Στην αρχή ήταν η σκόνη πάνω στα νυχτολούλουδα, η γύρη στην άκρη των μπαλκονιών και ένα τσούξιμο στα μάτια.
Μετά το παλιό πιάνο χρειαζόταν συνέχεια ξεσκόνισμα και μια μέρα μετρήσαμε εικοσιτρία φτερνίσματα στη σειρά.
Έπειτα ήταν τα ασπρόρουχα στην ταράτσα, ο μπαμπάς άπλωσε τα σεντόνια κάτω από τα ξύλινα μανταλάκια, ήρθε η σκόνη από την Αφρική, διπλώσαμε τα σεντόνια κρατώντας τις άκρες προσεκτικά, ένα, δύο, τρία, τέσσερα διπλώματα και στις τσακίσεις βολεύτηκαν ανενόχλητα δέκα, δεκαπέντε, είκοσι μικροσκοπικά καφέ σωματίδια.
Και έπειτα ήταν εκείνη η Τετάρτη στις 6.30 το απόγευμα, όπου ο ήλιος ετοιμαζόταν να πέσει πίσω από το παλιό νεκροταφείο στην άκρη του χωριού και κόντρα στο πορτοκαλί φως σηκώθηκαν άσπρες νιφάδες από τις μεγάλες λεύκες και αιωρήθηκαν πάνω από τις ήσυχες πλάκες για να πέσουν σιωπηλά στη γη μαζί με τις χούφτες απ' το χώμα.
Τώρα ο κουρνιαχτός είναι καφέ και παχύς και έχει αγκιστρωθεί από τις ταράτσες της πόλης σα σεντόνι, εγλωβίζοντας τον αέρα μέσα και κάτω και γύρω από αυτόν.
Οι άνθρωποι κλείνουν τα παράθυρά τους γιατί δε θέλουν να μπει στα σπίτια η καφέ σκόνη και να κάτσει πάνω στους καναπέδες τους. Ξεσκονίζουν το τζάμι της τηλεόρασης και παρακολουθούν τη σκόνη από εκεί. Κάνουν μεγάλες χειρονομίες και μιλάνε με μεγάλη φωνή χρησιμοποιώντας μεγάλες λέξεις κατά τη διάρκεια του βραδινού. Καμιά φορά ο κουρνιαχτός ξεδιπλώνεται να ξεπιαστεί πάνω από τις κεραίες και τότε χάνεται το σήμα, ο ήχος κι η εικόνα και οι άνθρωποι λένε ανέκδοτα όπως αυτό που ήταν ένας Γερμανός, ένας Ιταλός κι ένας Έλληνας.
Υπάρχουν και άλλοι που η καφέ σκόνη μπήκε σιγά σιγά από τις γρύλιες και κάθησε στους παραζεσταμένους υπολογιστές τους και τις καρέκλες τους στο σχήμα του κορμιού και τότε αυτοί είπαν οτι θα φύγουν από εδώ και θα πάνε αλλού που δεν έχει σκόνη ή εκεί που η σκόνη δεν είναι καφέ ή εκεί που η σκόνη δε λέγεται σκόνη. Έχουν περάσει δύο μέρες, δύο μήνες, ίσως έχουν περάσει δύο χρόνια, δεν έφυγαν, θα φύγουν όμως, άρα η παραμονή τους εδώ είναι περιστασιακή και αυτοί από εδώ περαστικοί όσο περνάνε οι δύο μέρες, οι δύο μήνες, ίσως τα δύο χρόνια.
