Saturday, May 19, 2012

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ;


Για να μείνουμε στην Ευρωζώνη, να διατηρήσουμε ως νόμισμά μας το ευρώ, και να συνεχίσουμε να είμαστε μέλος μιας "οικογένειας κρατών" (στην οποία, παρεμπιπτόντως, παρακαλεί να μπει η Τουρκία, και ΘΑ μπει), και όχι μια απομονωμένη, φτωχή και διεφθαρμένη χώρα που νομίζει πως το ένδοξο παρελθόν της αρκεί για να προκόψει, πρέπει να τιμήσουμε τους όρους των Μνημονίων και της Δανειακής Σύμβασης που υπογράψαμε - φτάνοντας ως εδώ, από δικά μας λάθη, και με δική μας ευθύνη, αποκλειστικά.

Δηλαδή, θα πρέπει να συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τα μέτρα λιτότητας και, ταυτόχρονα, να προχωρήσουμε στις βαθιές μεταρρυθμιστικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος (και όχι οι ξένοι, όπως παραμυθιαζόμαστε) για να καθαρίσει μια και καλή από τη βρωμιά και να γυρίσει νέα, ολόλευκη σελίδα στην Ιστορία του.



Κάθε παρέκκλιση από αυτήν την πορεία, θα έχει ως αποτέλεσμα να μπλοκαρισ΄τεί η οικονομική, προς εμάς, βοήθεια. Και αυτό θα οδηγήσει, αναγκαστικά, την χώρα σε χρεωκοπία και, πιθανώς, και αναπόφευκτα πιά, στην έξοδο από το ευρώ.

Πρέπει, λοιπόν, να αποφασίσουμε, ο κάθε ένας μας ξεχωριστά, και ακολούθως όλοι μαζί, ότι στον δύσκολο δρόμο προς την οριστική κάθαρση, πρέπει να δουλέψουμε πιο σκληρά από ποτέ, και να πείσουμε, πρώτα τους εαυτούς μας, και έπειτα τους ξένους, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όχι για να μας πουν "μπράβο", και να μας δώσουν κι άλλα λεφτά, αλλά για να γίνει πιο αληθινή η ζωή μας, να αρχίσουμε να βασιζόμαστε όλο και πιο πολύ στις δικές μας δυνάμεις, και πολύ γρήγορα να απελευθερώσουμε, τότε, τις πολλές και σπουδαίες δυνατότητές μας.

Όσο το σύστημα είναι έτσι όπως είναι, και κυρίςω έτσι όπως ήταν, δεν έχουμε καμμία τύχη. Είτε μείνουμε στο ευρώ, είτε πάμε στην δραχμή. Στην δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, εκτός από το στίγμα μιας ταπεινωτικής ήττας (διότι ήττα είναι να οδηγείς τη χώρα σου στη χρεωκοπία, και αυτή η ήττα μας ανήκει όλους...), το βιοτικό μας επίπεδο θα κατρακυλήσει σε τέτοιο σημείο, που η τωρινή κατάσταση θα φαντάζει έως και μαγευτική. Όσοι επικαλούνται το παράδειγμα της "αργεντίνικης ανάκαμψης", σίγουρα, εκτός άλλων πολλών, δεν κατέχουν βασικές παραμέτρους που είχαν υπέρ τους οι λατινοαμερικανοί, που εμείς δεν έχουμε. Η απλούστερη είναι ότι εκείνοι δεν είχαν φτάσει ποτέ στο σημείο, οι κάτω της μεσαίας τάξης να οδηγούν Καγιέν, και η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων να θεωρούν την εργασία αγγαρεία και να το αποδεικνύουν και στη πράξη.

