοητή, «πατρική φροντίδα» για το πολιτικό μέλλον της μεγάλης του κόρης.
Η πρόσφατη ανοικτή ρήξη με τον Αντώνη Σαμαρά, 59 ετών, ερμηνευεται σαφώς, όχι μόνο ως ξέπλυμα παλιων λογαραισμών, αλλά κυρίως ως άνοιγμα καινούργιων εν όψει της έλευσης του νέου κόμματος. Η βασική δεξαμενή από την οποία ελπίζει η κ. Μπακογιάννη να αντλήσει στελέχη και οπαδούς είναι εκείνη της Νέας Δημοκρατίας. Μία comme il faut σχεση με την παλιά της παράταξη σίγουρα δεν θα βοηθούσε την καινούργια, πόσο μάλλον που η ίδια η κ. Μπακογιάννη έχει σαφώς διαφορετικές προσεγγίσεις με τον τον κ. Σαμαρά, όχι μόνο σε θέματα γενικής πολιτικής, αλλά κυρίως, τώρα, στον τρόπο με τον οποίο κρίνει ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση.
Η πρώην Υπουργός Εξωτερικών έχει ταχθεί σαφώς υπέρ του μνημονίου, και η σύμπλευση της τώρα με τον κ. Ανδριανόπουλο στο «νέο κόμμα» δείχνει ότι η γραμμή της ως προς το δέον γενέσθαι θα είναι «πολύ φιλελέυθερη» και «λιγότερο λαικότροπη», όπως κρίνεται η μέχρι τώρα προσέγγιση του κ. Σαμαρά.
Ο νυν αρχηγός της συντηρητικής παράταξης, προέρχεται και αυτός από πολιτικό σόι. Είναι και αυτός μέρος του δικομματικού συστήματος που φαίνεται να μπαίνει πλέον σε γερούς κλυδωνισμούς. Βγήκε και αυτός από το μαντρί όταν ίδρυσε το 1993 την Πολιτικη Ανοιξη, μιλώντας επίσης, τότε, για το τέλος του δικομματισμού, και αποφεύγοντας να θίξει το, όχι τόσο «ευαίσθητο» τότε, θέμα των πολιτικών τζακιών.
Η συγκυρία, έπειτα από τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, μοιάζει να είναι θετική για την κ. Μπακογιάννη που, εκτός από την μη «ολική επαναφορά», τελικώς, της Νέας Δημοκρατίας, είδε τον γιό της Κώστα Μπακογιάννη να εκλέγεται, πανηγυρικά, δήμαρχος Καρπενησίου στον νομό Ευρυτανίας – απ’ όπου κατάγεται ό δολοφονηθείς τον Σεπτέμβριο του 1989 από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» ο άνδρας της Παύλος Μπακογιάννης.
Στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου η Ντόρα, όπως αρέσει και στην ίδια να την αποκαλούν, και έτσι αναφέρεται και σε όλες τις «παραπομπές» του site της (dorabak.gr, dorawebtv, live με την Dora, «Η Ντόρα», Dora on the Web, κλπ), εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου κερδίζοντας τη μονοεδρική περιφέρεια της Ευρυτανίας, όπου επανεξελέγη και στις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, της 8ης Απριλίου του 1990 και της 10ης Οκτωβρίου του 1993.
Πως θα καταφέρει, αναρωτιέται κάποιος, να λειάνει κάπως τις επιδράσεις αυτού του «γονιδιώματος», που είναι τόσο άρρηκτα και άμεσα συνυφασμένο με το απορριπτέο πια, όπως λέει και ή ίδια, σύστημα του δικομματισμού.
Δηλώνει όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου «είναι η τελευταία μονοκομματική κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης», και δίνει λαβή για ωραία πολιτικά σενάρια για την «αρχή μιας περιόδου κυβερνήσεων συμμαχίας στην Ελλάδα». Ένα, μάλιστα, από τα σενάρια που παίζει πολύ τις μέρες αυτές – οπωσδήποτε λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κρίσης, αλλά πιθανώς λόγω και κάποιων θετικών συνεργασιών στις πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές - είναι η πιθανή «σύμπλευση» του «κόμματος Μπακογιάννη» με το ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Αριστερά.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της στην «Καθημερινή», η κ. Μπακογιάννη είπε ότι «το νέο κίνημα» δεν θα είναι κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά «εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος». Οι στενοί της συνεργάτες λένε ότι η πολιτική της στάση «θα είναι αυτή που θα ηταν εάν είχε εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας» στην μάχη της με τον Αντώνη Σαμαρά. Μάχη που, εάν είχε αποβεί υπέρ της, μπορεί πράγματι να ήταν πιο φιλική προς το μνημόνιο απ’ ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός, αλλά αναρωτιέται κάποιος «θα μιλούσε και τώρα, άραγε, για το τέλος του δικομματσμού»;

Υ.Γ.: Και το όνομα αυτής, "Δημοκρατική Συμμαχία".

