IN MEMORIAM (Mαριάννα Ζαχαριάδη, 1990-2013)

 

Στις εφημερίδες, οι νεκρολογίες (obituaries, στ’ αγγλικά), είναι από τις πιο «διαβαστερές» σελίδες. Ποτέ όμως, σε αντίθεση με τις «αγγελίες θανάτου», δεν είδα αυτές τις σελίδες σαν «μακάβριες γωνιές» - παρά μόνο ως οφειλόμενη καταγραφή «στιγμών ξεχωριστών» από τη ζωή ανθρώπων που, στις μικρές ή μεγάλες κοινωνίες μας, άφησαν το πάτημά τους. Πάντα με προβλημάτιζε δυσκόλευε όμως, στη γραφή και στην ανάγνωση, η αποτύπωση των στιγμών της ζωής ανθρώπων που κάποια μοίρα κακιά θέλησε να είναι ελάχιστες. Πολύ λίγες, προκλητικά λίγες, αδιανόητα λίγες, για την ομορφιά που τέτοιοι άνθρωποι, πρόωρα χαμένοι, πρόλαβαν να χαρίσουν. Στους οικείους τους, αλλά και στους εκτός αυτού του στενού κύκλου. Δυσκολεύομαι να γραψω για το «χρυσό κορίτσι» που όλοι θρηνούμε από χθες. Κάποιοι, το ξέραμε από παλιά. Κάποιοι, το μάθαμε αργότερα όταν την καμαρώναμε αθλήτρια, να πετάει πάνω από τον πήχυ στο «επί κοντώ». Και κάποιοι, την μάθαμε τώρα που ο καρκίνος (να! εδώ τόχω να του αποδώσω ό,τι πιο σιχαμερό μπορώ στο λεξιλόγιό μου ν’ ανασύρω…), την «έφαγε» μπαμπέσικα. Δεν είναι μόνο η ηλικία της που «πονάει». Είκοσι-τριών Μαίων, ποιος Θεός μπορεί να θέλει τέτοιο κακό; Είναι, κυρίως, το χαμόγελο και το θάρρος της. Τα λόγια που έγραψε στο facebook, παρακαταθήκη προς εμάς όλους που αφήνουμε τη ζωή να περνά χωρίς σκοπό: «Μην την ξοδεύετε τσάμπα και σε άχρηστα πράγματα, κάντε όλα αυτά που ονειρεύεστε χωρίς να αφήσετε τίποτα ανεκμετάλλευτο»

Η Μαριάννα Ζαχαριάδη πέθανε χθες, Μ. Δευτέρα 29.04.2013, σε νοσοκομείο της Αθήνας, από επιπλοκές λόγω καρκίνου του λεμφατικού ιστού σε ηλικία 23 ετών. Ηταν πρωταθλήτρια Κύπρου στο αγώνισμα του άλματος επί κοντώ.

ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

ΘΕΛΩ να σου κάνω κακό, σε παρασέρνω στο διαμέρισμά μου, βγάζουμε τα μάτια μας, τα καταγράφω όλα σε DVD, σε εκβιάζω να μου κάνεις την τάδε μεγάλη χάρη, εσύ αρνείσαι, εγώ πάω και δίνω το επίμαχο ροζ DVD σε δημοσιογράφους που πάντα είναι πρόθυμοι να συνδράμουν στο λειτούργημα της ενημέρωσης της κοινής γνώμης, κάποιος όμως λέει «έεεε, που πας ρε εξυπνάκια, αυτή είναι καραμπινάτη παραβίαση ιδιωτικών δεδομένων αυτού που παρέσυρες, έκφυλε, στο διαμέρισμά σου», με πάει στο δικαστήριο, και αυτό με αθώωνει διότι το επίμαχο υλικό, λέει, πρέπει να αποτελεί αρχείο, και «αυτό» δεν είναι αρχείο «αφου δεν είναι ταξινομημένο και ομαδοποιημένο, πες μου λοιπόν, δεν ζουμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου;

ΤΑ ... ΑΚΑΘΑΡΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑΣ!

 

Η νιόπαντρη γυναίκα στάθηκε πίσω από το παράθυρο και κοίταξε έξω. Είδε μια γιαγιά να απλώνει στην αυλή τα πλυμμένα της ρούχα, αλλά της φάνηκαν ακάθαρτα και το’ πε στον άνδρα της λέγοντας «μάλλον δεν θα χρησιμοποιεί σύγχρονα απορρυπαντικά, θάναι παλιάς σχολής». Ο άνδρας δεν σχολίασε. Μετά από λίγες μέρες, πάλι τα ίδια. Η νιόπαντρη νεαρή γυναίκα απορούσε «πως είναι δυνατόν να μην της λέει κάποιος για τα καινούργια απορρυπαντικά;». «Μπορεί να μην έχει κάν πλυντήριο», σχολίασε χαμηλόφωνα ο άνδρας, και έκλεισε τη συζήτηση εκεί. Την επόμενη φορά που η νιόπαντρη κοίταξε έξω, έμεινε άγαλμα! Τα ρούχα της ηλικιωμένης γειτόνισσας άστραφταν από καθαριότητα. Πανηγυρίζοντας, η νεαρή, είπε στον άνδρα της, «Είδες; Κάποιος θα της πήρε απορρυπαντικό ή και πλυντήριο». «Όχι», της απάντησε εκείνος. «Απλώς εγώ καθάρισα τα τζάμια μας».

ΥΓ.: Την ιστορία αυτή, που μου τη θύμισε σήμερα ο φίλος μου ο Φάνης, μου την έλεγε πάντα η μακαρίτισσα γιαγιά μου η Εύα όποτε με άκουγε (με το έκανα, και το κάνω ακόμα, συχνά), να επικρίνω τους άλλους με βάση αυτό που έβλεπα. «Κοίτα πρώτα μηπως ξέχασες να καθαρίσεις τα δικά σου τζάμια», μου’λεγε…

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ, Ή ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!...

ΡΕΤΖΕΠ ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, πρωθυπουργός της Τουρκίας. Μπορει να μην μας αρέσουν πολλές αποφάσεις του, κυρίως όσες αφορούν την Κύπρο και τα Ελληνοτουρκικά. Όμως δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει κάποιος ότι πυγμή, έχει το δικό του όραμα, και ξέρει να κυβερνάει. Η είδηση χθες, ότι μαζί με τον Κυβερνήτη της Κωνσταντινούπολης, Χουσεϊν Αβλί Μουτλού, απαγόρευσε να γίνει η εργατική συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς στην περίφημη Πλατεία Ταξίμ, διότι δεν είναι διατεθειμένος, είπε, να διακινδυνεύσει τη ζωή έστω ενός ανθρώπου, στην πιθανή περίπτωση κατά την οποία «κάποιοι ακραίοι θελήσουν να κάνουν επεισόδια», εδώ στην Ελλάδα, και ιδίως ετούτες τις μέρες, χτυπάει μια πολύ ευαίσθητη χορδή. Υπενθυμίζω ότι αυτήν την εβδομάδα γίνεται η δίκη των θεωρούμενων ως υπεύθυνων για τον θάνατο 3 ανθρώπων κατά τη διάρκεια βίαιων διαδηλώσεων στην Αθήνα τον Μάιο του 2010, με αφορμή την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου.

ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ για ανθρωποκτονία από αμέλεια, και για σωματική βλάβη κατά συρροήν, είναι ο διευθύνων σύμβουλος της Marfin, ο υπεύθυνος ασφαλείας, η διευθύντρια και η υποδιευθύντρια του καταστήματος. Το δικαστήριο είναι το μόνο αρμόδια για να κρίνει. Όμως, ηθικός αυτουργός, δίχως άλλο είναι το Κράτος, το οποίο ήξερε ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουν από τους αναρχικούς σοβαρά επεισόδια, ακόμα και εμπρησμοί, και όμως δεν έκανε τίποτα. (Σημ: Ο Ερντογάν, έστω και με το στίγμα «σκληρής αστυνόμευσης», τέτοια έκτροπα θέλει να αποφύγει). Εννοείται δε, ότι ανεξαρτήτως της ετυμηγορίας του δικαστηρίου στην Αθήνα, οι πραγματικοί δράστες, που είναι αυτοί που έβαλαν τη φωτιά στο κτίριο, γνωρίζοντας ότι μέσα υπήρχαν άνθρωποι, δεν θα δικαστούν ποτέ, διότι απλούστατα, αυτό το ανίκανο Κράτος, ποτέ δεν τους έπιασε. Και, όσους ακούτε ή διαβάζετε ότι συλλαμβάνουν μετά από κάθε διαδήλωση, μη χαίρεστε. Βγαίνουν από την πίσω πόρτα!...

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Του
Λευτέρη Κουσούλη*

Οι αξιωματούχοι θα είναι εκεί. Η σκηνοθεσία θα έχει τη γνωστή λαμπρότητα. Η παράσταση πρέπει να είναι ολοκληρωμένη. Ο λόγος για την υποδοχή του Αγίου Φωτός στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Πρόκειται για μια γελοιότητα που πρώτη η Εκκλησία θα έπρεπε να έχει ζητήσει την κατάργησή της.

Το Άγιο και Ανέσπερο Φως της Αναστάσεως, δεν έχει ανάγκη ούτε από τελετές ούτε από παραστάσεις. Η εξουσιαστική πράξη της υποδοχής του και η απόδοση τιμών αρχηγού κράτους, βρίσκεται στον αντίποδα του πνεύματος που το Άγιο Φως αντιπροσωπεύει. Η Μεγάλη Εβδομάδα, που διανύουμε, είναι εβδομάδα δοκιμασίας και συναίσθησης της θυσίας, μέσα από την οποία γεννιέται ή μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα και η Ανάσταση. Το μήνυμα των Παθών του Χριστού και η Ανάστασή του, είναι ένα μήνυμα ελευθερίας και με την έννοια αυτή, αντιστρατεύεται στον πυρήνα του κάθε εξουσιαστική εκμετάλλευσή του.

