filoftero: Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Monday, May 28, 2012

Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

1 comment:

ΕκτωραςMay 28, 2012 at 1:46 PM
Αγαπητέ Χρήστο αφήνω την Καλημέρα μου..παρακολουθώ τις αναρτήσεις σου με ενδιαφέρον ..αν και δεν συμφωνώ με όλες...Να μην ξεχνάς τις μουσικές που αγαπήσαμε...κάνε και καμία ανάρτηση για Bach :)
Την Καλημέρα μου
ReplyDelete

ΚΥΡΙΕ, βοήθησε με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα όσα θα μου φέρει ή σημερινή ήμερα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημα Σου.

Στην κάθε ώρα αυτής της ημέρας φώτιζε με και δυνάμωνε με για το κάθε τι.

Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω στο διάστημα της σημερινής ημέρας, δίδαξε με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την πεποίθησι ότι προέρχονται από το άγιο θέλημα Σου.

Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε όλα τα έργα μου και τα λόγια μου.

Σ’ όλες τις απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα.

Δίδαξε με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογενείας μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μην συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα.

ΚΥΡΙΕ, δος μου την δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής καθ’ όλη την διάρκεια της.

Καθοδήγησε την θέλησή μου κα δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ.

ΑΜΗΝ.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Σαν σήμερα, 28 Απριλίου 1941, αυτοκτόνησε η Αγγλίδα μυθιστοριογράφος Βερτζίνια Γουλφ, καλλιτεχνικό όνομα του Άντελαϊν Βερτζίνια Στίβεν. Τα τελευταία της λόγια, όπως διβάζω στο εξαιρετικό βιβλίο "Η Τελευταία Φράση 500 Διασήμων Ανθρώπων" της Λάουρα Μανθανέρα (Εκδόσεις Ενάλιος), ήταν γραμμένα επάνω σε μία επιστολή: "Αγαπημένε, είμαι βέβαιη ότι θα χάσω πάλι το μυαλό μου. Και δεν θα το ξαναβρώ. Αρχίζω να ακούω φωνές και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ... Μου χάρισες τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία... Δεν μπορώ να πολεμήσω άλλο. Γνωρίζω ότι σου καταστρέφω τη ζωή, ότι χωρίς εμένα θα μπορούσες να δουλέψεις... Ήσουν τόσο υπομονετικός μαζί μου και απίστευτα καλός. Θέλω να το μάθουν όλοι. Εάν μπορούσε να με σώσει κάποιος, αυτός θα ήσουν εσύ... Πιστεύω ότι κανείς δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευτυχισμένος από εμάς. Β." Σε μία από τις κρίσεις ψυχικής ασθένειας που την είχε αναγκάσει να νοσηλευτεί για περισσότερες από μία φορές - είχε επιβιώσει μιας απόπειρας αυτοκτονίας, εξαφανίστηκε κρατώντας δύο γράμματα, έναν για τον σύζυγό της (απόσπασμα του οποίου παρέθεσα πιο πάνω) και άλλο ένα για την αδελφή της. Μερικές ημέρες αργότερα, το πτώμα της βρέθηκε στο ποτάμι Όουζ. Οι τσέπες του παλτού της ήταν γεμάτες πέτρες.

ΕΙΠΕ...

«Θέλω να φύγω… Θεέ μου, πάρε με!» - Ντουάιτ Ντέιβιντ Άϊζενχαουερ, 34ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Απεβίωσε σαν σήμερα, 28 Μαρτίου του 1969 στην Ουάσιγκτον, σε ηλικία 79 ετών. Έχοντας επιβιώσει μετά από έξι καρδιακές προσβολές, ένιωθε εξαντλημένος και έτοιμος να φύγει. Εξέπνευσε με αυτά τα λόγια. (Πηγή: Λάουρα Μανθανέρα, Η Τελευταία Φράση 500 Διασήμων Ανθρώπων, Εκδόσεις Ενάλιος).