Το άρθρο δημοσιεύεται στη σημερινή "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", http://www.enet.gr/

Friday, November 19, 2010

ΤΑ ΑΣΤΕΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝΕ

«Δύο άγνωστοι με κράνη εισέβαλαν στο γραφείο καθηγητών ΤΕΦΑΑ στη Θέρμη Θεσσαλονίκης και τους επιτέθηκαν με σιδηρολοστούς. Ο ένας εξ αυτών νοσηλεύεται στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο.»

(Η είδηση από τις χθεσινές εφημερίδες. )

Σήμερα, άκουσα στην ΕΤ-3 και τον Πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης να εκφράζει τον φόβο ότι «σύντομα θα θρηνήσουμε και θύματα», και να κάνει έκκληση στο Κράτος να προστατεύσει τα πανεπιστήμιά μας, το επιστημονικό και άλλο προσωπικό, και τους φοιτητές.
Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, δεν υπάρχει σοβαρό πανεπιστήμιο που να μην έχει ιδιωτική ή και κρατική αστυνομία, πλήρως εξοπλισμένη, να φρουρεί τις εγκαταστάσεις του 24 ωρες το 24ωρο.
Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, ιδίως τώρα σε εποχές όπου η τρομοκρατία έχει διαλύσει τις ζωές μας, που να έχει πανεπιστημιακό άσυλο.
Εάν αύριο, εδώ στην Ελλάδα, που δεν είναι πολιτισμένη χώρα (άσχετα εάν ακόμα μένει κολλημένη στο ότι αυτή δίδαξε στους άλλους Πολιτισμό), έχουμε όντως ένα έστω θύμα από επιθέσεις οποιωνδήποτε εγκληματικών στοιχείων, ηθικός και πραγματικός αυτουργός θα είναι ο, όποιος εκείνη τη μαύρη στιγμή, Πρωθυπουργός της χώρας, καθώς και όλοι οι αρχηγοί κομμάτων που υποστηρίζουν την διατήρηση του ασύλου.

Τα αστεία πρέπει κάποτε να τελειώνουν.

Thursday, November 18, 2010

Ο Νορβηγός και... το κράτος κλέφτης

Ο Ασερ Μπρίνι εμπέδωσε, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι στη χώρα μας είναι «νορμάλ» να χρωστάει το Δημόσιο στον επιχειρηματία, αλλά έγκλημα ασυγχώρητο να συμβαίνει το αντίστροφο

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ που η κουλτούρα του (άλλοι το λένε και DNA) δεν του επέτρεπε ούτε καν να σκεφτεί να «λαδώσει» για να γίνει η δουλειά του. Χμ!... Με κοιτάει αποσβολωμένος όταν του λέω, έχοντας ακούσει τη θλιβερή ιστορία του, ότι ίσως γι' αυτό να έφτασε ως το χείλος του γκρεμού.


