Tuesday, May 1, 2012

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΑ, ΜΑ Τ'ΑΓΑΠΑΩ Ο ΦΤΩΧΟΣ. (Καλή Πρωτομαγιά)

Ήταν χρόνια που φεύγαμε, θυμάμαι. Κι ακόμα φευγάτοι είμαστε, φοβάμαι. Η αναφορά μας πάντα, κάποια άθλια χωριουδάκια, μια ασυνάρτητη επαρχία (σε μία από αυτές βρίσκομαι τώρα), και μια πολιτεία σωριασμένη.

Το τραγούδι, και δή του Διονύση, αυτού του φοβερού τύπου με τον οποίο μεγαλώσαμε και είναι πια οικογένεια, ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι των αποδράσεών, (από μέρη, κόμματα, παρατάξεις, παρέες, ...), και περιπλανήσεών μας σε πλατείες, και σε λιμάνια, σε κήπους, σε πελάγη, σε τόπους άγιους κι ευλογημένους.

Εδώ είμαστε ακόμα. Ευτυχώς.

Καλή Πρωτομαγιά, πατριώτες.

No comments:

Post a Comment

Έκλαιγα όλη νύχτα!...

  ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.   Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδ...