Φυλλομετρώντας τον Κόσμο (28.05.2012)

Νέα ενότητα από σήμερα, στα πλαίσια πάντα της αρχικής μας ιδέας, να μαζεύουμε απ' όπου βρίσκουμε, ενδιαφέροντα πράγματα. Το "Φυλλομετρώντας τον Κόσμο", είναι το "ενημερωτικό μας ψαχτήρι". Ειδήσεις καλές και κακές. Ενδιαφέρουσες, ελπίζω. Με λίγα λόγια, και αναφορά σε όλες τις πηγές. Καλή ανάγνωση.

*** Ο τίτλος της σημερινής Daily Mail: Κρίση, ποιά κρίση; Πιείτε ακόμα ένα ούζο. Η Ελλάδα παραμένει στην ευρωζώνη.

Ο Ρικ Ντιούσμπερι, γράφει: "Η Ευρωζώνη δεν στηρίζεται σε οικονομικές αλήθειες, ούτε καν σε πολιτική. Οι ηγέτες της έχουν εμμονή με την συγκέντρωση της εξουσίας. Ακόμα και όταν η Ελλάδα επιλέξει να παραμείνει στην Ευρωζώνη, η κατάσταση θα είναι ίδια με πριν - μία αλυσίδα από χώρες με αξεπέραστα επίπεδα χρέους, και με ψηφοφόρους που ακόμα δεν έχουν ξεσυνηθίσει τους καλούς καιρούς, και που τώρα προσπαθούν με βαριά καρδιά να συνηθίσουν στην ιδέα ότι λιγότερα χρήματα θα χαρίζει πια σ' αυτούς το Κράτος".

*** Το προφίλ του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ σκιαγραφεί η εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα Der Freitag, υπό τον τίτλο: "Είναι επικίνδυνος για την Ευρώπη ο Αλέξης Τσίπρας;"

Ο Γιαν Πφάφ, επισημαίνει:

"Όταν επισκέφθηκε πρόσφατα το Βερολίνο, ο Τσίπρας πλησίασε τις κάμερες που τον περίμεναν έξω από την Ράιχσταντ με ένα χαμόγελο λίγο μεγάλο για συνηθισμένο άνθρωπο, αλλά πολύ ελκυστικό για την τηλεοπτική εικόνα. (...) Στην Ελλάδα πολλοί τον θεωρούν ήρωα. Έχει καλό παρουσιαστικό, και οι ψηφοφόροι λατρεύουν την νεανική του γοητεία και τις σταράτες δηλώσεις του. Είναι αυτό που οι Έλληνες ονομάζουν "παλλικάρι". Δεν γονατίζει μπροστά σε κανέναν".

Στην ερώτηση που θέτει ο τίτλος, το άρθρο δεν απαντά. (http://www.presseurop.eu/en/content/article/2057051-alexis-tsirpas-danger-europe)

Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ (Ακατάλληλες για λαικιστές)...

Ευτυχώς, υπάρχουν και μερικοί συμπατριώτες μας που είναι αυτό που λέμε "δημόσια πρόσωπα", και που όταν μιλάνε στα ξένα αλλά και εγχώρια μέσα ενημέρωσης, κυρίως στα πρώτα όμως, δεν σε κάνουν να ντρέπεσαι.

Ιδού ένα link που οδηγεί σε μία ολογόλεπτη συνέντευξη της οικονομολόγου κ. Μιράντας Ξαφά στο CNBC για τις πιθανότητες να εξέλθει η χώρα μας από την ευρωζώνη και να ξεπέσει, πάλι, στη δραχμή.

Αξίζει να προσέξει κανείς στη σύντομη αυτή συνέντευξη, πως η  κ. Ξαφά απαντά με σαφήνεια και με πολύ λίγες λέξεις στις ερωτήσεις που της τίθενται. Σε αντίθεση με τους άπειρους πολιτικάντηδες που έχουμε συνηθίσει να ακούμε, οι οποίοι μιλάνε ασταμάτητα και δεν λένε τίποτα.

http://video.cnbc.com/gallery/?video=3000091359&play=1

Ο ΚΟΥΡΝΙΑΧΤΟΣ*

Ήρθε ήσυχα μετά το μεσημεριανό που κανείς δεν πρόσεχε και με ένα τρίξιμο θρονιάστηκε πάνω από την πόλη.
Στην αρχή ήταν η σκόνη πάνω στα νυχτολούλουδα, η γύρη στην άκρη των μπαλκονιών και ένα τσούξιμο στα μάτια.
Μετά το παλιό πιάνο χρειαζόταν συνέχεια ξεσκόνισμα και μια μέρα μετρήσαμε εικοσιτρία φτερνίσματα στη σειρά.
Έπειτα ήταν τα ασπρόρουχα στην ταράτσα, ο μπαμπάς άπλωσε τα σεντόνια κάτω από τα ξύλινα μανταλάκια, ήρθε η σκόνη από την Αφρική, διπλώσαμε τα σεντόνια κρατώντας τις άκρες προσεκτικά, ένα, δύο, τρία, τέσσερα διπλώματα και στις τσακίσεις βολεύτηκαν ανενόχλητα δέκα, δεκαπέντε, είκοσι μικροσκοπικά καφέ σωματίδια.

ΑΧ, ΝΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Στην Πάφο γεννήθηκε, στις 4 Μαϊου του 1910, ένας πολύ μεγάλος αθλητής αλλά, προπαντός, ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος, ο Στέλιος Κυριακίδης. Που, όπως μου λέει και ο φίλος μου ο Βασίλης Φραντζολάς που μου έστειλε το παρακάτω κείμενο, δεν ξέρω πόσα σχολιαρόπαιδά μας ξέρουν κάτι γι' αυτόν (ενώ για την Βανδή, τα πάντα!), και πόσες πλατείες ή οδούς έχουμε δει με το όνομά του. Εν πάσει περιπτώσει, άς ρίξουμε μια ματιά σε μερικά από τα όσα σημαντικά έπραξε στη ζωή του, και ας γνωρίσουμε λίγο από την σκέψη του.

Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936!

Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.
Τα' μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: Καυτερή μυρωδάτη σάλτσα

Σε όσους αρέσουν οι καυτερές σάλτσες όπως το tabasco εδώ

θα βρούν μια πολύ καλύτερη εναλλακτική επειδή πρώτον καίει

λιγότερο και δεύτερον είναι πολύ αρωματική σε σύγκριση με το

χωρίς "προσωπικότητα" tabasco . Μπορείτε να βάλετε μέσα ό,τι

μυρωδικό σας αρέσει όπως αποξηραμένο θυμάρι, βασιλικό η δυόσμο. Επίσης έχει σημασία να βρείτε και να χρησιμοποιήσετε ένα μυρωδάτο καλό ξίδι , όχι αυτά τα Πάρος , κλπ. ενώ το λίγο κονιάκ του δίνει μιά άλλη δια΄σταση. Τέλος, ακόμα και λίγο ξύσμα από πορτοκάλι θα την κάνει τόσο διαφορετική... Είναι θέμα γούστου !

ΚΑΥΤΕΡΗ ΜΥΡΩΔΑΤΗ ΣΑΛΤΣΑ

6-7 πιπερίτσες κόκκινες, καυτερές μακρόστενες

3 κ.σ. καλό ξίδι

1 κ.σ. κονιάκ

2 σκελίδες σκόρδο, καθαρισμένες, χωρίς το φύτρο τους

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ξεπλύνετε τις πιπερίτσες και κόψτε με ένα μαχαιράκι το κοτσάνι μαζί με 1 εκ , αφήνοντας τα σπόρια μέσα αφού αυτά έχουν δυνατή καυτερή γεύση. Κόψτε τις σε μικρότερα κομμάτια των 4-5 εκ.

Ρίξτε τις πιπερίτσες στη γυάλα του μίξερ, το ξίδι, το κονιάκ και τις 2 σκελίδες σκόρδου. Αφήστε τα υλικά να χτυπηθούν για 5 λεπτά τουλάχιστον μέχρι να γίνουν σαν μια αραιή αλοιφή.

Αδειάστε σε ένα βαζάκι και αφήστε το 2 μέρες τουλάχιστον μέχρι να βγούν τα καυτερά αιθέρια έλαια μέσα την μάζα της σάλτσας.

Σουρώστε από ψιλό σουρωτήρι πατώντας στο τέλος με ένα κουτάλι να βγούν όλα τα υγρά. Πετάξτε ό,τι έχει απομείνει στο σουρωτήρι.

Μεταφέρετε την σάλτσα με ένα χωνί σε ένα μπουκαλάκι που να τρέχει με έλεγχο και διατηρείστε καλύτερα στο ψυγείο για ένα χρόνο.

