ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Αυτοι οι υπέροχοι Έλληνες της διασποράς. Οι πραγματικοί Έλληνες. Οι αμόλυντοι. Που για μένα, είναι η μόνοι μας ελπίδα. Οχι νάρθουν πίσω, όχι, όχι. Θα τους φάμε ζωντανούς, θα τους εξαφανίσουμε, όπως κάναμε με τόσους και τόσους που το τόλμησαν.



Να μείνουν εκεί που είναι. Όπου ειναι ο καθένας. Στην Αμερική, στην Αυστραλία, στην Αγγλία, την Γερμανία, την Σουηδία, την Νότια Αφρική, την Ζιμπάμπουε, το Κονγκό, οπουδήποτε.

Κι από κεί, φτάνει απλώς να μας υπενθυμίζουν, με την υπέροχη αθωότητά τους, τι σημαίνει να είσαι Ελληνας. Όχι με κάποια διάθεση υπεροχής απέναντι στους άλλους, όχι. Αλλά μόνο ως διαρκή υπενθύμιση του τι μπορούμε να κάνουμε.

Στο βίντεο αυτό, συμπατριώτες μας (μα και πόσο διαφορετικοί, αλήθεια...) από την Αμερική, διηγούνται, εξηγούν, τι σημαίνει για αυτούς να είσαι Έλληνας.

Μια κυρία καθαρίζει φασολάκια και τα μαγειρεύει. Τα μαγειρέυει με εξαιρετικά παρθένο ελληνικό ελαιόλαδο, που το λέει "πράσινο χρυσάφι". Δεν κάνει μαθήματα μαγειρικής, ούτε μιλάει για ένα τυχαίο ελληνικό προιόν με προσέγγιση φολκλορική. Το καθάριό της πρόσωπο, το φεγγοβόλο χαμόγελό της, λένε σε μας εδώ μια μικρή, πικρή αλήθεια: Πως γίνεται, στη πατρίδα, να υπάρχει ακόμα κόσμος που μαγειρεύει, η καταναλώνει οποιοδήποτε άλλο είδος λαδιού, και όχι ελαιόλαδο αποκλεισικά. Ελαιόλαδο εξαιρετικής ποιότητος. Ούτε πυρηνέλαιο, ούτε άλλες τέτοιες παραπαλανητικές σαχλαμάρες, που οι μεγάλες εταιρείες, πολυεθνικές κυρίως με ελληνικό πρόσωπείο, πασσάρουν στην αγορά.

Μια άλλη κυρία, λέει το εξής εκπληκτικό:
"Εγώ άρχισα να καταλαβαίνω μέσα μου πραγματικά τι σμαίνει να είσαι Ελληνας όταν έφυγα από την Ελλάδα και ρίζωσα εδω στο Σικάγο. Είναι ένα συναίσθημα που σε κατακλύζει, και σε φέρνει δάκρυα στα μάτια. Είναι ένα κύμα με απαράμιλλη ορμή, ένα κύμα των αισθήσεων που ενεργοποιούνται από τη γνώριμη ζεστασιά των ήχων, των μυρωδιών και των εικόνων, όπως εκείνο το άγγιγμα της καλοκαιρινής θαλασσινής αύρας που κυλιέται στο πρόσωπό σου, και που σου λέει: ναι, αυτό το ταξίδι στην Ιθάκη, στ' αλήθεια αξίζει να το κάνεις".

Η δασκάλα με τα παιδιά της. Ο μεγάλος αδελφός που μαθαίνει στον μικρούλη αδελφό του τάβλι (σαν να βλέπω τον Κωνβσαντίνο μου, στη Γερμανία, με τον Άρη και τον Παρούλη!), ο παππούς που διαβάζει ποίηση και βρέχονται τα μάτια του. Η ιδιοκτήτρια ενός μαγαζιού που πουλάει ελληνικά προιόντα. Ο Μαραθωνοδρόμος. Ο ποδοσφαιριστής. Ο ιερέας.

Υπάρχουν και εδω τέτοια πρόσωπα, το ξέρω. Αλλά ο ... φωτισμός τους λιγοστεύει, και ζουν πολύ καιρό σε χώρα που τη σκεπάζει γαλάζιος ουρανός, αλλά η ίδια είναι σκοτεινή. Εδω, κλαίμε διαρκώς για αυτά που χάνουμε. Σπάνια χαιρόμαστε αυτά που έχουμε. Δεν εμπιστευόμαστε τον διπλανό μας, τον φθονούμε. Ο φθόνος έχει εισέλθει σε κάθε τομέα και λειτουργία της ζωής μας. Δειτε τηλεόραση και θα τον διακρίνετε παντού, κυρίως στις ειδήσεις, οπωσδηποτε στις δηλώσεις. Ό,τι δημιουργει ο ένας, ό άλλος θέλει να το καταστρέψει. Πουθενά η λέξη (και η έννοια) "μαζί". Ακόμα κι όταν μιλάνε για "ευρύτερες συμμαχίες", στην ουσία τον εαυτό τους εννοούν.

Οι άνθρωποι σ' αυτό το βίντεο, μη νομίζετε πως δεν έχουν και αυτοί τις σκοτούρες και τα προβλήματά τους. Δεν είμαστε οι μόνοι στον κόσμο που υποφέρουμε, ξέρετε.

Έχουν, όμως, ελπίδα και αξιοπρέπεια. Μά, πάνω από όλα, αγαπάνε πραγματικά τον τόπο τους.

Κάθε λαός, το ξέρω, έχει την ιστορία, τις ρίζες και τις καταβολές του. Κάθε λαός έχει επιτεύγματα να επιδείξει. Εχει μνημες και αναμνήσεις. Εχει μέρη που αγαπά. Παραμύθια να διηγείται.

Δεν ξέρω, όμως, πολλούς λαούς (αυτή τη στιγμή, ελάχιστοι μουρχονται στο νου - ίσως ένας Αιγύπτιος, ή ένας Κινέζος), που όταν τους ρωτήσεις "τι σημαίνει για σένα να είσαι ...", Αγγλος, Γερμανός, Κορεάτης, Ισπανός, κλπ, να βγάλουν τόσο συναίσθημα. Τόση ψυχή...