"ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ-ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ"

Άς πούμε, λοιπόν, ότι την περασμένη Κυριακή, "ο ελληνικός λαός ψήφισε αντιμνημονιακά", όπως είναι, τις τελευταίες ημέρες, η μόνιμη επωδός του λεγόμενου "αντιμνημονιακού μετώπου", με σημαιοφόρο που ξεχωρίζει, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή είναι μία ερμηνεία που, αριθμητικά, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ποιοτικα, όμως, είναι διάτρητη και, κατά την άποψή μου, εντελώς λανθασμένη. Η Δημοκρατία, δυστυχώς, δεν έχει ανακαλύψει ακόμα μέθοδο δίκαιου συνυπολογισμού της ποιοτικής με την ποσοτική ψήφο, γεγονός που αναμφισβήτητα θα άλλαζε προς το καλύτερο τον κόσμο. Την αποδεχόμαστε, όμως, επειδή κάθε άλλη προσέγγιση ενός "δίκαιου πολιτεύματος", είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, και συνήθως εκφράζεται από ανθρώπους που έχουν μια περίεργη αντίληψη περί "δικαίου".

Ναι, λοιπόν. Αριθμητικά, υπερέχουν οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί. Απροκάλυπτα λέω ότι αναγνωρίζω το αποτέλεσμα. Αλλά, και χωρίς δεύτερη σκέψη, λέω ταυτόχρονα ότι δεν το σέβομαι.



Το αναγνωρίζω διότι, για τους λόγους που ανέπτυξα πριν, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Και δεν το σέβομαι, διότι έχω πολύ σοβαρές επιφυλάξεις ως προς το κατά πόσο οι ψήφοι της Κυριακής, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία των ψήφων, μπορούν όντως να χαρακτηριστούν ως αντιμνημονιακοί.

Εάν "αντιμνημονιακός" σημαίνει ότι δεν θέλω να χάσω εγώ τα κεκτημένα μου, αλλά δεν με πολυνοιάζει εάν τα χάσουν άλλοι, κάτι που δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι συμβαίνει στις πλείστες περιπτώσεις, τότε υπάρχει σαφής παραποίηση του αντικειμενικού όρου "αντιμνημονιακός", άρα το επιδιωκόμενο από τον χώρο αυτόν δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που συμφωνήθηκε μεταξύ των δανειστών μας, και ημών.

Οι "αντιμνομονιακοί ψήφοι", για να χαρακτηρισούν τέτοιοι, από εμένα, και να κερδίσουν, επομένως, τον σεβασμό μου, πρέπει να πειστώ με επιχειρήματα λογικά, και όχι με συνθήματα παράλογα, ότι ο κόσμος που αποφάσισε έτσι, το έκανε έχοντας σωστή πληροφόρηση, αλλά και την απαραίτητη Παιδεία για να κρίνει εάν στη συνέχεια εάν θα πεί "ναι" ή "όχι".

Ακριβώς την ίδια  προυπόθεση θά έθετα (για να μήν ουρλιάξουν αυτοί που ξέρω ότι θα ουρλιάξουν!) και εάν το αποτέλεσμα ηταν υπέρ του λεγόμενου "μνημονιακού μετώπου". Πάλι αμφισβητώ έντονα το κατά πόσον γνωριζει ο λαός ακόμα και τα ελάχιστα (υπέρ και κατά) ώστε να αποφασίσει, με όποιες γνωσεις, αλλά και με όποια συναισθήματα έχει (διότι δεν μπορώ να απομονώσω, ποτέ, την ψήφο και από το συναίσθημα, παρόλο που στην Ελλάδα, συνήθως μόνο με αυτό ψηφίζουμε...).

Για τέτοια, λοιπόν, σοβαρά πράγματα, που καθορίζουν ίσως και το μέλλον ενός λαού, το να γνωρίζει κάποιος τι ψηφίζει είναι καίριας σημασίας. Και δεν υιοθετώ εδώ, προς Θεού, την θεωρία της "ψήφου των αρίστων", η εκείνη που λέει ότι πρέπει να ψηφίζουν μόνο οι μορφωμένοι.

Υποστηρίζω, όμως, ότι σε αυτές τις εκλογές, όπως και στις περισσότερες που προηγήθηκαν, επικράτησαν οι ψήφοι των "αγράμματων και των απληροφόρητων". Όπου "αγράμματοι"  είναι εκείνοι που αρνούνται να μπουν στον κόπο να διαβάσουν πέντε πράγματα, ή να ρωτήσουν "τί σημαίνει αυτό, αδερφέ;" (τόσο απλά...), και που θεωρούν ότι τα ξέρουν ήδη όλα (από δαύτους, μάλιστα, έχουν προκύψει άπειρες "πλειοψηφίες" σε τούτον τον δύσμοιρο τόπο). Και "απληροφόρητοι" είναι εκείνοι που έχουν αποκτήσει την όποια ενημέρωσή τους μόνο από τα ΜΜΕ, ή/και το τί έχουν ακούσει "αριστερά και δεξιά".

