"Παρ' όλα τα παραπάνω πρέπει να ψηφίζουμε. Γιατί οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από τους καλούς πολίτες που δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν."
Αυτή είναι, νομίζω, και η Σκέψη της Ημέρας σήμερα, 6η ημέρα Μαίου του 2012, που πραγματοποιούνται στην Ελλάδα οι, κατά γενική ομολογία, πιο κρίσιμες εκλογές στην σύγχρονη Ιστορία της. Την προσωπική μου γνώμη την ξέρετε. Την έχω γράψει πολλές φορές. Είναι λάθος που γίνονται τώρα αυτές οι εκλογές. Θά έπρεπε να τις είχαμε αποφύγει, συνεχίζοντας μέχρι το 2013, συγκεκριμένα μέχρι τη συνταγματική "λήξη" της προηγούμενης Βουλής, με κυβέρνηση ενότητας, υπό τον Λουκά Παπαδήμο.
Ακριβώς, όμως, επειδή ενότητα σ' αυτόν τον δύσμοιρο τόπο δεν υπάρχει. Επειδή είδαμε και στην πράξη στη σύντομη περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από έναν άνθρωπο που κατάφερε να χειριστεί κατά τον καλύτερο δυνατόν τρόπο, υπό τις συγκεκριμένες, πολύ δύσκολες περιστάσεις, μια άνευ προηγουμένου κρίση (για όσους ξεχνούν, είμασταν σε ελεύθερη πτώση προς την χρεωκοπία - τώρα είμαστε στην άκρη του γκρεμού), ότι τα πολιτικά κόμματα που τον στήριξαν (;), κυρίως η Νέα Δημοκρατία, το έκαναν με κρύα καρδιά και με λογική "απελθέτω απ' εμού το ποτήριο τούτο", οι εκλογές τώρα, όπως και οι βάρβαροι του Καβάφη, ανέκαθεν, είναι μία αναγκαιότης.
Αισιόδοξος για το τελικό αποτέλεσμα δεν είμαι. Εύχομαι να μην μας διχάσει περισσότερο απ' ό,τι ήδη είμαστε. Αλλά, δεν το βλέπω. Μιας και "αποφασίσαμε", όμως, να πάμε στις κάλπες, ας πάμε. Καιρός, ο κάθε ένας από εμάς, να αναλάβει τις ευθύνες του. Να κατανοήσει ότι "ψηφίζω, σημαίνει ότι παίρνω θέση". Οτι αυτή η θέση με καθορίζει για ό,τι, στη συνέχεια, συμβεί.
Δεν θεωρώ άμοιρο ευθυνών, φερ ειπείν, αυτόν που ψήφισε Παπανδρέου το 2009, πιστεύοντας ότι θα μας έβγαζε από τα δύσκολα και θα εκτόξευε την Ελλάδα στα όμορφα ύψη της "πράσινης ανάπτυξης", με "λεφτα που υπάρχουν", και με open gov. Όποιος έρριξε εκεί την ψήφο του, πιστεύοντας ειλικρινά ότι αυτό ηταν εφικτό, και μάλιστα με τον συγκεκριμένο ηγέτη(;), έχει πολιτικό IQ κομοδίνου.
Το ίδιο ισχύει και για δεκάδες άλλες πολιτικές επιλογές - και εάν ανέφερα, τώρα, την περίπτωση του ΓΑΠ, το έκανα επειδή την θεωρώ ως την πιο πρόσφατη, και πιο κραυγαλέα "εθνική, πολιτική μαλακία" που διαπράξαμε την τελευταία δεκαετία. Προηγήθηκαν άλλες (με πρωτομάστορα τον πατερα του). Ακολούθησαν άλλες. Και θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα, φοβάμαι.
Κάποιοι από μας ψηφίσαμε τον Ψωμιάδη. Τον Καρατζαφέρη. Κάποιοι, σήμερα, θά βάλουν σταυρό στην Βάνα Μπάρμπα. Κάποιοι "κρατάνε", χρόνια τώρα στη Βουλή τον Παπουτσή, τον Πρωτόπαππα, τον Παναγιωτόπουλο, την Κανέλλη, την Ζέττα Μακρή, τον επελαύνοντα με χίλια προς το Κοινοβούλιο, πολιτικό bully Πάνο Καμμένο. Αύριο (Θεός φυλάξοι), κάποιοι από εμάς θα έχουν ανοίξει την πόρτα για να μπουν στη Βουλή, πιθανώς με βήμα χήνας, τα φασισταριά του Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής. Εμείς εκλέγαμε ψηλά-ψηλα τον Άκη Τσοχατζόπουλο, και μην έχετε καμμία αμφιβολία ότι πολλοί από εμάς που το κάναμε αυτό, είμασταν έξω από την ΓΑΔΑ και τον Κορυδαλλό για να τον βρίσουμε.
Στην ουσία, τον εαυτό μας βρίζαμε. Τον εαυτό μας φασκελώναμε, όντας έξω από την Βουλή με τους λεγόμενους "Αγανακτισμένους". Τον εαυτό μας φωτογραφίζουμε όταν φωνάζουμε "έξω τα λαμόγια" για πολιτικούς που εμείς (εσύ, εγω, ο άλλος) βάλαμε μέσα. Είχε δίκιο ο Πάγκαλος!
