NO PASARAN ΦΑΣΙΣΤΕΣ!

Τόσες και τόσες συγκεντρώσεις έχουμε κάνει. Δεν νομίζω πως αφήσαμε και κανέναν σκοπό ανέγγιχτο! Στα φοιητικά μου, θυμάμαι, βγήκαμε από το αμφιθέατρο εν ώρα μαθήματος, γιατί ήρθε εκείνη τη στιγμή ντιρεκτίβα από το κόμμα να κατέβουμε στους δρόμους γιατί έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα, λέει, στη Νικαράγουα.

Εντάξει. Καλά ήταν όλα αυτά. Μέχρι που ήρθε ο καιρός που οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις έγιναν ... πριβέ. Αλλού το ΠΑΜΕ, αλλού η ΓΣΕΕ, αλλου ο ΣΥΡΙΖΑ, και αλλού οι "λοιπές δυνάμεις". Σε όλες, πάντα, ένα σύνθημα κρυαρχούσε σαν κοροιδία: "Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος".

Και να που φτάσαμε στη μέρα που ηττήθηκε από τον ίδιο του τον εαυτό, και θυμήθηκε άξαφνα ότι το κόμμα και ο πολιτικός είναι "άλλο πράγμα"...

Τέλος πάντων, ας τ' αφήσουμε αυτά επί του παρόντος, και ας προσευχηθούμε νάρθει η μέρα που θα βρεθεί ένας γενναίος ηγέτης και θα κάνει το εξής απλό: Όλες οι απεργίες θα αποφασίζονται από τα 2/3 των εγγεγραμμένων, και η ψηφοφορία θα είναι μυστική. Τόσο απλά.

Όμως, το σημείωμα αυτό, το γράφω για να πω κάτι που ετούτες τις μέρες με καίει. Ένα παράπονο. Που λέει ότι: αφού κατεβήκαμε σε δρόμους και πλατείες για χίλιους δυό λόγους - ακόμα και για την υπαγωγή της ποδοσφαιρικής μας ομάδας στο Άρθρο 44 - αφού φορέσαμε τη μπέρτα του διαμαρτυρόμενου, του αγανακτισμένου, του διεκδικούντα τα δίκηα του, έ δεν είναι τώρα ο καιρός ΟΛΟΙ μας, να ξεσηκωθούμε, να αγανακτήσουμε με τα φασισταριθά της Χρυσής Αυγής, να κατέβουμε στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο, παντού, ΟΛΟΙ, ΕΝΙΑΙΑ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ, ειρηνικά, με ένα κερί, και ένα τραγούδι.

Εκατομμύρια  Έλληνες να τραγουδήσουν το "Ακορνμετόν" του Μάνου Λοίζου, να να μήν μείνει λαρυγγι όταν έρθει ο στίχος στο "Δεν θα περάσει ο φασισμός".

Αυτήν την συγκεκριμένη εποχή, που ο κόμσος όλος, εμβρόντητος, παρακολουθεί τα ρεζιλίκια μας, φαντασθείτε πόσο ωραίο και ισχυρο θα ήταν αυτό το μήνυμα, αυτή η εικόνα. Η Ελλάδα που λοιδωρείται από παντού, η Ελλάδα που συνεχώς απογοητεύει, όχι τους ξένους μόνο, αλλά πρώτα τους ίδιους τους πολίτες της, να δείξει ότι μερικά πράγματα είναι, για αυτήν, αδιαπραγμάτευτα. Και το πιο σπουδαίο απ' όλα, η Δημοκρατία.

Αντί να κατεβαίνουμε στους δρόμους και να πλακωνόμαστε μεταξύ μας (να, τώρα μόλις πήρα ένα σχόλιο από έναν αγράμματο και αγενή, που μ' έκανε να σκεφτώ ότι δυστυχώς έχουμε πολλή δρόμο ακόμα...) ή να διεκδικούμε "ρυθμίσεις" οφέλη, επιδόματα, δεδουλεμένα, κεκτημένα, μόνο για τον εαυτό μας, πόσο ωραίο, πόσο μεγαλειώδες θάτανε να γεμίζαμε κάθε γωνιά, όλοι μαζί, όλοι ενωμένοι, σε μια "νοερά (αλλά και τόσο ηχηρή συνάμα,προσευχή" υπέρ της Δημοκρατίας;