Οι ήρωες και ηρωίδες μου*

 Όταν φτάνεις σε μια ηλικία και μαθαίνεις ότι κάποιος πέθανε, το πιο πιθανό είναι να τον ξέρεις – ακόμα και αν δεν είναι φίλος ή συγγενής. Και πονάει πολύ αυτό. Γιατί είναι κομμάτι της ζωής σου. Υπήρξε. Σε στιγμές που δεν καθορίζονται εύκολα, δεν συνδέονται οπωσδήποτε με συγκεκριμένα γεγονότα. Εμφυτεύονται όμως, εκεί όπου δεν ξέρουμε τι ακριβώς αποτελεί το «είναι» μας, αλλά η παρουσία τους είναι κάτι σαν την αναπνοή, ανεπαίσθητη, ζωογόνος και διαρκής.

 

Η είδηση ότι ένα τέτοιο πρόσωπο δεν υπάρχει πια  αποδυναμώνει όλο αυτό το σύστημα. Η μνήμη επουλώνει, αλλά οι στιγμές που σε συνδέουν με τα πρόσωπα που φεύγουν έχουν σφίξιμο.

 

Εδώ και περίπου δέκα χρόνια, άρχισα να καταχωρώ σε ένα ηλεκτρονικό μου αρχείο τα ονόματα όλων των ανθρώπων «που είμαι ευτυχής που έζησα ή και ζώ ακόμα μαζί τους σ’ αυτόν τον κόσμο».

 

Για παράδειγμα, μεγάλοι ήρωές μου όπως ο Άινσταϊν και ο Γκάντι, δεν συμπεριλαμβάνονται. Ο πρώτος πέθανε 3 χρόνια πριν εγώ γεννηθώ. Ο δεύτερος, δέκα χρόνια πρίν. Όμως «αποζημιώνομαι» με πολλούς άλλους. Να μερικοί, όπως τους κατοχυρώνω ατάκτως:  Nelson Mandela (1918-2013), Lionel Messi (1987), Γιώργος Σεφέρης (1900-1971), Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996), Μάνος Χατζιδάκις (1925-1994), Μίκης Θεοδωράκης (1925-2021), Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989), Γιάννης Μόραλης (1916-2009), Leonard Cohen (1934-2016), Freddie Mercury (1946-1991), Bruce Springsteen (1949), Λεωνίδας Κύρκος (1924-2011), Μιχάλης Παπαγιαννάκης (1941-2009), Ευάγγελος Βενιζέλος (1957), John Lennon (1940-1980), George Harrison (1943-2001), Michael Jackson (1958-2009), Sir John Gielgud (1904-2000), Rudolf Nureyev (1938-1993), Μάνος Λοΐζος (1937-1982), Διονύσης Σαββόπουλος (1944), Σταύρος Ξαρχάκος (1939 ), Δήμος Μουτσης (1938-2024), Βασίλης Τσιτσάνης (1915-1984), Μάνος Ελευθερίου (1938-2018), Γέροντας Παίσιος (1924-1994), Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991), Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991), Bob Marley (1945-1981), Bob Dylan (1941), Roger Federer (1981), Bjorn Borg (1956), Tiger Woods (1975), Philip Roth (1933-2018), David Bowie (1947-2016), Maria Callas (1923 – 1977), Bill Gates (1955), Ειρήνη Παπά (1929-2022, φωτο), Νίκος Γκάτσος (1911-1992), Νίκος Γκάλης (1927), Μίμης Παπαιωάννου (1942-2023), Steve Jobs ( 1955-2011), Julie Andrews (1935), κλπ…

(*) Σε προσεχή ανάρτηση θα "εμφυτέψω" όλη τη λίστα.

Ο εθνικός μας Αυτιάς...

 

Σε πρόσφατη δήλωσή του, ο δημοφιλής δημοσιογράφος και υποψήφιος τώρα της ΝΔ για το ευρωκοινοβούλιο, Γιώργος Αυτιάς, είπε ότι «αν το αποφασίσει η κοινωνία, η φανέλα της εθνικής με περιμένει».

 Τα συνηθίζει αυτά τα ωραία χωρατά ο Γιώργος. Κάτι που επιτρέπει σε κακεντρεχείς σαν τον αληθινά δικό σας (yours truly), να αντιπαραβάλει το δικό του σαχλό επιχείρημα ότι, ευτυχώς, για την στελέχωση της εθνικής πρέπει να (α) να τόχεις, να ξέρεις καλή μπάλα, και (β) να σε επιλέξει  ο προπονητής, και όχι η κερκίδα.

Η διαφήμιση μας κάνει δυστυχισμένους!...

 

Ο Άντρου Όσβαλντ  και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο του Ουόρικ στην Αγγλία, συνέκριναν στοιχεία από έρευνά τους για την ικανοποίηση της ζωής πέραν των 900.000 πολιτών 27 ευρωπαϊκών χωρών από το 1980 έως το 2011, με επίσημα στοιχεία ετήσιας διαφημιστικής δαπάνης (πάντα σε σχέση με την βιοτική ευημερία), για την ίδια χρονική περίοδο.

Σύμφωνα λοιπόν με την μεγάλη, και εμπεριστατωμένη αυτήν έρευνα, «όσο πιο υψηλή ήταν η διαφημιστική δαπάνη μιας χώρας σε έναν μόνο χρόνο, τόσο λιγότερο ικανοποιημένοι ήταν οι πολίτες της από την ζωή τους έναν ή δύο χρόνια μετά. Όπως λέει και το Harvard Βusiness Review, που παρουσίασε την έρευνα (εδώ: https://hbr.org/2020/01/advertising-makes-us-unhappy), ως συμπέρασμα: Η διαφήμιση μας κάνει δυστυχισμένους!