Οι σημερινές εκλογές, λοιπόν, είναι, κατά την άποψή μου, μία ευκαιρία για όλους μας να μήν ξαναβρίσουμε, να μην ξαναφασκελώσουμε τον εαυτό μας. Δόξα τω Θεώ (και δεν θέλω να φανεί αυτό ως υπεροπτική αναφορά, ούτε ως βολική αποποίηση ευθυνών), μπορεί να έχω απογοητευτεί, όχι και λίγες φορές, από εκείνους που ψήφισα, μπορεί να περίμενα περισσότερα από αυτούς, μπορεί να ήλπιζα σε μια υπέρβαση από το κόμμα ή τα κόμματα στα οποία ανήκαν, αλλά σε καμμία περίπτωση, πραγματικά σε καμμία περίπτωση, δεν ένοιωσα ότι ψήφισα ένα λαμόγιο, έναν άχρηστο, έναν γραφικό, έναν τυχάρπαστο. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από αυτούς, που κέρδισαν τη δική μου ψήφο, δεν κέρδισαν και την είσοδο στη Βουλή, η στο Δημοτικό Συμβούλιο, ή και την καταξίωση που τους έπρεπε, όπως πχ ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Το δύσκολο είναι να μπορέσεις να νοιώσεις "ήσυχος" ότι η επιλογή του προσώπου που θα "σταυρώσεις", είναι συμβατή και με εκείνην του κόμματος που θα "ρίξεις" στην κάλπη. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα, και συνήθως, ή κάνεις υποχώρηση αρχών, ψηφίζοντας και τα δύο (κόμμα και υποψήφιο,ελπίζοντας ότι ο δευτερος θα "αλλάξει" το πρώτο), ή πάς αλλού (στο κομμα που σου κάνει, και σε υποψηφιο που δεν θαταν η διανική σου επιλογή αλλά "τέλος πάντων"), η δεν πας πουθενά και απέχεις.
Αυτήν, την τελευταία, επιλογή, νομίζω πως δεν πρέπει να την έχουμε σε τούτες τις εκλογές. Διότι η υπεύθυνη στάση μας (εννοώντας την κατα καθαρή συνείδηση, και κατόπιν "ωρίμου σκέψεως" επιλογή μας), είναι πλέον καίριας σημασίας "εξάρτημα" της διαδικασίας της προσωπικής "κάθαρσης" του καθένα μας, στην νέα εποχή που θέλουμε να ανοιχτεί μπροστά μας. Χωρίς αυτήν την "προσωπική κάθαρση", νέα εποχή δεν θα ξημερώσει, και το σκοτάδι θα γίνει πιο βαθύ.
Μου έλεγε ένας καλός φίλος, που θα ψηφίσει σήμερα ένα κόμμα που ξέρει ο ίδιος ότι πολύ μικρές πιθανότητες να μπει στη Βουλή, (γεγονός που με τσίγκλησε εμένα να του πω "μήπως θα έπρεπε, τότε, να ψηφίσεις κάποιο άλλο, που να είναι στον ίδιο περίπου "χώρο", αλλά να έχει πιο πολλές πιθανότητες να μπεί;"), ότι είναι καιρός, σε τούτες τις εκλογές, "επιτέλους ο κάθε ένας από εμάς, ανεξάρτητα από πολιτικές επιπτώσεις και συνέπειες της ψήφου του, να επιλέξει αληθινά εκείνο που πιστεύει ότι αντικατοπτρίζει τον ίδιο, και όχι το συμφέρον του".
Είναι δύσκολες συζητήσεις αυτές. Πως ξεχωρίζεις τον ιδεολογικό/πολιτικό σου εαυτό, από εκείνον που κουβαλά μεσα του, μονίμως, αυτό που ονομάζουμε "συμφέρον"; Πως απομονώνεις την προσωπική σου πεποίθηση από, από την ανάγκη, πολλές φορές, να κάνεις υπολογισμούς τακτικής και να επιλέξεις "κάτι άλλο", συναφές ή όχι;
Δεν ξέρω! Αλλά, εάν έχει φτάσει κάποιος στο πνευματικό επίπεδο να προβληματίζεται έτσι, θεωρώ ότι έχει και το "δικαίωμα" να αποφασίζει ό,τι θέλει, και όπως θέλει.
Εγω φευγω τωρα για το εκλογικό μου κέντρο. Και, με καθαρή συνείδηση και μυαλό, θα ψηφίσω ... συνδυαστικά! Όχι την ιδανική μου επιλογή, που θα ψηφίσει ο φίλος που σας έλεγα πριν, αλλά μία παραπλήσια, που θεωρώ ότι είναι επίσης κοντύτερα σε αυτό που βαθιά μέσα μου πιστευω ότι, αυτήν την ώρα, είναι, καλή για τον τόπο. Και, ευτυχώς, σε τουτο το ψηφοδέλτιο, έχει αρκετούς ικανούς και άξιους ανθρωπους να επιλέξω.
Καλή ψήφο!
No comments:
Post a Comment