BLACK LIST

To μπαρ εστιατόριο Nikkei στην οδό Λεβέντη στο Κολωνάκι, που σερβίρει ωραίο Περουβιανό φαγητό, έχει φτωχή και ελλιπή wine list, είναι πανάκριβο, και πρέπει να κάνεις φασαρία για να σου φέρουν κανονική απόδειξη. Το πιο σοφό είναι, και πείτε το και στους φίλους σας, να πληρώνετε μόνο με πιστωτική κάρτα.

ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο Αλγερινής καταγωγής, Γάλλος πρώην ποδοσφαιριστής Ζινεντίν Ζιντάν (ψευδώνυμο "Ζιντού") ο οποίος, όπως ανακοινώθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2016, αναλαμβάνει προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης στη θέση του απολυθέντος Ράφα Μπενίτεθ. Ο Ζιντάν, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, δεν έχει μεγάλη προπονητική εμπειρία. Ήταν βοηθός του Ιταλού Κάρλο Αντζελότι τη περίοδο 2013-2014, και κοουτσάρισε την Β' μάδα της Ρεάλ Μαδρίτης.

PERSONA GRATA

Γιώργος Καραμέρος, δημοσιογράφος, πολιτικός, μέλος των Οικολόγων Πρασίνων, Αντιπεριφερειάρχης του Βορείου Τομέα Αθηνών. Την περασμένη εβδομάδα ανάρτησα στο twitter ότι στην καφετέρια Mikel επί της Λεωφόρου Κηφισιάς, απέναντι από το "Υγεία", μου έκανε κακή εντύπως ότι ο χώρος για μη καπνιστές ήταν στο πίσω-πίσω μέρος του καταστήματος, σε μία πολύ μικρή, σκοτεινή και μη αεριζόμενη γωνιά, ενώ οι καπνιστές είχαν όλον τον μεγάλο, μπροστινό, ευάερο και ευήλιο χώρο. Το σημείωμά μου έκανε retweet ο φίλος μου Μιχάλης Ιγνατίου από την Αμερική (!), και ο κ. Καραμέρος, σχεδόν αμέσως, ότι την επόμενη μέρα θα γίνει επιτόπου έλεγχος. Σήμερα, 5/9, μας ενημέρωσε, πάλι μέσω του twitter, ότι επιβλήθηκε πρόστιμο 600 ευρώ στην εν λόγω επιχείρηση. Συγχαίρω τον κ. Καραμέρο, διότι μόλις έλαβε γνώση μιας καταγγελίας την ήλεγξε και, έχοντας διαπιστώσει προφανώς ότι πράγματι "έστεκε", προχώρησε στη λήψη μέτρων. Αυτό δεν είναι σύνηθες πλέον στην πολιτική, και είναι ένας από τους λόγους που επικρατεί στον τόπο αυτόν η ανομία. Εμένα προσωπικά, δεν μου αρέσει η καταγγελία, αλλά θεωρώ πως από την στιγμή που διαπιστώνω κατ' ιδίαν μία παράβαση, είναι και μέρος της δημοσιογραφικής μου δουλειάς να την αναδεικνύω - πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι που δεν αφορά αποκλειστικά εμένα (όπως θα ήταν φερ ειπείν εάν κάποιος γείτονας άδειαζε τα σκουπίδια του στην αυλή μου), αλλά αφορά πολλούς άλλους συνανθρώπους ανθρώπους μου. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλοι Καραμέρηδες!

ΑΞΙΖΕΙ

To εστιατόριο The Zillers, στην ταράτσα ενός υπέροχα ανακαινισμένου Ξενοδοχείου Μπουτίκ, με το ίδιο όνομα, στην οδό Μητροπόλεως, απέναντι από τον ομώνυμο καθεδρικό ναό. Η θέα σου κόβει την ανάσα, αλλά όχι την όρεξη. Το φαγητό, χωρίς να είναι εξεζητημένο και δήθεν (όπως πολλές δημιουργικές, τάχα, ελληνικές κουζίνες), είναι απλό, ξεχωριστό, και συνδυάζει εξαιρετικής ποιότητας πρώτες ύλες, όλες διαλεγμένες από την σεφ Κωνσταντίνα Φάκλαρη. Στην φωτογραφία, από την Lifo, Λαυράκι επάνω σε Ρεβυθάδα. Αν πάτε αυτές τις μέρες της Σαρακοστής, μη και δεν δοκιμάστε τον ταραμά με αυγοτάραχο, και το κριθαρότο με μικρές γαρίδες και θυμάρι. Αποκάλυψη ήταν το Λευκό Κρασί Kidonitsa, με την ομώνυμη ποικιλία, από το Οινοποιείο Γ.Τσιμπίδη στην Μονεμβασία, που μου σύστησε ο μέτρ Γιώργος Μπουλιέρης.

ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΩΡΑ

Jacqueline de Romilly: ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ. Μια προσωπική κατάθεση της ελληνίστριας, στην απόπειρά της να κατανοήσει την κρίση στην Παειδεία, την κοινωνική κρίση και την κρίση αξιών μετά από τα γεγονότα του 1968 στη Γαλλία. Το "Τι Πιστεύω" παραμένει επίκειρο, γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, διότι εκφράζει τις απλές, εύλογες αλλά και τόσο παραμελημένες ιδέες του διαφωτισμού που τρέφεται από την πίστη στον άνθρωπο και στην πρόοδο. "Τι τύχη για μας τους Έλληνες να έχουμε τόσο εύκολη πρόσβαση στην κλασική Ελλάδα που, αν μελετηθεί και αποτιμηθεί σωστά, μας διδάσκει το πάθος του ήλιου που φωτίζει ολόκληρη τη ζωή, την ομορφιά και την απόλαυση της γλώσσας, της τόσο αυστηρής και ευέλικτης. Και παρ' όλ' αυτά, περιφρονούμε αυτή τη τύχη είτε κλίνοντας προς την εθνικιστική προγονολατρία, είτε αγνοώντας ή υποτιμώντας τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό", σημειώνει η κα. Τριανταφύλλου. Το βιβλίο βρίσκεται στην 4η έκδοσή του, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

FACT

73% των Αμερικανών, 60% των Βρετανών, 49% των Γερμανών, 47% των Ισπανών, 35% των Ιταλών, 30% των Πολωνών και 25% των Γάλλων, πιστεύουν, σύμφωνα με την Μελέτη Διεθνών Τάσεων (Global Attitudes Survey) που διενεργήθηκε παγκόσμια το 2014 και τώρα δόθηκε στη δημοσιότητα, ότι για να πας μπροστά στη ζωή είναι πολύ σημαντικό να δουλέψεις σκληρά. Το ποσοστό της Ιταλίας αντιστοιχεί στον πανευρωπαϊκό μέσο όρο. Η Ελλάδα είναι κάτω-κάτω. Μόλις το 21% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι πρέπει να εργαστείς σκληρά για να προκόψεις. Ας εργαστούν άλλοι για μας…

MY FAVOURITE THINGS

Μια στήλη, με τα αγαπημένα μου πράγματα - όποτε θυμάμαι, θα προσθέτω μερικά:

