ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ "ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ¨(14.04.2013)

Καλημέρα, γεια χαρά!

Και Κυριακάτικες "Μικρές Ιστορίες", παρακαλώ.

Επειδή έχω διάθεση.
Επειδή είσε πολλοί, και γουστάρω.

Επειδή διαβάζω κυριακάτικες εφημερίδες, σερφάρω σε διάφορα sites, και έχω μαζέψει κάμποσο υλικό.

Και επειδή τα "Τραγούδια της Κυριακής" πάντα μου ακούγονται πιο διαφορετικά.

Αρχίζουμε αμέσως με το Is This The Way To Amarillo, το τραγουδάει βεβαίως ο Toni Christi, αλλά εδω ανακάλυψα ένα καταπληκτικό βιντεάκι, που γυρίστηκε στο Comic Relief που έγινε στην αγγλική τηλεόραση το 2005, με Βρετανούς κωμικούς, για να συγκεντρωθούν χρήματα με σκοπό "να επιτύχουμε θετική και μόνιμη αλλαγή στη ζωή των φτωχών και μη προνομιούχων ανθρώπων, που πιστεύουμε ότι απαιτεί να επενδύσουμε σε δουλειά που απευθύνεται στις άμεσες ανάγκες των ανθρώπων, αλλά και στην αντιμετώπιση των αιτιών που προκαλούν τη φτώχεια και την αδικία" - όπως λέει το καταστατικό της φιλανθρωπικής αυτής οργάνωσης.

Το βιντεάκι ξεχειλίζει από κέφι και αισιοδοξία, και τον Tony Christi μιμείται εδω ο σπουδαίος Peter Kay.


Καλημέρα ξανά, και καλή ακρόαση. 

 

Ναι. Οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ, που ειναι και αυτοί "μαγαζί μέσα στο μαγαζί" (κατι σαν το The Mall of Athens, πούμε), συνεχίζουν και αυτό το Σαββατοκύριακο τις στάσεις εργασίας τους, με βασικό αίτημα την καταβολή από τον εργοδότη των δεδουλευμένων και υπερωριών τους. Ταυτόχρονα, δεν θέλουν να υπάρχουν εξωτερικοί συνεργάτες στην ΕΡΤ, διότι θεωρούν ότι δεν μπορεί το μαγαζί να μην πληρώνει τους κανονικούς του υπαλλήλους, και να πληρώνει τους απ' έξω "προμηθευτές".

Δεν θέλω να πώ πρισσότερα για αυτό το θέμα, γιατί είμαι "άμεσα εμπλεκόμενος", με έχει κουράσει, μα πιο πολύ έχει κουράσει τους χορηγούς του μαγαζιού, που ειναι οι παλοί πολίτες, και τους οποίους, ποτέ, κανείς (ούτε κάν οι δημοσιογράφοι, που αυτή ειναι η δουλειά τους) τους έχει ενημερώσει με το νι και με το σίγμα για το τί γίνεται εκεί μέσα.

Υστερόγραφο μόνο: Μία ακόμη από τις πολλές αιτίες πού φτάσαμε ως εδώ, ως χώρα, είναι, γενικώς, και οι ... υπερωρίες μας! Τις οποίες, αν τις δουλεύαμε, μπορει και ναμασταν Γερμανία!

Next Song, επίσης "της χαράς", είναι από τους Middle of the Road, και λέγεται Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep, που εμείς στην Ελλάδα θα το λέγαμε "Κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια", και που θα ακουσουμε αμέσως μετα.
 

Τωρα, ομολογώ ότι δεν το πολυκαταλαβαίνω αυτό το τραγούδι. Η τραγουδίστρια ρωτάει τον baby Don, δηλαδή τον μικρούλη Ντόν, που έχει πάει η μάνα του, και μετα που έχει πάει κι πατέρας του. Στη συνέχεια, λέει ο Ντον, ότι άκουσε την μάνα του να τραγουδά ένα τραγούδι, αλλά ξύπνησε το πρωί και η μάνα του είχε φύγει!

Τωρα, τί έγινε, δεν ξέρω! Η μάνα του Ντόν τον παράτησε γιθα άλλο μπαμπά; Αποκλείεται. Εφυγε και αυτός, λέει σε επόμενο στίχο.

Αρα; Βρήκε και ο μπαμπάς γκόμενα;

Πιθανόν.

Αλλά πάλι, μήπως τελικά σκοτώθηκαν και οι δύο; Μηπως έχασε τους γονείς του ο Ντόν, και γι' αυτό τους άκουγε στον ύπνο του να του κελαηδάνε, αλλά όταν ξύπνησε το πρωί είχαν φύγει;

Ειναι και αυτή μια λογική ερμηνεία.΄΄Ομως, τότε, γιατί είναι τόσο χαρούμενος ο σκοπός του τραγουδιού;

Παρακαλώ πολύ, όποιος έχει λογική εξήγηση να μου την γράψει. Επί του παρόντος, ακουμε την δική μας βερσιόν με την καταπληκτική χορωδία του Φώτη Αλέπορου.
 