Ντρέπεται ακόμα και να προφέρει τη λέξη «λάδωμα», την τόσο οικεία και προσφιλή στον τόπο μας. Δεν έχασε μόνο δουλειές. Εχασε χρόνια πολλά από τη ζωή του και κέρδισε ρυτίδες πρόωρες. Το σύστημα εδώ, άμα δεν το ταΐσεις, σε τρώει. Ο Ασερ Μπρίνι, γεννημένος και μεγαλωμένος στη Νορβηγία, είναι μόλις 58 ετών. Πολύ μικρός για να βρεθεί στα έγκατα της απελπισίας και να κατρακυλήσει προς την καταστροφή. Εκεί, τον συναντάμε εμείς σήμερα. Ευτυχώς, ακόμα «ζωντανό»...
Γνωρίζουμε ότι το Δημόσιο δεν είναι συνεπές προς εκείνους στους οποίους χρωστάει. Απαιτεί, όμως, συνέπεια απ' όσους του οφείλουν. Κάνει μήνες να πληρώσει τον έμπορο, τον βιομήχανο, τον επιχειρηματία, τον ελεύθερο επαγγελματία που του προσφέρουν προϊόν, έργο, υπηρεσία. Τον ΦΠΑ, το εισπράττει όμως -από όσους μπορούν να τον δώσουν. Κάποια στιγμή, όταν οι δουλειές στραβώνουν, όπως συνέβη στην περίπτωση του Ασερ Μπρίνι, αρχίζουν οι καθυστερήσεις στην καταβολή των οφειλών προς το κράτος, συσσωρεύονται τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις, και αναπόφευκτα πολλοί άνθρωποι οδηγούνται σε απόγνωση.
Ο κ. Μπρίνι είναι ένας από αυτούς. Χωρίς να έχει ακόμα πληρωθεί από το Δημόσιο, έφτασε να οφείλει περί τα 200.000 ευρώ. Με τους τόκους που του έριξαν επί της οφειλής αυτής, το χρέος εκτινάχθηκε στα 600.000 ευρώ! «Σε ποιο πολιτισμένο κράτος του κόσμου μπορούν να σου επιβάλουν τέτοια πρόστιμα; Το Δημόσιο είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης. Εγώ, όμως, δεν μπορώ να του ζητήσω τόκους γι' αυτά που μου χρωστάει;»
Και πού δεν έχει απευθυνθεί για να βρει μια απάντηση, μια στάλα δίκιου; Ως και στο γραφείο του πρωθυπουργού έστειλε επιστολή. Σού λέει, «θα με καταλάβει ο Παπανδρέου, έχει ζήσει στη Σκανδιναβία, θα ξέρει...» Το e-mail του προωθήθηκε στη Διεύθυνση Είσπραξης του υπουργείου Οικονομικών «προς περαιτέρω αξιολόγηση». Η απάντηση ήρθε μετά από λίγες μέρες και ήταν «μία από τα ίδια». Δέχτηκαν να γίνει ρύθμιση του χρέους αλλά όχι να κοπούν, ούτε καν να μειωθούν, τα εξοντωτικά πρόστιμα. Προσφέρθηκε να τους εξοφλήσει όλο το αρχικό χρέος των 200.000 ευρώ σε 5 χρόνια, καταβάλλοντας 40.000 τον χρόνο. Δέχτηκε να του γίνει και μία λογική επιβάρυνση. «Αλλά όχι 60%. Πού ζούμε, ρε παιδιά;» Πάλι είπαν «όχι». Και μάλιστα με εκείνον τον γνώριμο τρόπο που είναι σαν να σου λένε «κόψε το κεφάλι σου».
Ο κ. Μπρύνι, αφού πέρασε ένα μεγάλο διάστημα «μαύρης κατάθλιψης», τώρα ξαναστάθηκε στα πόδια του, άνοιξε μια καινούρια δουλειά, άρχισε να βγάζει κέρδη και είναι αποφασισμένος να πολεμήσει. Εχει ήδη στείλει γράμματα στην εδώ νορβηγική πρεσβεία, στο Ευρωκοινοβούλιο, στις σημαντικότερες ξένες εφημερίδες. Θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και θα προτρέπει, λέει, τους συμπατριώτες του και κάθε Ευρωπαίο που σκέφτεται να επενδύσει χρήματα για δουλειές στην Ελλάδα «να μην το κάνουν».
Σπούδασε κοινωνιολογία και εργάστηκε ως γενικός γραμματέας ενός φιλειρηνικού κινήματος εναντίον των πυρηνικών όπλων, ως δημοσιογράφος σε πολιτικές εφημερίδες και ως κοινωνικός λειτουργός σε κέντρα απεξάρτησης. Ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο αναζητώντας περιπέτειες που θα τον έκαναν «πιο πλούσιο σε γνώσεις και αισθήματα». Τα μέρη που θυμάται ως τα πιο σημαντικά είναι ο Αμαζόνιος, η Καππαδοκία και η Σαμοθράκη. Εκεί, φίλεψε με παρέα ελλήνων φοιτητών. Μέσω αυτών γνώρισε και τη γυναίκα της ζωής του. Τη γυναίκα που «τον έφερε» εδώ το 1986 για μόνιμη εγκατάσταση, του χάρισε έναν καταπληκτικό γιο και τον έκανε να λατρέψει την Ελλάδα.
Ηρθε με όνειρα. Επένδυσε χρήματα και άνοιξε μια επιχείρηση εισάγοντας υλικά για επαγγελματίες ζωγράφους, αγιογράφους, για συντήρηση έργων τέχνης και αναστήλωση μνημείων. Οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά. Σχεδόν αποκλειστικός του πελάτης ήταν το Δημόσιο, ιδιαίτερα το υπουργείο Πολιτισμού. Δικά του υλικά, λέει, χρησιμοποιήθηκαν και στα Ιδρύματα Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.
Στις αρχές του 2004, με την αλλαγή κυβέρνησης, «και χωρίς προειδοποίηση, το Δημόσιο έπαψε να παραγγέλλει υλικά από μένα». Ετσι, ξαφνικά, έχασε το 70% του τζίρου του και, φυσικά, έπαθε «τεράστια οικονομική ζημιά».
«Κάποιους μήνες αργότερα, έμαθα πως ο τότε γενικός γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού είχε στείλει εγκύκλιο προς τις Εφορίες Αρχαιοτήτων με την εντολή εφεξής να μην προμηθεύονται τίποτα από μένα, αλλά μόνο από δύο άλλους, που τους κατονόμαζε κιόλας, άγνωστους ως τότε στον χώρο» λέει ο κ. Μπρύνι. Εκανε λάθος, συμπληρώνει, που, τον Ιούνιο του 2004, όταν ένας υπάλληλος στην Εφορία Αρχαιοτήτων στην Ακρόπολη (Α' ΕΤΚΑ) του έδειξε το περιεχόμενο της εγκυκλίου, δεν σκέφτηκε να ζητήσει μια φωτοτυπία. Ηταν, λέει, «πολύ σοκαρισμένος με αυτό που έβλεπα μπροστά μου».
Για την Ελλάδα, αισθάνεται ακόμα «απέραντη αγάπη και ζεστασιά». Τον έχει παγώσει, όμως, το πολιτικό σύστημα, που πλέον απεχθάνεται. Μιλάει για μια χώρα που «λειτουργεί σαν παλιό κομμουνιστικό καθεστώς», περιγράφοντάς την ως εξής: «Μεσάζοντες, νόμοι, φακελάκια, άνθρωποι που αντί να σε βοηθούν σε μπερδεύουν, σε ξεγελούν, σε μεταχειρίζονται, σε κλέβουν».
Είναι φορές που μαύρες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του. «Εχετε ακούσει να έχει αυτοκτονήσει ποτέ δημόσιος υπάλληλος; Σας πληροφορώ, κύριε Μιχαηλίδη, ότι οι έμποροι πέφτουν σαν τις μύγες και δεν το μαθαίνουν παρά μόνο ελάχιστοι. Ποιος νοιάζεται τους χιλιάδες εμπόρους που είναι σε απόγνωση; Που υποφέρουν σιωπηλά, και δεν βγαίνουν έξω να μιλήσουν; Γιατί ντρέπονται να ακούσουν άλλοι ότι χρωστάνε ή ότι δεν μπόρεσαν να πληρώσουν κάποιες οφειλές τους».
Σιωπούσε και αυτός έως τώρα. Είχε παιδί στο σχολείο, που τον καμάρωνε και δεν ήθελε να το στενοχωρήσει. Εχει γυναίκα που τον καμάρωνε και δεν ήθελε να την απογοητεύσει. Τα χρόνια της σκληρής σιωπής ήταν τα χειρότερα της ζωής του. Πάλεψε ατέλειωτα με τον εαυτό του σε εκείνους τους, γνώριμους σε τόσο πολλούς ανθρώπους, «θαλάμους της κατάθλιψης». Χίλιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Μαύρες, άσχημες σκέψεις. Χίλιες τύψεις τον βασάνιζαν. «Γιατί δεν έκανα και εγώ εικονικά τιμολόγια, όπως κάνουν τόσοι; Θα είχα καθαρίσει τώρα. Γιατί δεν λάδωσα όσους γνώρισα με χέρι απλωμένο; Θα είχα ακόμα τη δουλειά μου». Κάποιος, είναι αλήθεια, πρέπει να ανοίξει κάποτε αυτό το «κουτί της απόγνωσης των εμπόρων» και να δει τι έχει μέσα..