Οι αξιωματούχοι θα είναι εκεί. Ο λαός όμως θα είναι στις εκκλησίες. Για να πάρει από το χέρι των απλών ιερέων το Άγιο Φως, καθώς αυτοί τους καλούν με το «Δεύτε λάβετε φως».

Εκεί, ο λαός καταργεί στην πράξη την παράσταση, αυτή την απαράδεκτη παράσταση.

Καλή Ανάσταση σε όλους.

 

(*) Πολιτικός Επιστήμων.

 

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (Μ.ΔΕΥΤΕΡΑ 29.04.2013)

Γειά σας, καλωσορίσατε πάλι!

"Είμαστε" στην εκκλησία του Αγίου Θωμά στη Λειψία, λίγες μέρες πρίν, 11 Απριλίου, πολλά χρόνια πίσω, 1727, όπου παρουσιάζεται για πρώτη φορά το ορατόριο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, "Τα Κατά Ματθαίον Πάθη". Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, τότε.

Από το μνημειώδες αυτό έργο, που σίγουρα θα το απολαύσουμε και στις εκπομπές μας του Τρίτου κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, θα ακούσουμε τώρα το  "Κομτ ιχρ τέχτερ, χελφτ μιρ κλάγκεν"= Ελάτε εσείς κόρες, να με βοηθήσετε να θρηνήσω (με τη χορωδία), και το  " Ο λαμ γκότες, ουνσούλντιχ"= Ω αθώε Αμνέ του Θεού (με τους σοπράνο χορωδους να τραγουδούν "γεμάτα").

Ερμηνεύουν: Η Χορωδία Μοντεβέρντι, και η London Oratory Χορωδία παιδιων και εφήβων, τη συνοδεία των English Baroque Soloists, υπό την διεύθυνση του Τζόν Ελλιοτ Γκάρντινερ.

Στις 11.04.2011, ξεκινούσα την εκπομπή μου "Μάνος Σεμπάστιαν Φλόϊντ" στο Τρίτο Πρόγραμμα, με τα εξής λόγια, και το εξής κομμάτι. Σαν να μήν άλλαξε τίποτα:

Let it Be, σε πολύ ελεύθερη, δική μας μετάφραση, σημαίνει «άσ’τα πράγματα όπως είναι», κάποιος θα βοηθήσει, και θα διορθωθούν. Έλεγαν οι Μπίτλς, «όταν είμαι σε καιρούς θλίψης, έρχεται σε μένα η Μητέρα Μαρία και μου ψιθυρίζει λόγια σοφίας». Δεν ξέρω εάν σήμερα, στα δύσκολα που ζούμε όλοι  μας, μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από τον ψίθυρο της Παναγίας. Μάλλον όχι.

Επιστρέφουμε, εμείς οι δημοσιογράφοι, μετά από ένα βεβαρημένο 48ωρο, αποκλεισμένοι θαρρείς από τον υπόλοιπο κόσμο, προσπαθώντας ωστόσο (όχι με τον καλύτερο τρόπο), να τον πείσουμε ότι είμαστε ένα με αυτόν. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να βγούμε και εμείς στους δρόμους, αλλά δεν τους εξηγήσαμε ποτέ με απλό και κατανοητό τρόπο. Δεν την έχουμε μαζί μας την υπόλοιπη κοινωνία, και δεν ευθύνεται αυτή για τούτο.

ΓΙΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑ...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα.
Μεγάλη Εβδομάδα.

Προσεύχομαι τη σιωπή. Λαχταρώ τον πόνο και τη λύτρωσή της. Μίλησα, μιλάω, τόσο πολύ. Είπα, λέω, τόσο λίγα.

No need to explain. Just to understand.
 

Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ. Μενουέτο, από την όπερα Βερενίκη.

Κλασικό ξεκίνημα στην "εκπομπή" μας που και τούτη την εβδομάδα "εκπέμπει" από το filoftero, διότι έτσι τόφεραν τα πράγματα και πρέπει να το περάσουμε κι αυτό.

Ας ακουσουμε τώρα την Φαντασία στο Greensleeves του Ralph Vaughan Williams, από την Ορχηστρα της Ακαδημίας του Αγίου Μαρτίνου στους Αγρους, με μαέστρο τον σερ Νέβιλ Μάρινερ. Το Greensleeves είναι ένα μεσαιωνικό, παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι.
 

103 χρόνια συμπληρώθηκαν τον περασμένο Μάρτιο από την γέννηση του Σάμιουελ Μπάρμπερ, ενός ξεχωριστού αμερικανού συνθέτη που διακρίθηκε για την εκφραστικότητα και τον λυρισμό του κινούμενος σε μεταρομαντικά μουσικά μονοπάτια.

Το «Αντάτζιο για έγχορδα» είναι όχι μόνο το πιο γνωστό του έργο, αλλά και από τα πλέον δημοφιλή έργα, που γράφτηκαν τον 20^ο αιώνα. Είναι μεταγραφή για ορχήστρα εγχόρδων του δεύτερου μέρους του δικού του «Κουαρτέτου Εγχόρδων αρ. 1», που συνέθεσε ο Μπάρμπερ το 1936. Στην διαχρονική του αξία ασφαλώς βοήθησε στο  ότι χρησιμοποιήθηκε ως υπόκρουση στις κηδείες των επιφανών προσωπικοτήτων (Ρούζβελτ, Πρίγκηπας Ρενιέ), αλλά και στην επιμνημόσυνη δέηση των θυμάτων της 11^ης Σεπτεμβρίου. Οι ακροατές του ΒΒC το ψήφισαν το 2004 ως το πιο «θλιμμένο» κομμάτι στην ιστορία της κλασσικής μουσικής. Το ακούμε από την συμφωνική ορχήστρα της Νέας Ζηλανδίας.

Αν είστε κάπου που μπορείτε να κλείσετε τα μάτια σας για περίπου 10 λεπτά και να το ακουστε ετσι, κάντε το.

  

Εδώ, θα κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για μία καταπληκτική διαφήμηση, και θα επιστρέψουμε αργότερα.
 

Η ΜΟΝΗ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΟΡΘΙΑ

TΟ ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΟ ρεπορτάζ του BBC για τους Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς στην Ελλάδα ήρθε σαν μια απρόσμενη πινελιά στον σημερινό «πίνακα της χώρας μας», που σαν να την είχαμε πολλή ανάγκη. Την ξέρουμε την εικόνα. Οικεία μας είναι. Γέννημα και θρέμμα μας. Μόνο που, όλο και πιο συχνά, την ξεχνάμε. Σε έναν χώρο, στη Πλατεία Συντάγματος, όπου συντελείται και εκφράζεται ένα μέρος του σημερινού δράματος (διαδηλώσεις, επεισόδια, ολονύχτιες συνεδριάσεις της Βουλής, ακόμα και μία αυτοκτονία πέρυσι), οι τσολιάδες μας μοιάζουν σαν η μόνη αξία που στέκεται όρθια, αν και δεν δίστασαν ορισμένα αναρχικά καθάρματα πριν λίγο καιρό να βάλουν φωτιά και στο δικό τους στέγαστρο. Η φρουρά αλλάζει κάθε ώρα, με σεμνή μεγαλοπρέπεια. Ο συμβολισμός της είναι αδιασάλευτος.

 

Ιδού, όμως, και μια φωτογραφία εκπληκτική, που δειχνει ότι όσο καλά εκπαιδευμένος και να είναι ο τσολιάς, όταν αποφασίσει να τον πλαγιοκοπίσει ο πειρασμός, άνθρωπος είναι. Ο συγκεκριμένος δεν σάλεψε ούτε χιλιοστό, αλλά η ψυχή του ξέρει πώς κρατηθηκε! Εγινε μούσκεμα στον ιδρώτα!


 

ΟΥΤΕ "ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ", ΟΥΤΕ "ΟΥΝΑ ΡΑΤΣΑ", ΑΛΕΞΗ ΜΟΥ!

Μετά από 2 μήνες ακυβερνησίας, η Ιταλία απέκτησε νέα συμμαχική κυβέρνηση σήμερα, υπό τον κεντροαριστερό Ενρίκο Λέττα. Το Κράτος, όμως, δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να δουλεύει, διότι σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου η αλλαγή κυβέρνησης δεν επηρρεάζει τον δημόσιο τομέα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έίναι γνωστό ότι υπάρχουν "μαγαζιά" του Δημοσίου όπου ... εκκρεμείς υπάλληλοί του έχουν λάβει τη διαβεβαίωση από κομματικά στελέχη της αντιπολίτευσης που πιστεύουν ότι "έφτασεν η ώρα τους", όπως λέμε στη Κύπρο", ότι "μην ανησυχείτε, όταν έρθουμε εμείς, θα καταργησουμε...", όσα τώρα ενοχλούν, και θα επαναφέρουν όσα οι υπάλληλοι διεκδικούν.

Οπως πάντα, το δίκαιο με το άδικο εμπλέκονται μέ τέτοιον παράλογο τρόπο, που είναι αδύνατον να επιχειρηματολογήσει κάποιος με μόνο όπλο την ορθή σκέψη. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα. Ή μάλλον υπάρχει, αλλά είναι σε τόσο μικρή δόση, που βλέπεις ανθρώπους σαν τον Στέφανο Μάνο, ας πουμε, να μήν μπορουν να μαζέψουν ούτε το μίνιμουμ των ψήφων που χρειάζεται για να μπει στη Βουλή, και από την άλλοι κάτι τύποι σαν τον Καμμένο και άλλους όμοιους, πολλούς, να εκλέγονται πανηγυρικά.

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΟΝΙ ΧΟΠΚΙΝΣ

Καλησπέρα. Ειναι Παρασκευή απόγευμα, και είπα να κάνω "εκπομπή". Είναι ωραία, τελικά, να καθορίζεις εσύ τη μοίρα σου και όχι άλλοι - αν και πρέπει να παραδεχτώ ότι αν κάτι μου έλειψε από τις ζωντανές εκπομπές στην ΕΡΑ, αυτό ηταν (όχι οι διάδρομοί της,  αυτοί ξεχειλίζουν από ίντριγκα και μιζέρια), αλλά οι φίλοι μου οι ηχολήπτες που τραβούσαν το δικό μας ζόρι και άντεχαν τις δικές μας ιδιοτροπίες, όπως και οι κοπέλλες που απαντόυσαν στα τηλεφωνήματα των ακροατών, η ζωντανή επικοινωνία με τους οποίους, επίσης μου έχει λείψει.