*********************

Να μαγειρέυω για φίλους στο σπίτι. Η πρώτη, μεγάλη γουλιά μπίρας μια ζεστή μέρα του καλοκαιρού. Να βλέπω δακρύβρεχτες ταινίες στην τηλεόραση. Νά περπατώ ξυπόλιτος. Να ετοιμάζομαι για ταξίδι. Να μην θέλω να τελειώσει ένα καλό βιβλίο που διαβάζω. Ν' ακούω βροχή. Νά περιμένω αγαπημένο μου πρόσωπο στο αεροδρόμιο. Να παίζω γκολφ. Sitting on the dock of the bay. Wasting time. Ottis Reading. Singing in the rain. To σπαγγέτι Μπολονέζ. Τα κίτρινα φωτα στους δρόμους του Λονδίνου, μια νυχτα με ομίχλη. Να γράφω τις σκέψεις μου. Ν'ανακαλύπτω καινουργιες μουσικές. Να παρακολουθώ ενδιαφέρουσες παραστάσεις στην Επίδαυρο. Να περπατώ στο Λονδίνο. Να κάθομαι σε κάποιο πάρκο του, και να διαβάζω ένα βιβλίο. Να ταξιδεύω με τρένο, όχι του ΟΣΕ. Η βαρελίσια, μαλακή φέτα Βόνιτσας. Οι σοκολάτες Godiva. Η Λέσχη του Δίσκου, στην Στοά της Όπερας, Ακαδημίας 57, στην Αθηνα. Τα Μπριζολάκια του Τέλη, στην οδό Ευριπίδου 86, κοντά στη Πλατεία Κουμουνδούρου, Αθηνα. Να φαντάζομαι. Να ονειρεύομαι. Να δοκιμάζω. Να προσεύχομαι. Ν' ακουω την 9η του Μπετόβεν. Το Cabernet Sauvignon του Χατζιμιχάλη. Να φαντάζομαι, πάλι. Να παρατηρώ. Να σημειώνω. Και να αναπλάθω ιστορίες. Να περνάω ώρες σε βιβλιοπωλειο. Παλιά, όταν παίρναμε το κυριακάτικο φαγητό μας στον φούρνο. Αρνάκι με πατάτες. Αρνάκι γιουβέτσι σε γάστρα. Γεμιστά - ντομάτες, πιπεριές. Το λευκό τραπεζομάντηλο. Λινό πετσέτες στο τραπέζι. Το νερό σε ασημένια κανάτα. Σε έναν ερημικό κι απάνεμο κολπίσκο, κάπου στην Ελλάδα, μόνος, να κάνω πως ψαρεύω. Η 9η του Μπετόβεν. Η 5η του Μάλερ. Η oπερα Don Giovanni του Μότσαρτ. Να πηγαίνω στο γήπεδο με τον Μιχάλη μου. Να ταξιδεύω στο Αιγαίο. Με το πλοίο, και με τη φαντασία μου. Η Κύπρος που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει. (Όση ξέρω, μέχρι τώρα, δεν μου "λέει" και πολλά πράγματα). Τα πέτρινα σπίτια, με μεγάλη αυλή γύρω-γύρω. Κάθε τραγούδι του Χατζιδάκι. Μά κάθε... Να μπαίνω σε άγνωστους, επαρχιακούς δρόμους, κι' όπου με βγάλει. Να περπατώ πλάι σε ποτάμι, ή ρυάκι.Το ουίσκι Haig, σε χαμηλό ποτήρι, με πολύ πάγο, και λίγο νερό. Να πηγαίνω με τα πόδια από την Oxford Street, στο Λονδίνο, μέχρι το Covent Garden, από μικρά στενάκια. Η κεντρική αγορά της Αθηνας (λαχαναγορά, κρεαταγορά και ψαραγορά), και οι πέριξ δρόμοι. Το πιο ζωντανό μέρος της πόλης. Η αγρυπνία. Το κερί. Τα βότσαλα. Τα κοχύλια. Η άμμος. Το σταφύλι. Η Μαλαγουζιά (ποικιλία λευκού κρασιού) του Γεροβασιλείου.) Να φεύγω από την Ελλάδα. Να επιστρέφω στην Ελλάδα. Να απομακρύνομαι. Να φτιάχνω παζλ πολλων κομματιών. Να διαβάζω, και να ξαναδιαβάζω τον Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη. Να βλέπω και να ξαναβλέπω την κινηματογραφική ταινία "Γκάντι", του Άτενμπορο. Να χαζεύω βιντεάκια στο YouTube. Να κάνω βόλτες σε λιμάνια, παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν γύρω. Τα πλοία που έρχονται, τα πλοία που πάνε. Τα εμπορεύματα που φορτώνονται. Τα εμπορεύματα που ξεφορτώνονται. Τους ναυτεργάτες. Τους λιμενικούς. Τους γερανούς. Τον κόσμο που πηγαινοέρχεται. Οι λειτουργίες της Μεγάλης Σαρακοστής. Τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Τα τσιπουράδικα στον Βόλο. Η κυπριακή φλαούνα. Τα δελφίνια. Τα πετρόψαρα. Ο