ΥΓ.: Το θέμα δημοσιεύτηκε στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημερες" στην "Κυρακάτικη Ελευθεροτυπία" της 14ης Νοεμβρίου 2010.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΣΕΙ ΠΟΤΕ


Καλημέρα.

Η «Σκέψη της Ημέρας» μας έρχεται σήμερα από τον 29χρονο Έλληνα επιστήμονα Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, που είναι αναπληρωτής καθηγητής μαθηματικών στο MIT, στην Αμερική, και που έλυσε τον γρίφο της θεωρίας Νάς, όπως την μάθαμε οι περισσότεροι από εμάς στην εξαιρετική ταινία A Beautiful Mind, που τα δικά μας σαΐνια εδώ μετέφρασαν ως  «Ένας Υπέροχος Άνθρωπος». Εν πάσει περιπτώσει, μιλώντας στο τελευταίο ΒΗΜΑgazino, και ξεκινώντας από αυτήν την θεωρία, ο Έλληνας επιστήμονας επεκτάθηκε και στα της δικής μας οικονομικής κρίσεως, και είπε:

«Απέδειξα ότι η θεωρία του Νάς είναι μεν μαθηματικά σωστή και ισχύει πάντα, ωστόσο δεν είναι εφαρμόσιμη σε όλες τις περιπτώσεις. Βασικά, προβλέπει πώς θα αντιδράσει μία αγορά αν αλλάξουμε κάποιες παραμέτρους στην οικονομία, και τι επιπτώσεις θα υπάρξουν στην ισορροπία της. Προφανώς, αν “πειράξουμε” κάτι στην οικονομία, όπως γίνεται στην Ελλάδα, η οικονομία θα  βρεθεί σε κάποια μεταβατική κατάσταση αντιδρώντας στην αλλαγή. Αυτό που περιμένουμε είναι ότι τα μεταβατικά φαινόμενα θα παρέλθουν κάποια στιγμή και ότι η οικονομία θα βρεθεί ξανά σε ισορροπία. Όμως, σε κάποιες περιπτώσεις τα μεταβατικά φαινόμενα μπορεί να διαρκέσουν τόσο πολύ, που στην πράξη η οικονομία δεν θα βρεθεί ποτέ στην ισορροπία που προβλέπουν οι οικονομολόγοι».

Wednesday, November 17, 2010

Συνέντευξη, επιτέλους!



Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://news.bbc.co.uk/2/hi/programmes/hardtalk/9197608.stm μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει ένα μικρό απόσπασμα της συνέντευξης που έδωσε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στην εκπομή Hard Talk του BBC.