Μπορείτε να βάλετε αντί για σκόρδο άλλα αποξηραμένα μυρωδικά, π.χ θυμάρι, βασιλικό, δυόσμο και χρησιμοποιείστε την σάλτσα με μέτρο σε πάστες, ρύζι, ταμπουλέ, κλπ

12 ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΨΕΜΜΑΤΑ

Ψέμα ΠρώτοΌπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση.
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20(Τουρκία, Βραζιλία). Ο άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς, γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

ΟΙ "ΘΥΜΩΜΕΝΕΣ ΠΕΛΑΤΕΙΕΣ"!...

Ο Α.Τσίπρας σε διαδήλωση με τον άλλοτε ισχυρό άνδρα του "πράσινου συνδικαλισμού", Φωτόπουλο της ΔΕΗ.

...Και ξαφνικά, το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα εξεμάνη εναντίον όλων όσων του ασκούν κριτική, που προφανώς δεν του αρέσει. Ένα μέρος αυτής της κριτικής μπορεί να είναι άδικη. Μπορεί, ακόμα, να είναι και κακόβουλη. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας, εάν δεν το έχει καταλάβει ακόμα, ηγείται ενός κόμματος που (το πως και το γιατί ας μην το συζητήσουμε τώρα...) μπορεί και να τερματίσει πρώτο στις επερχόμενες εκλογές. Πρέπει, λοιπόν, να είναι έτοιμος να δεχτεί όχι απλώς έντονη κριτική, αλλά και πολύ σκληρές ερωτήσεις σχετικά με το τι θα κάνει την επόμενη μέρα.

Σε τέτοιες ερωτήσεις, είναι υποχρεωμένος να απαντά, ακόμα και εαν δεν του αρέσει, ακόμα και εάν αισθανθεί ότι διατυπώνονται για να τον εκθέσουν. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να απαντήσει, όχι τόσο σε εκείνους που θα τον ψηφίσουν, αλλά σε εκείνους που δεν θα τον ψηφίσουν. Εχουν, κυρίως αυτοί, δικαίωμα να απαντηθούν όλες οι απορίες τους.

Είναι πασιφανές ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να διαχειριστεί την μεγάλη ευθύνη που του φορτώνουν στους ώμους εκείνοι που τον ψηφίζουν. Κάθε του κίνηση πια, έχει να κάνει με όλο το έθνος, και όχι μόνο με την παρέα της Κουμουνδούρου που, μέχρι προχθές έπαιζε πολιτικό τάβλι και φώναζε εκ του ασφαλούς "όχι σε όλα".

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ

Σαν να μην μας έφταναν όλα (σοβαρά και μή), μας προέκυψε σήμερα και τούτο:

Ο Γιώργος Τράγκας, δημοσιογράφος, εκδότης, και άλλα πολλά, ανακοίνωσε τη δημιουργία νέου κόμματος με τίτλο «Ελλάδα, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο». Δηλώνει ότι όλα τα μέλη που θα στελεχώσουν το νέο πολιτικό φορέα (πόσους ανεγκέφαλους χωράει, Χριστέ μου, αυτός ο τόπος;), θα έχουν, λέει, «ενεργή συμμετοχή στο πρόγραμμα και το οργανωτικό σχήμα» και προετοιμάζεται πυρετωδώς, συμπληρώνει, να μετρήσει τις δυνάμεις του στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Στην ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματος (που εάν έχετε την υπομονή μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω), μιλάει για «άμεση ακύρωση όλων των παράνομων διεθνών συμβάσεων και των μυστικών συμφωνιών που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική και πολιτική εξάρτηση από τους διεθνείς κερδοσκόπους». Ανακοινώνει, επίσης, τοι μεγαλεπίβολο σχ'έδιό του να διεκδικήσει «με πρωτοβουλίες και διεθνή δράση η ανάκτηση της ισότιμης θέσης μας στην Ενωμένη Ευρώπη των λαών και όχι του διεθνούς κεφαλαίου και των πολιτικών εκφραστών του».
Είμαστε μικρός τόπος, γνωστό αυτό. Αλλά ξεχνάμε ότι σε τούτη την ελάχιστη κουκίδα, όλοι οι άνθρωποι, λίγο ως πολύ, γνωριζόμαστε. Ξέρει ο ένας τον άλλον. Από που κρατά η σκούφια του και τι καπνό φουμάρει. Έτσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση (αν και εδω μιλάμε μάλλον για "περιπτωσάρα"), η ανάγνωση και μόνο της περίφημης Ιδρυτικής Διακήρυξης, είναι ανεκτή μόνο εάν αντιμετωπιστεί το κείμενο ως διασκεδαστικό ή παράλογο!

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ...

Πραγματοποιείται την επόμενη εβδομάδα, από τις 30 Μαίου έως και τις 2 Ιουνίου, το 7ο διεθνές τουρνουά γκολ, ProAm της Aegean. Οι αγώνες, που θα γίνουν στο μαγευτικό course του Aphrodite Hills στη Κύπρο (σε μια ορεινή τοποθεσία κοντά στη Πάφο, με επληκτική θέα προς την θάλασσα, αλλά και προς λοφώδεις περιοχές, φαράγγια και χαράδρες), έχουν την πλήρη υποστήριξη των επαγγελματιών γκόλφερς της Ευρωπης, PGA Europe.

Είναι μία προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από 7 χρόνια, στο γήπεδο γκολφ της Χερσονήσου, στην Κρήτη, χάρη στην έμπνευση, την τόλμη και το όραμα του Θεόδωρου Βασιλάκη, Προέδρου της αεροπορικής εταιρείας Aegean. Ερασιτέχνης γκόλφερ ο ίδιος, πίστευε ότι η ανάπτυξη του αθλήματος αυτού στην Ελλάδα, εκτός του ότι μπορεί να δώσει χαρά σε χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας (σ.σ.: το γκολφ είναι ίσως το μόνο άθλημα στον κόσμο που μπορείς να παίζεις, σε ανταγνωνιστικό επίπεδο, μέχρι και τα βαθιά σου γεράματα), οπωσδήποτε θα δώσει νέα πνοή στον "κουρασμένο" και κορεσμένο (από πλευράς προσφερομένων υπηρεσιών) ελληνικό τουρισμό.

O ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΡΟΥΜΠΙΝΙ

O αμφιλεγόμενος, διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος Νούριελ Ρουμπίνι, πιστευει ότι θα ήταν προτιμότερο να σχεδιαστεί μία "λελογισμένη έξοδος" της Ελλάδας από την ευρωζώνη αφού, όπως είπε, η οικονομία της χώρας είναι πλέον "δυσλειτουργική".

Ο γνωστός για τις πάντοτε απαισιόδοξες απόψεις του για την παγκόσμια οικονομία, έκανε τα σχόλια αυτά μιλώντας χθές σε οικονομικό φόρουμ στο Καζακστάν. "Τα προβλήματα στην ευρωζώνη είναι αυτήν την στιγμή το πιο ανησυχητικό θέμα που έχει να αντιμετωπίσει η παγκόσμια οικονομία", είπε. "Είναι σαφές ότι έξη ευρωπαικές χώρες - η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Κύπρος - έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα, με τεράστιο δημόσιο έλλειμα και πολύ χαμηλή οικνομική ανάπτυξη. Ακόμα και η Γερμανία, όπως και άλλες χώρες του πυρήνα της Ε.Ε. έχουν αρχίσει να επηρρεάζονται, και το μόνο που βλέπω είναι επιδείνωση του προβλήματος".

(Πηγή: Bloomberg και The National)

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΠΑΛΕΥΕΙ

Ένας άνθρωπος με πραγματική αγάπη και όραμα για τον τόπο του, ο αείμνηστος καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, εμπνευστής και δημιουργός του τουριστικού συγκροτήματος Navarino, στην Πύλο Μεσσηνίας, θα ήταν περήφανος όταν θα μα΄θαινε σήμερα πόσα μικρά παιδιά, από την περιοχή, γράφτκαν και φοιτούν στην Ακαδημία του Navarino Golf Club, και ίσως από αυτούς βγουν οι αυριανοί μεγάλοι γκολφέρ της Ελλάδος, γιατί σημερινοί δεν υπάρχουν.

Για δεύτερη συνεχή χρονιά λειτουργεί στη Costa Navarino το Navarino Golf Academy. Πρόκειται για υποτροφίες γκολφ για παιδιά 8-15 ετών που ζουν στην περιοχή, με στόχο αφενός να δημιουργηθεί μια νέα γενιά πρωταθλητών γκολφ από τη Μεσσηνία και αφετέρου να αναδείξει την περιοχή ως νέο προορισμό γκολφ της Μεσογείου.