Αλλά, επειδή πολλή κουβέντα έγινε πάλι αυτές τις μέρες, σε όλα τα ΜΜΕ, για τις συνεχιζόμενες απεργίες και στάσεις εργασίας των "Δημοσιογράφων της ΕΡΤ" (τους βάζω σε εισαγωγικά διότι μόνοι τους επέλεξαν να αποτελεούν "ξεχωριστή κατηγορία" εκεί μέσα), και έχουν ειπωθει πολλές ανακρίβειες και πολλά ψέμματα, όταν θα νοιώσω έτοιμος, πολύ σύντομα σίγουρα, θα πω και εγω την άποψή μου για όσα συμβαίνουν σ' αυτό το μαγαζί, χρόνια τώρα. Άποψη, που σίγουρα θα με θέσει οριστικά εκτός του παιχνιδιού τους. Μπορεί να με πονέσει αυτό αλλά, δόξα τω Θεώ, σε αντίθεση με πολλούς εκεί μέσα, νομίζω πως μπορώ να επιβιώσω χωρίς το "σίγουρο και μόνιμο", ακόμα κι αν χρειαστει να κάνω άλλη δουλειά, μακριά από τη δημοσιογραφία.

Λοιπόν, ας ξεφύγουμε για λίγο απ' όλα αυτά τα στενάχωρα, και ας "πάμε" σε έναν από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, τον Anthony Hopkins. Μια από τις ταινίες που με σημάδεψαν είναι "Τα Απομεινάρια Της Ηημέρας", όπου πρωταγωνιστει με την επίσης σπουδαία Εμμα Τόμσον, στον ρόλο του μπάτλερ - ρόλο, που κάποτε ήθελα να κάνω και επάγγελμά μου, αλλά δυστυχώς η αίτηση που έκανα στην πιο φημισμένη, ίσως, Σχολή για μπάτλερς σ' όλο τον κόσμο, στη Σκωτία, απορρίφθηκε. Και έτσι, κατήντησα δημοσιογραφος.

Ενα άλλο "στοιχείο", όμως, που με έφερε κοντά στον Χόπκινς, ήταν η αγάπη του για την κλασική μουσική. Αγάπη, που ανακάλυψα αναπάντεχα ένα απόγευμα Κυριακής, στα όμορφα χρόνια μου στην Αγγλία, που άκουγα από το 4ο Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας εκεί, την εκπομπή Desert Island Discs, με οικοδέσποινα τότε την Sue Lawley.

Ρωτησε, λοιπόν, θυμάμαι, τον Χόπκινς, ποιο μουσικό κομμάτι θα ήθελε να είχε μαζί του, εαν βρισκόταν ποτέ ναυαγός σε ερημικό νησί. Και εκείνος, ανέφερε έναν συνθέτη και ένα κομμάτι που εγω δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Μαύρα μεσάνυχτα.

Ηταν ό Karl Goldmark (1830-1915), και το κομμάτι που ηθελε ο Χόπκινς να ακούσει ηταν αυτό. Το υπέροχο 4ο μέρος, "Στον Κήπο", σε ρυθμό αντάντε, από ο Rustic Wedding Symphony, Op.26.

Ειναι από ζωντανή ηχογραφηση του 1944, με τον μεγάλο Αρτούρο Τοσκανίνι να διευθύνει τη συμφωνική ορχήστρα του NBC.

Ο Χόπκινς, θυμάμαι, είχε χαρακτηρίσει το κομμάτι αυτό "beautifully haunting", που ειλικρινά δεν ξερω πως να μεταφράσω, αλλά για μένα δεν έχει και σημασία. Καταλαβαίνω απολύτως, ακούγοντάς την, τι ακριβώς ήθελε να πεί.

Καλησπέρα πάλι, και καλή ακρόαση.
 

Υπέροχο κομμάτι, πραγματικά.

Λοιπόν, τον Άντονι Χόπκινς αγάπησα ακομα περισσότερο όταν έμαθα ότι συνθέτει και δικιά του μουσική, κλασσική πάντα. Μια καλή μου φίλη από την Αμερική, με ενημέρωσε σχετικά, και με χαρά μοιράζομαι μαζί σας αυτήν την ανακάλυψη.

Εχει τίτλο And The Waltz Goes On, Και το Βάλς Συνεχίζεται, Και το ακούμε από την Ορχήστρα Γιόχαν Στραους, με τον Andre Rieu  στο πόντιουμ και στο βιολί, και τον ίδιο το συνθέτη στο ακροατήριο! Beautiful Just beautiful.

 

ΤΡΟΧΑΙΑ. ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ.



Φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών στη Ντάκα, στο Μπαγκλαντές, κάνουν αυτήν την συμβολική διαμαρτυρία για να πιέσουν τη κυβέρνηση να λάβει ουσιαστικά μέτρα αντιμετώπισης των τροχαίων δυστυχημάτων στη χώρα. Εχετε δει ποτέ στην Ελλάδα μας να διαδηλώνει κανείς για αυτό το "φαινόμενο" που μας αφαιρεί κάθε χρόνο τη ζωή χιλιάδων συνανθρώπων μας;

Του Λευτερη Κουσούλη
Πολιτικού Επιστήμονα

 

Το θέμα σπάνια το συζητάμε. Ανήκει στα ξεχασμένα. Σε  αυτά που συλλογικά απωθούμε. Πρόκειται για τα τροχαία. Πιο αληθινά, για τα τροχαία εγκλήματα.

Καθημερινά συμπολίτες μας χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Ανθοδέσμες στις κολώνες και εκκλησάκια στους δρόμους, έρχονται να μας θυμίσουν στιγμιαία κάποιο ανθρώπινο δράμα. Ένας στατιστικός πίνακας, μια εντυπωσιακή φωτογραφία, ένα μονόστηλο και μετά η λήθη.

Όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, τα τροχαία εγκλήματα απουσιάζουν ουσιαστικά από τη δημόσια συζήτηση. Αν και αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας – εκατοντάδες οι νεκροί, οι ανάπηροι και οι ζωντανοί νεκροί που μένουν πίσω – η πολιτική εξουσία στη χώρα μας, αδιαφόρησε και αδιαφορεί παγερά για το μεγάλο αυτό θέμα. Η συγκεκριμένη στάση αποτυπώνει πολύ καλά μια φιλοσοφία διακυβέρνησης, που ενδιαφέρεται για το στιγμιαίο, που αιχμαλωτίζεται στο 24ωρο και αποφεύγει να έρθει αντιμέτωπη με τα προβλήματα, που η λύση τους απαιτεί ουσιαστικό ενδιαφέρον, προσήλωση, επιμονή και διάρκεια.

ΘΕΛΟΥΝ MEGA-ΛΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ...

ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΑΝΩΛΙΔΟΥ και ΜΑΙΡΗ ΣΥΝΑΤΣΑΚΗ. Γνωστές τηλεοπτικές «προσωπικότητες», δεν χρειάζονται νομίζω ιδιαίτερες συστάσεις. Διαβάζω ότι προσέφυγαν και οι δύο στη δικαιοσύνη ζητώντας από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega και το Studio ATA, τα δεδουλευμένα τους στο μαγειρικό παιχνίδι Master Chef. H κ. Μανωλίδου ζητά την άμεση καταβολή του οφειλόμενου προς αυτήν ποσού των 40.000 ευρώ. Η είδηση έχει ενδιαφέρον για μένα, όχι επειδή «εμπλέκει» πρόσωπα της «σόου-μπίζες» - άλλωστε, ανέκαθεν ισχυριζόμουν ότι αυτός ο όρος είναι ανύπαρκτος στην Ελλάδα, όπου μπορεί να έχουμε «λαμπερό χαβαλέ», αλλά «σόου-μπιζνες», όπως είναι ας πούμε στην Αμερική και σε άλλες χώρες, με τίποτα. Έχει ενδιαφέρον, που λέτε, διότι αντικατοπτρίζει μία ακόμη πτυχή της κούφιας μας ζωής που μας έφερε εδώ που είμαστε τώρα. Η φαντεζί ζωή που στηριζόταν σε χρήματα δανεικά (διότι ως χώρα ελάχιστα παράγουμε, ώστε να έχουμε πραγματικό χρήμα), τα οποία έδιναν την ψευδαίσθηση ότι «είμαστε κάτι σπουδαίο», αλλά τώρα που τελειώσανε, και ζούμε πάλι με δανεικά (βλέπε ΔΝΤ και Ε.Ε.) αλλά αυτή τη φορά με έλεγχο (και ευτυχώς!), αποκαλύπτεται το πραγματικό μας πρόσωπο και δεν μας αρέσει καθόλου. Αν θες, κύριε, να έχεις Master Chef και άλλα μεγαλεία, φρόντισε πρώτα να δεις το ταμείο σου. Έχεις; Κάν’το. Δεν έχεις; Κάνε κάτι άλλο, του μεγέθους σου. Κάποτε, ανέβασες το κασέ των "κοσμικών" στα ουράνια. Τωρα, δεν τους πληρώνεις τα δεδουλευμένα σου. Μπορεί αυτοί/αυτές να μην έκαναν για τη δουλειά. Σίγουρα, όμως, δεν κάνεις ούτ' εσύ.