Οι Αργεντινοί άντεξαν την βαθιά φτώχεια. Οι σύγχρονοι Έλληνες, ακόμα και εκείνοι που έχουν πλγεί τα μέγιστα από την κρίση, δεν έχουν, ακόμα, ιδέα τι σημαίνει να μην έχουν λφτά οι τράπεζες, μισθοί και συντάξεις να εξανεμιστούν όσο δεν φανταζόμαστε, πρώτες ύλες να γίνουν απλησίαστες, και οι αξίες των ακινήτων να φτάσουν σε επίπεδα Ουγκάντας μέσα σε μια νύχτα.

Η σημερινή Ελλάδά, έτσι όπως είνα, με τους πολιτικούς πο διαθέτει, τους συνδικαλιστές που ακόμα ανέχεται, και τους "πελάτες" που ακόμα τους πιστεύουν, δεν αντέχει ούτε μιας μέρας επιστροφή στην ... ρομαντική δραχμούλα της. Όσοι τολμούν να ωραιοποιούν την πιθανότητα εξόδο μας από την Ευρωζώνη, και κατ' επέκταση από την Ευρωπαική Ένωση, απλώς επιθυμούν την διατήρηση μιας κοινωνίας ημετέρων. Μιας κοινωνίας βυθισμένης και καταδικασμένης στον αυτισμό της, όπου οι νέοι και άξιοι επιστήμονες θα φεύγουν σαν τα ποτάμια για το εξωτερικό, όπου οι προθήκες των καταστημάτων θα γεμίσουν, όχι από νέα προιόντα, αλλά από παλιά γκραφίτι και ξεπερασμένα συνθήματα, όπου ακόμα και οι μετανάστες που έχουν προκόψει θα φεύγουν για τις πατρίδες τους, μ' ένα κομπόδεμα που, ευτυχώς αυτοί δεν σπατάλησαν.

Για να συνέλθει η οικονομία μας, και να φανούν τα πρώτα σημάδια σταθερότητα στις αγορές, πρέπει να αρχίσει να δημιουργείται ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Ενα κλίμα, που θα ξαναφέρει ένα δράμι, αλήθινής ετούτη τη φορά, αισιοδοξίας, σε έναν λαό που έχει βυθιστεί, εδώ και μερικά χρόνια, σε μία άνευ προηγουμένου εθνική κατάθλιψη.

Επί του παρόντος, δεν υπάρχουν αυτά τα σημάδια. Δεν υπάρχουν αυτές οι ενδείξεις ανάκαμψης, και ανόρθωσης του ηθικού. Οι εκλογές της 6ης Μαίου, εκεί που ωρισμένοι πατριάρχες του λαικισμού πίστευαν ότι "τη λύση θα έδινε ο κυρίαρχος λαός", μας βυθισαν ακόμα πιο βαθιά στην εθνική μας μοναξιά και μιζέρια, προσθέτοντας ετούτη τη φορά και το στοιχείο της πρωτοφανούς έκπληξης, που συνοψίζεται στη φράση "ωχ, και πως βαγίνουμε τώρα από αυτήν την μαλακία που οι ίδιοι δημιουργήσαμε;".

Ίσως, από την άλλη, χρειαζόταν να γευτούμε ένα τέτοιο, αλλόκοτο αποτέλεσμα, ώστε να γίνει κατανοητό ακόμα καλύτερα, το βάθος του ξεπεσμού μας. Οι διερευνητικές εντολές, που επί μέρες περνούσαν από χέρι σε χέρι, και που συνοδεύονταν από εξηγήσεις και δικαιολογίες που αποκάλυπταν ακόμα πιο έντονα το γελοίον και απεχθές του υπάρχοντος πολιτικού μας ρόστερ, ήταν ένα καθημερινό χαστούκι στο πρόσωπο, ένα αβάσταχτο ηλεκτροσόκ στο σώμα όσων ανθρώπων, σε αυτόν τον τόπο, έχουν καταφέρει να κρατήσουν την λογική τους ανέπαφη από τη σαχλαμάρα και την αμετροέπεια.