Πέρυσι, το ετήσιο πρόγραμμα των 10 υποτροφιών διεξήχθη με μεγάλη επιτυχία και με τη συμμετοχή παιδιών που γνώρισαν και αγάπησαν το άθλημα. Κατά τη διάρκεια του έτους, έμαθαν τις τεχνικές του γκολφ, τους κανονισμούς του παιχνιδιού αλλά και για το πώς διεξάγονται τα τουρνουά, δείχνοντας απαράμιλλο ζήλο και ενθουσιασμό για αυτό το νέο άθλημα.

Η προσπάθεια ολοκληρώθηκε με ένα τουρνουά, αναδεικνύοντας παίκτες με πολύ καλές επιδόσεις. Όσα παιδιά συμμετείχαν θα προχωρήσουν στα επόμενα βήματα που θα τους αναδείξουν σε ικανούς παίκτες. Άμεσος στόχος θα είναι η συμμετοχή σε εθνικές διοργανώσεις καθώς και στο παγκόσμιο τουρνουά 2013 Faldo Series, που διεξάγεται για τους νεαρούς γκόλφερ.

Οσον αφορά την υποδομή της Costa Navarino, αξίζει να σημειωθεί ότι διαθέτει τα γήπεδα γκολφ The Dunes Course και The Bay Course, αναδεικνύεται σε έναν τους καλύτερους διεθνείς προορισμούς γκολφ και έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον παικτών, φίλων του αθλήματος από την Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και Μέσων Ενημέρωσης από όλο τον κόσμο.

Οι δοκιμαστικές διαδικασίες για το πρόγραμμα υποτροφιών ξεκίνησαν και η τελική επιλογή θα γίνει 19-20 Μαΐου. Όσα παιδιά 8-15 ετών επιθυμούν να λάβουν μέρος μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή (συνοδευόμενα από τις οικογένειές τους). Μέσα από αυτήν την αρχική εκπαίδευση, ξεχωρίζουν τα 10 παιδιά με τη μεγαλύτερη κλίση στο άθλημα, στα οποία θα δοθεί πλήρης υποτροφία (μαθήματα και εξοπλισμός) για ένα χρόνο με ετήσια ανανέωση, εφόσον μετά από σχετική αξιολόγηση οι επιδόσεις τους παραμένουν σε υψηλό επίπεδο. Τα μαθήματα θα παραδίδονται Σαββατοκύριακα κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και πιο εντατικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Για δηλώσεις συμμετοχής είναι απαραίτητη η κράτηση θέσης στο τηλ: 27230 90200.

ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΕΝΟΥ*

Χθες, 20 Μαίου 2012, ήταν η Κυριακή του Τυφλού. Μόλις είχα επιστρέψει σπίτι από την εκκλησία της Αγίας Άννας, στη Λεμεσό, έχοντας παρακολουθήσει τη Θεία Λειτουργία.

Η λέξη "παρακολουθήσει", στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, δεν είναι ακριβής. Διότι, όπως αρκετοί άλλοι υποθέτω, δεν συμμετέχω πραγμαικά στην Θεία Λειτουργία. Αφαιρούμαι την περισσότερη ώρα της Λειουργίας. Το μυαλό μου περιπλανιέται σε άλλα, δεν συγκεντρώνεται.

Με ανακούφιση, λοιπόν, και μάλλον τυχαία, έπεσε στα χέρια μου πριν μερικές εβδομάδες το βιβλίο "Χριστιανική και Ελληνική Πνευματικότητα", του συγγραφέα, λεξικογράφου, καθηγητή Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην Πρύτανη, και πρωην Υπουργό Παιδείας, Γιώργου Μπαμπινιώτη - ενός ανθρώπου που εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα.

Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ακρίτας", περιέχει άρθρα και ομιλίες του γύρω από εκκλησιαστικά θέματα. Και ένας από αυτά, με τίτλο "Απορίες Εκκλησιαζομένου", είναι εκείνο που έδωσε και σε μένα απαντήσεις στην μόνιμη, τα τελευταία 2-3 χρόνια, αγωνία μου για τις ανεξέλεγκτες περιπλανήσει του μυαλού μου την ώρα της Θείας Λειτουργίας.

Θα παραθέσω, λοιπόν, μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο αυτό, και με την ελάχιστη ταπεινότητα που διαθέτω να παρακαλέσω τους φίλους και τις φίλες μου που έχουμε εκκλησιαστεί μαζί, είτε στη Κύπρο, είτε στην Αθήνα, να μου πούν και εκείνοι τη γνώμη τους. Δεν τολμώ να ζητήσω το ίδιο από τους πνευμαικούς, που είμαι βεβαίος ωστόσο ότι έχουν προβληματσιτεί πολλές φορές για το θέμα του πως μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει καλύτερα την Θεία Λειτουργία.

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΛΑΔΑ;

Για να μείνουμε στην Ευρωζώνη, να διατηρήσουμε ως νόμισμά μας το ευρώ, και να συνεχίσουμε να είμαστε μέλος μιας "οικογένειας κρατών" (στην οποία, παρεμπιπτόντως, παρακαλεί να μπει η Τουρκία, και ΘΑ μπει), και όχι μια απομονωμένη, φτωχή και διεφθαρμένη χώρα που νομίζει πως το ένδοξο παρελθόν της αρκεί για να προκόψει, πρέπει να τιμήσουμε τους όρους των Μνημονίων και της Δανειακής Σύμβασης που υπογράψαμε - φτάνοντας ως εδώ, από δικά μας λάθη, και με δική μας ευθύνη, αποκλειστικά.

Δηλαδή, θα πρέπει να συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τα μέτρα λιτότητας και, ταυτόχρονα, να προχωρήσουμε στις βαθιές μεταρρυθμιστικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος (και όχι οι ξένοι, όπως παραμυθιαζόμαστε) για να καθαρίσει μια και καλή από τη βρωμιά και να γυρίσει νέα, ολόλευκη σελίδα στην Ιστορία του.

ΚΡΑΤΟΣ ΑΣΥΣΤΟΛΩΝ, ΚΑΙ ΠΕΣΜΕΝΩΝ ΚΩΛΩΝ!

Ο δημοσιογράφος-και αρθρογράφος του protagon-Niko Ago απελαύνεται μετά από είκοσι χρόνια παραμονής στην Ελλάδα. Του λείπουν κάτι ένσημα... Στην μακρά αλυσίδα των συνεχών απογοητεύσεων που μας ποτίζουν οι άνθρωποι που, με τον έναν η άλλον τρόπο, αποτελούν τον "μηχανισμό" με τον οποίο έμαθαν να "λειτουργούν" τη χώρα, προστίθεται ένας ακόμα "μαύρος κρίκος".

Η απάντηση του Niko Ago προς τις ελληνικές αρχές δημοσιεύεται στο blog του, http://odromos.wordpress.com/author/odromos/, και το αναδημοσιεύουμε και εμείς εδώ. Ο τίτλος του δικού του post είναι "Σ' ευχαριστω, Ελλάδα" και, χωρίς να τον ξέρω τον άνθρωπο, νομίζω πως εκφράζει αυτά τα λόγια με γνησια, αν και πικρή, ευγνωμοσύνη, και όχι με ειρωνεία - ως θα άξιζε σ' ένα "κράτος ασυστόλων, και πεσμένων κώλων", όπως θάλεγε κι ο Σαββόπουλος...

Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

Προσέφερα λίγα ή πολλά  δεν το ξέρω, το  μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω.  Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου.  Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”. Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

Ακόμα  και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω.  Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!

"ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΛΑΟΣ, ΑΛΕΞΗ"

Ένα εξαιρετικό κείμενο του Ομότιμου Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργου Γραμματικάκη, στο www.protagon.gr, με αποδέκτη τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Αν και το ζητούμενο είναι να το διαβάσει και να το καταλάβει εκείνος, δηλαδή ο Τσίπρας, αναδημοσιεύω ένα μέρος από την εισαγωγή, καθώς και την σχετική παραπομπή, για όσους επίσης αισθάνονται ότι ο νεαρός ηγέτης της Αριστεράς (;) δεν εκπροσωπεί πολλούς από αυτούς που, με υπέρμετρο λαικισμό, θεωρεί ως "λαό":

"Δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, Αλέξη. Εχομε όμως διασταυρωθεί σε πολιτικές ή καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κι ακόμα, φίλοι αξιόλογοι βρίσκονται στο πολιτικό σου περιβάλλον. Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να συστηθώ: Όχι με τα πτυχία και τα αξιώματα, που μου χάρισε κατά καιρούς η μοίρα αλλά με μία άλλη ιδιότητα, που αυτήν την στιγμή προέχει. Είμαι κι εγώ λαός, Αλέξη.