ΞΕΣΠΑΣΕ Ο ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ*

Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης δεν άντεξε, ως φαίνεται, τα πολλά και φαρμακερά σχόλια που διατυπώθηκαν τον τελευταίο καιρό για την διαφήμηση της Τζάμπο με την Κατερίνα Στανίση, και ξέσπασε εναντίον «πάντων και πασών» για την υποκρισία τους. Είπε «βλαμμένα, τα διάφορα σοβαροφανή», που έχουν «φάει στη μάπα στρουμφάκια», άφησαν τα παιδιά τους να τα μεγαλώσουν «μικρόμισθες Φιλιπινέζες», κάνουν «περατζάδες σαν λιγουρια στα Mall». Κάλεσε «τα ημιμαθή της Φιλοθέης», τα «δαιμονισμένα σούργελα» και τα «άκαβλα σεσημασμένα» να αφήσουν ήσυχη την Στανίση, και απαίτησε από «δημοσιογραφάκια της ιντερνετιάς, του γκρήγκλις και της αγραμματοσύνης» να βγάλουν πια «τον σκασμό»! Τέλος, αποθεώνει τη λαική τραγουδίστρια αναφωνωντας « γειά σου Κατερινάρα μου, με τα Γκωτιέ σου και την τραβεστογόβα σου». Εννοείται ότι όλα τα λαιφσταιλ sites έκαναν «πρωτο θέμα» τις … δηλώσεις αυτές, υπό τον ως άνω τίτλο.

(*) Φιλη, έγραψε στο twitter: Μη λέτε «ξέσπασε ο Κραουνάκης» ρε παιδιά. Σκιάζομαι μη με πάρουν τα σκάγια!

"ΕΞΑΣΚΗΘΗΚΑΜΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΠΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΨΗΛΑ..."

ΧΑΪΝΖ ΝΟΥΣΜΠΑΟΥΜΕΡ, 70, Αυστριακός δημοσιογράφος, για περισσότερα από 20 χρόνια διευθυντής της  εφημερίδες Kurier που έχει μεγάλη επιρροή στην Αυστρία, από το 1990 έως το 1999 διετέλεσε Εκπρόσωπος Τύπου δύο προέδρων της χώρας, και συγγραφέας πολλών βιβλίων με θέμα τον διαθρησκευτικό διάλογο. Ένα από αυτά, πολύ κοντά σε μας, και εξαιρετικά επίκαιρο αυτές της μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής αλλά και της «Μεγάλης Κρίσης», κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις «Επτάλοφος», έχει τίτλο «Μόνος, κι όμως όχι μόνος», και είναι ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό «εικόνων και σκέψεων» από το Άγιον Όρος. Σε ένα από τα πρώτα κεφάλαιά του, με τον εύγλωττο τίτλο «Εγώ Α.Ε.», γράφει τα εξής, που ξεχωρίζω ως Σκέψη της Ημερας:

«Όταν λοιπόν ο αναλλοίωτος νόμος της ανθρώπινης ζωή μες τους περιορισμούς και τα χτυπήματα της μοίρας εμφανιστεί κάποια στιγμή μποστά μας, ή όταν το απρόβλεπτο και η πρτοσωρινότητα των πραγμάτων μας βγάλει από την τροχιά της ζωής μας, τότε αντιδρούμε όλο και πιο αμήχανα, όλο και πιο απεγνωσμένα. Συνειδητοποιούμε ξαφνικά ότι έχουμε εξασκηθεί μονάχα για πτήσεις στα ψηλά, και όχι για την πραγματική ζωή. Καθόλου δε για στιγμές κρίσης, για απογοητεύσεις και ήττες, για εκείνες τις ώρες δηλαδή που χρειαζόμαστε πραγματικά στήριγμα και προσανατολισμό».

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (25.04.2013)

Καλημέρα.

Η "εκπομπή" σήμερα αρχίζει με το περίφημο Λάργκο από την όπερα "Ξέρξης" του Γκεόργκ Φρίντριχ Χέντελ, που ίσως οι παλιότεροι ακροατές από το Τρίτο να θυμούνται πόσες φορές το παίξαμε, και σε πόσες παραλλαγές. Εδω, είναι για πιάνο και τσέλο, με σολίστ τον σπουδαίο Κροάτη τσελίστα Στιέπαν Χάουζερ. Που μοιάζει εδω να ζει κάθε νότα του.
 

Οι πιο δύσκολές μου μέρες στο ραδιόφωνο ήταν πάντα εκείνες που μέσα μου είχα βάρος που δεν ήθελα να το ξεφορτωθώ στον κόσμο. Δεν τα κατάφερνα πάντα. Αντίθετα, πολλές φορές το μοιραζόμουν, έστω και σε μικρότερες δόσεις. Τις μεγαλύτερες, τις άφηνα στη μουσική. Που όντως θεραπεύει πολλά.

Εδώ, τωρα, η "Σαμιώτισσά" μας, μεταφρασμένη στα αγγλικά, και τραγουδισμένη από ιαπωνέζικη χορωδία. Χάρμα!

 

ΑΛΒΑΝΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΑΣ. Αυτό ήταν το κλασικό, σύντομο ανέκδοτο της δεκαετίας του ’70 και ’80, πριν από την πτώση του κομμουνισμού, και όταν η γειτονική με την Ελλάδα χώρα ήταν από τις πιο κλειστές του τότε ανατολικού μπλοκ. Τώρα, όμως, υπάρχει πιο … κραυγαλέο ανέκδοτο:

 ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ στην Αλβανία! Εάν μας τόλεγε αυτό κάποιος από το ’90 έως το 2009, που η Ελλάδα δέχτηκε τεράστιο κύμα Αλβανών εργατών, θα λέγαμε «ή τρελός είναι, ή μας πάει περίπατο». Κι όμως να που ήρθε και αυτό! Σύμφωνα με δημοσίευμα της αθηναϊκής «Καθημερινής», το 2012 περίπου 2500 άνθρωποι από άλλες χώρες αναζήτησαν και βρήκαν εργασία στην Αλβανία, όπου και εγκαταστάθηκαν. Ανάμεσα σε αυτούς, και μάλιστα δεύτεροι σε αριθμό μετά τους Τούρκους, είναι οι εξ Ελλάδος οικονομικοί μετανάστες. Όπως λέμε, έχει ο καιρός γυρίσματα!  

 

 

Going back to basics.
My mistakes, my bad habits
poking my fingure in the marmalade jar
feeling the eyes of the world
on my sweetened lips - how beautiful!
What a wonderful taste
of innocent revenge
for always being told what to do
what is right
what is wrong
where the the sun normally rises from
keeping your arms glued to your shoulders
when you eat
your head high
when you're proud
your mouth shut when you speak.
Limitations I began to love
as they taught me the art of reaction!

 

Πρόταση για μια ταινία - υπάρχει σε DVD, την κατεβάζετε κι απ το Ιντερνετ αν θέλετε.

Of Gods & Men, Ενώπιον Θεών & Ανθρώπων.

Μια ταινία του Ξαβιέ Μποβουά, βασισμένη σε αληθινή ιστορία.

Στην βόρεια Αφρική, στα ,μέσα της 10ετίας του '90, 8 κιστερκιανοί Γάλλοι μοναχοί, που ζουν αρμονικά με την μουσουλμανική κοινότητα σε μια φτωχή περιοχή της Αλγερίας, πέφτουν θύματα απαγωγής από μια ένοπλη ομάδα ισλαμιστων.

Αντιμετωπίζοντας την κατάσταση με ψυχραιμία, ηρεμία και π΄στη στον Θεό, αλλά μη παραβλέποντας ταυτόχρονα ότι η ζωή τους βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο, οι μοναχοί αρνούνται την προστασία του στρατού και συνειδητοποιούν ότι πρέπει να μείνουν εκεί, στο μοναστήρι τους, στο Αλγέρι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Παίζουν: Άλμπερτ Ουίλσον, Μάϊκλ Λάνσντεϊλ, και άλλοι.

Βλέπουμε ενα μικρό, αλλά πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από την υπέροχη αυτήν ταινία. Γεια χαρά, τα λέμε αργότερα.

 

ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΓΙΑ ΦΙΛΗΜΑ: Υπέροχη ομιλία για τους gay γαμους

ΜΟΡΙΣ ΟΥΙΛΙΑΜΣΟΝ, Νεοζηλανδός βουλευτής ο οποίος, με αφορμή της συζήτηση για την νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων στη χώρα του (κάτι που, παρεμπιπτόντως,  ενέκρινε σήμερα και το γαλλικό κοινοβούλιο), έκανε μία από τις πιο έξυπνες και καίριες ομιλίες που έγιναν ποτέ επί του θέματος. Μάλιστα, ή ομιλία του κ. Ουίλλιαμσον, που αναδεικνύει και το μεγαλείο του χιούμορ ακόμα και στα πιό δύσκολα και αμφιλεγόμενα ζητήματα, υπάρχει σε βίντεο στο YouTube, και έχει πολύ μεγάλη επισκεψιμότητα.

«Με έχουν απειλήσει με διάφορους τρόπους αυτές τις μέρες άνθρωποι που αντιτίθενται στο νομοσχέδιο και που ξέρουν ότι εγώ θα το ψηφίσω, μολονότι τους ορκίζομαι ότι δεν είμαι γκέι. Ένας καθολικός ιερέας, μου είπε ότι θα καώ στην κόλαση μεχρι την αιωνιότητα. Και αυτό ήταν μεγάλο λάθος εκ μέρους του, γιατί έχω πτυχίο στη Φυσική οπότε, χρησιμοποιώντας τους θερμοδυναμικούς νόμους της επιστήμης μου, έβαλα το βάρος μου, τη θερμοκρασία του σώματός μου και λοιπά, υπέθεσα ότι η θερμοκρασία στη Κόλαση θα είναι τουλάχιστον 5 χιλιάδες βαθμοί Κελσίου και υπολόγισα έτσι ότι θα αντέξω μόλις 2,1 δευτερόλεπτα, που μάλλον δεν μπορεί να ονομαστούν αιωνιότητα», ήταν ένα από τα πολλά αντεπιχειρήματα του βουλευτή στην θεωρία «καταστροφής του κόσμου» που χρησιμοποίησαν όσοι αρνούνται στον συνάνθρωπό τους το δικαίωμα να αποφασίζει εκείνος, αρκεί να μην κάνει κακό σε κανέναν, πως θα καθορίζει τη ζωή του.