Και υπάρχουν και αυτοί που άνοιξαν τα παράθυρα και ο κουρνιαχτός μπήκε όλος μέσα, κάθησε στα έπιπλα, κάθησε στους τοίχους, κάθησε στα ξύλινα πατώματα, μπήκε στον οργανισμό από τα αυτιά, τη μύτη, το στόμα, τα μάτια, σκόνισε τις βλεφαρίδες και θάμπωσε τα φρύδια, άλλαξε τα χρώματα στα ρούχα, το διακριτό στην άρθρωση. Τότε με την ανάστροφη του χεριού σκούπισαν όση σκονή μπορούσαν απ' τα μάτια, άνοιξαν την πόρτα, βγήκαν στην ταράτσα, ανέβηκαν στις δεξαμενές, το πιάτο της NOVA, τις κεραίες, σκαρφάλωσαν στην πιο γερή και στην αρχή ο κουρνιαχτός ήταν πηχτός και μαύρος και παντού αλλά μετά ξαφνικά όλα ησύχασαν και ήταν πάλι νύχτα.
Αλλά ήταν νύχτα από αυτές που ο αέρας είναι καθαρός, ο ουρανός είναι ένα μπλε ανοιχτό σαν τις πρώτες νύχτες του Μαγιού και το φεγγάρι ψιλό ψιλό στην άκρη. Τα πρώτα τραπέζια έχουν βγει στον πεζόδρομο και γύρω γύρω μυρίζουν όλα αυτά που μυρίζουν κάθε άνοιξη και σε πηγαίνουν μπρος και πίσω βουτώντας σε μέσα ολόκληρο, η πρώτη τσίκνα στον αέρα, τα άνθη στις νερατζιές, το νερό στις ζεσταμένες πλάκες, τα νυχτολούλουδα. Δεν είπε κανείς οτι η πίκρα δεν είναι πια εκεί αλλά ακούς τα πιρούνια που ακουμπάν στα πιάτα και ο ήχος φεύγει από το απέναντι μπαλκόνι και φτάνει στο δικό σου και τα φώτα ανάβουν σιγά σιγά ένα ένα στα γύρω σπίτια.
Έχεις ένα παρελθόν, ένα παρόν και ένα μέλλον.
Σεβάσου το παρελθόν σου. Απαγκιστρώσου από την άκαμπτη αρχαιότητα. Χρόνια είναι αυτά και φεύγουν. Ένα εμβληματικό μνημείο και ένας ένδοξος άντρας δεν εγγυώνται τη δικιά σου εμβληματικότητα, κανείς δεν καθορίζει τι θα είσαι παρά μόνο εσύ. Κι αν πιστεύεις στην ανωτερότητα του γονιδίου σου, δίπλα στον Λεωνίδα υπάρχει πάντα και ο Εφιάλτης.
Διάβασε την ιστορία προσεκτικά. Αυτό που μένει δεν είναι τα γεγονόταν αυτούσια αλλά η κάλυψή τους από ανθρώπους που ήρθαν, έγραψαν και φύγαν απ' τη γη αφήνοντας πίσω μόνο τα γραπτά τους. Διασταύρωσε πηγές. Διάλεξε οπτική της ιστορίας που σου φαίνεται πιο ακριβής. Μην αγιοποιείς τους ήρωες του 1821, οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήταν αλτρουιστής ήρωας με μπέρτα και δεν υπήρξε δασκάλα με χρυσά μαλλιά σε κρυφό σχολειό της Finos Film.
Σεβάσου το παρόν σου. Σεβάσου αυτά που αγαπάς κι αυτά που ερωτεύεσαι. Σεβάσου τον εαυτό που ήσουν την πρώτη φορά που έκανες έρωτα. Σεβάσου τα παιδικά σου χρόνια. Σεβάσου τη γιαγιά που παράτησε τη Γερμανία της φάμπρικας και γύρισε πίσω να μεγαλώσει τα ορφανά της αδερφής του άντρα της για να σβήσει πια τώρα αγαπημένη στα χέρια παιδιών κι εγγονιών, ύστερα από χρόνια γεμάτα ξενιτιά και καπνοχώραφα.
Σεβάσου το μέλλον σου. Μην αφήσεις στα παιδιά σου μια καμμένη γη και μην τα αφήσεις να αναρωτηθούν γιατί σίγησες όταν χρειάστηκαν κραυγές.