Λυπούμαι που χρειάζεται να στο υπενθυμίσω: Είμαι όμως κι εγώ λαός. Είναι λοιπόν δύσκολο να καταλάβω πώς αναφέρεσαι συνέχεια στον λαό, χωρίς να λάβεις υπ’ όψιν σου και μένα. Δεν είναι περισσότερο λαός οι συνδικαλιστές και οι πρυτάνεις, μερικές ομαδούλες μιας κατ’ όνομα μόνο αριστεράς, κάποιοι έκπτωτοι του παλιού πολιτικού κόσμου – έναν μάλιστα τον πρότεινες και ως υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Με αυτούς πάντως επεδίωξες να συναντηθείς, αυτοί είναι φαίνεται η κοινωνία και ο λαός."

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15302

ΤΟ ... ΑΛΑΝΘΑΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Η Φλόρενς Κολγκέϊτ, 18 χρονών, φοιτήτρια από το Κέντ, στην Αγγλία, θεωρείτε ότι έχει "μαθηματικά, το πιο αλάνθαστο πρόσωπο στον κόσμο"!

Η εμπλοκή της επιστήμης των μαθηματικών στον καθορισμό της "τέλειας ομορφιάς", έγκειται στο γεγονός ότι, σύμφωνα με αριθμητικούς υπολογισμούς που έγιναν, η Φλόρενς βρέθηκε να έχει την "ιδανική αναλογία μεταξύ ματιών, στόματος, κούτελου και γνάθου". Τι σημαίνει "αναλογία" στην περίπτωση αυτήν;

Οι επιστήμονες το εξηγούν:
" σε ένα τέλειο, αναλογικά, πρόσωπο, η απόσταση μεταξύ των ματιών θα πρέπει να είναι το 46% του συνολικού πλάτους του προσώπου."

Η Κολγκέϊτ, που δεν αποκλείεται, και λόγω ονόματος, να τη δούμε σύντομα να διαφημίζει οδοντόπαστες, έχει 44% στο¨"κριτήριο" αυτό. Επίσης, όπως διαβάζουμε και στο Kent Online, η φοιτήτρια Κάρμεν Λεφέβρ, από το πανεπιστήμιο St. Andrew's στη Σκωτία, υπολόγισε και άλλους "σημαντικούς παράγοντες" στο΄πρόσωπο της Φλόρενς, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι "τα μεγάλα της μάτια, τα ψηλά της cheekbones (μήλα;), και τα σαρκώδη της χείλη, αποτελούν κλασσικά σημάδια ομορφιάς".

Η Φλόρενς Κόλγκειτ είναι αναμφισβήτητα μια πολύ όμορφη κοπέλλα, αλλά γιατί θα πρέπει αυτό να "καθορίζεται" με μαθηματικά, και όχι με άλλους, πολύ πιο ... καθαρούς τρόπους;

Έχει ήδη χαρακτηριστεί ως English Rose, Αγγλικό Ρόδο, τίτλος που είχε αποδοθεί στην αείμνηστη πριγκίπισα Νταιάνα. Είναι στον τελευταίο χρόνο των σπουδών της στο Grammar School του Ντόβερ, στο Ντήλ του Κέντ και, όπως διαβάζουμε στην Ντέϊλι Μέϊλ, τα Σαββατοκύριακα δουλεύει γαι το χαρτζιλίκι της σε τοπικό κατάστημα fish & chips (που πολύ τα έχω πεθυμήσει!...). Όνειρό της, λέει, είναι να γίνει φωτομοντέλο. Νομίζω πως είναι κιόλας.

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...

Κατά μήκος ατέλειωτων δρόμων χωρίς όνομα, συναντώ μονίμως στη μνήμη μου τα πρώτα δέντρα που αντίκρυσα στη ζωή μου. Τα "Jacaranda's", όπως τα λέγαμε. Δέντρα που ευδοκιμούν ιδιαίτερα στη Νότια Αμερική, στην Καραϊβική, στη νότια Αφρική, στην Αυστραλία και στην Νέα Ζηλανδία.

Τα δέντρα αυτά, που ανήκουν στην οικογένεια της Μπιγκόνιας και ξεκίνησαν τη ζωή τους ως θαμνώδη φυτά, αποτελούσαν, θυμάμαι, το ομορφότερο μπουκέτο του Σόλσμπερι, όπως λεγόταν τότε η πρωτεύουσα της Ροδεσίας - σήμερα "Ζιμπάμπουε", και η πόλις "Χαράρε". (Ευτυχώς, αυτά τα δέντρα, δεν τα εκτέλεσε ο δικτάτορας Μουγκάμπε που κυβερνά τη χώρα από την ημέρα της ανεξαρτησίας τους από τους Αγγλους αποικιοκράτες).

Αλλά και η Πρετόρια, πρωτεύουσα της Νότιας Αφρικής (που, μολονότι σκληρότερο ρατιστικό καθεστώς είχε από την Ροδεσία, ωστόσο ευτύχησε να διαθέτει ηγέτη του αναστήματος ενός Μαντέλα, και όχι του βάθους ενός θλιβερού Μουγκάμπε), είναι γνωστή ανά τον κόσμο ως η Πόλη των Τζακαράντα. Οι δρόμοι, τα πάρκα και οι δημόσιοι κήποι της πόλης, είναι γεμάτοι από τα δέντρα αυτά. δεί την πόλη ντυμένο στο μωβ και μπλέ.

Τα Τζακαράντα ανθίζουν την περίοδο που, στην Πρετόρια, συμπίπτει με τις τελικές εξετάσεις των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο της Πόλης. Και υπάρχει και ένας μύθος που λέει ότι εάν ένα άνθος από το δέντρο πέσει επάνω στο κεφάλι σουπεράσεις με άριστα όλα σου τα μαθήματα.

Στο Σόλσμπερι ευδοκιμούσε ιδιαίτερα και το λεγόμενο Flamboyant Tree (σε ελεύθερη μετάφραση του Επιδεικτικό Δέντρο), αν και εμείς, με την αφέλεια και την "σοφία" που διακρίνει τις αθώες παιδικές ψυχές, τα λέγαμε δέντρα της φωτιάς, λόγω του κόκκινου χρώματος των ανθέων τους.

Τ' αγαπούσα πολύ και αυτά τα δέντρα που, παραδόξως πως, δεν μπλέκονταν ποτέ με τις Τζακαράντες! Όταν τέλειωνε η μωβ ανθοφορία, άρχιζε η κατακόκκινη.

Όλοι, όμως, είχαμε τις προτιμήσεις μας. Εγώ, φερ ειπείν, ήμουνα της Τζακαράντας. Και ίσω σε αυτό να έπαιξε ρόλο ότι φοιτούσα σ' ένα δημόσιο, αγγλικό σχολείο που λεγόταν "Sir Winston Churchill", και είχε χρώμα του το γκρί και το μωβ. Γκρί ηταν τα παντελόνια που φορούσαμε, λευκό το πουκάμισο, μώβ το μπλέϊζερ, και γκρι με μωβ ρίγες η γραβάτα.

Οι κτιριακές εγκαταστάσεις στο Σόσμπερι ηταν πνιγμένες στις Τζακαράντες.

Οι μεγάλοι αντίπαλοί μας, ήταν εκείνοι που φοιτούσαν στο άλλο μεγάλο δημόσιο σχολείο της πόλης, το Prince Edward Highschool, που είχε ως χρώματά του το πράσινο και το κόκκινο, και που περιβαλλόταν ολάκερο από τα flamboyant trees - αυτές τις υπέροχες, κατακόκκινες "ομπρέλλες" που απαθανάτισε στη φωτογραφία, κατα μήκος της Blakiston Street, στη Χαράρε, το 1975, ο Graham Bould.

Αυτά τα δύο δέντρα, όπως και τα Μασάσα, που ήταν το σήμα-κατατεθέν της African bushland, όπως τη λέγαμε, και που ένα από αυτά βλέπετε στη φωτογραφία, ήταν για μας, τους πιστιρικάδες των άγουρων χρόνων της πρώιμης εφηβείας μας, ήταν "η εικόνα και το χρώμα" της Αφρικής που είχαμε βαθιά μεσα στη καρδιά μας.

Μιας Αφρικής που δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε καλά, αλλά και που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βγάλουμε από μέσα μας. Όλα τα χρώματα, όλα τα πρόσωπα, όλα τα αισθήματα, είχαν ένα, βασικό, κοινό χαρακτηριστικό: την ένταση!

Το κόκκινο των Flamboyant Trees δεν το ξανάδα πουθενά, παρά μόνο στα πυρακτωμένα ηλιοβασιλέματα του Mount Darwin.