Και, συνεχίζει ο κ. Ουίλιαμσον:

"Το μόνο που κάνουμε εδω, ψηφίζοντας αυτό το νομοσχέδιο, είναι ότι επιτρέπουμε σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται να μπορούν να αναγνωριστει αυτή η αγάπη τους και μέσω του γάμου. Μόνο αυτό κάνουμε. Δεν κηρύττουμε πυρινικό πόλεμο εναντίον άλλης χώρας. Και δεν εισάγουμε στη δικιά μας κάποιο θανατηφόρο μικρόβιο που θα αφανίσει την αγροτική μας παραγωγή για πάντα. Απλώς, επιτρέπουμε σε δύο ανθρωπους που αγαπιούνται να παντρευτούν. Και εγ δεν βλέπω γιατί αυτό είναι λάθος."

 

Aς απολαύσουμε ένα μικρό απόσπασμα που, ταυτόχρονα όμως, θα μας φέρει και κάποια μελαγχολία καθώς, κάνοντας μια συγκριση με το επίπεδο του λόγου στη δική μας Βουλή, θα διαπιστώστώσουμε για μία ακόμη φορά πόσα έτη φωτός πίσω βρισκόμαστε ως προς τον πολιτικό πολιστισμό μας, ακόμα και από την τόσο μακρυνή Νέα Ζηλανδία.

 

 

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από την ζωή δύο μεγάλα ονόματα των γραμμάτων: ο ισπανός συγγραφέας του «Δον Κιχώτη» Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο άγγλος δραματουργός Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Με αφορμή το διπλό αυτό γεγονός, η UNESCO έχει καθιερώσει την 23η Απριλίου ως την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου.

Στην Καταλονία, την ημέρα αυτή εορτάζεται η «Μέρα των Βιβλίων και των Ρόδων», μία τοπική παραλλαγή του Αγίου Βαλεντίνου, που συνδυάζεται με την εορτή του προστάτη της περιοχής, Αγίου Γεωργίου. Με το σύνθημα «Ένα τριαντάφυλλο για την αγάπη, ένα βιβλίο για πάντα», ο άνδρας θα χαρίσει στην αγαπημένη του ένα τριαντάφυλλο κι αυτή θα του το ανταποδώσει με ένα βιβλίο. Στο επίκεντρο των εκδηλώσεων, ο περίφημος δρόμος της Βαρκελώνης «Λα Ράμπλα», η πιο ζωντανή γωνιά της πόλης, «ο μόνος δρόμος, που δεν ήθελα να τελείωνε ποτέ», όπως είχε πει κάποτε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Εκτιμάται ότι μόνο την ημέρα αυτή διακινούνται στην Βαρκελώνη 500.000 βιβλία και 4 εκατομμύρια τριαντάφυλλα.

Ως ελαχίστη συνεισφορά στην Ημερα αυτή, ας μου επιτραπεί μια μικρή αναφορά σε μερικά βιβλία που διάβασα τους τελευταίους μήνες και που θα ήθελα να μοιραστω μαζί με φίλους.


ΙΒΟ ΑΝΤΡΙΤΣ "Η Καταραμένη Αυλή".


Πρόκειται για μία νουβέλα του σπουδαίου Σέρβου Νομπελίστα συγγραφέα, που εάν δεν έχετε διαβάσει το αριστουργηματικό μυθιστόρημά του "Το γεφύρι του Δρίνου", τρέξτε τώρα σε βιβλιοπωλέιο ή παραγγειλτε το από το Ιντερνετ.

Σ' αυτήν την νουβέλα του, που όπως και Το Γεφυρι κυκλοφορουν από τις εκδόσεις Καστανιώτη, ο Άντριτς διηγειται την ιστορία 2 αδελφών που διεκδικούν την εξουσία στην Καταραμένη Αυλή της Τουρκίας των σουλτάνων. Δίνει μια συγκλονιστική εικόνα "της μεγαλύτερης αυλής της Κωνσταντινούπολης" που, κατ' αυτόν, είναι σύμβολο της πιο τυραννικής και άδικης εξουσίας. Οπως λέει και ένας από τους χαρακτήρες του στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου:

"Αν θες να ξέρεις τι πράμα είναι ένα κράτος και η διοίκησή του, κοίταξε μόνο να μάθεις πόσοι έντιμοι και αθώοι άνθρωποι βρίσκονται στις φυλακές, κι από την άλλη, πόσοι εγκληματίες και παράνομοι είναι ελεύθεροι. Έτσι θα το μάθεις με τον καλύτερο τρόπο".


ΡΟΜΠΕΡΤ ΒΑΛΖΕΡ "Γιάκομπ Φον Γκούντεν" (Εκδόσεις Ροές)


Το βιβλίο αυτό του σπουδαίου Γερμανού λογοτέχνη, έχει χαρακτηριστει ώς "ένα από τα 100 σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα". Εμένα με κέντρισε αστραπιαία η υπόθεση του μυθιστορήματος, διότι είδα στον ήρωά του, τον νεαρό Γιάκομπ φον Γκούντεν, γόνο αριστοκρατικής οικογένειας, ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Εκείνου που εγκατέλειψε, όχι οικειοθελώς, το σπίτι του για να πάει εσώκλειστος σε αυστηρό αγγλικό σχολείο, και που αργότερα στη ζωή του θέλησε να γίνει μπάτλερ!

Ο Φον Γκουντεν εγκαταλείπει όλα τα "καθωσπρέπει" της ζωής του, και εγγράφεται στο Ινστιτούτο Μπενζαμέντα, που ειναι μία φημισμένη σχολή για υπηρέτες. Η υπόθεση έχει έντονα βιογραφικά στοιχεία, αφου ο συγγραφέας όντως, στη κανονική του ζωή, θήτευσε σε παρόμοια σχολή.

Εκεί μέσα, λοιπόν, πλάθεται όλος ο εσωτερικός του κόσμος, που όμως συντρέχει με τον εξωτερικό. Φιλίες, απογοητεύσεις, αναζητήσεις, έρωτες, κανόνες ζωής, όλα.

Τον σπουδαίο αυτόν γερμανόφωνο συγγραφέα από την Ελβετία θαύμαζε και εκθείαζε διαρκώς ο Φράντς Κάφκα.


ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΑΡΑΓΚΑΚΗΣ "Οι Άταφοι Έρωτες Βλάπτουν" (Εκδόσεις Γαβιρηλίδη)

Ο συγγραφέας είναι γέννημα-θρέμμα των Σερρών. Εκεί ζεί σήμερα, νομικός ο ίδιος, μαζί με την οικογένειά του. Εκεί, διαδραματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής του νέου του πονήματος.

Αυτό, το τρίτο του βιβλίο, πλάθεται γύρω από πραγματικά γεγονότα, που ξεκινούν από τη δεκαετία του '60, επεκτείνονται με άμεσο ή έμμεσο τρόπο στο σήμερα, και έχουν ρίζες πολύ-πολύ παλιές.

Οι Αταφοι Ερωτές του, τουλάχιστον όπως διάβασα εγώ το βιβλίο, είναι τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν αλλά τα κρατάμε ακόμα ζωντανά. Είναι ο "φοιτητής μέσα μας", που δεν θα πάψει ποτέ να αναζητά γνωσεις, αγώνες, φιλίες, έρωτες.

Ο απόφοιτος της Νομικής Θεσσαλονικης (για μένα, ο ίδιος ο συγγραφέας), παίρνει την απόφαση να αλλάξει ρότα και να επαναπατριστει. Σέρρες. Ερωτας ήταν; Μοίρα ήταν; Χρέος ήταν; Θα δείξει. Δεν του ειναι εύκολο όμως. Και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η απόφαση παίρνεται σε μια στιγμη. "Τέρμα τα αστεία", έγραψε στον τοίχο απέναντι από το τραπεζάκι όπου διάβαζε, πήρε το καπελλάκι του και έφυγε. Καθ' οδόν, αλλά και πολλές φορές έκτοτε, θυμιζε στον εαυτό του τον στίχο του Ρίτσου που λέει "Η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα".

Μου αρεσε πολύ, η πρώτη του απόπειρα ... εκπολιτισμού της πόλης, με μια διάλεξη για τον Μπετόβεν, τον οποίο όμως "γνωρίζε" μόνο συναισθηματικά. Κοφτή, υπέροχη γραφή.

Θα πείτε, γιατί τότε βλάπτουν οι έρωτες αυτοί, όπως λέει ο συγγραφέας;

Διαβάστε το βιβλίο!


ALAIN RENAULT "Τι είναι δίκαιη πολιτική;" (Εκδόσεις Πόλις)


Ο Γάλλος καθηγητής φιλοσοφίας απαντά στο ερώτημα αυτό με ... χίλια άλλα! Το πιο καίριο από τα οποία, για μένα, είναι: Πως μπορεί να διατηρηθεί η απαίτηση για υψηλή κουλτούρα όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον εκδημοκρατισμό της παιδείας και τα μαζικά εκπαιδευτικά ιδρύματα;

Πιστευει ο συγγραφέας, ότι η συζήτηση επ' αυτού, αλλά και επί όλων των ερωτημάτων που θέτει, πρέπει να αρχίσει "όχι πάνω σε αφηρημένες έννοιες και αρχές" (εδω, είμαστε ατσίδες εμείς!), αλλά πάνω σε πρακτικά ζητήματα.

Η "δίκαιη πολιτική" είναι εκείνη που δίνει λύσεις που δεν θα καταστρέφουν ακόμα περισσότερο το τοπίο, αλλά θα το καθαρίσουν και θα το σπείρουν ξανά με καινούργιο σπόρο. Οι πολιτικές διαφορές, λέει, δεν πρέπει να ομογενοποιούνται, αλλά να αναδεικνύονται. Φερ ειπείν, όλοι πιστευουν στη Δημοκρατία και στην "κοινωνική δικαιοσύνη". Καιρός, να πεί ο καθένας, Αριστερά, Δεξιά, και λοιποί, τί εννοεί με το ένα, και τι με το άλλο. Συναίνεση, επ΄της θεωρίας, είναι εντελώς ανώφελη.


ΕΛΕΝΗ ΛΑΔΙΑ "Εξ Αιγύπτου" - Αγιοι των Κοπτών  (Εκδόσεις Αρμός)



Μία από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Το μυθιστόρημά της "Αποσπασματική Σχέση" (1983) θα πρέπει να το διάβασα τρεις φορές, και κάθε φορά μέσα σε μια μακρά νύχτα!