Δρόμος, του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα μπαράκια στην Πλατεία Μαβίλη. Τα Μπαράκια του Βαγγέλη Γερμανού. Τα ψιλικατζίδικα. Τα τρένα που φύγαν. Το θυμάρι. Η φέτα Πίνδου. Τα Ζαγοροχώρια. Το adagietto από την 5η Συμφωνία του Μάαλερ. Όλα τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου - μά όλα. Η θάλασσα, υπό βροχή. Το Π-Box του Χριστόφορου Πέσκια στη Κηφισιά. Τα σκυλιά που έχουν λυπημένο ύφος, και κρέμονται τ' αυτιά τους. Η βότκα Belluga. H κολώνια "No.4711". Το θυμάρι. Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά, όπως την έχω στη φαντασία μου. Τα ήσυχα βράδυα. Το χαμομήλι. Η Σουίτα αρ.3 του Μπαχ. Το παντοπωλείο του Κωστή, "Ηλιοστάλα", στην οδό Όθωνος, στη Κηφισιά. Το μπάρ του ξενοδοχείου Churchill στο Λονδίνο. Οι Γραμμές των Οριζόντων. Οι άνθρωποι που έχουν ευγένεια στο βλέμμα τους, άρα και στη ψυχή. Το ρυάκι. Το κοτέτσι. Το Amber Cocoon Liquid Handwash της Molton Brown. Μια ζεστή αγκαλιά. Το βουτυρο Κερκύρας. Τα κάστανα. Ο φίλος που είναι "εκεί", ακόμα κι όταν δεν τον θέλεις. Οι "Πολωνέζες" του Σοπέν. Η εφημερίδα Guardian. Η οδός Αθηνάς. Το χαμόγελο του γιου μου. Να παίζω. Να φωνασκώ. Να με αφήνω ήσυχο. Να φεύγω. Να επιστρέφω. Να βρίσκω κάτι που έχω χάσει. Να χάνομαι. Το ψάρεμα με τον φίλο μου τον Γιάννη. Sunshine after rain. Τα κυκλάμινα. Τα στραγάλια. Σύκο αποξηραμένο Ευβοίας, με ρήγανι και δάφνη. Η ταινία "Θάνατος στη Βενετία" του Βισκόντι. Οι λεμονανθοί. Η σοκολάτα Υγείας Παυλίδη. Το Marmite σε ζεστό, άσπρο ψωμί, με βούτυρο. Η ιπποδρομία Grand National στην Αγγλία. Ιστορίες της Αιγύπτου. Όσα λιγοστεύουν. Οι τριανταφυλλιές του Πηλίου την Άνοιξη. Το δωμάτιό μου στο Parkwood, στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Ενα παλιό κοντομάνικο πουλόβερ μου της Pringle, με ρόμβους. Το κρίκετ στο σχολείο. Τα καβουρδισμένα αμυγδαλα και φουντούκια. Ο ανεμόμυλος. Ο φάρος. Το καμπαναριό. Οι γαλλικές ταινίες. Η γερμανική γλώσσα, που δεν ξέρω γρί. Το βρετανικό χιούμορ. Ο ισπανικός χορός. Το ιταλικό φαί. Οι αραβικές νύχτες. Η αμερικανική κάντρι μουσική. Τα κεράσια. Οι λίμνες με τα χρυσόψαρα. Τα νούφαρα. Οι ευγενικοί άνθρωποι. Ο ήχος της βροχής. Η κούνια στο σπίτι μου στο Mount Darwin, στην Αφρική, κάτω από τη μουριά. Η μουριά μου. Το κόκκινο Raleigh ποδήλατό μου. Το σαπούνι γάλακτος του Korres. Οι κολλεγιακές γραβάτες. Οι κάλτσες Burlington. Τα παπούτσια Church's. Τα βαθυκόκκινα περσικά χαλιά. Οι ΜΕΡΕΣ του Γιώργου Σεφέρη. Οι νύχτες στις Πλάτρες. Οι λέξεις του Καζαντζάκη. Τα λινό τραπεζομάντηλα. Οι κρυστάλλινες κανάτες. Ασημένια κυροπήγια. Τα ασημένια μαχαιροπίρουνα Christofle. Τα λευκαρίτικα (από το χωριό Λεύκαρα στη Κύπρο) κεντήματα. Τα νούφαρα. Το βιβλιοπωλείο "Πολιτεία" στην οδό Ασκληπιού. Τα ζυμαρικά De Cecco. Ο μουσακάς, όπως τον έφαγα σήμερα, του Τάκη, μόνο με μελιτζάνες, κυμά, μπεσαμέλ και μια κρούστα από φρυγανιά από πάνω. Τα φύλλα τα φθινοπωρινά. Τα ήσυχα βράδυα. Τα καλογυαλισμένα παπούτσια. Τα ραδιόφωνα που έχουν καλό λόγο. Ο ντοματοπελτές Ομοσπονδία. Ο κόλιανδρος με την ελιά. Η 8η τρύπα στο Aphrodite's Golf Course στη Κύπρο. Η μυρωδιά του Dettol. Το κόκκινο κρασί, Guardian Peak, ποικιλίας Syrah 62%, Mourvedre 26% και Grenache 12% από τη Νότια Αφρική, από τον