Αυτό το άρρωστο πολιτικό τοπίο φαίνεται πως έχει ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα - τί να πω; Κανονικά, ό,τι σε αυτό έχει τραφεί και συντηρηθεί από (και τώρα, θα πω μερικούς ονομαστικούς "ισμούς" όπως μου έρχονται...) Καστανιδισμούς, Γιακουματισμούς, Παπανδρεισμούς, Πρωτοπαπαϊσμούς, Κουλουρισμούς, Παπαδημουλισμούς, Κανελλισμούς, Παναγιωτοπουλισμούς, Παπουτσισμούς, Φωτοπουλισμούς, Μανωλισμούς, Τσοχατζοπουλισμούς, Καρατζαφερισμούς, Γεωργιαδισμούς, Ντινοπολισμούς, Γκιουλεκισμούς, Καμμενισμούς, ΖεταΜακριδισμούς, Μαρκοπουλοτισμούς, Σκουρλετισμούς, Γεννηματισμούς, Βελποπουλισμούς, Πλευρισμούς, Βουτσισμούς, κλπ (ων ουκ έστιν αριθμός!), θα έπρεπε από καιρό τώρα να ήταν νεκρό. "Εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, άνθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός"!

Όμως, φαίνεται πως το θρυλικό "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθάινει" παίρνει ξώφαλτσα πρόσωπα και καταστάσεις που, κανονικά, θα έπεπε να είχαν, πολιτικά, οριστικώς εκλείψει. Αλλά, ώς γνωστόν, για να εκλείψουν αυτοί, πρέπει πρώτα να "εκλείψουν" και εκείνοι που τους αναδεικνύουν και τους κρατούν "εν ζωή". Δύσκολο... Θα μιλούσαμε, τότε, ακόμα και για "γενοκτονία"!

Η διαδικασία ανανέωσης των "εθνικών μας κυττάρων" δεν ήταν ποτέ, και δεν θάναι τώρα μία εύκολη διαδικασία. Όμως, θα πρέπει να την περάσουμε. Να την αντέξουμε. Να την υπομένουμε. Και, στο τέλος, να την αλλάξουμε. Ίσως - λέω, ίσως - οι εκλογές της 17ης Ιουνίου να είναι μία ακόμα, και ελπίζω όχι η τελευταία, ευκαιρία μας...

5 comments:

  1. Αγαπητέ Χρήστο,
    Σε συνέχεια των παραπάνω, νομίζω ότι το θέμα είναι αν:

    - μπορούμε να ξεκινήσουμε μια νέα πορεία και να χτίσουμε την πατρίδα που μας
    αξίζει: αναπτυγμένη, ανταγωνιστική, ισχυρή, πρωτοπόρα και ανθρώπινη.

    - μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πατρίδα πρότυπο για όλους όσους τώρα μας λοιδορούν και μας χλευάζουν.

    - μπορούμε να γίνουμε οι πρωτοπόροι της νέας αναγέννησης σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η απληστία του χρηματικού κεφαλαίου, η αποθέωση της κατανάλωσης, η συνεχής συγκέντρωση του πλούτου και η καταστροφή του περιβάλλοντος.

    - μπορούμε να αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας και στην ανθρωπότητα μια πατρίδα ξεχωριστή, αυθεντική, πρωτοπόρα στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην οικολογία, στην ανθρωπιά, στο κάλλος, στα συναισθήματα και στο ήθος.