Εδώ, η συγγραφέας παραθέτει με συγκλονιστική γραφή τα αποτελέσματα μιας εμεπειρίας και μιας περιέργειάς της. Επισκεπτόμενη την έρημο της Νιτρίας, νότια της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, ήθελε να διαπιστώσει "τί είχε απομείνει από τον ασκητισμό και τον θρησκευτικό ζήλο του τετάρτου αιώνα". Γοητευμένη από την ανάγνωση της "Λαυσαϊκής Ιστορίας" και εκείνης των μοναχών της Αιγύπτου, αναζητούσε λέει, στα σημερινά τεράστια μοναστήρια, "ίχνη και επιβιώσεις του απόμακρου παρελθόντος, κάτω από τα στρώματα του σημερινού τεχνολογικού πολιτισμού, που μοιράιως επηρέασε και τον μοναχισμό".

Στο "ταξίδι" της αυτό λοιπόν, συναρπαστικό σε κάθε του συγγραφικό βήμα, "γνωρίζεται" με τους Αγίους της Αιγύπτου, σ' όλα τα έτη της μακραίωνης ιστορίας τους. Και λέει ότι, εκείνο που τους χαρακτηρίζει όλους, "είναι ο απόλυτος θρησκευτικός ζήλος και η πέραν των ανθρωπίνων ορίων αυταπάρνησή τους".

"ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ, ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΕΙ"

Δώρο υποστήριξης από την ακροάτρια "α.μ." του Δευτέρου. Με βοηθά να αποστρέψω το πρόσωπο από τα κατεβασμένα πρόσωπα, και να δώ εκείνα που φωτίζονται όμορφα από'να απλό χαμόγελο. Είναι απόσπασμα από την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη.

Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε. Εμείς είμαστε οι αφέντες. Το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας. Το σκάβουμε, το κλαδεύουμε, το τρυγούμε, πατούμε τα σταφύλια του, πίνουμε το κρασί, τραγουδούμε και κλαίμε, οράματα κι ιδέες ανηφορίζουν στην κεφαλή μας. Σε ποια εποχή του αμπελιού, σου έλαχε ο κλήρος να δουλεύεις; Στα σκάμματα; Στον τρύγο; Στα ξεφαντώματα; Όλα είναι ένα.

Να, τώρα, κι ο Κεμάλ του Χατζιδάκι και του Γκάτσου, με την Αλίκη Καγιαλόγλου.

Καλημέρα ξανά, και καλή εβδομάδα, προπομπός εκείνης των Μεγάλων Παθών του Ιησού.
 

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 1η: Το καζάνι των Ελλήνων!

Σκέψη της ημέρας, επίκαιρη όσο ποτέ, ιδίως για όσους έχουν μπλέξει με τη βρώμα. Μας έρχεται από τον θεατρικό συγγραφέα Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, ο οποίος έλεγε:

"Μη τα βάζεις ποτέ με γουρούνια. Θα κυλιστεις και εσύ στη λάσπη, και αυτό αρέσει πολύ στα γουρούνια".

Καλημέρα, καλή εβδομάδα. Εκπέμπουμε και σήμερα από το blog. Ιδιότυπο "ραδιόφωνο", αλλά καθαρό, και με τόση αποδοχή που δεν βρίσκω λόγια ευχαριστίας.

Η 1η μας Μικρή Ιστορία σήμερα, μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά δεν είναι, αφού όλοι, λίγο-πολύ, που προσπαθούμε κάτι διαφορετικό να κάνουμε, τό έχουμε βιώσει.

Πέφτει στη ζούγκλα το γνωστό αεροπλάνο με τους γνωστους επιβάτες: Γερμανούς, Εγγλέζους, Γάλλους, Ιταλούς και, βεβαίως, Έλληνες.

Τους πιάνουν οι γνωστοί ιθαγενείς, τους πάνε στον γνωστό αρχηγό, και εκείνος διατάσσει να τους βάλουν όλους, κατα εθνικότητα, στα γνωστα καζάνια και να τους μαγειρέψουν.

Γύρω από κάθε καζάνι, για να μην σκαρφαλώσει κανείς από μέσα και βγει, ο αρχηγός διατάσσει να μπει φρουρά. Εκτός από το καζάνι στο οποίο βράζουν οι Ελληνες.

Δικαίως, διαμαρτύρεται ο Γερμανός.
"Γιατί αυτοί δεν έχουν φρουρά;", ρωτάει τον αρχηγό.
"Δεν χρειάζονται", απαντά εκείνος. "Διότι ένας να προσπαθήσει να βγει, θα τον ξανατραβήξουν μέσα οι υπόλοιποι δικοί του".

Pink Floyd. Comfortably Numb.

ΠΗΡΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ' ΛΑΘΟΣ

Οι μέρες έρχονται και πάνε. Χάνονται από το ημερολόγιο,  γίνονται Ιστορία. Και διηγώντας την, να κλαις.

Πήγα σε μια κηδεία τις προάλλες, και όλοι μιλούσαν για την κρίση. Έλεγαν πόσο τυχερός είναι ο μακαρίτης «που πρόλαβε να ζήσει τα καλά», και φεύγει τώρα «πριν έρθουν τα χειρότερα». Ήταν μόλις 52 ετών ο «τυχερός», και έφυγε από έμφραγμα του μυοκαρδίου, μπαμ και κάτω, «ιδανικός θάνατος», …, μα τι λέμε, Θέε μου!

Η μεγαλύτερη κρίση είναι ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε την οικονομική μας αναποδιά. Σαν να μην είχαμε άλλο στήριγμα. Εμείς, οι εκκρεμείς...

Προετοιμαστήκαμε μια χαρά για τις καλύτερες μέρες – φαγητά να τρών’ κι οι κότες (αλήθεια σας λέω, η δικιά μου η κότα, στην αυλή, έτρωγε left-overs από σουσι, «Καλιφόρνια Μάκι»), αυτοκίνητα να οδηγούν και οι Φιλιπινέζοι μας, κρεβατάκια στο Nammos ρεζερβέ από τον Μάρτιο για όλο το καλοκαίρι, μη χέσω, οικιακές συσκευές που δεν χωρούσαν πλέον στα σπίτια, εκδρομές κάθε τρεις και λίγο στα καλύτερα μέρη, εδώ και έξω.

Δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας ότι θάρχονταν και χειρότερες. Νομίζαμε ότι, όπως με τον θάνατο, η κρίση δεν θα χτυπήσει ποτέ το δικό μας κουδούνι. Έτσι νόμιζε κι ο καημένος ο Στάθης, που το βράδυ έπινε μπίρες και έτρωγε φτερούγες κοτόπουλου στο Friday's στο Κεφαλάρι, και έβλεπε Ντόρτμουντ-Μάλαγα για το Τσάμπιονς Λίγκ. Το επόμενο μεσημέρι ξάπλωσε λίγο να ξεκουραστεί, και ξεκουράστηκε για πάντα.

Κι όμως, ακόμα και τώρα, ακόμα και τώρα που γυρίζεις στο σπίτι και σε περιμένει το χαμόγελο ενός παιδιού και η αγκαλιά μιας συντρόφου, αρπάζεις το γαμημένο το τηλεκοντρόλ και τσουκ, πατάς το κόκκινο να ανάψει η τηλεόραση για να δεις, όχι ειδήσεις, αλλά κάποιους σοβαρούς τύπους να σου λένε την δική τους ερμηνεία για το τι θεωρούν ότι είναι «είδηση».

Το χαμόγελο του παιδιού έχει παγώσει. Ακούει, λέξη προς λέξη, τον καυγά της Κωνσταντοπούλου με τον Βενιζέλο στην Εξεταστική Επιτροπή για τη Λίστα Λαγκάρντ, και σιγά-σιγά, κάθε βράδυ, μα κάθε βράδυ, αρχίζει και αποκτά άποψη για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, βασισμένη σε αυτά ακριβώς τα διεστραμμένα που βιώνει μέσα και έξω από το σπίτι.

Κι έτσι, αύριο-μεθαύριο,  θα πάρει μια μολότοφ με τους φίλους του και θα τινάξει ένα περίπτερο στον αέρα, ή θα αρχίσει και αυτός να μιλάει σαν τον υπουργό τον Χατζιδάκη, θεωρώντας ότι αρκεί να είσαι ή να φαίνεσαι αξιοπρεπής και μαλθακός για να είσαι και ικανός.

Μονολογείς: «Δεν ξέρω, ειλικρινά, σαν πατέρας, ποια από τις δύο αυτές εκδοχές θα διάλεγα για το παιδί μου, εάν είχα μόνο αυτές τις δύο. Μάλλον την μολότοφ.»

Η σύντροφός σου, σιωπηλή και παραδομένη, αποσύρεται σε μία γωνιακή θέση, να ξεγελιέται ότι τουλάχιστον δεν συμμετέχει σ’ όλο «αυτό». Όταν μιλάει ο Καψής, φτιάχνει τα νύχια της. Όταν αγορεύει ο Πρετεντέρης, παίζει spider solitaire στο i-Phone. Σε τσαντίζει. Της αρέσει, λέει, να τον ακούει, όχι να τον βλέπει. Παπαριές, απλώς για να πει κάτι.

Ξέρει ότι βγάλατε και σεις λεφτά στο εξωτερικό, και ως εκ τούτου όποτε μιλάει η Κωνσταντοπούλου στην Επιτροπή ψιλο-αναστατώνεται, διότι νομίζει πως «αυτή η σκύλα, θα το δεις, θα τα βρει όλα». Και τότε, επέρχεται ο απόλυτος παροξυσμός.

«Αλλά γιατί να βρει τα δικά μας; Σαμπως είναι πολλά; Και ποιος νοιάζεται για μας; Γιατί να νοιάζεται για μας; Άλλοι βγάλανε εκατονταπλάσια, τι λέω, χιλιαπλάσια…».

«Ηρέμησε, μωρό μου! Ηρέμησε, δεν ξέρεις τι λές. Δεν υπάρχει χιλιαπλάσια…»

Δεν πρόκειται για φόβο αποκάλυψης μιας πιθανής παρανομίας, όχι. Η σύντροφος δεν μπορεί να αντέξει το γεγονός ότι «όλοι θα μάθουν πόσα βγάζαμε, και τι τα κάναμε». Too late, baby!