Μιά έρευνα, εάν γινόταν ποτέ, για τους "αποφασίζοντες εξ ακοής" στην Ελλάδα, πιθανώς να έδειχνε πανηγυρικά ότι η παντοδυναμία πολλών κομμάτων, αρχηγών και βουλευτών, οφείλει σε αυτούς την ύπαρξή τους...

Εδώ λοιπόν, για να επανέλθω στον ρόλο των μίντια, είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή αυτού που ονομάζουμε "δημοκρατικό έλλειμα", και που εγω κάνω ένα βήμα παραπέρα και το λέω "αλήτικο σκοταδισμό".

Σπεύδω ευθύς, πάλι για να προκάμω εκείνους που εύκολα αρπάζονται, να πώ ότι μπορεί και εγώ να ήμουν, ή και να είμαι ακόμα, συνυπεύθυνος για αυτόν τον "σκοταδισμό", αλλά εάν έχει συμβεί αυτό, συνέβη ασυνείδητα. Από επιπολαιότητα, ίσως. Από βιασύνη, πιθανώς. Υπό πίεση, μάλιστα. Αλλά ποτέ επί σκοπού. Ποτέ!

Πάμε, λοιπόν, σ' αυτό που λέγαμε πριν, περί "αλήτικου σκοταδισμού". Τον χαρακτηρίζω έτσι, διότι γίνεται είτε εν γνωσει εκείνου που τον ασκεί, είτε διότι είναι ανεπαρκής. Ίδια ευθύνη, σημειώστε, ίσως και μεγαλύτερη ακόμα, φέρουν οι έχοντες την πολιτική εξουσία στα χέρια τους, αλλά όχι την βούληση και το θάρρος να εξηγήσουν ανοικτά, ξεκάθαρα και έντιμα εκείνα που θέτουν ενώπιο του λαού προς έγκριση.

Όπως και να έχει, όμως, η "αγραμματοσύνη" είναι δεδομένη, και οι εξηγήσεις για αυτήν, την στιγμή μάλιστα των "μεγάλων αποφάσεων", μου ειναι αδιάφορες. Ο κύβος ερρίφθη!

Το "αντιμνημονιακό", όπως και το "μνημονιακό" έχουν νόημα και αξία, μόνο όσο υποστηρίζονται από απόψεις νηφάλιες και επιχειρήματα που μπορούν να σταθούν σε μία συζήτηση λογικής. Ένας άνθρωπος που χάνει τη δουλειά του, ή ένας άλλος που δεν έχει να ταίσει τα παιδιά του, είναι επιχειρήματα. Και ορθώς προβάλλονται. Η "μαζικοποίηση" αυτών των επιχειρημάτων, προς όφελος όσων συνήθησαν πάντα να κρύβονται πίσω από την δυστυχία άλλων, είναι πολιτική απρέπεια, και ανθρώπινη εκμετάλλευση.

Όμοια, η εκτίμηση μίας κατάστασης, με το επιχείρημα ότι το "χι μέτρο θα βοηθήσει τη χώρα να βγεί από τη κρίση", άρα μαζί με την χώρα θα ευημερίσει και ο απλός πολίτης, είναι επίσης μια άλλης μορφής λαικισμού εάν δεν βασίζεται σε συγκεκριμένες "αναγωγές" και εφαρμοστέες προτάσεις.

Ό,τι, τέλος πάντων, υποβαθμίζεται σε επίπεδο "Ολυμπιακός-Παναθηναικός", "άσπρο-μαύρο", "εμείς - εσείς", "πατριώτες-προδότες", "μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί", "υποστηρικτές του 'όχι'-υποστηρικτές του 'ναι" (το είδαμε και αυτό στο Δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν στη Κύπρο), οπαδοποιεί τον κόσμο, και ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες όποιας λύσης, του όποιου προβλήματος.

Έχοντας όλα αυτά υπ' όψιν, λοιπόν, δεν μπορώ να κρύψω την απογοήτευσή μου όταν ακούω, φερ ειπείν, διάφορους, αριστερά και δεξιά, να μιλάνε γιά "αναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων" και να εννοούν με τους "απεχθείς και μισητούς δανειστές μας", ενώ στην ουσία όλοι ξέρουμε ότι πρίν από αυτό, η επαναδιαπραγμάτευση πρέπει να γίνει με τον ίδιο μας τον εαυτό!