    ReplyDelete
  2. η βεβαιότητά (;) σας, αγαπητέ κύριε Μιχαηλίδη ότι το "μνημόνιο" και η συνταγή του, θα οδηγήσουν, τη πιστή εφαρμογή του, σε "ανάρρωση" με προβληματίζει.
    Αν υπήρχε έστω και ελάχιστη ελπίδα αυτό να συμβεί, να είστε σίγουρος ότι πολλοί περισσότεροι θα είχαν στηρίξει την επιλογή του μνημονίου.
    Δεν διαφωνώ καθόλου με τις κρίσεις σας για ένα σάπιο σύστημα που αυτή την κρίσιμη στιγμή αδυνατεί να πείσει και να ανταποκριθεί στους καιρούς.
    Ο -υπάρκτός- όμως και ομολογούμενος και από διεθνείς αναλυτές φόβος ότι ακολουθείται λάθος συνταγή φαίνεται ότι είναι κάτι που εσείς μάλλον δεν συμμερίζεστε.
    Από πού αντλείτε αυτή τη βεβαιότητα, πείτε μας μήπως διακρίνουμε και εμείς κάποια ελπίδα.
    Διότι, η απουσία ελπίδας πανταχόθεν (αριστεροδέξια), είναι που έχει φέρει νομίζω την ελληνική κοινωνία στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

    ReplyDelete
  3. Νομίζω ότι είναι πολύ καθαρό αυτό που λέω. Θα προσπαθήσω να το πω αλλιώς. Για να μείνουμε στην Ευρωπη, πρέπει να συνεχίσουμε, με αυστηρό και απαρέγκλητο τρόπο, το συμμάζεμα του σπιτιού μας. Το Μνημόνιο μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος. Αλλά για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε καλύτερο, πρέπει να συνεχίσουμε την εφαρμογή αυστηρής δημοσιονομνικής πειθαρχίας. Για να μπεις στον δρόμο της ανάπτυξης, πρέπει να διορθώσεις το κατεστραμένο οδόστρωμα στο οποίο κινείσαι τώρα.

    Η προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας διανοίγεται μόνο εάν εξαλείψουμε τα αίτια που την έφερε στα χάλια που ειναι σήμερα. Όταν μία επιχείρησή σου κοστίζει πολλαπλάσια απ' όσα εισπράττει, και ταυτόχρονα δεν προσφέρει ικανοποιητικές υπηρεσίες, π.χ. ο ΟΣΕ, ή την διορθώνεις παίρνοντας δραστικά μέτρα, ή την κλείνεις, με όλες τις επώδνες επιπτώσεις - που πάντως δεν είναι τόσο επώδυνες από το να συνέχιζες να την διατηρείς προβληματική.

    Η απελευθέρωση επαγγελμάτων, που επίσης προβλέπεται στο Μνημόνιο, αλλά ελάχιστα έχει εφαρμοστεί, μπορεί να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας εφ' όσον αυτή, η απελευθέρωση γίνει με καθαρούς και καινούργιους κανόνες. Π.χ, πρέπει να είναι πολύ αυστηρά τα κριτήρια για να πάρει κάποιος νέα άδεια ταξί, αλλά ακόμα και για να διατηρήσει αυτήν που έχει. Σήμερα, το επάγγελμα, όπως πολλά άλλα, είναι "μπάτε σκύλοι αλέστε". Κάντε μια βόλτα στην αλάνα του αεροδρομίου, και δείτε ποιοί οδηγούν τα ταξί μας.

    Για να εξυγιανθεί, λοιπόν, κάτι, πρέπει πρώτα να αναγνωρισθεί ότι ασθενείς βαριά. Εδω είναι το πρόβλημά μας στην Ελλάδα. Ακόμα και όσοι παρδέχονται ότι το "πράγμα" είναι άρρωστο, πιστεύουν ότι μπορεί να θεραπευθεί χωρίς να γίνει τίποτα.

    Όχι, λοιπόν. Το Μηνομόνιο (που σίγουρα έχει πολλές αδικίες - οι οποίες όμως μπορούν να διορθωθούν εφ' όσον το διεκδικήσουμε με σοβαρότητα, και όχι με τσαμπουκά)δεν είναι το πρόβλημά μας. Πρόβλημα είναι ότι, όχι μόνο δεν θέλουμε να εφαρμόσουμε τίποτα απ' όσα λέει, αλλά κυρίως ότι δεν έχουμε τίποτ' άλλο αξιόπιστο να προτείνουμε για να βγούμε από την κρίση. Και όταν λέμε "αξιόπιστο", δεν εννοούμε ... Λαφαζάνη!