«Όταν τα διαφήμιζες από μόνη σου, όταν κάθε μας βήμα ήταν μία κραυγή επίδειξης, όταν σηκώναμε το τηλέφωνο για να κλείσουμε τραπέζι και λέγαμε πρώτα το όνομά μας, έπειτα το επάγγελμα, κατόπιν τις γνωριμίες μας, και στο τέλος τι θέλαμε, όταν διαλαλούσαμε στα κομμωτήρια ότι ο άνδρας μας πήγε το Σαββατοκύριακο με τον τάδε στο Μιλάνο για να τους πάρει μέτρα ο Gucci για κουστούμια, τότε δεν τα «βγάζαμε έξω» τα λεφτά μας, και μάλιστα φωναχτά, σαν τελάληδες του άθλιού μας πλούτου; Tώρα σ’ έπιασε, μωρή, η κάψα μη μας μάθουν;»

Αλλά, ούτε αυτό το «μωρή» δεν τολμάς να ξεστομίσεις σύζυγε ξεφτίλα, κολώνα του σπιτιού, που έχεις γραπώσει το τηλεκοντρόλ σαν να μην πω τι, και κρέμεσαι από κάθε λέξη, κάθε αναλυτή, κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή.

Το αδιέξοδό σου, σπάει ένα τηλεφώνημα. Ο καλός φίλος σου ο Μάρκος.

«Έλα Στάθη. Πάμε απόψε με τη παρέα στο Friday's να δούμε μπάλα;».__________

 

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΛΕΣ...

Μ' αυτά και μ' εκείνα, μου γράφει ο Δημήτρης στο twitter, βλέπεις πόσο γρήγορα περνάει η ζωή ε; Προτείνω να σταματάμε που και που, να λεμε πως κάτι καταλάβαμε, πριν είν' αργά..

Η Σταυρούλα Κ., ακοράτρια της εκπομπής. Έλειψε για λίγο στο εξωτερικό, και όταν επέστρεψε βρήκε τη δική μου απουσία από το ραδιόφωνο, στεναχωρέθηκε, λέει, και με ρώτησε γιατί. Της εξήγησα. Για τις απεργίις, τις στάσεις εργασίας, την ενόχληση των δημοσιογραφων της ΕΡΤ που επέκρινα την τακτική τους, την τιμωρία μου, την "προσφυγή" μου, μέχρι νεωτέρα, στο ιδιότυπο blog-radio.

Και απαντά σήμερα:

"Ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση κι εκφράζω συμπαράσταση απο καρδιάς σε όσους πλήττονται από όσα οι "κρατούντες" απεργάζονται πάντα εις βάρος του καλού και της αλήθειας. Θα αρκεσθούμε -πολλοί σαν κι εμένα- στην ηλεκτρονική επικοινωνία μας, αν και εγώ προσωπικά βρίσκω αρκούντως απρόσωπη αυτή τη μορφή επαφής των ζωντανών ανθρώπων. Καλημέρα κι δύναμη εύχομαι."

Ευχαριστω κα. Σταυρούλα.

Αλλά, επανέρχομαι σ' αυτά που είπε ο Δημήτρης πριν. Διότι όλα ετούτα, και εγω, και οι "συνάδελφοι" στην ΕΡΤ, μπροστά στην μεγάλη εικόνα του κόσμου, όπου η βία κυριαρχεί τόσο που έγινε καθημερινότητα, είμαστε απελπιστικά ασήμαντοι!

Cat Stevens, Wild World

 

Δεκάδες άνθρωποι τραυματίστηκα, πολλοί σοβαρά, και άγνωστος αριθμός ανθρώπων σκοτώθηκαν σε νέα έκρηξη βόμβας που σημειώθηκε 10 λεπτά πριν τις 8 (τοπική ώρα) χθες βράδυ σε εργοστάσιο λιπασμάτων κοντα στη πόλη Waco, στη πολιτεία του Τέξας στην Αμερική.

Δεκάδες κτίρια και σπίτια καταστράφηκαν. Πολλά, είναι ακόμα τυλιγμένα σε φλόγες.Υπάρχει φόβος ότι αρκετοί άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σ' αυτά, και αγνοείται η τύχη μιας ομάδας πυροσβεστών.

Στην αρχή έγινβε αμέσως η σύνδεση με τις εκρήξεις στη Βοστώνη, αλλά αργά χθες το βράδυ επίσημες πηγές ανέφεραν πως η αμμωνία από το εργοστάσιο λιπασμάτων μπορει να προκάλεσε την έκρηξη. Υπήρχαν περίπου 20 τόννοι μη υγροποιημένης αμμωνίας στο εργοστάσιο.

Πρώτα προκλήθηκε φωτιά, και πυροσβέστες προσπαθούσαν να την σβησουν όταν έγινε η έκηρξη.

Η μη υγροποιημένη, ή άνυδρη αμμωνία, χρησιμοποιείται συχνά ως λίπασμα, και με αυτήν "εμβολιάζεται" το χώμα.

Ακούω πολύ Μπαχ σήμερα. Το καταλάβατε από την προηγούμενη, μοναχική Μικρή Ιστορία.

Εδώ, τώρα, ο Μίσα Μάϊσκι πάζει της Σουίτα για Τσέλλο, αρ.1, σε Σολ.

Καλή ακρόαση, και ίσως τα ξαναπουμε αργότερα. Το blog λειτουργει όλη μέρα (και νύχτα...).
 

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (18.04.2013)

Καλημέρα...
 

STRAWBERRY FIELDS FOR NEVER

Στην Μανωλάδα της Ηλείας, χθες απόγευμα, τρεις Έλληνες επιστάτες γάζωσαν με τα κυνηγετικά τους όπλα αλλοδαπούς εργάτες που απασχολήθηκαν στα κτήματα Έλληνα εργοδότη, και που πήγαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν κόσμια και ειρηνικά διότι επί μήνες τους είχαν απλήρωτους.

Οι εκατοντάδες αλλοδαποί καλλιεργητές έφτασαν στη τοποθεσία που ήσαν τα χωράφια με τις φράουλες, στο 41ο χιλιόμετρο της Εθνικής Οδού Πύργου-Πατρών για να συναντήσουν τους 3 Έλληνες επιστάτες (21, 27 και 39 ετών), και να ζητήσουν τα δεδουλευμένα 9 μηνών.

Σύμφωνα με χθεσινό ρεπορταζ της "Καθημερινής", ακολούθησε λογομαχία μεταξύ τους, και αμέσως μετα οι επιστάτες πήραν τα όπλα τους και άρχισαν να πυροβολούν τυφλά στο πλήθος. Οι εργάτες έτρεχαν πανικόβλητοι και δέχονταν τα σκάγια πισώπλατα. Η αστυνομία ανακοίνωσε σήμερα ότι 8 τραυματίστηκαν σοβαρά, και 20 ελαφρότερα. Νοσηλεύονται σε περιφερειακά νοσοκομεία.Είκοσι από αυτούς μεταφέρθηκαν αιμόφυρτοι σε περιφερειακά νοσοκομεία.

Η ιστοσελίδα του "Βήματος" κάνει λόγο για περίπου 200 αλλοδαπούς εργάτες, οι περισσότεροι από τους οποίους κατάγονται από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν.Μιλάει, επίσης, για "αιματηρή συμπλοκή", δεν αναφέρεται σε επιστάτες, αλλά λέει ότι "οι εργάτες ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους και τους πυροβόλησαν με καραμπίνες".

Συνελήφθη από την αστυνομία ο 57χρονος εργοδότης των επιστατών, βεβαιώς και τών εργατών. Δεν ήταν παρόων στο περιστατικό, αλλά προφανώς θεωρείται ύποπτος ως ηθικός αυτουργός των "κυνηγών ανθρωπίνων κεφαλών".

Η είδηση, βεβαίως, μεταδίδεται από χθές σε όλο τον κόσμο, με την βαρύτητα που της πρέπει, αλλά και τον συμβολισμό που συνοδεύει μια χώρα που, σε κάθε ευκαιρία κατά τα άλλα, θέλει να υπενθυμίζει στους απ' έξω από που ξεκίνησε ο παγκόσμιος Πολιτισμός...

 

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (17.04.2013)

Καλημέρα!

Από συνέπεια, κάτω από τη βάση. Απουσία χθες. Μένω μετεξεταστέος.
Δικαιολογίες πολλές. Οι εκρήξεις στη Βοστώνη. Η αγωνία για τα παιδιά μας. Ο υπνος που δεν ερχόταν. Λόγοι άλλλοι, που δεν χρειάζεται να τους λέμε όλους. Μικρές ιστορίες, που κάποτε γίνονται λίγο πιο μεγάλες, και σε βγάζουν κάπως από την συνήθειά σου. Ευτυχώς!

Ξεκινάμε, με μια Κάρμεν ατίθαση. Οπως πρέπει...

 

Σκέφτομαι πως εάν, αντί του Μπιζέ, γραφόταν ένα αντίστοιχο έργο από Ελληνα συνθέτη, Κάρμεν βεβαίως δεν θα την έλεγε την ατίθαση και προκλητική ηρωίδα του. Αν με ρωτούσε εμένα, χωρίς πολύ σκέψη θα έλεγα "Λίζα"!

 

Δεν μπορεί, από χτες, να ξεκολλήσει ο νους μου απο τη φωτογραφία αυτή.

Είναι ο 8χρονος μαθητής Μάρτιν Ρίτσαρντς, ένα από τα 3 θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης τη Δευτέρα στη Βοστώνη. Κρατάει ένα χαρτόνι, στο οποίο ο ίδιος έγραψε No more hurting people, όχι άλλο να πληγώνουμε τούς ανθρώπους, και από κάτω τη λέξη "Ειρήνη" και το σήμα της.

Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύεται στον αμερικανικό Τύπο, και σε άπειρα πια sites στο Ιντερνετ.

