Saturday, November 12, 2011

Πάντα η μουσική...

Ο φίλος μου ο παλιός. Ο μοναχικός. Που ήταν έτσι, γιατί αγαπούσε τους ανθρωπους. Τους ήθελε. Αλλά, του αρκούσε αυτό. Του αρκούσε να αισθάνεται, παρά να έχει. Έπαιζε κιθάρα με την ίδια απλότητα και ευκολία με την οποία έπεφτε η βροχή. Τα τραγούδια του τα έλεγε από μέσα του, και μόνο έτσι βεβαιωνόταν πως υπήρχε περίπτωση κάποτε, να τον ακούσει κάποιος. Στα δυνατά, αγρίευε. Και έφευγε. Έχει 30 χρόνια που εξαφανίστηκε, κι ακόμα πιστευω ότι μια μέρα που θάχει γλυκειά ησυχία, θα ξαναγυρίσει.

Το υπέροχο αυτό κομμάτι του Γκάρι Μουρ, The Loner, είναι γι' αυτόν, και για όλα τα παιδιά που αγαπούν αυτόν τον μοναδικό ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας.

No comments:

Post a Comment

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...