Στη γειτονιά μου τη παλιά είχα έναν φίλο, που ήξερε κι έπαιζε τ' ακορντεόν. Όταν τραγούδαγε, φτυστός ήταν ο Ήλιος, φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν. Μά, ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα, κράταγε τσίλιες παίζοντας τ' ακορντεόν. Γερμανικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα, και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν. Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει όποτε ακούω από τότε ακορντεόν. Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει: Δεν θα περά..., δεν θα περάσει ο φασισμός!
Δεν είχα φωνή να το τραγουδήσω. Μόνο δάκρυα, να το γράψω. Σαν κείμενο, όχι σαν στίχο. Να το θυμηθώ και να το κλάψω σερί, κι απογυμνωμένο από τη μελωδία του Λοίζου. Μπροστά μου είχα την φωτογραφία που βλέπεις. Και τον φόβο, αυτούς που βλέπεις, τα κατακάθια, να τους δούμε αύριο στη Βουλή!...
No comments:
Post a Comment