Παρακολουθώντας όλη τη συνέντευξη, είχα για μία ακόμη φορά την ευκαιρία να βεβαιωθώ ότι αυτός ο τρόπος υποβολής καίριων καί σύντομων ερωτήσεων από έναν δημοσιογράφο πρός κάποιο δημόσιο πρόσωπο, είναι ο καλύτερος για να μπορέσει ο τηλεθεατής να ακούσει τα λεγόμενα, να τα ζυγίσει, και να καταλήξει σε δικό του συμπέρασμα. Αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, είτε με κακοστημένες συνεντεύξεις-διαγγέλματα, είτε με τραπέζια σαν οικόπεδο σε τηλεοπτικά πάνελ, ειναι κάτι άλλο - παράσταση για έναν ρόλο, βαβούρα, κακόγουστο σόου, κλπ - αλλά συνέντευξη δεν είναι.

Μου εστάλη, επίσης, από το Γραφείο Τυπου του Πρωθυπουργού, το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης, στα αγγλικά, το οποίο και παραθέτω, ωστε να δεί ο αναγνωστης:

1. Πόσο σύντομες και to the point ειναι οι ερωτήσεις του δημοσιογράφου. Και,
2. Πόσο αναγκάζεται ο κ. Παπανδρέου, σε αυτήν την πρόσωπο-με-πρόσωπο αντιπαράθεση, να απαντά και αυτός επί της ουσίας, και να μήν ανατρέχει στις απελπιστικές γενικότητες που τον έχουμε δει πολλές φορές να χρησιμοποιεί στις εδώ ... συνεντευξεις του.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ BBC «HARDTALK»
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ STEPHEN SACKUR

ΤΡΙΤΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010

INTERVIEWER: Prime Minister George Papandreou, welcome to Hardtalk.
MR. G. PAPANDREOU: Nice to be here.
INTERVIEWER: Let me begin with some words just uttered by the President of the European Council, Herman Van Rompuy. He says the EU is in a “survival crisis.” Is that the way you see it?
MR. G. PAPANDREOU: And we will survive. We have the absolute will to make Europe more stable, stronger, and the euro of course very stable also.
                        And I think we have shown, even in a very difficult situation, both in the 2008 crisis but in the recent sovereign debt crisis, that we do have the will. Even though it’s a complicated system, even though we are 27, we do have the will, and we can survive and we can make this a more stable continent.
INTERVIEWER: But having the will and delivering on that will – they are two very different things, aren’t they? And what we have seen is that more than six months after you decided to take the rescue package, which was supposed to stabilise the eurozone, the eurozone is far from stable. It is deeply turbulent.
                        And now we look at Ireland, we look at Portugal, and it seems more rescue packages may be in the works.
MR. G. PAPANDREOU: Well, first of all we did in fact deliver. We did create this mechanism, and now we are actually discussing the more permanent mechanism for 2013 and beyond.
                        Secondly, yes, the markets are volatile, and this was part of the problem. And the markets are very sceptical and very risk-averse, particularly after 2008.
                        So this mechanism, in fact what it does is it gives us the time to make the necessary reforms, country by country, if other countries come in, obviously for Greece, in order so that when we do go back on the markets we can do so in a viable way.
INTERVIEWER: But how much trouble is it causing Greece, the fact that there is renewed uncertainty about what Irelands is going to do over the next few hours and days, what Portugal may have to do as well. How much damage is that doing to Greece and Greece’s continued need to borrow money?
MR. G. PAPANDREOU: First of all, we borrow now through this mechanism, so obviously even though we may be seeing the spreads widening or collapsing, depending on the last few months – we go up and down.
INTERVIEWER: Well, we are seeing the spreads widening. You know as well as I do that right now, when Greece is seeking to borrow money – let’s look at the treasury bills that you have just launched – the interest rate now that you are having to pay is soaring again. And that is unsustainable.
MR. G. PAPANDREOU: Well, that’s exactly why we needed this mechanism, because this mechanism has given us the time, three years. It’s enough time; it’s precious time to make reforms, so that when we do go out on the markets we can borrow at a much more normal rate.
                        If we didn’t have this mechanism, then we would be in dire straits. It would be very difficult and we would have problems. But this mechanism now has given us breathing space.
                        Of course, we are making our changes now. This is the basic thing which we are doing these last few months.
INTERVIEWER: But I come back to the point, that you are still in deep trouble. And how much damage is it doing, that there is this renewed uncertainty about Ireland, about Portugal. Is your message, for example, to the Irish Prime Minister that he needs to act, he needs to take what is being offered in terms of a eurozone rescue package, and settle the uncertainty?
MR. G. PAPANDREOU: Obviously this is a decision they have to make. And I can’t suggest how they will assess this situation.
                        What we do have now, which we didn’t have in the Greek situation, for at least a few months, was a way out. Ireland does have a way out, if the markets continue to put pressure on the Irish sovereign debt.
                        We do have this mechanism, and if it is necessary to be used Europe will come to the rescue.
INTERVIEWER: What you have suggested to me already is that the mechanism is working, when it comes to Greece. But of course it’s only working if people in the European Commission, the European Central Bank and the IMF believe in the credibility of your restructuring and reform programme. And I would put it to you that you are rapidly losing credibility.
MR. G. PAPANDREOU: In fact, I believe we have gained major credibility over the last few months, by the fact that we have taken very difficult measures.
                        If you had interviewed me a year ago and I had told you that we would be rehauling the whole pension system, you may not believe me – we did so. That we would have changed our tax system – we did so. That we would have cut wages and pensions in order to create this programme. That we would have been able to reduce our deficit by 6%, which we have done.
INTERVIEWER: Well, let me stop you there. You have outlined why you think you can sell the notion that you are credible. Here’s why I wonder whether you are right.
MR. G. PAPANDREOU: That’s not what I say. That’s not what I say. That’s what the Troika actually says, the ECB, the Commission and the IMF.
INTERVIEWER: But what the Troika sees now is the latest figures on the Greek public finances suggest that your deficit is going to be substantially higher in the year 2010 than you said it would be. Your overall national debt is going to be far higher than you said it would be. In the year 2010 it’s going to be 144% of GDP, and that is patently unsustainable.
MR. G. PAPANDREOU: Correction. And a very important correction. Not 2010, 2009. The deficit of 2009 was revisited, and we knew that this…
INTERVIEWER: But that has a knock-on effect on 2010.
MR. G. PAPANDREOU: That’s a different question.
INTERVIEWER: But that’s my point. The 2010 deficit is going to be much higher than you ever said it would be.
MR. G. PAPANDREOU: …but let me make my point, because it’s important to make this difference, this differentiation.
                        In 2009 a different government, we come into government. We realise that there is a huge deficit. We have to take measures.
                        We have been credible in what we said we would do. We have cut the deficit more than the target. Actually the target was 5.5%. It will be cut by 6% this year.
INTERVIEWER: Prime Minister, I understand that. But what I said still stands. You gave a figure for what the deficit would be in 2010. You told the Greek people, you told the IMF and the EU, and you were wrong. The deficit is going to be substantially higher. So is the national debt.
                        And because of that, many economists, and I am now looking at the words of Nouriel Roubini, one of the gurus of Wall Street. He says, quite simply, Greece is on a path to insolvency, and the bailout has only delayed the inevitable.
MR. G. PAPANDREOU: We are not on a path to insolvency. We will survive, and we are moving ahead.
                        But let me get back just one moment to the statistics. First of all, when we took over, we said transparency. Let’s be very open, very honest about what we found. Yes, we thought it was 12.5%. We brought in Eurostat, the European statistical service. And they have been working with us over the last year.
                        And the statistics that they gave today – yesterday, actually – were statistics which are the final word, and absolutely transparent.
INTERVIEWER: And I just put this to you. You say to me we are on track. The mechanism is working. The fact is in three years’ time you are supposed to pay back the EUR110 billion that you have borrowed in this rescue package from a mix of the EU and the IMF. You are not going to be able to pay that money back, are you?
