Tuesday, April 30, 2013

ΤΑ ... ΑΚΑΘΑΡΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑΣ!



 
Η νιόπαντρη γυναίκα στάθηκε πίσω από το παράθυρο και κοίταξε έξω. Είδε μια γιαγιά να απλώνει στην αυλή τα πλυμμένα της ρούχα, αλλά της φάνηκαν ακάθαρτα και το’ πε στον άνδρα της λέγοντας «μάλλον δεν θα χρησιμοποιεί σύγχρονα απορρυπαντικά, θάναι παλιάς σχολής». Ο άνδρας δεν σχολίασε. Μετά από λίγες μέρες, πάλι τα ίδια. Η νιόπαντρη νεαρή γυναίκα απορούσε «πως είναι δυνατόν να μην της λέει κάποιος για τα καινούργια απορρυπαντικά;». «Μπορεί να μην έχει κάν πλυντήριο», σχολίασε χαμηλόφωνα ο άνδρας, και έκλεισε τη συζήτηση εκεί. Την επόμενη φορά που η νιόπαντρη κοίταξε έξω, έμεινε άγαλμα! Τα ρούχα της ηλικιωμένης γειτόνισσας άστραφταν από καθαριότητα. Πανηγυρίζοντας, η νεαρή, είπε στον άνδρα της, «Είδες; Κάποιος θα της πήρε απορρυπαντικό ή και πλυντήριο». «Όχι», της απάντησε εκείνος. «Απλώς εγώ καθάρισα τα τζάμια μας».

ΥΓ.: Την ιστορία αυτή, που μου τη θύμισε σήμερα ο φίλος μου ο Φάνης, μου την έλεγε πάντα η μακαρίτισσα γιαγιά μου η Εύα όποτε με άκουγε (με το έκανα, και το κάνω ακόμα, συχνά), να επικρίνω τους άλλους με βάση αυτό που έβλεπα. «Κοίτα πρώτα μηπως ξέχασες να καθαρίσεις τα δικά σου τζάμια», μου’λεγε…

2 comments:

  1. Η ιστορία της γιαγιάς σας είναι μια γειτονική εκδοχή της πανάρχαιης ιστορίας του Αισώπου: "άνθρωπος έκαστος δύο πήρας φέρει..."
    Και είναι λογικό.
    Γιατί η γενιά των γιαγιάδων μας απείχε ένα κλικ από την γενιά του Αισώπου.
    Τώρα, πώς καταφέραμε μέσα σε δύο γενιές να απομακρυνθούμε έτη φωτός... αυτό ίσως το ξεδιαλύνει κάποτε η Ιστορία.

    ReplyDelete
  2. Time it was... and what a time it was, it was
    a time of innocence, a time of confidence...
    Long ago...
    http://youtu.be/5S5V-Y53ad4

    Με την ευχή, να επιστρέψουμε στα χρόνια της αθωότητας, της εμπιστοσύνης! Ουτοπική μοιάζει η ευχή...ποιος ξέρει όμως...ίσως...κάποτε...να μάθουμε να "καθαρίζουμε πρώτα τα δικά μας τζάμια ".

    Φιλικά α.μ.

    ReplyDelete

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...