"Να λοιπόν άλλη μια πολυτέλεια του blog-ραδιόφωνου να έχεις extra εκπομπή Σάββατο(bonus για εμας τους ακροατές)Να σου αφιερώσω και εγώ ένα ταραγουδι από ένν καλλιτέχνη (αδικοχαμένο και αυτόν) που μου τον θύμησες με τον Croce(αν και εγώ τον γνώρισα από το BAD BAD LEROY BROWN)", μου γράφει σε μέιλ ο "Ανώνυμος Παναγιώτης", και ιδού το υπέροχο Annie's Song του τόσο άδικα και πρόωρα χαμένου John Denver.

 

Το βίντεο είναι από την εκπομπή Top of the Pops του BBC, τον Δεκέμβριο του 1974.
 

Χριστέ μου! Είχα γεννηθεί τότε;

 

Το ΚΚΕ εξέλεξε σήμερα νέο Γενικό Γραμματέα του τον 58χρονο Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος παίρνει τη θέση της Αλέκας Παπαρήγα, που κράτησε το τιμόνι του κόμματος επί 22 χρόνια. Σε post που αναρτώ αμέσως μετα, λίγα λόγια και για τους 2. Πάντως, ενδιαφέρον έχει ότι ο πρώτος που έσπευσε να τηλεφωνήσει στον νέο γ.γ. του ΚΚΕ ηταν ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.

Όντως,ισχύει εδω αυτό που λέμε "βγηκε ο Εβραίος στο παζάρι, κι ηταν μέρα Σάββατο".

Διονύσης Σαββόπουλος. Φύσσα αγέρι, φύσσα αγέρι. (Άλλος είν' ο τίτλος βεβαια. Τον ξέρετε).

 

Τελικά, εσείς θα κάνετε την εκπομπή νομίζω, και θα μου κλέψετε τη δόξα!

Έλαβα ένα πολύ συγκινητικό μέιλ-σχόλιο από άγνωστο ακροατή/ακροάτρια. Τους ευγενικούς, ταπεινούς και σεμνούς "αγνώστους" τους αγαπώ πολύ. Νοιώθω ότι τους ξέρω (και με ξέρουν) χρόνια.

Τους υβριστές, είρωνες, και επιθετικούς "αγνωστους" δεν ανέχομαι. Διότι είναι ΜΟΝΟ αυτό: υβριστές, είρωνες και επιθετικοί.

Λοιπόν: συνήθως αρχίζω τις εκπομπές μου με κλασσικό κομμάτι, αλλά τώρα θα την "κλείσω", με αυτό εδω, το υπέροχο Κοντσερτο για Άρπα σε Σι ύφεση μείζονα του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ, με σολίστ την Γκιζέλ Χέρμπερτ, και τον Μίκαελ Χέλτζελ να διευθύνει την Philharmonic Camera. Το ΄λεργο είναι σε τρία μέρα, και αξίζει να το ακούσουμε ολόκληρο.
 

Απο τον ίδιο "άγνωστο ακροατή", που νομίζω ότι έχει τα αρχικά χ.ν., τουλάχιστον έτσι ανακάλυψα στο blog όπου με παρέπεμψε για ένα εξαιρετικό ποίημα της Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, που έχει τίτλο "Μιά Τέχνη", και το παραθέτω στην ελληνική του μετάφραση από τον Παναγιώτη Αλεξανδρίδη.

Το blog της φίλης (ή του φίλου) είναι το www.duende-bite.blogspot.com και μου'χει κερδίσει τη καρδιά.

Ελίζαμπεθ Μπίσοπ - Μία τέχνη

Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.

Τόσα πολλά πράγματα μοιάζουν αποφασισμένα
να χαθούν που η απώλειά τους καταστροφή δεν είναι.
Χάνε κάτι κάθε μέρα. Αποδέξου το νευρίασμα
των χαμένων κλειδιών, της κακοξοδεμένης ώρας.
Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.
Ύστερα εξασκήσου να χάνεις περισσότερα, να χάνεις
γρηγορότερα: τόπους κι ονόματα, και το πού σκόπευες
να ταξιδέψεις. Τίποτα απ' αυτά καταστροφή δεν φέρνει.
Έχασα της μητέρας το ρολόι. Και κοίτα! το τελευταίο,
ή το προτελευταίο, από τρία αγαπημένα σπίτια πάει.
Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.
Έχασα δυο πόλεις, αξιολάτρευτες. Και, ακόμη πιο τεράστιους,
κάποιους δικούς μου κόσμους, δυο ποταμούς, μιαν ήπειρο.
Μου λείπουν, μα δεν ήταν δα καταστροφή.
Ακόμη και χάνοντας εσένα (την αστειευόμενη φωνή,
μια χειρονομία που αγαπώ) ψέματα δεν θα 'χω πει. Προφανώς
την τέχνη της απώλειας δεν παραείναι δύσκολο να μάθεις
αν και μπορεί να μοιάζει με (Γραφ' το!) με καταστροφή.

Γεια χαρά με REM. Τα ξαναλέμε στην "εκπομπή" αύριο.

χρ.