MR. G. PAPANDREOU: We are absolutely going to pay the money back.
INTERVIEWER: Well, why did one of your key ministers suggest that that was not going to happen?
MR. G. PAPANDREOU: The reason we can say that is that we are on track. Yes, we have a starting point which is a bit further back, so we have some more distance to run. But we will accomplish that; we will be able to cover that distance, and by 2012 we will start paying back, cutting down our debt.
INTERVIEWER: You see, mixed messages. Your own Deputy Prime Minister, Mr. Pangalos, suggested that restructuring cannot be ruled out. So far from paying back the debt, he is talking about restructuring your entire. That is, in essence, defaulting in an organised way.
MR. G. PAPANDREOU: What has been discussed – and actually this is an IMF proposal – is lengthening the period of paying back the debt. And that is very simply…
INTERVIEWER: Ah, is that what you want?
MR. G. PAPANDREOU: Well, let me put it this way. We have to be on track, and we are on track.
INTERVIEWER: Well, if you are on track, why do you want to lengthen the debt repayment period?
MR. G. PAPANDREOU: Because what happens – first of all, I think the fact that this was put on the table shows that the IMF believes that we are a credible country and a credible government and we are doing what we should do. Because this would not even be put on the table if we weren’t doing what we should be doing.
INTERVIEWER: But surely on the contrary it shows that the IMF is beginning to believe it is impossible for you to deliver, because of the austerity programme that you have already committed to, and the pain that it’s causing the Greek economy.
                        I mean far from showing any signs of growth, your economy is in dire straits.
MR. G. PAPANDREOU: First of all, we have shown that we can take the pain and take the measures. And we are a credible country and a credible government.  And what the IMF is saying is since they are doing their work, let us see if we can prolong the payback period to the IMF and to the European Union.
INTERVIEWER: How long would you like it to be?
MR. G. PAPANDREOU: I’m not getting into that discussion, because…
INTERVIEWER: Well, the Greek people have a right to know, don’t they? How long do you believe you are going to need to pay back the debt?
MR. G. PAPANDREOU: The Greek people have supported these very difficult measures. They have taken the pain, and they have taken the pain because they believe that we can get out of this situation.
INTERVIEWER: But with respect, Prime Minister, this is where credibility is the core of the issue. The Greek people have taken pain already. Look at the facts. We see an economy that frankly looks as though it’s being strangled. Unemployment close to 13%, one in three young people jobless. Construction industry down by a quarter. One thousand five hundred businesses said to have moved their operations out of Greece, and one in five small businesses likely to close. The unions talking about mass strikes over the next few months.
                        This is the reality. You told the Greek people that you would not be putting any more burdens upon them, in the short and medium term. And yet just a couple of days ago you also said to the Greek people that they should expect more cutbacks, as a result of the budget you are about to announce.
                        So how can the Greek people regard you, as a credible leader now?
MR. G. PAPANDREOU: First of all, what I have said is no more pain concerning cuts in wages and cuts of pensions. However, we will be cutting back in our deficit through cutting waste.
                        I’ll just give you a statistic. The Brookings Institute in the United States has made a very important study on Greece, saying that there is so much waste through lack of transparency in Greece that we could be, if we were simply as transparent as Spain, we would gain 4% GDP per year.
INTERVIEWER: But forgive me. In September you offered an amnesty for people who have been evading their taxes over many years. It is said that perhaps EUR20-30 billion euros of unpaid taxes were at stake. Your amnesty was calculated to collect only about EUR500 million of those vast tax evasion fortunes from the Greek people. You are letting the big fish off.
MR. G. PAPANDREOU: Absolutely not. As a matter of fact, our tax system was changed, and we have redistributed the burden to the rich.
INTERVIEWER: But that’s for the future. I’m saying there were 30…
MR. G. PAPANDREOU: That’s for 2011.
INTERVIEWER: Sure. So what about all of this money that has been avoided? Tax evasion has been rife, and you have not taken it on.
MR. G. PAPANDREOU: Actually it’s not a tax amnesty. It is a capability to resolve tax cases that go back ten years. We have, unluckily, another problem in Greece; this is a nature of the problem. And it is not a nature of the problem – in Greece it is not a problem of the major welfare system that we splurged on. It is a problem of transparency, of a tax system which was not working, of a justice system which was very slow. There are cases of tax evasion that are in the court system for ten years.
                        There are about, as you said, EUR30 billion uncollected, non-collected taxes, and about a million and a half cases.
                        Now, there is no administration in the world that can deal in a few months with a million and a half tax cases over the past ten years, particularly not the Greek administration.
                        So what we said is let’s turn a page, let’s close this book. But let’s give the possibility for people, if they want to use this, to put their money into the public coffer so that they don’t have this hanging over their heads. And let’s go to the new tax system which is a more efficient, more just system, which will be applied in 2011.
INTERVIEWER: What do you say to the trade unions, to opposition parties, who say, “Frankly, Mr. Papandreou does not have any credibility.”? For a start, he campaigned in the elections saying that he was going to offer a stimulus package, he was going to raise real wages, when he knew that the budget the public finances were a disaster and he couldn’t deliver on that promise. And then, in power, he keeps giving a message to people that the austerity is going to be painful, but we’ve reached the limit and there is going to be no more asked of you.”
                        And every time you say that, you then say, “Frankly, the cuts have to continue and we’ve got to go further.”
                        Many Greeks see you now as the puppet of the European Union and the IMF.
MR. G. PAPANDREOU: I have come into power to save Greece from default. I have been very honest, and that was why people today continue to support this government and support what we are doing. Very honest and very open.
                        We had to do very painful things. And it was very painful for me, particularly ideologically as being a socialist and having to cut wages and pensions, particularly for people that really were not responsible for this crisis.
                        I had to handle a crisis. I had to handle a major crisis for our country, the biggest crisis we had to deal with in the past 30 or so years.
INTERVIEWER: But have you really been straight with the Greek people and told them just how much pain and how long this crisis is going to last for them?
MR. G. PAPANDREOU: Absolutely open with the Greek people, and…
INTERVIEWER: So how long is the pain going to last? How long is the pain going to…
MR. G. PAPANDREOU: Let me continue.
