ΟΥΤΕ "ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ", ΟΥΤΕ "ΟΥΝΑ ΡΑΤΣΑ", ΑΛΕΞΗ ΜΟΥ!

Μετά από 2 μήνες ακυβερνησίας, η Ιταλία απέκτησε νέα συμμαχική κυβέρνηση σήμερα, υπό τον κεντροαριστερό Ενρίκο Λέττα. Το Κράτος, όμως, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να δουλεύει, διότι σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου η αλλαγή κυβέρνησης δεν επηρρεάζει τον δημόσιο τομέα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έίναι γνωστό ότι υπάρχουν "μαγαζιά" του Δημοσίου όπου ... εκκρεμείς υπάλληλοί του έχουν λάβει τη διαβεβαίωση από κομματικά στελέχη της αντιπολίτευσης που πιστεύουν ότι "έφτασεν η ώρα τους", όπως λέμε στη Κύπρο", ότι "μην ανησυχείτε, όταν έρθουμε εμείς, θα καταργησουμε...", όσα τώρα ενοχλούν, και θα επαναφέρουν όσα οι υπάλληλοι διεκδικούν.

Οπως πάντα, το δίκαιο με το άδικο εμπλέκονται μέ τέτοιον παράλογο τρόπο, που είναι αδύνατον να επιχειρηματολογήσει κάποιος με μόνο όπλο την ορθή σκέψη. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά είναι σε τόσο μικρή δόση, που βλέπεις ανθρώπους σαν τον Στέφανο Μάνο, ας πουμε, να μήν μπορουν να μαζέψουν ούτε το μίνιμουμ των ψήφων που χρειάζεται για να μπει στη Βουλή, και από την άλλοι κάτι τύποι σαν τον Καμμένο και άλλους όμοιους, πολλούς, να εκλέγονται πανηγυρικά.


Δεν θα κουραστω να λέω, λοιπόν, ότι το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι τα Μνημόνια. Ούτε η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε. Είναι αυτό το Κράτος τέρας που κτίστηκε επί τόσα χρόνια απ' όλους τους κομματικούς μηχανισμούς (μά όλους, λέμε), αναπτύχθηκε μέσα στη διαφθορά, στελεχώθηκε από πολύ μεγάλη μερίδα υπαλλήλων που ήταν εξαρχής, η έγιναν στη συνέχεια, πιο μέτριοι από μέτριους, και συντηρείται έκτοτε μόνο χάρη στην όποια δύναμη μπορει ακόμα να αντλεί από το σχεδόν έκπτωτο πια συνδικαλιστικό παραμάγαζο της κάθε κρατικής υπηρεσίας.

Ακούω, λοιπόν, τον τελευταίο καιρό τον Αλέξη Τσίπρα να ξεδιπλώνει το καινούργιο πολιτικό του εφεύρημα (μετά το φιάσκο του ... μεσία Ολάντ, που θά άλλαζε το πρόσωπο της Ευρώπης - θυμάστε;), που είναι "η συμμαχία των χωρών του ευρωπαικού νότου", με τις οποίες τάχα "έχουμε τόσες ομοιότητες".

Πραγματικά, δυσκολεύομαι να βρώ ποιές ομοιότητες έχουμε με τους Ιταλούς, με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους, εκτός του ότι ζουμε σε πανέμορφες χώρες και ξέρουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή μας - εμείς πάντα με δανεικά ή/και κλεμμένα, εκείνοι με λίγο πιο οργανωμένο τρόπο.

Εχουμε το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα με καμμία από αυτές τις χώρες; Αυτοί έχουν και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εμείς, μόνο δημόσια, που ειναι "ιδιωτική υπόθεση" κάποιων λίγων. Οπως και η κρατική ραδιοτηλεόραση. Να συγκρίνουμε, αλήθεια, και σε όλα τα επίπεδα, την ΕΡΤ με τη RAI, την TVE, και την RTP; Μοιάζουν σε τίποτα οι δημόσιες συγκοινωνίες μας; Να κοιτάξουμε, άραγε, τα κλειστά επαγγέλματα; Να δούμε τα εθνικά συστήματα υγείας; Να εντρυφήσουμε, άραγε, στο πως έχουν καταφέρει η Ισπανία και η Ιταλία να αναπτύξουν τόσο πολύ και τόσο καλά την επιχειρηματική αξιοποίηση του ελαιολάδου τους, και να αφήσουμε κατα μέρους τον μέγα μύθο ότι "μας παίρνουν τα καλύτερα δικά μας λάδια, τα σμίγουν με δικά τυους και τα πουλάνε ως δικά τους";

Ατέλειωτη είναι η λίστα των ... μη ομοιοτήτων μας! Και φτάνει τώρα, άραγε, η "ομοιότης" της οικονομικής μας στενότητας, για να συνάψουμε συμμαχία; Γελάνε οι άνθρωποι. Τραβιούνται πίσω και μόνο που το ακούνε.Διότι φοβούνται μήπως τους τραβήξουμε εμείς στον γκρεμό με τον οποίο επί τόσο καιρό φλερτάρουμε, αποζητώντας οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός από το να μαζέψουμε τα σπασμένα μας, να αλλάξουμε τις κακές μας συνήθειες, να συνειδητοποιήσουμε ότι, ευτυχώς, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω (διότι υπάρχουν μερικοί που ακόμα το πιστευουν), να στρωθούμε στη δουλειά, και να μην σηκώσουμε κεφάλι ώσπου να νοιώσουμε ότι μπορούμε, πρωτίσως μόνοι μας, ασχέτως των δανείων, αλλά όχι χωρίς αυτά, να τα καταφέρουμε.

Η αλήθεια είναι, για όσους έχουν κάποιες επαφές με τα "πολιτικά πηγαδάκια" στην Ευρωπαική Ενωση, ότι αυτές οι χώρες, του νότου, με τις οποίες εμείς θέλουμε να κάνουμε "κοινό μέτωπο", ούτε που θέλουν να ακούνε για μας. Μπορεί να μας συμπαθούν και να μας συμπονούν, αλλά όταν τους λές "μηπως φτιάξουμε μαζί και κάποια συμμαχία εναντίον των χωρών του βόρρά;", σου πετάνε ένα βιαστικό "no thank you", που στη δική μας γλώσσα ισοδυναμεί με το "να λείπει το βύσινο", και όπου φύγει-φύγει...