Σεβάσου τις κραυγές. Μην τις χρησιμοποιείς σε κάθε ενδεχόμενο γιατί τότε χάνουν τη δύναμή τους και χαϊδεύουν τα αυτιά αντί να τα ματώσουν. Χρησιμοποίησε τα μέσα συμμετοχής και αντίδρασης που έχεις με σοφία και ενάλλαξέ τα με φαντασία.
Σεβάσου τη φαντασία σου. Χρησιμοποίησε τη δημιουργικότητά σου σε κάθε ευκαιρία και δες πώς μπορείς με απλούς τρόπους να κερδίσεις σε πόρους και ενέργεια ώστε να μείνουν αποθέματα για την επόμενη φορά χωρίς να υστερήσεις σε ποιότητα. Πάρε παράδειγμα από άλλους που το κατάφεραν είτε αυτοί είναι δάσκαλοι σε μικρά σχολεία της επαρχίας είτε αγρότες στις άκρες των συνόρων.
Σεβάσου την ιδεολογία σου. Και αν χρειαστεί να ξαναψηφίσεις, μείνε πιστός σε αυτήν παρά την ενδεχόμενη ανεπάρκεια πλήρους κάλυψής της από υπάρχοντα κόμματα. Υπάρχουν διαφορές, υπάρχει ιδεολογία, είτε αυτή είναι η θέση που θα πάρεις στο ερώτημα ιδιωτική ή δημόσια υγεία είτε αυτή είναι η θέση που θα πάρεις στο ερώτημα παραμονή στην Ευρώπη ή όχι. Γνώριζε τι ζητάς και τι σε εκφράζει. Διάλεξε φορείς που σε καλύπτουν περισσότερο, μικρούς ή μεγάλους ώστε να ξέρεις οτι σε μια κυβέρνηση που θα σχηματιστεί θα υπάρχει έστω και ένα ψήγμα φωνής που να εκφράζει ακόμα και ένα 1% των σκέψεων σου αντί για το 0.
Σεβάσου τον άνθρωπο. Προβλήματα υπάρχουν αντικειμενικά αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να αφήσεις ανθρώπους να σέρνονται αιμόφυρτοι στο όνομα της καθαρότητας. Μπορείς να διεκδικήσεις σχεδιασμό και υλοποίηση προγραμμάτων ενσωμάτωσης αλλά δεν μπορείς να μην είσαι άνθρωπος. Μην ξεχνάς πώς έφυγες κι εσύ κάποτε από εδώ, έγραψες τραγούδια για μια γη που νοστάλγησες και ίσως πέθανες μακρυά από αγαπημένα πρόσωπα μιλώντας πια μια άλλη γλώσσα.
Σεβάσου το καινούριο. Δώσε βήμα σε νέους ανθρώπους όταν δεις οτι οι παλιοί που έχουν την εγγύηση του χρόνου αποτυγχάνουν ξανά και ξανά. Δώσε ευκαιρία σε κάτι φρέσκο, τύλιξέ το με την εμπιστοσύνη σου και δες αν θα τα καταφέρει. Αν όχι, την επόμενη φορά διάλεξε κάτι άλλο. Η εμπειρία μετράει μέχρι εκεί που αποδεικνύεται το αντίθετο.
Και αν αφού κατάπιες τη σκόνη, ανέβηκες στην πιο ψηλή κεραία και εισέπνευσες ξανά τον καθαρό νυχτερινό αέρα, σεβάσου την ανάσα σου και γύρνα πίσω. Ο κουρνιαχτός μπήκε στη μύτη, το στόμα, τα αυτιά σου και τα μάτια αλλά δεν μπήκε σε αυτό που είναι μέσα. Και όσο αυτό είναι εκεί, έχεις χρέος απέναντί του να πάρεις βαθιά ανάσα και να γυρίσεις πίσω να εκπνεύσεις.
(*) Της Νεφέλης Σιούτα, από το blog της Nefeli's Haiku (http://nefeli-haiku.blogspot.com/), με την άδειά της.
No comments:
Post a Comment