ΓΙΑΤΙ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

Την περασμένη Τρίτη, 26 Μαρτίου, επιστρέφοντας στην εκπομπή μου στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, μετα από μία ακόμη στάση εργασίας των δημοσιογράφων το προηγηθέν 3ήμερο, εξέφρασα την διαφωνία μου για την απουσία μας από τα συνταρακτικά γεγονότα της Κύπρου. Το site της ΕΡΤ είχε μείνει απενεργοποιημένο στην προ του δεύτερου, κρίσιμου, Eurogroup "εποχή", το ραδιόφωνο σίγησε ειδησεογραφικά, και η τηλεόραση, την ώρα των ειδήσεων, μετέδιδε παλιές ελληνικές κωμωδίες.

Αναφέρθηκα στις εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας σε άλλες χωρες, που περίμεναν από την δημόσια ραδιοφωνία και τηλεοραση της Ελλάδας να τους ενημερώσει για τα πρωτοφανή τεκταινόμενα στη Κύπρο (που ηταν πρώτη ειδηση σε όλο τον κόσμο), και "έπεφταν" επάνω σε μία στεγνή ανακοίνωση που έλεγε ότι οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ απεργούν για τα δεδουλευμένα και τις υπερωρίες τους.

Είπα ότι ντρέπομαι, ως δημοσιογραφος, για αυτην την αποχή μας, άσχετα εάν τα αιτήματα είναι δίκαια και πρέπει να ικανοποιηθούν - υπογράμμισα μάλιστα, σε άλλη μου εκπομπή, λιγες μερες πριν, ότι δεν πρόκειται καν για αιτήματα, αλλά για υποχρέωση του εργοδότη να πληρώνει δεδουλευμένα των υπαλλήλων του. Στιγματίζοντας, επίσης, πολλές φορές, τις παρεμβάσεις του εκάστοτε εργοδότη της ΕΡΤ στον ενημερωτικό, κυρίως, χώρο του "μαγαζιού".

Ομως, εκείνες τις συγκεκριμένες "μερες της φωτιάς" στη Κύπρο, όπου άνθρωποι δικοί μας, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, και όχι Ρωσοι μεγιστάνες, έχαναν το βιος τους, το να απεργεις εσύ για δεδουλευμένα σου και υπερωρίες "ακούγεται κάπως".

Και υποοστήριξα πολλές φορές, ανοικτά και δημόσια, ότι μεγαλύτερο αντίκτυπο μπορει να έχει μία απεργιακή κινητοποιηση όταν κερδίζεις την συμπαράσταση του κόσμου, παρά όταν τον έχεις σε άγνοια ή και απέναντί σου. Υποστηριξα, ότι εκείνες τις μέρες, θα έπρεπε εμείς οι δημοσιογραφοι να είμαστε "στο μέτωπο", και όχι στα μετόπισθεν. Και ταυτόχρονα να ενημερώναμε τον κόσμο ότι "εμείς που αυτές τις μέρες καλύπτουμε τα γεγονότα στη Κύπρο, παραμένουμε απλήρωτοι", και ότι, εν πάσει περιπτώσει, "εμείς θα δουλεύουμε για να κρατησουμε όρθιο αυτό το μαγαζί που άλλοι θέλουν να γκρεμίσουν".

Όλα αυτά, τα απλά και απολύτως καθαρά, κάποιοι συνάδελφοι στην ΕΡΤ συμπύκνωσαν σε μία ανακοίνωση, που τοιχοκόλλησαν και ανάρτησαν παντού, κρατώντας μόνο τη φραση μου "ντρέπομαι που ειμαι δημοσιογραφος" (που όντως είπα, και δεν την παίρνω πίσω), και προσθέτοντας σε αυτήν, όχι κάποια αντίθετη επιχειρηματολογία, αλλά την γνωστή τακτική της λάσπης και της στοχοποιησης, που θυμίζει "σκοτεινά πράγματα", και που συμπυκνωνεται στη φραση, "αλλά δεν ντρέπεται για τον τριπλάσιο μισθό που παίρνει". Μπίνγκο!

Ο μισθός, είναι προσφιλές θέμα στη θυμωμένη κοινωνία μας σήμερα. Ο μισθός του καθενός. Εάν είναι μεγαλύτερος από τον δικό μου, είσαι ευνοημένος, διαπλεκόμενος, λαμόγιο, αντίπαλος και εχθρός. Εάν είναι μικρότερος, είσαι δικός μας, σύντροφος και συναγωνιστης.

Ο δικός μου μισθός, κατ' αρχας, είναι δημοσιευμένος στη "Διαύγεια", και εάν τον συγκρίνει κάποιος με μισθό 500-600 ευρω, ναι είναι σχεδόν τριπλάσιος. Είναι, όμως, προσκαιρη αμοιβή, αφου ειναι στα πλαισια μιας σύμβασης εργασίας τριών μηνών περίπου, και που λήγει σε μερικές μέρες. Η αμοιβή είναι ανά εκπομπή, και για πεπερασμένο αριθμό εκπομπών. Εάν χάσω μία, λόγω ασθένειας ή απεργίας, δεν υπάρχει αμοιβή. Οπως δεν υπάρχει και υπερωρία, πραγματική ή πλασματική. Ούτε και κανένα επίδομα. Οι εκπομπές που συνέπεσαν με αργίες, Χριστουγεννα, Πρωτοχρονιά, 25η Μαρτίου κλπ, έγιναν κανονικά, όπως προβλέπει η σύμβαση, χωρίς καμμία ενισχυμένη αμοιβή λόγω των ημερων.

