ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ) ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΙ

Συνέτρωγα το μεσημέρι σήμερα με φίλους ανταποκριτές και απεσταλμένους ξένων μέσων ενημέρωσης στην Αθήνα. Θέμα συζήτησης ήταν, βεβαίως, το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών. Ως μόνος Έλληνας της παρέας, όλοι ζητούσαν πρώτα την δική μου άποψη και εκτίμηση. Το ερώτημα στο οποίο δεν μπορούσα να δώσω καμμιά απάντηση ήταν "πως ερμηνεύεις το 6,97% που πήρε η Χρυσή Αυγή;".



Θα είχα δυσκολία μεγάλη ακόμα και εάν το κόμμα αυτό έπαιρνε 0%, και με ρωτούσαν οι ξένοι συνάδελφοι "πως γίνεται, ιδίως στη δική σας χώρα, να υπάρχει έστω ένα κόμμα φιλοναζιστικό;". Φανταστείτε, λοιπόν, την ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία μου, τώρα που αυτό το "μαύρο κόμμα" (και να με συμπαθεί ο κ. Τζίμερος, αλλά δεν είναι ίδιο με το ΚΚΕ, το οποίο απολυταρχικό είναι, συμφωνώ, αντιδημοκρατικό είναι σε πολλές λειτουργίες του, να το συζητήσω, πολιτική τρομοκρατία ασκεί, το δέχομαι, αλλά έχει πολιτικά εφόδια που δεν είναι ευκαταφρόνητα, όπως και στελέχη και οπαδούς που δεν είναι όλοι κατευθυνόμενοι, ούτε τραμπούκοι, αλλά έχουν και επίπεδο, και πνεύμα), έλεγα λοιπόν, φαντασθείτε την μεγάλη δυσκολία μου να εξηγήσω στους ξένους δημοσιογράφους, όχι γιατί υπάρχει ένα τε΄τοιο κόμμα σαν την "Χρυσή Αυγή", αλλά πως βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι να το ψηφίσουν;

Όποτε συζητώ με ξένους και νοιώθω την πατρίδα μου να "πλήττεται", μαλακώνω αρκετά την κριτική μου για αυτήν. Δεν υπερασπίζομαι τα κραυγαλέα κακώς κείμενά της, αλλά προσπερνώ εκείνα που, αν και με ενοχλούν, δεν θέλω να τα φανερώσω στους ξένους.

Σε αυτήν την περίπτωση, δεν αισθάνθηκα καμμία ανάγκη να υπερασπιστώ την επιλογή των όποιων ψηφφόρων της Χ.Α., και καμμία δυσκολία δεν είχα να τους χαρακτηρίσω "πολιτικά - και όχι μόνον - αγράμματους".

Δυστυχώς, την ίδια άποψη έχω, όχι μόνο για όσους ψήφισαν τους νταήδες της άκρας δεξιάς, αλλά και για την μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων - την μεγαλύτερη, φοβούμαι. Αυτοί οι απελπισικά αγράμματοι ψηφοφόροι δεν εδράζονται σε συγκεκριμένα κόμματα. Απλώνονται σχεδόν παντού, με διαφοροποιημένες αναλογίες.

Υπάρχουν, όμως, κόμματα τα οποία προσφέρουν ρόσφορο έδαφος - πάντοτε, ή και κατά καιρούς - σε αγράμματους ψηφοφόρους. Τέτοια είναι/ήταν (το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον εναλλάσονται!), η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση), το κόμμα του Καμμένου, και τό κόμμα του Καρατζαφέρη. 

Όλοι αυτοί, σε μόνιμη βάση, ή κατά καιρούς, καρπώθηκαν και περιστασιακών ψήφων, από περιστασιακούς ανθρώπους, που δεν πήγαν στη κάλπη "με μυαλό και καρδιά", αλλά χωρίς ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αν υπήρχε στον κόσμο διαδικασία ποιοτικής εκτίμησης μιας ψήφου (αναλόγως του "καθαρού" πνευματικού επιπέδου του ψηφίσαντος), εύκολα θα βλέπαμε, νομίζω, το μέγεθος της πολιτικής μας αγραμματοσύνης.

Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής, είναι κραυγαλέα και ξεχωριστή. Όμως, ακόμα και έτσι, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσε να υπάρξει σε αυτόν τον τόπο έστω ένας (ακόμα και αγράμματος) άνθρωπος, που θα μπορουσε να ψηφίσει ένα κόμμα που δοξάζει το καθεστως που πολεμήσαμε, το καθεστως που εκμηδενίζει τον άνθρωπο, τον κάνει σαπούνι, και αέριο, και ... τίποτα.

Η "ψήφος του θυμού", από την άλλη, έχει και αυτή το όριό της. Το οποίο δεν μπορεί, σε καμμία περίπτωση να είναι όριο δεύτερου κόμματος! Μια ανωμαλία υπάρχει εδώ. Που εκθέτει, πρώτα απ' όλα, το ίδιο το κόμμα, που ξέρει πολύ καλά (ή, όφειλε να ξέρει), που πατά και που πηγαίνει. Με άλλα λόγια, ποιό είναι το μεγεθός του. Έτσι, λοιπόν, όταν ένας εξωγενής παράγοντας, σε μετατρέπει από την μιά στιγμή στην άλλη σε κάτι μεγαλύτερο, ή έστω και διαφορετικό απ' ότι είσαι, σε κάτι για το οποίο εσύ ούτε είχες προετοιμαστεί, και στό οποίο ούτε είχες συνειδητά στοχεύσει, τότε σημαίνει ότι αυτό το απρόσμενο κύμα υποστρικτών έχει κάποιο λάθος! Εγώ, το λέω εγκεφαλικό, το λάθος, για να μήν το πω κάτι πιο χοντρό.

(Και προσοχή, για να μην με παρεξηγήσουν φίλοι: Δεν εννοώ ένα λογικό ποσοστό "συν" και "πλην", ακόμα και εκτινασσόμενο, αρκεί να είναι αποτέλεσμα ρασιοναλιστικής ζύμωσης και στόχευσης, για το οποίο ο χαρακτηρισμός της αγραμματοσύνης δεν ισχύει.)

Η επόμενη μέρα των εκλογών ξημέρωσε με τους λίγους, εμβρόντητους να αναρωτιούνται "πώς;", και με τους πολλούς και "στην κοσμάρα του", την κοσμάρα της αγραμματοσύνης, να απαντούν "γιατί έτσι μας αρέσει", και να νομίζουν ότι είναι και σπουδαίοι.

Το "ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μεσα στη νύχτα", συνεχίζεται...