οινολόγο Jean Engelbrecht και τον γκόλφερ Ernie Els. Τα κάστανα τον χειμώνα. Η καστανόσουπα τα Χριστούγεννα. Το Worcestershire sauce. To τσέλλο. Η βόλτα στον παραλιακό πεζόδρομο της Λεμεσού. Οι σαγιονάρες. Τα μολύβια Faber Castell. Να στολίζω χριστουγεννιάτικο δεντρο. Να ακούω και να τραγουδώ χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τα πρώτα Χριστούγεννα που θυμάμαι. Τα χρώματα που αλλάζουν. Τα ποιήματα που δεν τελειώνουν. Οι γαλλικές σοκολάτες VALRHONA. Ο δυόσμος. Tea & Scones στο Fortnum & Mason στο Λονδίνο. Οι Λειτουργίες της Μεγάλης Σαρακοστής. Η πρώτη σταγόνα της βροχής. Η τελευταία γουλιά πριν κλείσει το μπαρ. Το άγγιγμα δροσερού αέρα μες το κατακαλόκαιρο. Οι ευγενικοί άνθρωποι. Να βλέπω βιντεάκια στο YouTube. Να βλέπω τα τραίνα να περνούν. Οι πίνακες με νεκρή φύση. Γκολφ στο Costa Navarino. Η 8η Τρύπα στο Aphrodite's. Οι Μέρες του Γιώργου Σεφέρη. Τα πουκάμισα του Brooks Brothers. Το Le Beurre d' Echire, το καλύτερο βούτυρο στον κόσμο. Το τσάϊ JING. Τα βιβλία που έχω ξαναδιαβάσει παραπάνω από 1 φορά. Η κηπουρική. Οι μακρές τηλεφωνικές αναλυσεις επί παντός με τον φίλο μου τον Νίκο. Η αίσθηση του αέρα επάνω στο σώμα μου. Η ελληνική, χωριάτικη σαλάτα. Το snooker. Tο YouTube. Τα αεροδρόμια. Τα ξενοδοχεία. Να κοιμάμαι και να ξυπνώ με βροχή. Να σε φαντάζομαι. Να σε επινοώ. Να σε κρατώ. Τα χάλκινα κουζεινικά σκεύη. Οι κήποι της Αγγλίας. Η Πέτρα του Ρωμιού στη Κύπρο. Η στιγμή που διάβασα τη τελευταία σελίδα του Ανατολικά της Εδέμ. Το χαλλούμι - ίσως το ωραιότερο τυρί στον κόσμο, αρκεί να είναι με αιγοπρόβειο γάλα. Forbidden Games. Ο πλατύφυλλος Βασιλικός. Το γιασεμί. Η γεμιστή ντομάτα. Το θέατρο Old Vic στο Λονδίνο. Η φωνή του Sir Lawrence Olivier. Το βραστό καλαμπόκι με βούτυρο. Οι μικροί, ανώνυμοι καταρράκτες. Οι φωλιές των πουλιών. Το κατάστρωμα στα πλοία. Όλα τα Κουαρτέτα Εγχόρδων του Μπετόβεν, μα κυρίως τα Ύστερα, και κατά προτίμηση σε ερμηνεία από το Quartetto Italiano. Τα φύλλα, τα φθινοπωρινά. Τα μπλέ σχολικά τετράδια. Τα πιροσκί του φούρνου Θεόδωρος στην Άνοιξη. Ένα μεγάλο τραπέζι, μεσημεριανό, στρωμένο με λευκό τρπαεζομάντηλο και με αγάπη. Και γύρω από αυτό, οικογένεια και καλοί φίλοι. Το γιουβέτσι, το κανονικό, με αρνί, μοσχάρι και κριθαράκι - όχι το κριθαρότο! Η παράδοση που τηρείται χωρίς να διαφημίζεται. Οι ιστορίες που αναδεικνύουν τις αληθινές αξίες των ανθρώπων και της ζωής. Η φυσική ευγένεια. Τα καθαρά ρούχα. Τα καθαρά χέρια. Ασημένια κηροπήγια. Ποτήρια κρυστάλλινα, σκαλιστά. Η μυρωδιά του καφέ το πρωί. Το Τρίτο Πρόγραμμα ραδιοφωνίας του BBC. Radio3. Ανοικτό όλη μέρα στο λάπτοπ μου. Αντίδοτο στον θόρυβο έξω. Σοβαρό, αλλά και ανεπιτήδευτο. Το πότισμα. Το φύτεμα. Το κλάδεμα. Η απόλυτη ησυχία. Το ψυγείο. Ο ανεμιστήρας οροφής. Τα μπλουζάκια Lacoste. H οδοντόκρεμα Novogil. Το πλοίο της γραμμής. Το κατάστρωμα. Η "γωνιά μου" στο Μπαλτάζαρ. Το "9" σίδερο. Να περιποιούμαι τις γλάστρες μου, ιδίως με τα κακτοειδή. Η κολώνια Μυρτώ, Λεμονιού, από το 1959. Ο τοματοπελτές KYKNOS. Τηγανητά αυγά μελάτα. Να λύνω SODUKU. Η μοναξιά μου. Η σιωπή. Η καταρρακτώδης βροχή. Το σαπούνι Lifebuoy. H Zen μουσική διαλογισμού. Το διαφανές και διάφανο σαπούνι Pears."Soap scented fingers I long to caress".

