Είναι μία προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια, στο γήπεδο γκολφ της Χερσονήσου, στην Κρήτη, χάρη στην έμπνευση, την τόλμη και το όραμα του Θεόδωρου Βασιλάκη, Προέδρου της αεροπορικής εταιρείας Aegean. Ερασιτέχνης γκόλφερ ο ίδιος, πίστευε ότι η ανάπτυξη του αθλήματος αυτού στην Ελλάδα, εκτός του ότι μπορεί να δώσει χαρά σε χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας (σ.σ.: το γκολφ είναι ίσως το μόνο άθλημα στον κόσμο που μπορείς να παίζεις, σε ανταγνωνιστικό επίπεδο, μέχρι και τα βαθιά σου γεράματα), οπωσδήποτε θα δώσει νέα πνοή στον "κουρασμένο" και κορεσμένο (από πλευράς προσφερομένων υπηρεσιών) ελληνικό τουρισμό.
Σημειώνω μόνο ότι στην Ευρώπη αυτήν την στιγμή, και παρά την οξύτατη οικονομική κρίση που επηρρεάζει όλη τη Γηραιά Ήπειρο, το γκολφ προσφέρει στη τουριστική της βιομηχανία γύρω στα 2 δις ευρώ τον χρόνο, και χιλιάδες θέσεις εργασίας. Σε αντίθεση, μάλιστα, με τον λεγόμενο "εποχικό τουρισμό", και που αφορά κυρίως εκείνους που επενδύουν σε τουριστικά πακέτα που τα περιλαμβάνουν όλα (all inclusive), ο γκολφικός τουρισμός το 2011 ήταν ο μόνος που κινήθηκε σε ανοδική τροχιά.
Αυτό οφείλεται αφ' ενός μεν στο ότι το γκολφ προσελκύει πολλούς ανθρώπους από τις ανώτερες οικονομικές τάξεις (χωρίς αυτό να σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι ακριβό σπορ - υπάρχουν χώρες, όπως οι σκανδιβακικές, όπου έχει εξελιχθεί σε λαικό άθλημα), και αφ' ετέρου δε στο ότι το γκολφ είναι, όσον αφορά την ενεργό συμμετοχή σε αυτό, δηλαδή τον αριθμό των ανθρώπων που παίζουν, το δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο, μακράν όλων των υπολοίπων. Το ποδόσφαιρο, φερ ειπείν, είναι πρώτο σε "θέαση". Το γκολφ, πρώτο σε συμμετοχή.
Αυτήν την τεράστια, λοιπόν, προοπτική ενδυνάμωσης του τουρισμού μιας χώρας με την αξιοποιηση και του γκολφ, είδαν (έστω και με καθυστερηση - αφού οι άλλες, ανταγωνίστριές μας χωρες στον τουρισμό είναι ήδη πολύ μπροστά), δύο άνθρωποι κυρίως. Ο Θεόδωρος Βασιλάκης. Και ο, μακαρίτης πλέον (αλλά ευτυχώς συνεχίζουν τα παιδιά του), καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος - ένας αυτοδημιουργητος επιχειρηματίας από την Μεσσηνία, που διέπρεψε στον χώρο της ναυτηλίας, και στα ώριμα χρόνια του άρχισε να καταπιάνεται, με πάθος, αλλά και με κόπο ανείπωτο, με το όνειρο της ζωής του, που ήταν η αναγέννηση της περιοχής όπου ξεκίνησε την υπέροχη οδύσσειά του στον κόσμο αυτόν.
Και οι δυο μαζί, Βασιλάκης και Κωνσταντακόπουλος, έδωσαν σκληρές μαχες για να αλλάξουν νοοτροπίες (που δυστυχώς παραμένουν "κολλημένες"), αλλά και συστήματα. Ξόδεψαν χρήματα που, εάν τα έβαζαν σε έναν απλό καταθετικό λογαριασμό με στοιχειώδες επιτόκιο, θα είχαν κερδίσει εκατομμύρια. Επί του παρόντος, έχουν χάσει.
