Καιρός, και πάλι, να πούμε "αντίο". Και το απευθύνω περισσότερο στα "παιδιά του Αντέννα" στη Κύπρο, παρά στους τηλεθεατές του, με τους οποίους έτσι κι αλλιώς ελάχιστα πρόκαμα να εξοικειωθώ.
Δεν έχω να πω πολλά, παρά μόνο τούτο:
Η δουλειά αυτή, η δημοσιογραφική, θέλει κέφι, και μεράκι, και κυνήγι, και φαντασία, και γνώση, και θάρρος, και αντοχή, και ομαδικότητα, και ευαισθησία, και χίλια δυό πράγματα. Που, άμα δεν βρουν πρόσφορο έδαφος, τη μετατρέπουν, τη δουλειά αυτή σε βάρος ασήκωτο, σε υποταγή, σε υποχώρηση, σε σιωπή βασανιστική.
Θα θυμάμαι πάντα τις στιγμές, που κοιταζόμασταν στα μάτια, έστω και για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, και ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Εκείνα τα βλέμματα με έκαναν να φύγω...
Δεν έχω να πω πολλά, παρά μόνο τούτο:
Η δουλειά αυτή, η δημοσιογραφική, θέλει κέφι, και μεράκι, και κυνήγι, και φαντασία, και γνώση, και θάρρος, και αντοχή, και ομαδικότητα, και ευαισθησία, και χίλια δυό πράγματα. Που, άμα δεν βρουν πρόσφορο έδαφος, τη μετατρέπουν, τη δουλειά αυτή σε βάρος ασήκωτο, σε υποταγή, σε υποχώρηση, σε σιωπή βασανιστική.
Θα θυμάμαι πάντα τις στιγμές, που κοιταζόμασταν στα μάτια, έστω και για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, και ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Εκείνα τα βλέμματα με έκαναν να φύγω...
αυτό σημαίνει ότι επιστρέφετε Ελλάδα;;;
ReplyDeleteΔεν ξέρω, Ελπίδα μου.
ReplyDeleteΣημαίνει ότι, για όλους μας, κάθε μέρα είναι ένας ξεχωριστός αγώνας από τον οποίο στο τέλος, είμαι βέβαιος ότι θα βγούμε πιο δυνατοί.
Ό,τι κι αν γίνει, δεν θα χαθούμε.
Χρ.
Λέτε να βγούμε;; Εγώ γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος τις τελευταίες μέρες όμως χάνω την αισιοδοξία μου. Νιώθω ότι τα πράγματα ξεφευγουν πολύ. Επίσης βλέπω και σε όλους τους γνωστούς μου που μέχρι τώρα ήταν γενικά ψύχραιμοι να είναι πολύ απαισιόδοξοι.... Ελπίζω ότι συμβαίνει στην χώρα μας αυτές τις μέρες να είναι για καλό.... Καλά ταξίδια.....
ReplyDelete