Το μωβ από τις συστοιχίες των Τζακαράντα, το θυμάμαι όποτε ανασύρω στη μνήμη μου τη λέξη brightness - "φωτεινότητα". Όμοιά της, έχω αντικρύσει μόνο μεταξύ ουρανού και θάλασσας στην Ελλάδα, αλλά αυτό πάλι, έχει ένα δικό του στοιχείο που έλειπε από το τοπίο της Αφρικής: ευλογία!

Και το απλωμένο, πράσινο "στέγαστρο" των Μασάσα, ήταν η "προσωποποίηση" αυτού που μάθαμε ως land. Δηλαδή, γή. Και χώμα. Και τόπος. Ήταν ο "ενδιάμεσος" σταθμός ανάμεσα στη ζούγκλα και στη πόλη. Εκεί που σταματούσαν τα πουλιά για να αναπνεύσουν. Να σωθούν, ή να επιτεθούν. Ήταν το καταφύγιό μας, τις ώρες της άγριας καταιγίδας. Η σκιά, από τον ήλιο που έκαιγε. Το, κάποτε φοβερό, μα και κάποτε μαγικό συναίσθημα, ότι κάτω από ένα τέτοιο δέντρο, μπορούμε να υπάρξουμε όλοι...

Η ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ*

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Αθήνα, 17 Μαΐου 2012

Η σύνθεση της κυβέρνησης έχει ως εξής:

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Παναγιώτης Πικραμμένος

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣΠαύλος Αποστολίδης

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
Αντώνιος Μανιτάκης

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
Γεώργιος Ζαννιάς

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Πέτρος Μολυβιάτης

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ
Φράγκος Φραγκούλης

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ
Ιωάννης Στουρνάρας

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Γρηγόριος Τσάλτας

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Αγγελική-Ευφροσύνη Κιάου

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΠΟΔΟΜΩΝ, ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΝ
Σίμος Σιμόπουλος

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ
Αντώνιος Ρουπακιώτης

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Χρήστος Κίττας

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ
Ναπολέων Μαραβέγιας

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΩΜΑΤΩΝ
Χρήστος Γεραρής

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
Ελευθέριος Οικονόμου

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ
Τατιάνα Καραπαναγιώτη

ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
Αντώνιος Αργυρός

(*) Ίσως πολύ καλύτερη στην σύνθεσή της από οποιαδήποτε έχει σχηματιστεί μέχρι τώρα. Που δείχνει ότι:

-- Η Ελλάδα διαθέτει "καλό υλικό"

-- Το πολιτικό - κομματικό - συνδιλακιστικό - επιχειρηματικό -δημοσιογραφικό - κλπ - κατεστημένο δεν θέλησε ποτέ να αξιοποιήσει, γιατί έτσι θα αποκαλυπτόταν η δική του γύμνια.

-- Κανένας πολιτικός δεν τιμησε ποτέ την εντολή που έλαβε από τον λαό, να επιλέγει τους αξιότερους ανθρώπους για να προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες και στη χώρα.

-- Η Δημοκρατία μας θέλει, ακόμα, δουλειά πολλή για να ανθίσει.

Χ.Μ.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΛΟΥΚΑ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΙΚΡΑΜΜΕΝΟΥ

Λ. ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ Κύριε Πρωθυπουργέ, αναλαμβάνετε την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο. Είμαι βέβαιος ότι και εσείς, και η κυβέρνηση που θα σχηματίσετε, θα αντιμετωπίσετε τα προβλήματα της χώρας αποτελεσματικά. Η επαγγελματική σας διαδρομή, η δημόσια εικόνα σας και το κύρος σας αποτελούν εγγύηση ότι θα καταβάλετε κάθε προσπάθεια για να διαμορφωθούν συνθήκες ηρεμίας και μετριοπάθειας κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Και θα ήθελα να επισημάνω ότι κατά το διάστημα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να εκπληρώσουμε τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας και να εφαρμοστούν οι πολιτικές που θα διασφαλίσουν την εμπιστοσύνη και τη σταθερότητα. Εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σας και είμαι στη διάθεσή σας για να βοηθήσω σε ό,τι χρειάζεται.

Π. ΠΙΚΡΑΜΜΕΝΟΣ Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια. Συμμερίζομαι πλήρως το γεγονός ότι η χώρα τελεί υπό ιδιαίτερες συνθήκες και ότι αναλαμβάνω πράγματι αυτό τον δύσκολο ρόλο σε μια ιδιαίτερα δυσχερή περίοδο. Η κυβέρνηση αυτή όπως γνωρίζετε είναι μια κυβέρνηση υπηρεσιακή η οποία έχει ως αποκλειστικό σκοπό τη διενέργεια εκλογών, ώστε να εκφραστεί ο ελληνικός λαός και να δοθεί η ευκαιρία να σχηματιστεί κυβέρνηση. Συμμερίζομαι όμως πλήρως τα όσα είπατε – ότι πρέπει να επικρατήσουν για το καλό του τόπου συνθήκες ηρεμίας και τάξεως. Και τέλος, κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να εξάρω τη συμβολή σας κατά το διάστημα αυτό, όπου με πολύ κόπο και πολλές θυσίες και τεχνογνωσία συμβάλατε με αποφασιστικό τρόπο ώστε να περάσουμε δύσκολα εμπόδια τα οποία βρίσκονταν ενώπιον μας.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Αθήνα, 16 Μαΐου 2012

"ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΣΙ ΤΙ ΠΟΙΟΥΣΙ"

Στις εκλογές, ιδίως σε χώρες σαν και τη δική μας όπου πολλύς κόσμος ψηφίζει, όχι με τον νου, αλλά με το συναίσθημα και το συμφέρον, δεν γνωρίζουμε καλά ποιοί είναι αυτοί που ζητούν τη ψήφο μας. Τι καπνό φουμάρουν; Από που έρχονται; Τι έχουν σπουδάσει; Που έχουν εργαστεί; Τι έχουν επιτύχει στη ζωή τους; Και λοιπά.

Αυτό ισχύει σε όλο το φάσμα των κομμάτων, όπου και μόνο η επικράτηση πολλών προσώπων που έχουν απολαύσει τους καρπούς της δημοσιότητας σε διάφορους χώρους, κυρίως καλλιτεχνικούς, καταδεικνύει πόσο "εύκολο" είναι το εκλογικό σώμα να παρασυρθεί σε επιλογές που φτωχαίνουν την πολιτική μας ζωή.

Υπάρχουν, όμως, και επιλογές που δεν την φτωχαίνουν απλώς. Την αμαυρώνουν.

Και μία από αυτές είναι, ασφαλώς, η ανάδειξη της ναζιστικής "Χρυσής Αυγής" σε 6ο κόμμα της Βουλής, με ποσοστό 6,97%.

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...

ΔΗΛΩΣΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ​Σ

"Η χώρα οδεύει δυστυχώς ξανά σε εκλογές.  Οδεύει ξανά σε εκλογές υπό πολύ άσχημες συνθήκες, επειδή κάποιοι έθεσαν εν ψυχρώ, υπεράνω του εθνικού συμφέροντος, το στιγμιαίο κομματικό τους συμφέρον.

Είμαι βέβαιος ότι όσοι το έπραξαν αυτό παρερμηνεύουν την επιθυμία και την εντολή του ελληνικού λαού. Ο ελληνικός λαός στις 6 Μαΐου μας είπε ότι δεν θέλει ξανά εκλογές, ότι θέλει κυβέρνηση συνεργασίας, ότι θέλει την Ελλάδα στο ευρώ, ότι θέλει να κάνουμε, όλοι μαζί, τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια για να βελτιώσουμε τη ζωή των Ελλήνων, να ανοίξουμε παράθυρο ελπίδας, να δώσουμε ξανά αισιοδοξία, εθνικό σχέδιο για το μέλλον.

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ: ΙΤΑΛΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ

Εαν τυχόν πάτε στην Ιταλία προς την πλευρά της Τζένοβα και μάλιστα 100 χλμ ακόμα πιο δυτικά στην μικρή παραλιακή πόλη Imperia, είναι σίγουρο ότι θα δοκιμάσετε αυτά τα πολύ απλά και νόστιμα μπισκότα πασπαλισμένα με ζάχαρη. Η Imperia θεωρείται η έδρα του Ιταλικού ελαιολάδου επειδή εκεί πάνε τα πλοία απο άλλες μεσογειακές χώρες όπως η  Ελλάδα, το Μαρόκο η η Τυνησία να ξεφορτώσουν χύμα το υγρό κιτρινοπράσινο χρυσάφι τους, το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο. Στη συνέχεια οι Ιταλοί προσθέτοντας και Ισπανικό ελαιόλαδο το προωθούν όμορφα συσκευασμένο σε φιάλες στις αγορές που έχουν δημιουργήσει εδώ και 100 χρόνια στις 5 ηπείρους. Ετσι, πολλά φαγητά  εδώ στην Imperia έχουν σαν βάση το ελαιόλαδο σε συνδυασμό με τα εξαίρετα θαλασσινά τους, τις γαρίδες η τα καλαμάρια σε ριζότα, σούπες, al pesto, κλπ...  Τα μπισκότα αυτά είναι πολύ πολύ απλά, δεν θέλουν σχήματα και φασαρίες, κομμάτια πλακέ που κόβονται στο χέρι... δηλαδή, απλά και νόστιμα πράγματα ! Μπορείτε αν θέλετε, να προσθέσετε μέσα στο μείγμα και σκόνη αμυγδαλόψιχας οπότε τα τραγανά μπισκότα σας γίνονται ακόμα πιό νόστιμα !

ΙΤΑΛΙΚΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΜΕ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ

1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 φακελάκι ξερή μαγιά
250 γραμμ ζάχαρη
250 γραμμ εξ. παρθένο ελαιόλαδο
2 κ.σ. κονιάκ
2 λεμόνια, το ξύσμα
300 γραμμ νερό
ζάχαρη
1 φλυτζ. αμυγδαλόψιχα σε σκόνη (προαιρετικό)

Αδειάστε μέσα σε ένα μεγάλο μπολ του μίξερ το αλεύρι, την ζάχαρη (και την πραιρετική αμυγδαλόψιχα) και την μαγιά.

Ξεκινήστε να ανακατεύετε με το “φτερὀ”  και αρχίστε να προσθέτετε το νερό και  το ελαιόλαδο ανακατεύοντας συνεχώς.

Προσθέστε το κονιάκ και το ξύσμα από λεμόνι, μία πρέζα αλάτι και μετά από 2 λεπτά σταματήστε το μίξερ και αδειάστε τη ζύμη σε ένα ξύλο.

Αφήστε τη για 10 λεπτά και μετά πάρτε κομμάτια όσο μιά γροθιά και απλώστε τα ένα ένα σε αλευρωμένη επιφάνεια ώστε να αποκτήσουν ακανόνιστο σχήμα και πάχος όχι μεγαλύτερο από 1 εκατοστό.

Πασπαλίστε τα καλά με ζάχαρη και ψήστε τα σε αντικολλητοκό χαρτί σε φούρνο στους 180 βαθμούς για 1 ώρα και στους 100 βαθμούς για άλλη μισή ώρα ώστε να γίνουν τραγανά προσέχοντας να μην σας αρπάξουν.

Οταν βγούν απο τον φούρνο αφήστε να κρυώσουν λίγο και μετά σπάστε τα σε κομμάτια σε ακανόνιστα σχήματα.

Η κανονική συνταγή βάζει μὀνο ελαιόλαδο (500 γραμμ) και καθόλου νερό. Με τον τρόπο αυτό τα μπισκότα γίνονται πολύ βαρειά ενώ εδώ με την προσθήκη και νερού γίνονται πιό ελαφριά και πιο τραγανά.

Ο ΝΕΟΔΗΜΑΓΩΓΟΣ

Του

ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*

Η νεοδημαγωγία κατακλύζει το δημόσιο χώρο.

Σε όλες τις εποχές της κρίσης, από καταβολής κόσμου, η δημαγωγία φουντώνει σαν δυνατός άνεμος.

Ιδού και σήμερα ο νεοδημαγωγός επί σκηνής.

Αγέρωχος. Υψηλόφρων. Αυτάρεσκος. Υπεροπτικός. Υπερφίαλος και τυφώδης.

Ο νεοδημαγωγός εκφράζει και διεκπεραιώνει ένα κυνικό σχέδιο εξουσίας.

Αδιαφορεί παγερά για τους ανθρώπους.

Ως προ-ιστάμενος επί σκηνής διεκδικεί με κεκρυμμένη αδιαντροπία να ορίσει τις τύχες τους.

Ο νεοδημαγωγός είναι λαμπρός γνώστης των επιθυμιών, των αναγκών και των προσδοκιών των ανθρώπων.

Αγωνιά να τους κατανοήσει.

Αγωνιά να τους εκφράσει.

Πασχίζει να τους φέρει στην εξουσία.

Είναι ταγμένος στην υπηρεσία τους.

Αυτός υπάρχει γι’ αυτούς.

Κύριο εργαλείο του το Ψεύδος.

Και το ψεύδος αυτό, κάθε αυθεντικός νεοδημαγωγός, το στηρίζει με αλήθειες.

Περισσεύει στο λόγο του η αλήθεια.

Αυτός ορίζει το περιεχόμενό της.

Οργανώνει τη δημόσια έκφρασή της.

Χρωματίζει την πραγματική της ουσία.

Ο νεοδημαγωγός είναι παθιασμένος με την αλήθεια.

Πλην όμως. Τη δική του αλήθεια.

Η αλήθεια του νεοδημαγωγού ή οι αλήθειες του νεοδημαγωγού, δεν αποτελούν παρά μια στιγμή του ψεύδους του.

Ο νεοδημαγωγός δεν αναγνωρίζει κανόνες.

Αυτός ορίζει τα πάντα.

Αγνοεί τις συνθήκες.

Νομοτελειακός εκφραστής της ανάγκης, οι συνθήκες θα τον υπακούσουν.

Μπροστά του η πραγματικότητα δεν έχει δικαίωμα ύπαρξης.

Αυτός ετάζει καρδίας και νεφρούς.

Ο νεοδημαγωγός αδιαφορεί για το μέλλον.

Τον ενδιαφέρει το ένδοξο 24ωρο.

Η παράσταση επί σκηνής.

Οι άλλοι ως θεατές υπάρχουν γι’ αυτόν.

Δεν θέλει να γνωρίζει τη συνείδησή τους.

Ο νεοδημαγωγός ένα μισεί: την ελευθερία.

Όλα τα άλλα μπορεί να τα παλέψει.

Ως ψευδής συνείδηση, μισεί κάθε ελεύθερη συνείδηση.

Ιδού, λοιπόν, και σήμερα ο νεοδημαγωγός επί σκηνής.

Τον παρακολουθούμε με το αγέρωχο, υψηλόφρον και αλαζονικό ύφος του να διεκδικεί την απόλυτη κυριαρχία .

Ο νεοδημαγωγός δεν είναι αφηρημένο πρόσωπο.

Δεν περνάει κρυφά και ανώνυμα ανάμεσά μας.

Κυριαρχεί επί σκηνής.

Και μην ψάχνετε στην ιστορία.

Είναι εδώ.

Χαρακτηριστικός του ιδεότυπος ο Αλέξης Τσίπρας.

(*) Πολιτικού αναλυτή, ιδρυτή και διευθ΄ύνοντα συμβούλου της εταιρείας πολιτικού σχεδιασμού και στρατηγικής "Λέγειν&Πράττειν".

(YET ANOTHER) TIME TO SAY GOODBYE...

Καιρός, και πάλι, να πούμε "αντίο". Και το απευθύνω περισσότερο στα "παιδιά του Αντέννα" στη Κύπρο, παρά στους τηλεθεατές του, με τους οποίους έτσι κι αλλιώς ελάχιστα πρόκαμα να εξοικειωθώ.

Δεν έχω να πω πολλά, παρά μόνο τούτο:

Η δουλειά αυτή, η δημοσιογραφική, θέλει κέφι, και μεράκι, και κυνήγι, και φαντασία, και γνώση, και θάρρος, και αντοχή, και ομαδικότητα, και ευαισθησία, και χίλια δυό πράγματα. Που, άμα δεν βρουν πρόσφορο έδαφος, τη μετατρέπουν, τη δουλειά αυτή σε βάρος ασήκωτο, σε υποταγή, σε υποχώρηση, σε σιωπή βασανιστική.

Θα θυμάμαι πάντα τις στιγμές, που κοιταζόμασταν στα μάτια, έστω και για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, και ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Εκείνα τα βλέμματα με έκαναν να φύγω...

ΣΤΟ ΜΠΑΡ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ "ΝΑΟ"...

Το περίφημο Temple Bar στο Δουβλίνο. Ένα από τα ωραιότερα μπαρ στον κόσμο. Βρίσκεται στην νότια όχθη του ποταμού Λίφφι, σε δρόμο πλακόστρωτο, σε κτίριο της εποχής του μεσαίωνα, σε μια περιοχή που θεωρείται "ο πολιτιστικός τομέας" της πόλης, και είναι διάσημη ανάμεσα σε ντόπιους και τουρίστες.

Είναι μπαρ για μπίρες. Και δή μπίρα Guiness. Ο,τιδήποτε άλλο επιλέξεις να πιείς, είναι "μισές δουλειές", και θα το διαπιστώσεις από το βλέμμα του μπάρμαν.