Το Costa Navarino, το διαμάντι των Κωνσταντακόπουλων στη Μεσσηνία, εάν βρισκόταν, έτσι όπως είναι, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, θα ήταν γεμάτο χειμώνα-καλοκαίρι. Τώρα, είναι κατα κοινή παραδοχή (και με δύο γηπεδα γκολφ ολοκληρωμένα πιά), "ίσως το καλύτερο γκολφ resort στον κόσμο", όπως έγραφε πρόσφατα η εφημερίδα The Globe and Mail του Καναδά, αλλά λόγω έλλειψης σοβαρής τουριστικής υποδομής στην Ελλάδα, αλλά και διαρκούς πολεμικής από συνδικαλιστικούς, οικολογικούς, δημοσιογραφικούς και άλλους φορείς που, για λόγους που δεν μπορεί πια να πιστέψει κάποιος ότι είναι ανιδιοτελείς, κάνουν ό,τι μπορουν για να καταπολεμήσουν το γκολφ και να καταστρέψουν τις τεράστιες επενδύσεις που έχουν ήδη γίνει ή σχεδιάζονται να γίνουν, δίνει μια άνιση μάχη για να κρατηθεί "εν ζωή", αναμένοντας καλύτερες μέρες.
Δυστυχώς εδώ, και η Πολιτεία έχει αποδειχθεί πολύ κατώτερη τω περιστάσεων. Οι ασχολούμενοι με τον τουρισμό υπουργοί, όποτε χρειάστηκε να παραστούν σε κάποιο διεθνές φόρουμ για το γκολφ (ένα από αυτά έγινε, θυμάμαι πρίν από 6 χρόνια στη Κύπρο υπό την αιγίδα του διεθνούς ελεγκτικού οίκου KPMG), ή απλώς να παρακαλουθήσουν ένα τουρνουά στην Ελλάδα, ήταν εκτός τόπου, χρόνου και θέματος. Η κ. Φάνη Πάλλη Πετραλιά, είχε έρθει στο 2ο, εάν θυμάμαι καλά, τουρνουά της Aegean στη Κρήτη καί, έχοντας ολοκληρώσει μια βόλτα της σε όλο το γήπεδο (course), είχε εκστομίσει το αμίμητο "χαίρομαι πάρα πολύ που είδα, σε σχεση με πέρυσι, το γκαζόν να έχει μεγαλώσει τόσο πολύ".
Η κυρία Πετραλιά, όπως κάθε "κυρία Πετραλιά" της Ελλάδος, εκτός του ότι δεν κάθησε να μάθει έστω το στοιχειώδες ότι στο γκολφ το γκαζόν δεν επιτρέπεται να αφήνεται να μεγαλώσει "τόσο πολύ", όταν εκφώνησε στην τελετή λήξης του τουρνουά τον ... καθιερωμένο πολιτικό της λόγο, επανέλαβε αυτά που έχει πεί κάθε άλλος πολιτικός συνάδελφός της, γαλάζιος ή πράσινος, στις ατέρμονες προσφωνήσεις και χαιρετισμούς τους. Ό,τι η κυβέρνησή της θα υποστηρίξει τον γκολφικό τουρισμό. Ό,τι η κυβέρνησή της είναι υπέρ "της Ελλάδας της εξωστρέφειας", και ότι η κυβέρνησή της έχει πάρει την απόφαση "να γυρίσει μια νέα σελίδα στον τουρισμό".
Το τελευταίο "μαργαριτάρι", για να είμαι ακριβής, θυμάμαι ότι το είπε πριν από μερικά χρόνια, πάλι επι κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, ο τότε Υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, και νυν βουλευτής του κόμματος του Καμμένου, Κωσνταντίνος Μαρκόπουλος, σε μία δημοσιογραφική διάσκεψη στο εστιατόριο Boscetto, στην Αθήνα, όπου μάλλον είχε προσέλθει μόνο για να φάει και όχι για να τιμήσει το αξίωμά του. Είχε και αυτός τότε, θυμάμαι πάρα πολύ καλά γιατί ήμουν εκεί και "κάλυπτα" την διάσκεψη, αντιμετωπίσει μία σοβαρή προσπάθεια, σοβαρών επιχειρηματιών, με τρόπο υποκριτικό, πρόχειρο και, θα έλεγα, και πολιτικά ανέντιμο. Έδωσε διαβεβαιώσεις, πρόσφερε εύκολα λόγια παρηγοριάς, μοίρασε συνηθισμένες υποσχέσεις, ήπιε ένα ζαντάκ για να χωνέψει το φαί που έφαγε, και απεχώρησε με την υπουργική του κουστωδία.