 

Ο Μάρτιν, πρώτος αριστερά, με την οικογένειά του, σκοτώθηκε το μεσημέρι της Δευτερας στη Βοστώνη, περιμένοντας εκεί με την μητέρα του και τα άλλα δύο του αδέρφια, να τερματίσει ο πατερας του που έτρεχε στον Μαραθώνιο. Η μητέρα του τραυματίστηκε σοβαρά στον εγκέφαλο, και νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Η αδερφή του έχασε το ένας της πόδι.

 

Ποιά κτήνη μπορει να έκαναν τέτοιο πράγμα;

 

Και ποιά, χειρότερα κτήνη, βρίσκουν λόγια να τους δικαιολογήσουν;

 

Ας ακουσουμε ένα μέρος από το συγκλονιστικό Stabat Mater του Γιόζεφ Χάιντν, η πρεμιέρα του οποίου δόθηκε σαν σήμερα, 15 Απριλίου 1767.

 

 

 

 

ΜΙΚΡΑ, ΠΙΚΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΣΤΩΝΗ

Το Crisis Management οπως θά έπρεπε να είναι. Εμείς εδώ, έχουμε crisis μονίμως, και management ποτέ!

Τα Κέντρα Επιχειρήσεων και Συντονισμού ήταν έτοιμα, στημένα και εν λειτουργία, 43 λεπτά μετα τις δύο εκρήξεις στην Boylston Street.
Στο ξενοδοχείο Westin, το Κέντρο Τύπου άνοιξε μισή ωρα μετα το συμβάν.

Οι πρώτες δηλώσεις έγιναν μετα από περίπου 1,5 ώρα, όταν ο κυβερνητης της Μασαχουσέτης και ο αρχηγός της Αστυνομίας της Βοστώνης είχαν νέα να πουν.

Δεν υπήρχε κανένα σχόλιο σε καμμία τους δήλωση,του στυλ "σήμερα είναι μια μαυρη μέρα", "η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται", κλπ στα οποία είναι ατσίδες οι δικοί μας.

Ειπώθηκαν μόνο facts (γεγονότα, τι έγινε), καθόλου speculation (σενάρια, εικασίες...), και χρηστικές πληροφορίες (τηλεφωνικοί αριθμοί βοήθειας, συμβουλές "μείνετε σπίτια σας"), κλπ.

Ακούγοντας και βλέποντας τον αστυνομικό διευθυντή να μιλάει, και έχοντας παιδί που σπουδάζει στη Βοστώνη ένοιωσα "ασφαλής", κι ας είχαν μόλις σκάσει δυο βόμβες που θα μπορουσαν να είχαν σκοτώσει χιλιάδες.

Εκατοντάδες φοιτητές, ανάμεσά τους και πολλα δικά μας παιδιά από την Ελλάδα, χωρίς να τους πει κανένας τίποτα, έτρεξαν στα νοσοκομεία της πόλης να δώσουν αίμα.

Μέχρι που έγινε το αδιαχώρητο, και οι αρχές αναγκάστηκαν να βγάλουν ανακοίνωση που έλεγε "σας ευχαριστούμε για την προθυμία σας, έχουμε επάρκεια αίματος, δεν χρειαζόμαστε άλλο, φυλάξτε το για άλλη στιγμη που θα χρειαστεί". Απλά, ανθρώπινα κι ωραία.

Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό σε όλα τα νοσοκομεία, ήταν στις θέσεις του ελάχιστη ωρα μετα το συμβάν. Υπάρχει σχέδιο για τέτοιες περιπτώσεις, και ετέθη αμέσως σε εφαρμογή. Το "συστημα ειδοποιησης" όλων, όπως διάβασα στο site της Boston Globe, λειτούργησε άψογα. Ποιοί ειδοποιήθηκαν από ποιούς, σε ποιά σημεία συναντηθηκαν διάφορες ομάδες ανθρωπων, για να μην μπλοκαριστουν όλοι με τα αυτοκίνητά τους στο κέντρο της πόλης, ποια μέσα ήταν εκεί και τους περίμεναν να τους πάνε στα νοσοκομεία, ..., τόσο απλά και ευκολα!

Το Twitter μου γέμισε από μηνύματα ανθρώπων που έχουν σπιτια και διαμερίσματα στο κέντρο της πόλης, το οποίο αποκλειστηκε χθες, μετα τις εκρήξεις, από την αστυνομία. Πολύς κόσμος, που ειχε βρεθει εκεί, είτε συμμετέχοντας είτε παρακολουθώντας τον Μαραθώνιο, εγκλωβίστηκε και δεν μπορουσε να φύγει. Αρκετοί εχασαν τους σάκκους και τις τσάντες με τα υπάρχοντά τους μεσα στον πανικό. Δεν είχαν λεφτα να κινηθούν. Συνάνθρωποί τους μέσω μηνυμάτων στα tweets, τους πρόσφεραν δωρεάν φιλοξενία μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.

Αλλά, ταυτόχρονα, και η Κοινοπολιτεία φρόντισε να στεγάσει πολλούς από αυτούς σε δωμάτια ξενοδοχείων που "κλείστηκαν" επί τούτου.

Μέσα στον πρώτο, μεγάλο πανικό, χιλίαδες άνθρωποι παράτησαν τους σάκκους τους (που περιείχαν, οι περισσότεροι, ρούχα για να αλλάξουν όσοι έτρεχαν στον Μαραθώνιο, μόλις τερμάτιζαν) και τράπηκαν σε φυγή. Δεν υπήρξε ούτε ένα περιστατικό κλοπής - θυμηθειτε τις κυριακάτικες σκηνές στο ΟΑΚΑ με τους αλήτες χούλιγκαν της ΑΕΚ να κλέβουν παπούτσια από τους σάκκους ποδοσφαιριστων! Και όλες αυτές οι χιλιάδες σάκκες, μαζευτηκαν γρηγορα από την αστυνομία, η οποία τις "αντιμετώπισε" ως "ύποπτο υλικό", και στη συνέχεια θα βρεθεί, λέει, τρόπος να επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους.

Η περιοχή που "κλείστηκε" απο την αστυνομία, "κλείστηκε" για να διευκολύνει τις έρευνές της - να μην πειραχτει ούτε μια πέτρα. Το FBI έχει ήδη πάρει θέση από το πρώτο βράδυ. Και κάνει τη δουλειά του, μαζί με τις τοπικές αρχές. Θεωρώ βέβαιο ότι θα βγάλουν άκρη.

Πολλοί δικοί μας θα πουν "χαίρω πολύ, τώρα που έγινε το κακό...". "Καλή" η ειρωνεία, αλλά αν άκουγε κάποιος έναν ειδικό που μιλούσε χθες στο CNN για μέτρα έγκαιρης αποτροπής τρομοκρατικών ενεργειών, θα άκουγε ότι "όταν πρόκειται για μέρη όπου μπορεις να ελέγξεις τον κόσμο, συγκεντρωμένο, τότε είναι σχετικά εύκολο, αλλά σε έναν ανοικτό Μαραθώνιο, όπου χιλιάδες άνθρωποι κυκλοφορούν παντού, σε μία απόσταση πολλών χιλιομέτρων, οι περισσότεροι με σακκίδια στους ώμους, ο έλεγχος ενός τέτοιου πλήθους είναι σχεδόν αδύνατος".

Κάθε άμεσο μέτρο που ελήφθη, όπως κλείσιμο του αεροδρομίου, μπλοκάρισμα του εναέριου χωρου πάνω από τη πόλη, οι στρατιωτες και ειδικές μονάδες που έφτασαν με λεωφορεία στο Boston Common, το μέγαλο πάρκο της πόλης, κ.α.

Ολα τα πανεπιστήμια είχαν έτοιμο μηχανισμό για τον εντοπισμό όλων των φοιτητων τους, ντόπιων και ξένων. Κάθε πανεπιστήμιο έβγαλε αμέσως στον αέρα ένα site στο οποίο καταχωρίζονταν τα ονόματα όλων των φοιτητών που δηλώθηκαν ότι είναι εντάξει, ώστε να καθησυχάσουν οι συγγενείς και φίλοι τους.

Η τηλεόραση, στο ίδιο κλίμα ψυχραιμίας, ακρίβειας στην πληροφόρηση, αποφυγής σχολίων και υπερβολών (τη στιγμή που, από τόσο μακρυά, τα δικά μας ΜΜΕ άρχισαν κιολας να μιλάνε για "νεα 11η Σεπτεμβρίου"), και προσεκτικής εκτίμησης δεδομένων από ειδικούς που ήταν στο στουντιο (δηλαδή, για την πιθανή σύνθεση των εκρηκτικών, μιλούσε ένας αξαιωματικός με 30 χρόνια εμπειρία σε αυτά, και όχι κάποιος δημοσιογράφος που αναλύει τα πάντα, από πολιτικά και οικονομικά, μέχρι και αθλητικά ή καλλιτεχνικά.

Μια σύντομη, λιτή δήλωση, έκανε ο Πρόεδρος Ομπάμα. Χωρίς υπερβολές και ... ύφος. Αποφασιστικά. Ενωτικά. Και πολύ ανθρωπινα για την πόλη που δοκιμάζεται, και τους κατοίκους της.

Δηλώσεις έκαναν μόνο αυτοί που είχαν κάτι να πουν. Δεν βγηκε ούτε ένας πολιτικός, Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικάνος, σε κανένα κανάλι.

Όλοι ξέρουν, πως ό,τι κι αν συμβεί, ιδίως εάν είναι τέοιας κλίμακας γεγονός, ποιοί θα πρέπει να πάνε που, ποιοί θα κάνουν δηλώσεις, και τι θα λένε.

Εδω, δεν θα ξεχάσω ποτέ που, όταν βυθίστηκε το Σάμαινα, τον Σεπτέμβριο του 2000, ένα κανάλι ζήτησε από κυβερνητικό στέλεχος να βγει τηλεφωνικά και να κάνει δηλώσεις, και αυτός βγήκε. Ημουν δίπλα του, μάλιστα, εκείνη τη στιγμή, και θυμάμαι ακριβώς τι είπε. Είμασταν μαζί στο Σίδνευ για τους Ολυμπιακούς Αγωνες!