ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ;

Για να μείνουμε στην Ευρωζώνη, να διατηρήσουμε ως νόμισμά μας το ευρώ, και να συνεχίσουμε να είμαστε μέλος μιας "οικογένειας κρατών" (στην οποία, παρεμπιπτόντως, παρακαλεί να μπει η Τουρκία, και ΘΑ μπει), και όχι μια απομονωμένη, φτωχή και διεφθαρμένη χώρα που νομίζει πως το ένδοξο παρελθόν της αρκεί για να προκόψει, πρέπει να τιμήσουμε τους όρους των Μνημονίων και της Δανειακής Σύμβασης που υπογράψαμε - φτάνοντας ως εδώ, από δικά μας λάθη, και με δική μας ευθύνη, αποκλειστικά.

Δηλαδή, θα πρέπει να συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τα μέτρα λιτότητας και, ταυτόχρονα, να προχωρήσουμε στις βαθιές μεταρρυθμιστικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος (και όχι οι ξένοι, όπως παραμυθιαζόμαστε) για να καθαρίσει μια και καλή από τη βρωμιά και να γυρίσει νέα, ολόλευκη σελίδα στην Ιστορία του.



Κάθε παρέκκλιση από αυτήν την πορεία, θα έχει ως αποτέλεσμα να μπλοκαρισ΄τεί η οικονομική, προς εμάς, βοήθεια. Και αυτό θα οδηγήσει, αναγκαστικά, την χώρα σε χρεωκοπία και, πιθανώς, και αναπόφευκτα πιά, στην έξοδο από το ευρώ.

Πρέπει, λοιπόν, να αποφασίσουμε, ο κάθε ένας μας ξεχωριστά, και ακολούθως όλοι μαζί, ότι στον δύσκολο δρόμο προς την οριστική κάθαρση, πρέπει να δουλέψουμε πιο σκληρά από ποτέ, και να πείσουμε, πρώτα τους εαυτούς μας, και έπειτα τους ξένους, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Όχι για να μας πουν "μπράβο", και να μας δώσουν κι άλλα λεφτά, αλλά για να γίνει πιο αληθινή η ζωή μας, να αρχίσουμε να βασιζόμαστε όλο και πιο πολύ στις δικές μας δυνάμεις, και πολύ γρήγορα να απελευθερώσουμε, τότε, τις πολλές και σπουδαίες δυνατότητές μας.

Όσο το σύστημα είναι έτσι όπως είναι, και κυρίςω έτσι όπως ήταν, δεν έχουμε καμμία τύχη. Είτε μείνουμε στο ευρώ, είτε πάμε στην δραχμή. Στην δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, εκτός από το στίγμα μιας ταπεινωτικής ήττας (διότι ήττα είναι να οδηγείς τη χώρα σου στη χρεωκοπία, και αυτή η ήττα μας ανήκει όλους...), το βιοτικό μας επίπεδο θα κατρακυλήσει σε τέτοιο σημείο, που η τωρινή κατάσταση θα φαντάζει έως και μαγευτική. Όσοι επικαλούνται το παράδειγμα της "αργεντίνικης ανάκαμψης", σίγουρα, εκτός άλλων πολλών, δεν κατέχουν βασικές παραμέτρους που είχαν υπέρ τους οι λατινοαμερικανοί, που εμείς δεν έχουμε. Η απλούστερη είναι ότι εκείνοι δεν είχαν φτάσει ποτέ στο σημείο, οι κάτω της μεσαίας τάξης να οδηγούν Καγιέν, και η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων να θεωρούν την εργασία αγγαρεία και να το αποδεικνύουν και στη πράξη.

Οι Αργεντινοί άντεξαν την βαθιά φτώχεια. Οι σύγχρονοι Έλληνες, ακόμα και εκείνοι που έχουν πλγεί τα μέγιστα από την κρίση, δεν έχουν, ακόμα, ιδέα τι σημαίνει να μην έχουν λφτά οι τράπεζες, μισθοί και συντάξεις να εξανεμιστούν όσο δεν φανταζόμαστε, πρώτες ύλες να γίνουν απλησίαστες, και οι αξίες των ακινήτων να φτάσουν σε επίπεδα Ουγκάντας μέσα σε μια νύχτα.

Η σημερινή Ελλάδά, έτσι όπως είνα, με τους πολιτικούς πο διαθέτει, τους συνδικαλιστές που ακόμα ανέχεται, και τους "πελάτες" που ακόμα τους πιστεύουν, δεν αντέχει ούτε μιας μέρας επιστροφή στην ... ρομαντική δραχμούλα της. Όσοι τολμούν να ωραιοποιούν την πιθανότητα εξόδο μας από την Ευρωζώνη, και κατ' επέκταση από την Ευρωπαική Ένωση, απλώς επιθυμούν την διατήρηση μιας κοινωνίας ημετέρων. Μιας κοινωνίας βυθισμένης και καταδικασμένης στον αυτισμό της, όπου οι νέοι και άξιοι επιστήμονες θα φεύγουν σαν τα ποτάμια για το εξωτερικό, όπου οι προθήκες των καταστημάτων θα γεμίσουν, όχι από νέα προιόντα, αλλά από παλιά γκραφίτι και ξεπερασμένα συνθήματα, όπου ακόμα και οι μετανάστες που έχουν προκόψει θα φεύγουν για τις πατρίδες τους, μ' ένα κομπόδεμα που, ευτυχώς αυτοί δεν σπατάλησαν.