Καθε 2ωρο εκπομπής εχει πίσω του άλλες τουλάχιστον τρεις ωρες προετοιμασίας. Και αυτο το ξερουν οι ακροατές. Φαινεται. Καλή ή κακή, θα το κρινουν άλλοι. Ενα, όμως, δεν ειναι: εκπομπή αρπαχτής.

Αυτό, λοιπόν, το "πακετο" μου προσφέρθηκε, με αυτους τους συγκεκριμένους όρους, αυτό πήρα! Ανεργος ήμουν. Εχοντας χάσει τη δουλειά μου στην "Ελευθεροτυπία", αρνούμενος να πάρω και μία εστω δεκάρα από το ταμείο ανεργίας γιατί ντρεπόμουν, και έχοντας αποποιηθεί, γραπτώς, την ανανέωση της σύμβασής μου, τον Ιανουάριο του 2012 στην ΕΡΤ, διότι πρώτον δεν θεωρούσα δίκαιο που δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις συναδέλφων ικανότεροι εμου στο Τρίτο Πρόγραμμα (Φλωράκης, Μαλούχος, και άλλοι), και δεύτερον διότι, κατόπιν αυτού, αποφάσισα να δοκιμάσω την τυχη μου στην Κύπρο, κάτι που δεν δούλεψε καλά, και επέστρεψα "πιο άνεργος" ακόμα, τον Αυγουστο.

Στις απεργίες και στασεις εργασίας συμμετείχα κανονικά, πειθαρχώντας στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, και ασχέτως του γεγονότος ότι αίτημα των δημοσιογραφων ήταν να ανανεωθουν μόνο οι συμβασεις που εληξαν τον Ιανουαριο, και να μην υπάρξουν μπλοκάκια, εξωτερικες παραγωγές κλπ. Στην ουσία, δηλαδή, απεργούσα εναντίον του εαυτού μου, ζητώντας την "απόλυσή" του!

Αλλά, στα πολλά παράξενα και στρεβλά των καιρών που ζούμε, άς το πάρει το ποτάμι και αυτό. Εκείνο που δεν μπορει, όμως, να πάρει κανένα ποτάμι, είναι ό,τι έχω στη ψυχή μου μέσα, και επίσης την ελευθερία της έκφρασής μου, που νομίζω ότι οι δημοσιογράφοι (κυρίως οι παλιότεροι, αλλά και πολλοί ξένοι συνάδελφοί μας σε "σκληρές χώρες" και απολυταρχικά καθεστωτα) έχουν δώσει δύσκολους αγωνες για να κερδίσουν.

Η ΓΣ των δημοσιογραφων της ΕΡΤ, με ψηφισμα της 28/03, αφου αναφερει οτι "η συνέλευση εξέφρασε ομόφωνα την «ντροπή» της για τον συνάδελφο Χρήστο Μιχαηλίδη που από τα μικρόφωνα της ΕΡΑ δήλωσε ότι ντρέπεται για την απεργία των δημοσιογράφων της ΕΡΤ, ενώ δεν «ντρέπεται» για την τριπλάσια αμοιβή του ως εξωτερικός συνεργάτης, αποφασισε την συνέχιση των στασεων εργασίας, καθημερινά, 6.30μμ - 8.30 μμ στην τηλεόραση, και 10-12πμ στο Δεύτερο Πρόγραμμα" - δηλαδή στο δίωρο της εκπομπής μου, μονο! (Το σχετικό link: http://dimosiografoiert.blogspot.gr/2013/03/blog-post_29.html)

Πειθαρχώ και σ' αυτήν την σαφέστατα στοχευμένη απόφαση. Αλλά δεν είναι δυνατόν να την επαινέσω κιολας, ή και να σιωπήσω. Άλλωστε υπάρχουν και συνάδελφοί μου άλλων ειδικοτήτων στην ΕΡΤ που επίσης έληξαν οι συμβασεις τους, και το μεγαλύτερος βάρος της προσοχής έπεσε μόνο στους δημοσιογραφους. Ελπίζω να μην ποινικοποιείται και η διαφωνία. Αν και οι ελπίδες μου, εδω και καιρό σ΄αυτόν τον τόπο, σχεδόν έχουν στερέψει.

Ζητώ συγγνώμη από τους ακροατές και τις ακροάτριες που δεν θα ακούσουν από μένα στο Δευτερο για κάποιες μέρες. Πόσες;  Όσες αποφασίσουν οι συνάδελφοί μου. Μπορεί και όλες, από τις λίγες που μου εμειναν. Ήδη, μου εχουν στερησει το δικαίωμα της ελάχιστης δουλειάς που μου προσφέρθηκε, ενώ εγω απεργούσα για να κρατήσουν εκεινοι τις δικές τους.

Ντρέπομαι, για μία ακόμη φορά!