Το ιερό μου «τυπικό»…*

 

… αυτό που με καθορίζει χρόνια τώρα που γράφω τη Στήλη μου στον Φιλελεύθερο και, παλιότερα στην αθηναϊκή Ελευθεροτυπία (με τον ίδιο τίτλο με εδώ: Πρόσωπα & Προσωπεία), είναι να εμπνέομαι κυρίως από πράγματα που βλέπω, που ακούω και διαβάζω.

Τα καλύτερα, όμως, «βγαίνουν» όταν, κλείνω τα παράθυρα της τηλεόρασης,  του Διαδικτύου τα  «απέραντα», των Social Media τα χαζοχαρούμενα και τα τοξικά, και τον ήχο των ραδιοφώνων (στα οποία και ανήκω πολλά χρόνια τώρα), και χάνομαι και ρεμβάζω στις σκέψεις μου. Για ο,τιδήποτε. Στον κόσμο μου.

Είναι φορές που με κουράζουν. Κι όταν παραπονιέμαι στον γιατρό μου για ημικρανίες και αυπνίες, η πάγια αντίδρασή του είναι ότι «έχει τιγκάρει (γεμίσει!) ο σκληρός σου δίσκος»

«Έχω πολλά Giga γιατρέ. Άπειρο χώρο»

«Αυτό είναι το πρόβλημά σου, αγαπητέ», αποκρίνεται πάντα, κουνώντας το κεφάλι και παίρνοντας ένα ύφος που είναι σαν να λέει «είσαι στο όριο». Και, μα τον Θεό, αυτό με κτύπησε σαν ρεύμα υψηλής τάσης.

Μια φορά το έπαθα πραγματικά! Όταν ήμουν παιδί, και δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

«Α, και να σταματήσεις να διαβάζεις θεωρίες στο Ίντερνετ, ή άρθρα, αναρτήσεις και βιβλία με τίτλους που αρχίζουν με «Πώς να ….», και στη συνέχεια αραδιάζουν όλα όσα νομίζουν ότι πρέπει να κάνεις:

Να ζήσεις ως τα Εκατό.

Να γίνεις πλούσιος.

Να διαπρέψεις στη δουλειά σου.

Να πάρεις προαγωγή.

Να πάρεις Νόμπελ.

Να ταξιδέψεις σ’ όλο τον κόσμο.

Να ράβεις τα καλύτερα κουστούμια.

Να ξεχωρίζεις.

Αυτό, το τελευταίο, με κτυπά περισσότερο απ’ όλα…

Ενέχει μια διάσταση υπεροψίας. Μπορεί να είσαι διαφορετικός. Μπορεί ακόμα και να είσαι «ξεχωριστός» για τους ανθρώπους που είναι κοντά σου και σε αγαπούν. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν είναι δική σου «δουλειά» να αυτοθαυμάζεσαι.

Κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι. Να τους αποφεύγετε.

Από τα πιο πάνω, υιοθετώ μόνο δύο: Τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Και τα ραμμένα κουστούμια μου. Πάντα δε, με πουκάμισα με αιγυπτιακό ύφασμα – «κληρονομιά» από τον Αλεξανδρινό πατέρα μου.

Στην καθημερινή μου ρουτίνα, βρέξει-χιονίσει, καύσωνες-κρύο, «υπάρχει» πάντα η φροντίδα των φυτών μου στην βεράντα. Στην Αφρική, μεγάλωσα σε κήπο ατελείωτο. Με δέντρα μικρά και μεγάλα. Με λαχανόκηπο της μαμάς – τη θυμάμαι πάντα, με ένα μαντήλι στα μαλλιά, και ένα καλάθι στο χέρι. Πότε οπωροκηπευτικά, πότε φρούτα – μάνγκο, γκουάβες, μπανάνες, παπάγιες, αβοκάντο, κολοκύθες τεράστιες, και … στο «βάθος το ιερό», ο ιερός ροδόκηπος της Μαμάς. Her Holy Rose Garden, λέγαμε με τα αδέρφια μου και γελούσαμε.

Ερχόμενοι στην Ελλάδα για πρώτη φορά, προς εγκατάσταση, η Κάλια πάτησε πόδι. «Με με βάλεις, Λάκη μου, σε διαμέρισμα. Θα μαραζώσω. Ένα μικρό σπίτι με έναν μεγάλο κήπο, θέλω».

Επιθυμία εκτελέστηκε αμέσως. Πήγαμε με τον μπαμπά πέρα από την Βουλιαγμένη. Ένας γνωστός, μας δασκάλεψε να κατέβουμε σε έναν κολπίσκο και εκεί να βρούμε μικρούς και μεγαλύτερους βράχους/πέτρες για το rockery που ήθελε η Μαμά.

Εκεί σήμερα, είτε με την παρουσία μου, είτε και από μακριά, μεταφέρεται όλο το «είναι» μου για να νοιώσω χαρά και γαλήνη.

Αυτά τα λόγια, δεν τα λέω ούτε στους δικούς μου ανθρώπους. Έρχονται από μόνα τους όταν τα μοιράζομαι με όσους, κοντά ή μακριά, θέλουν να ακούνε, ή να διαβάζουν, τις ιστορίες και τις σκέψεις μου. Ακόμα και, ή μάλλον ιδίως και, τις πιο «ανόητες» και «φευγάτες».

Καλή Χρονιά σε όλους και όλες. Γεροί να είμαστε. Να κουβαλάμε βραχάκια από τη θάλασσα και να «κτίζουμε» βραχο-τοποθεσίες για να φυτεύουμε τις αναμνήσεις και τις επιθυμίες μας.

Καλή και Ευλογημένη Χρονιά. Για μας, και για τον τόπο μας.

(*) Κομμάτι μου στον Φιλελεύθερο Κύπρου