Για να συνέλθει η οικονομία μας, και να φανούν τα πρώτα σημάδια σταθερότητα στις αγορές, πρέπει να αρχίσει να δημιουργείται ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Ενα κλίμα, που θα ξαναφέρει ένα δράμι, αλήθινής ετούτη τη φορά, αισιοδοξίας, σε έναν λαό που έχει βυθιστεί, εδώ και μερικά χρόνια, σε μία άνευ προηγουμένου εθνική κατάθλιψη.

Επί του παρόντος, δεν υπάρχουν αυτά τα σημάδια. Δεν υπάρχουν αυτές οι ενδείξεις ανάκαμψης, και ανόρθωσης του ηθικού. Οι εκλογές της 6ης Μαίου, εκεί που ωρισμένοι πατριάρχες του λαικισμού πίστευαν ότι "τη λύση θα έδινε ο κυρίαρχος λαός", μας βυθισαν ακόμα πιο βαθιά στην εθνική μας μοναξιά και μιζέρια, προσθέτοντας ετούτη τη φορά και το στοιχείο της πρωτοφανούς έκπληξης, που συνοψίζεται στη φράση "ωχ, και πως βαγίνουμε τώρα από αυτήν την μαλακία που οι ίδιοι δημιουργήσαμε;".

Ίσως, από την άλλη, χρειαζόταν να γευτούμε ένα τέτοιο, αλλόκοτο αποτέλεσμα, ώστε να γίνει κατανοητό ακόμα καλύτερα, το βάθος του ξεπεσμού μας. Οι διερευνητικές εντολές, που επί μέρες περνούσαν από χέρι σε χέρι, και που συνοδεύονταν από εξηγήσεις και δικαιολογίες που αποκάλυπταν ακόμα πιο έντονα το γελοίον και απεχθές του υπάρχοντος πολιτικού μας ρόστερ, ήταν ένα καθημερινό χαστούκι στο πρόσωπο, ένα αβάσταχτο ηλεκτροσόκ στο σώμα όσων ανθρώπων, σε αυτόν τον τόπο, έχουν καταφέρει να κρατήσουν την λογική τους ανέπαφη από τη σαχλαμάρα και την αμετροέπεια.

Αυτό το άρρωστο πολιτικό τοπίο φαίνεται πως έχει ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα - τί να πω; Κανονικά, ό,τι σε αυτό έχει τραφεί και συντηρηθεί από (και τώρα, θα πω μερικούς ονομαστικούς "ισμούς" όπως μου έρχονται...) Καστανιδισμούς, Γιακουματισμούς, Παπανδρεισμούς, Πρωτοπαπαϊσμούς, Κουλουρισμούς, Παπαδημουλισμούς, Κανελλισμούς, Παναγιωτοπουλισμούς, Παπουτσισμούς, Φωτοπουλισμούς, Μανωλισμούς, Τσοχατζοπουλισμούς, Καρατζαφερισμούς, Γεωργιαδισμούς, Ντινοπολισμούς, Γκιουλεκισμούς, Καμμενισμούς, ΖεταΜακριδισμούς, Μαρκοπουλοτισμούς, Σκουρλετισμούς, Γεννηματισμούς, Βελποπουλισμούς, Πλευρισμούς, Βουτσισμούς, κλπ (ων ουκ έστιν αριθμός!), θα έπρεπε από καιρό τώρα να ήταν νεκρό. "Εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, άνθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός"!

Όμως, φαίνεται πως το θρυλικό "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθάινει" παίρνει ξώφαλτσα πρόσωπα και καταστάσεις που, κανονικά, θα έπεπε να είχαν, πολιτικά, οριστικώς εκλείψει. Αλλά, ώς γνωστόν, για να εκλείψουν αυτοί, πρέπει πρώτα να "εκλείψουν" και εκείνοι που τους αναδεικνύουν και τους κρατούν "εν ζωή". Δύσκολο... Θα μιλούσαμε, τότε, ακόμα και για "γενοκτονία"!

Η διαδικασία ανανέωσης των "εθνικών μας κυττάρων" δεν ήταν ποτέ, και δεν θάναι τώρα μία εύκολη διαδικασία. Όμως, θα πρέπει να την περάσουμε. Να την αντέξουμε. Να την υπομένουμε. Και, στο τέλος, να την αλλάξουμε. Ίσως - λέω, ίσως - οι εκλογές της 17ης Ιουνίου να είναι μία ακόμα, και ελπίζω όχι η τελευταία, ευκαιρία μας...