INTERVIEWER: Well, but the Greek people want to know, because they don’t think, they don’t believe, according to the opinion polls, that you have been straight on this question. How long is this severe economic pain going to last for Greece?
MR. G. PAPANDREOU: First of all, what we are trying to do now is again bring Greece out to stand on its own two feet. So this is not simply cutting the deficit and cutting the debt. This is restructuring Greece to become a competitive country, a viable country.
INTERVIEWER: How many public sector jobs are you prepared to see go, in the course of this austerity programme?
MR. G. PAPANDREOU: Obviously, what we want to do is revamp the public sector companies.
INTERVIEWER: But it’s a simple question, though. How many jobs are you prepared to see go?
MR. G. PAPANDREOU: I would like to see zero jobs go.
INTERVIEWER: Look around the rest of Europe. Austerity means the public sector slims, government slims down.
MR. G. PAPANDREOU: There are other ways. For example we have cut wages. When we brought in the workers from the railway into the public sector, they took cuts of up to 50% or 60% in their wages. That is austerity. Now, it’s not a happy thing, but we did it.
INTERVIEWER: So you're not going to fire anybody in the public sector?
MR. G. PAPANDREOU: I have said that we need to protect jobs. But we can find other ways, other ways of cutting down the waste.
INTERVIEWER: But when you say, if I may, Prime Minister, that you do not intend to fire any people in the public sector, that probably gets to the heart of why Germany, for example, still clearly believes that there is a fundamental lack of economic responsibility in Greece. And would you accept that, as we look to the future of the eurozone, there is a profound problem because of the lack of trust there appears to be between, for example, your country and Germany?
MR. G. PAPANDREOU: First of all, economic responsibility is what we have represented the last year. Every single month during the last year I have been in this position.
INTERVIEWER: But here’s what we have. We have profound imbalances in the eurozone economy. They are very obvious. We see Germany, the super-efficient exporter, with a current account surplus. We see Greece, still mired in massive debt, with an economy that you would admit is still full of inefficiencies.
                        Those imbalances are so profound, the Germans say that the eurozone can only move ahead if there are much tighter rules, and indeed much stricter punishments for countries like Greece in the past, that have not, not abided by their economic promises and responsibilities. Do you accept that?
MR. G. PAPANDREOU: Yes, I do. If we had those rules two or three years ago, and we were not playing politics in Europe and sort of allowing for governments to get away with things…
INTERVIEWER: Well, if you had those rules, Greece would have been thrown out of the euro.
MR. G. PAPANDREOU: No, no, no. That’s another question. I’ll get to that. But if we had those rules, Greece would today not be in the situation…
INTERVIEWER: Well, it wouldn’t be in the eurozone.
MR. G. PAPANDREOU: First of all, we were in the eurozone because we got in the eurozone, because we did it on merit.
INTERVIEWER: Well, Germany and Angela Merkel have made it plain: You got into the eurozone because you misrepresented the nature of your economy. And she says it was a mistake. She in fact criticised her predecessor, Herr Schroeder, for allowing you in, with the condition your economy was it. She says that was irresponsible.
MR. G. PAPANDREOU: In 2000, when we got in, we were exactly at the criteria that were asked from us, from the European Union. No one disputes that.
                        Now, the fact that at some point we moved away from the Europe criteria, that is certainly a responsibility of Greek governments of the past, I would say in particular of the previous government. But it also is a responsibility that we didn’t have a robust system which would control and make a very strong monetary system.
                        So that’s where I agree absolutely with Angela Merkel. We need a strong monitoring system, and yes, a system of punishments.
                        Now, I would say the punishment is enough that we are having right now in Greece, where we have to cut wages and pensions and we have to do this massive change in such a short time. But we are ready to do it, and we are doing it.
INTERVIEWER: Do you think the future, for the eurozone, has to be one in which there are core countries, who can meet all of the criteria, and there is a periphery, of which Greece would be a part, who frankly are not able to deliver the responsible economic management that is required?
MR. G. PAPANDREOU: I am very hopeful for Greece, because you may be calling it a peripheral country, but Greece in fact is a country which is in a region which is growing. We are next to the largest city in the world, in the European continent – that’s Istanbul. We are in the Mediterranean, with developing economies in the Mediterranean basin, the Balkans.
                        Now, we are going through a tough situation, but we are going to make it through. And we are going to make it through, at the same time, by making the reforms so that we take all the advantages, our comparative advantages, and use them, so that we can stand on our own two feet. And that is what the Greek people want.
                        And that is why, OK, with pain, but they are supporting. In the end, they are supporting this very difficult change we are making in Greece. And I am convict to this.
INTERVIEWER: Well, you’ve just put your entire career on the line. If Greece has to restructure its debt, still more, if Greece goes into crisis default, you're finished.
MR. G. PAPANDREOU: I have no problem. Let me put it this way. When I went into this crisis, I said my basic goal in this position is to save Greece and reform Greece. And I don't care if I am not re-elected. And I say that again.
INTERVIEWER: And what about the eurozone? Maybe Greece has sowed the seeds for the ruin of the eurozone.
MR. G. PAPANDREOU: It may be the exact opposite, that we have sowed the seeds to, in fact, look at some of the weaknesses the euro had, and in fact create economic governance which is robust and which makes sure that we never face similar crises in the future.
                        That is what we are trying to put straight. We are putting our house in order.
                        And mismanagement was not simply financial. As a matter of fact, it was not particularly just financial. It was a political mismanagement. And it had to do with many areas of public policies.
INTERVIEWER: Sure, but the question is whether you, whether you are the man to fix it. Are you?
MR. G. PAPANDREOU: Ah, this is my, if you like, what the Greek people have asked me to do. I knew that this is what I would have to do, before I was elected. Not the depth of the crisis, not the reactions of the markets. Nobody could predict that the bank crisis would turn into a sovereign debt crisis because of Greece.
                        But we knew that these were deep structural problems. And that is what I promised to deal with, and that is what I am dealing with now.
                        I had to deal with an extra crisis, the crisis which was the sovereign debt crisis. But the real crisis in Greece was a much deeper structural one.
                        That is what we will deal with, and that in fact is what will change Greece and make Greece a very different country, which we can all be proud of.
INTERVIEWER: Prime Minister Papandreou, thank you very much indeed for being on Hardtalk.
MR. G. PAPANDREOU: Thank you.

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...