Στην Ελλάδα της απόλυτης παρακμής πια, παρακμή που αντικατοπτρίζεται κυρίως στην λοιμώδη, συνδικαλιστική μας νοοτροπία, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ό όρος "ανάπτυξη" προκαλεί αλλεργία. Εργάστηκα επί χρόνια σε μια εφημερίδα, την "Ελευθεροτυπία", που κυριαρχείτο από μία παλαιοαριστερή (ή και αριστερίστικη) αντίληψη που έλεγε "στείρα ψέμματα" για ό,τι είχε να κάνει με την ανάπτυξη, και αβάσιμες "αλήθειες" σε ό,τι είχε να κάνει με τον γκολφικό τουρισμό. Σε πολλά τουρνουά της Aegean είχαν προσκληθεί καί έρθει νεαροί συνάδελφοί μου που, όσο απολάμβαναν την φιλοξενία των διοργανωτών εκθείαζαν με ενθουσιασμό το γκολφ, και μόλις επέστρεφαν στα γραφεία της εφημερίδας έγραφαν ολόκληρα κατεβατα από ψέμματα και λανθασμένες πληροφορίες.
Θα χαιρόμουν εάν έλεγαν ανοικτά την άποψή τους όσο απολάμβαναν την γενναιόδωρη φιλοξενία (μερικοί, μάλιστα, γνωρίζοντας ότι δεν πλήρωναν τίποτα, παράγγελναν και σαμπάνιες - μερικοί, έκαναν και δωρεάν μαθήματα γκολφ και δήλωναν ενθουσιασμένοι), και διατύπωναν τις διαφωνίες και επιφυλάξεις τους. Ένας-δύο μόνο, προς τιμήν τους, ζήτησαν να μάθουν περισσότερα για την αφαλάττωση, και για τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούνται στα γήπεδα γκολφ. Και τους
χάρηκα, γιατί σε αυτά τα θέματα (όπως πχ πόση ζημιά κάνει η αφαλάττωση στην θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα, και πόσο ασφαλή είναι τα νέας γενιάς φυτοφάρμακα που χρησιμποιούνται τώρα;), έχω απορίες, ακόμα, και εγω.
Όμως, τι να χαρώ από το ένθετο "Ε" της εφημερίδας μου, που κυκλοφόρησε τότε με ένα αφιέρωμα-ανάθεμα κατά του γκολφ, με τον εξής, κατ'΄αρχάς, ... , αντικειμενική εικονογράφηση: Μία μεγάλη φωτογραφία του τότε Πρόεδρου των ΗΠΑ, Τζόρτζ Μπους (που δεν ήταν και το συμπαθέστερο πλάσμα στον κόσμο) να κρατάει ένα μάκρύ μπαστούνι του γκολφ (το driver) σαν να ήταν όπλο με το οποίο ετοιμαζόταν να πυροβολίσει, και μία άλλη φωτογραφία που έδειχνε πλούσιους σείχηδες από τα Εμιράτα επάνω σε ένα "αυτοκινητάκι" (cart) του γκολφ, ευτραφείς, φορώντας Rolex και γελώντας χαζά, να παίζουν σε κάποιο ειδυλλιακό γήπεδο της χώρας τους.
Η ... αντικειμενικότητα της "Ελευθεροτυπίας", σε εκείνο το ρεπορτάζ, πήγε περίπατο. Με έναν άθλιο, σημειολογικό τρόπο, είχε κατευθυνει την κοινή γνώμη προς τα εκεί που ήθελε. Δημοσιεύοντας αυτές τις δύο φωτογραφίες, αμέσως προδιέθεταν τον κόσμο να μισήσει το γκόλφ! Όταν, μάλιστα, διαμαρτυρήθηκα στον τότε υποεύθυνο της έκδοσης, Γιάννη Βλαστάρη, για αυτήν την κατάφωρη, κατα τη γνώμη μου, παραβίαση κάθε μορφής δεοντολογίας, (που είχε να κάνει και με τις φωτογραφίες αλλά, κυρίως, για τις ανακρίβειες του κειμένου), η απάντηση που έλαβα ήταν "έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι τώρα για το γκολφ!"