    Χρ.

    ReplyDelete
  4. Γιάννης Ν.May 22, 2012 at 5:01 PM

    Πολύ κοινότοπα και προφανή αυτά που γράφετε κ. Μιχαηλίδη σχετικά με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Το θέμα είναι πως βγαίνουμε από αυτή; Για να δοθεί μία απάντηση στο θεμελιώδες αυτό ερώτημα θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να απαντηθούν αξιόπιστα και απολύτως συγκεκριμένα τα ακόλουθα.
    Ποιος θα αναλάβει να εφαρμόσει ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας; Πως θα το εφαρμόσει; Για ποιον θα το εφαρμόσει; Συνοψίζω τις απαντήσεις σας όπως αυτές προκύπτουν από τα γραφόμενά σας εδώ και καιρό.
    1η απάντηση: Θα το εφαρμόσει κάποιος ο οποίος δε θα ανήκει στο σημερινό πολιτικό σύστημα. Ίσως αυτός θα μπορούσε να είναι κάποιος που θα είχε τα χαρακτηρηστικά του κ. Μάνου, του κ. Τζήμερου ή του κ. Λοβέρδου.
    2η απάντηση: θα το εφαρμόσει τηρώντας πιστά τις εντολές των δανειστών μας γιατί αυτοί είναι το πρότυπό μας, έχουν σε όλα δίκιο και προπαντός είναι αδιάφθοροι, αλτρουιστές και ικανοί.
    3η απάντηση: Θα το εφαρμόσει δίνοντας προτεραιότητα στην ανταγωνιστικότητα, στην ανάπτυξη έτσι όπως την ορίζουν οι δανειστές μας και στην πιστή υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών (αλήθεια έχετε υπόψη σας κάποια συγκεκριμένη μελέτη που να κοστολογεί το όφελος από αυτές ή βασίζεστε και εσείς στα σαΐνια του ΔΝΤ που άλλωστε έχουν πέσει μέσα σε όλες τις προβλέψεις τους).
    Εάν κάνω κάπου λάθος διορθώστε με.
    Επίσης πείτε μου ειλικρινά τι πιθανότητες έχει η επιτυχία εφαρμογής αυτού του σχεδίου και πια τα αποτελέσματά της στην κοινωνία (μην την ξεχνάμε και αυτήν την έρμη).
    Δυστυχώς για εσάς αναμασάτε (όχι εσκεμμένα φαντάζομαι) πρόχειρες εκτιμήσεις, εκβιαστικά διλλήματα και θέσεις που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα χωρίς να λαμβάνετε καθόλου υπόψη το πεδίο εφαρμογής αυτών των απάνθρωπων πολιτικών.
    Και μία ερώτηση γιατί αναφερθήκατε σε ελλειμματικές επιχειρήσεις (σαν τον ΟΣΕ) που πρέπει να κλείνουν και όχι να τις χρηματοδοτεί το κράτος. Η επιχείρηση που εσείς εργαζόσασταν και πληρωνόσασταν από τον Ελληνικό λαό μέχρι πρόσφατα ήταν ελλειμματική ή κερδοφόρα; Και τι ρόλο έπαιξε αυτό στην απόφασή σας να εργαστείτε σε αυτήν;
    Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή.
    Να είστε πάντα καλά.

    Γιάννης Νησσόπουλος

    ReplyDelete
  5. Ευχαριστω πάρα πολύ κ. Νησσόπουλε για τα σχόλια, τις επισημάνσεις και προτάσεις σας, που όλες δίδουν άριστη τροφή για σκέψη. Λόγω έκτακτου επαγγελματικού μου ταξιδιού δεν έχω τον χρόνο να απαντήσω τώρα, αλλά θα το κάνω σε δυο-τρείς μέρες. Ναστε καλά. Χρ.

    ReplyDelete

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...