Η επιλογή του μπάρμαν στο Temple είναι ίσως δυσκολότερη διαδικασία από το να επιλέξεις μάνατζερ για μεγάλη τράπεζα - αν και μεταξύ μας, μακάρι να επέλεγαν τραπεζίτες με το ίδιο κριτήριο που επιλέγουν τον chief bartender στο Temple. Αρκεί να σας πω ότι ένα από τα κριτήρια επιλογής είναι "να είσαι γενναιόδωρος". Αληθινά, γενναιόδωρος, εννοείται. Όχι να δανείζεις δυο δεκάρες, και να αξιώνεις να σου επιστρέψουν πέντε.

Βρέθηκα, που λέτε,  στο μπαρ αυτό γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '80, για ένα δημοσιογραφικό story για τον ΙΡΑ, τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό, που τότε ήταν στο φόρτε της δράσης του. Ένα βράδυ, πέρασα πέντε ώρες εκεί, πίνοντας μπίρες ασταμάτητα, με έναν άνθρωπο που ήταν στον ΙΡΑ, αλλά για δικούς του λόγους επέλεξε να βγει, και να αποσυρθεί.

Δεν έφυγε διωγμένος, ούτε και με πίκρα. Δεν μου είπε κανένα μυστικό. Δεν μιλήσαμε για κανένα πρόσωπο. Όλη η κουβέντα μας περιεστράφη γύρω από "ιστορίες και αγωνίες μιας ζωής" - αυτός ήταν, τελικά, και ο τίτλος του ρεπορτάζ μου.

Τι αναστατώνει την ψυχή του ανθρώπου; Τι την πληγώνει, και τι την γλυκαίνει; Ποιά είναι τα όρια του απεγνωσμένου; Πως εκδηλώνει την απόγωνήσή του; Πως αλλάζει την ζωή του;

Μιλήσαμε για τον Γκάντι, που "εξόντωσε" μια ολάκερη αυτοκρατορία χωρίς να πειράξει ούτε ένα μυρμήγκι της. Μιλήσαμε για τον Μαντέλα, που ήταν ακόμα στο Ρόμπεν Άϊλαντ, έγκλειστος, και κανείς μας δεν ήξερε τότε με πόσο μεγαλείο θα αντιμετώπιζε, με την απελευθέρωσή του, εκείνους που στέρησαν εκείνον και έναν ολάκερο λαό από το πιο πολύτιμο, της ζωής, αγαθό: την ελευθερία.

Δεν "καταλήξαμε" πουθενά στην κουβέντα μας με τον "Τζόννι" - έτσι μου είπε να τον λέω, έτσι τον έγραφα και στο ρεπορτάζ μου. "Κατάληξη" έχουν μόνο οι συνεδράσεις (καλύτερα, τα meeting!) των διοικητικών συμβουλίων εταιρειών μεγάλων, ή και εταιρειών που νομίζουν ότι είναι μεγάλες που, ακόμα και για "ανοικτά" ερωτήματα της ζωής και της υπάρξης,  θεωρούν πως πρέπει να λαμβάνονται αποφάσεις (βλέπε: decisions), να αποτυπώνονται διαδικασίες (βλέπε: procedures), και να εκτελούνται (που, σε όποια γλώσσα και αν μεταφράσεις, κάτι σκληρό μυρίζει...).

Είχε περάσει η ώρα, που λέτε. Το καμπανάκι είχε κτυπήσει ήδη τρείς φορές, ο κόσμος ήπιε τις τελευταίες αγχωμένες γουλιές του, και έφυγε κακήν-κακώς. Το Temple έκλεισε, και ο γενναιόδωρος chief bartender, που τον έλεγαν Shaun, θυμάμαι, σφράγισε τη πόρτα, τράβηξε τις κουρτίνες και μας είπε stay. Η "γενναιοδωρία" του, που δεν την διαθέτει κανένα "στελεχος", του έλεγε ότι εκείνο το βράδυ, ένας ξένος δημοσιογράφος και ένας ντόπιος που τον φώναζαν "strange man", και που, όπως έμαθα, τον καταζητούσαν τα forces, δηλαδή "οι δυνάμεις", φαίνεται πως συμφωνούσαν πώς για να ζήσεις, μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις, αλλά ποτέ να σκοτώσεις. Και ήθελε να τους κεράσει και τους δυο...

SON, CAN YOU PLAY ME A MEMORY?

No sleep, all night. Dipping my lips into wine I know you would have loved. Amarone - you bought it, remember? Left one behind in Athens. Don't worry. It'll be even better when you come. Maturity, complimenting the apotheosis of innocence... Wow!

I sipped through all the memories of the last 20 years. Years that have flied like a burst of unpredictable wind in a slow desert.You've grown so quickly, so wonderfully, and I can't tell you how proud I am of you.

In the darkness and silence of the hot and humid night, here, in the town where you were born, 20 years today, I downloaded everything I had in and around me, and I played it again and again, until an inpulpable touch of light on the sea told me that Morning Had (actually) Broken.

(Όλα τα λεφτά στο βιντεάκι που ακολουθεί, είναι ο Γερμανός παρουσιαστής, και ο παμμέγιστος πιανίστας που, πρόσεξέ τον, πως μασάει συνεχώς!)




Morning has broken, like the first morning
Blackbird has spoken, like the first bird
Praise for the singing, praise for the morning
Praise for them springing fresh from the Word.

Sweet the rain's new fall, sunlit from heaven
Like the first dewfall, on the first grass
Praise for the sweetness of the wet garden
Sprung in completeness where His feet pass.

Mine is the sunlight, mine is the morning
Born of the one light, Eden saw play
Praise with elation, praise every morning
God's recreation of the new day.

It's usually, now, the time that you come home. Every time, as if you have completed yet another incredible round of unnegotiable adventure. A triumphant acquisition of your glorious and undisputed youth. With your friends. With your love games. With your songs. Of Greek afternight...

Your mother's agony, yet another sign of the wonder of what was your birth, and what is every single moment of your life. The clothes that wrapped and protected your body. The words that comforted or angered your feelings. The trips and journeys to the best places of our country. Every Easter in the arms of God. Every summer in the fury of the wind, the waves and the sun. And, every Sunday afternoon the "yellow and black" dream and nightmare of the "best friend" we ever had!

Happy Birthday, son. I love you.

NO PASARAN ΦΑΣΙΣΤΕΣ!

Τόσες και τόσες συγκεντρώσεις έχουμε κάνει. Δεν νομίζω πως αφήσαμε και κανέναν σκοπό ανέγγιχτο! Στα φοιητικά μου, θυμάμαι, βγήκαμε από το αμφιθέατρο εν ώρα μαθήματος, γιατί ήρθε εκείνη τη στιγμή ντιρεκτίβα από το κόμμα να κατέβουμε στους δρόμους γιατί έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα, λέει, στη Νικαράγουα.

Εντάξει. Καλά ήταν όλα αυτά. Μέχρι που ήρθε ο καιρός που οι συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις έγιναν ... πριβέ. Αλλού το ΠΑΜΕ, αλλού η ΓΣΕΕ, αλλου ο ΣΥΡΙΖΑ, και αλλού οι "λοιπές δυνάμεις". Σε όλες, πάντα, ένα σύνθημα κρυαρχούσε σαν κοροιδία: "Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος".

"ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ-ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ"

Άς πούμε, λοιπόν, ότι την περασμένη Κυριακή, "ο ελληνικός λαός ψήφισε αντιμνημονιακά", όπως είναι, τις τελευταίες ημέρες, η μόνιμη επωδός του λεγόμενου "αντιμνημονιακού μετώπου", με σημαιοφόρο που ξεχωρίζει, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή είναι μία ερμηνεία που, αριθμητικά, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ποιοτικα, όμως, είναι διάτρητη και, κατά την άποψή μου, εντελώς λανθασμένη. Η Δημοκρατία, δυστυχώς, δεν έχει ανακαλύψει ακόμα μέθοδο δίκαιου συνυπολογισμού της ποιοτικής με την ποσοτική ψήφο, γεγονός που αναμφισβήτητα θα άλλαζε προς το καλύτερο τον κόσμο. Την αποδεχόμαστε, όμως, επειδή κάθε άλλη προσέγγιση ενός "δίκαιου πολιτεύματος", είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, και συνήθως εκφράζεται από ανθρώπους που έχουν μια περίεργη αντίληψη περί "δικαίου".

Ναι, λοιπόν. Αριθμητικά, υπερέχουν οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί. Απροκάλυπτα λέω ότι αναγνωρίζω το αποτέλεσμα. Αλλά, και χωρίς δεύτερη σκέψη, λέω ταυτόχρονα ότι δεν το σέβομαι.