ΔΕΝ έκανα έτσι για το γκολφ. ΕΤΣΙ έκανα για την ανεξάρτητη και αντικειμενική ενημέρωση, που η εφημερίδα αυτή είχε ως σημαία της, και που έως κάποια χρονική στιγμή, κρατούσε ψηλά
Σκέφτομαι τώρα, καθως καμαρώνω, από κοντά η μακρυά, το έργο του Καπετάν Βασίλη στην Πύλο, ποιά επιχειρήματα θα είχαν να προβάλουν οι ευαίστητοι της κακώς εννοούμενης οικολογίας στο γεγονός ότι εκατοντάδες οικογένειες της περιοχής έχουν δει τη ζωή τους να αλλάζει προςτο καλύτερο, με την εργασία που τους προσφέρει, άμεσα ή και έμεσα (πρατηρια βενζίνης, πουλμαν, ταβέρνες σε γυρω χωριά, ψαράδες, γεωργοί, κλπ) το Costa Navarino; Τι θα μπορούσε κάποιος να πει σε έναν νέο φοιτητή που γνωρισα πέρυσι εκεί, που τώρα έχει καλή δουλειά στο ξενοδοχείο και ταυτόχρονα συνεχίζει τις σπουδές του, σε διάφορους γραφικούς που (όχι με ανιδιοτέλεια, επαναλαμβάνω) έβαζαν χίλια-δυο εμπόδια στην ολοκλήρωση του έργου, πότε γιατί κινδύνευε με αφανισμό μια σπάνια, δήθεν, σαύρα, και πότε γιατί "ο Κωνσταντακόπουλος εξαγοράζει σε εξευτελιστικές τιμές τα χωράφια όλων των νοικοκυραίων"!
Όπως και νά έχει, η Ελλάδα αυτής της συκεκεριμένης μιζέριας, έστω και με τον πολύ επώδυνο τρόπο που όλοι βιώνουμε σήμερα, ζεί τις ύστατες ωρες της. Δεν μπορώ να φανταστώ με τίποτα επιστροφή μιας Ελλάδος γεμάτης, πάλι, από μιζαδόρους που, μόλις μυριστούν μια σοβαρή επένδυση, θα αρχίσουν τους εκβιασμούς για να αρπάξουν όσα μπορουν και, αν δεν τα καταφέρουν, να την ματαιώσουν.
Δεν μπορώ, και δεν θέλω να φανταστώ ότι η Ελλάδα, που γονάτισε εξαιτίας τέτοιων αρπαχτικών, θα σηκώσει και πάλι κεφάλι με τα ίδια μυαλά.
Ελπίζω στην Ελλάδα των πιτσρικάδων από την Καλαμάτα, που φοιτούν τώρα στην Ακαδημία του Γκολφ στο Navarino, και "μεγαλώνουν" σε ένα περιβάλλον που τους προσφέρει μια διαφορετική οπτική γωνιά στη ζωή.
Ελπίζω στην Ελλάδα των νέων ψαράδων από την Πύλο, που άρπαξαν την ευκαιρία μιας νέας, μεγάλης τουριστικής επένδυσης στη περιοχή τους, και βγαίνουν εξω για την ψαριά καθημερινά, προσφέροντας καλές υπηρεσίες σε λογικές, επιτέλους, τιμές.
Τελικά, έχω την ελπίδα ότι τα ProAm της Aegean, θα υπάρχουν πολλά χρόνια μετά που θα έχουν "αφυπηρετήσει" οι πράσινοι και γαλάζιοι υπουργοί της "άλλης Ελλάδας", και θα είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι καμμια φορά, και τα πιο τολμηρά όνειρα μπορουν να βγουν αληθινά.
No comments:
Post a Comment