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ

Λάκη, Κάλιας, Σταυρούλας, Χρίστου, Εύας, Εύας, Θέκλας, Ανδρέα, Λούλλας, Κωνσταντίνου, Άριστου, Γαβρίλη (Ρίλη), Μαρούλας, Φίλιππου, Χρίστου, Πρόδρομου, Ζωζώς, Μοίρας, Στέλιου, Τάκη, Μιχαλάκη, Μορφώς, Πάμπου, Λούη, Πέτρου, Αντώνη (Νώνη), Κώστα, Σκευής, Μιχαλάκη, Νίνας, Μένης, Αντρέα, Μιχαλάκη, Χρυσταλλένης, Μέλας, Κωνσταντίνας (Ντίνας), Γιάννη Ξενάκη, Γιάννη Κακουλίδη, Θείου Ρουντι, Γιαγιάς Αιμιλίας.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

Ό καθένας από εμάς πού επιθυμεί νά εκφράσει την αγάπη του για τούς νεκρούς και νά τούς βοηθήσει ουσιαστικά, μπορεί νά το επιτύχει προσευχόμενος υπέρ των ψυχών τους, και ειδικότερα μνημονεύοντας αυτούς στη Θεία Λειτουργία, όταν οί μερίδες πού τεμαχίζονται αποκόπτονται για ζώντες και νεκρούς αφήνονται νά πέσουν μέσα στό Αίμα του Κυρίου με τις λέξεις:" Απόπλυνoν Κύριε τά αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων σου τω Αιματί σου τω Άγίω πρεσβείες της Θεοτόκου και πάντων σου των Άγίων. Αμήν.»