Η ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ" ΑΛΩΝΙ!

Εδώ ο κόσμος καίγεται, πραγματικά, και από το Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ εξεδόθη, και μας απεστάλη χθες το ακόλουθο κείμενο:

"Ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργος Α. Παπανδρέου, είχε σήμερα  τηλεφωνική επικοινωνία με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας, Francois Hollande.

Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, συνεχάρη τον  Francois Hollande για την νίκη του στις εκλογές και του εξέφρασε τις ευχές του για επιτυχία στο έργο του.

Κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας τους, αντάλλαξαν απόψεις για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη."

Τι να πει κάποιος, ρε παιδιά; Ειλικρινά, δεν ξέρω πια. Ο "Γιωργάκης". Η "Σοσιαλιστική Διεθνής". Ο τίτλος του "Προέδρου". Το τηλεγράφημα που έστειλε. Τα συγχαρητήρια που έδωσε. Η ευχές που του "εξέφρασε". Οι απόψεις που αντηλλάγησαν.

Λέξεις, προτάσεις, χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Χωρίς λόγο ύπαρξης. Ένα κενό, στο κενό.

Κι' όμως, όλ' αυτά τα αστεία και αχρείαστα, εξακολουθούν και είναι εξάρτημα ενός μηχανισμού που εξακολουθεί να υπάρχει. Ενός μηχανισμού που δημιουργεί και μοιράζει αξιώματα άνευ αντικρύσματος, σε ανθρώπους χωρίς αντίκρυσμα.

Και αυτοί οι άνθρωποι, συνεχίζουν να διεκδικούν σημασία.

Ποιός τους την δίνει, που να πάρει; Να πάω να τον γνωρίσω από κοντά να δώ σε ποιά συνωμοταξία όντος ανήκει, μήπως και καταλάβω κάτι που αδυνατεί τώρα να συλλάβει το μυαλό μου.

Έστειλε ο Γιωργάκης, ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (τί κάνει, ανάθεμά τηνε υτή η ... οργάνωση, μπορεί να μου πει κάποιος;), συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον νεοκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας. Άς πάει κάποιος, ρε γαμώτο, στο αλώνινα  να ιδεί αν πράγματι χέστηκε η φοράδα, και να στείλει την είδηση με μέιλ στο Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, μπας και καταλάβουν ότι ο κόσμος άλλαξε...

ΜΙΑ ΑΠΟΧΡΩΣΗ...

... νύχτας.

Στο κόκκινο των νυχιών των ποδιών σου. Έτσι όπως ερχόσουν αδιάφορη, και έφευγες λίγο διστακτική. Ωραία! Μέσα στο σκοτάδι.

Την περίμενα την σιωπή, δεν με τάραξε. Την περίμενα ως απόσταγμα του χρόνου "που περνάει και χάνεται", καθόλου επώδυνη πια, η σιωπή, θα έλεγα ακόμα και γλυκειά στη γεύση,  στην όψη πεντακάθαρη, και λυτρωτική που μπορώ επιτέλους να την αγγίζω χωρίς να σ' ακουμπώ.

Η πόρτα δεν άνοιγε. Το χέρι μου έτρεμε, και το εφωδίασα με ένα ποτήρι "Γεροβασιλείου", λευκό. Πρόσθετα κι αφαιρούσα λέξεις από την επιστολή παραίτησης. Γύριζα τις σελίδες με το κλειδί της πόρτας που δεν άνοιγε, μέχρι που τη ζωγράφισα με το δικό σου χέρι καί άρχισε να παίζει - επιτέλους - η 5η του Μπετόβεν!

(ΥΓ: Πιρουέτες της νύχτας, με τη λησμονημένη μου ποίηση...)

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ...

Την είχαν την κυβέρνηση συνεργασίας, και υπό τις περιστάσεις, που θα ήταν ακόμα καλύτερες εάν την υποστήριζε πιο θερμά ο Αντώνης Σαμαράς, και δεν έκανε την γνωστή κωλοτούμπα ο Καρατζαφέρης, τα πήγε μια χαρά.

(Το "μια χαρά" δεν σημαίνει ότι αδιαφορεί κάποιος για το γεγονός ότι πολλοί συνάνθρωποί μας πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβά τη νύφη των Μνημονίων, αλλά όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η σωτηρία της χώρας είναι το πρώτο και υπέρτερο έχει πρόβλημα).

Την είχαν, λοιπόν, την κυβέρνηση. Ο ένας ήθελε εκλογές και, μολονότι ψήφιζε όλα τα μέτρα, τα αποδοκίμαζε ταυτόχρονα. Ο άλλος φοβόταν ότι το "αντιμνημονιακό ρεύμα" θα τον έπνιγε, φόρεσε σωσίβιο και πήδηξε απο το σκάφος. Και ο τρίτος, βλέποντας το αναπόφευκτο των εκλογών, έστηνε κομμαικό μηχανισμό.

Τωρα που πέταξε το πουλάκι, το λησμονούν. Και κάνουν ό,τι μπορουν για να φτιάξουν άλλη κυβέρνηση συνεργασίας, κάνοντας υποχωρήσεις που πρίν δεν θα διανοούντο καν.

Αυτό είναι ακόμα ένα δείγμα της πολιτικής ανωριμότητας αυτού το τόπου, από την κορυφή ίσαμε τα νύχια.

Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΕΙ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς, μετά τις διερευνητικές επαφές, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Όπως είπα και το βράδυ της Κυριακής, δεν μπορούμε να αφήσουμε την Ελλάδα ακυβέρνητη.

Κι όπως δεσμεύτηκα, προσπάθησα να βρω λύση για μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, με δύο επιδιώξεις: να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και να αλλάξει η πολιτική του Μνημονίου, μέσα από επαναδιαπραγμάτευση, με αναπτυξιακά μέτρα, ώστε να σταματήσει η ύφεση και να ανακουφιστεί η κοινωνία.

Ως πρώτο κόμμα πήρα τη διερευνητική εντολή και επιδίωξα να συναντηθώ με τους πολιτικούς αρχηγούς κατά σειρά εκλογικής δύναμης των κομμάτων τους.

-- Συναντήθηκα με τον κ. Τσίπρα, ο οποίος δεν δέχθηκε, καθώς έχει δεσμευτεί για προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης από κόμματα της Αριστεράς.

-- Συναντήθηκα, στη συνέχεια, με τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος πρότεινε να γίνει ευρύτερη κυβέρνηση Ενότητας με τη συμμετοχή, πέραν της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ. Του εξήγησα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη απορρίψει την πρόταση, ενώ λίγο αργότερα την απέρριψε και ο κ. Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ…

-- Επικοινωνήσαμε με το γραφείο του κ. Καμμένου, που αρνήθηκαν κάθε επαφή μαζί μας.

-- Τέλος τηλεφώνησα και στην κα Παπαρρήγα Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ και συμφωνήσαμε ότι δεν συντρέχει λόγος να συναντηθούμε, αφού το κόμμα της διαφωνεί με την ευρωπαϊκή προοπτική.

Κάναμε ό,τι είναι δυνατό με τη νέα σύνθεση της Βουλής. Απευθύναμε την πρότασή μας σε όλα τα κόμματα, που θα μπορούσαν να συμμετέχουν σε μια τέτοια προσπάθεια, αλλά είτε απέρριψαν ευθέως τη συμμετοχή τους, είτε έθεσαν ως όρο τη συμμετοχή άλλων. Που όμως δεν δέχονται!

Εμείς πάντως, όπως είχαμε υποχρέωση,  κάναμε ό,τι ήταν δυνατό.

Ήμασταν, άλλωστε,  το μόνο κόμμα που είχαμε προειδοποιήσει ότι η Πολιτική του Μνημονίου θα αποτύχει, λόγω της απέραντης δυστυχίας που προκάλεσε. Κι αυτή η αποτυχία οδήγησε στο χθεσινό αποτέλεσμα. Χαιρόμαστε, που έστω και αργά κάποιοι κατάλαβαν την ανάγκη της «επαναδιαπραγμάτευσης». Που αποτελούσε κάποτε στόχο οξείας κριτικής, όταν πρώτοι και μόνοι το είπαμε. Άλλο, αν σήμερα, το λέει η μισή Ευρώπη. 

Ήμασταν, επίσης, το μόνο κόμμα που, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, προειδοποιούσαμε για τον κίνδυνο ακυβερνησίας.

Αυτό ακριβώς που και σήμερα προσπάθησα να αποτρέψω. Έκανα ό,τι μπορούσα για να υπάρξει αποτέλεσμα. Όμως, στάθηκε αδύνατο.

Κατόπιν τούτου,  ενημέρωσα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και κατέθεσα την εντολή».