"Ντροπή ντροπή, ντροπή τέτοιο παιδί"

Ειμαι στη Βουλή από χθες το πρωί, και θάμαι μέχρι και μετα τα μεσάνυχτα που θα ολοκληρωθεί (ένας Θεός ξέρει πως) η ψηφοφορία για την "εμπιστοσύνη" που ζητά για την κυβέρνησή του ο Πρωθυπουργός. (Μόλις έγραψα ένα κομμάτι - ίσως και το τελευταίο, εάν κλείσει τελικά, όπως είναι πολύ πιθανόν, η Ελευθεροτυπία - που θα δημοσιευτεί την Κυριακή, και στο οποίο μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από τη χθεσινή, τραγική μέρα, και θυμάμαι μια πραγματικά ιστορική ημέρα, τον Νοέμβριο του 1990, που ως ανταποκριτής τότε της "Ε" κάλυπτα τα γεγονότα που οδήγησαν στην παραίτηση της "Σιδηράς Κυρίας", πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ που, ό,τι και εάν έχει να της προσάψει κάποιος, δεν αμφισβητείται με τίποτα ότι ήταν πιο ... άνδρας από πολλούς άνδρες πρωθυπουργούς που ξέρουμε σήμερα.

Θα περάσουν μέρες, ίσως και χρόνια, για να σβήσω από τη μνήμη μου την μνημειώδη, για το απόλυτο "τίποτά" της, ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Επί 1 περίπου ώρα, εμβρόντητοι τον ακούγαμε, εκεί στην αίθουσα της Βουλής, να κάνει μία "ιστορική αναδρομή" (!) των πεπραγμένων της κυβέρνησής του από το 2009 έως σήμερα, λες και μιλούσε σε συνέδριο του Economist. Η φωνή του ηταν ξεψυχισμένη. Η όψη του ωχρή. Ο λόγος του, όπως πάντα, σαν το μεταφραστικό της Google. Σκεφτόταν "I made it clear", μετάφραζε "Το έκανα καθαρό".

Τίποτα δεν έκανε καθαρό. Χρειάστηκε να πάρει τον λόγο μετα ο Βενιζέλος, για να μάθουμε ότι αποσύρεται το Δημοψήφισμα, και ότι η πρόταση του Σαμαρά για "μεταβατική κυβέρνηση χωρίς πολιτικά πρόσωπα" μετατρεπόταν σε "θετικό βήμα συναίνεσης", άρα "καλούμε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να στηρίξει την προσπάθειά μας και να έρθει μαζί μας στις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες". Ο Παπανδρέου μίλησε σαν να μήν είχε γίνει τίποτα τις τελευταίες μέρες. Το .... βεληνεκές του σταμάτησε στην ιστορική, όπως είπε, απόιφαση της 26ης Οκτωβρίου.

Στη Βουλή βρέθηκαν και πολλοί ξένοι δημοσιογράφοι, από όλες τις χώρες της Ε.Ε., και αρκετοί από την Αμερική και τον Καναδά. Οι Ευρωπαίοι, μας είπαν κατηγορηματικά ότι η Μέρκελ και ο Σαρκοζί ουδέποτε ενημερώθηκαν από τον Παπανδρέου για την απόφασή του να πάει σε δημοψήφισμα. Μερικοί, μίλησαν με τους ίδιους τους ηγέτες των χωρών αυτών, και ευθέως μας είπαν ότι "Ο Παπανδρέου λέει ψέμματα".

Είναι άλλο το να το διαπιστώνεις και να το λές ο ίδιος, καί άλλο να σου το πετάνε στα μούτρα ξένοι δημοσιογραφοι και πολιτικοί. Πονάει πιο πολύ. Η ταπείνωση που όλοι νοιώσαμε αυτές τις μέρες, κυρίως με τις απίστευτες παλινωδίες του πρωθυπουργού στις Κάννες σχετικά με το Δημοψήφισμα, δεν ξεπερνιέται εύκολα, και σίγουρα δεν θα ξεχαστεί γρήγορα.

Παρακολουθώντας τον, όσο μπορουσα να τον παρακολουθώ, χθες στη Βουλή, δεν εισέπραξα ούτε στιγμη την αίσθηση, έστω, ότι ενδιαφέρεται και πολύ για τις επιπτώσεις των πράξεών του. Έμοιαζε να είχε πάρει τις αποφάσεις του, και απλώς να επιχειρεί να τις παρουσιάσει ως κάτι άλλο αό αυτό που ηταν. Προσπάθησε με ρηχό λόγο να τις δικαιολογήσει. Και έδειξε ότι στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε, καί έχει, μόνο την πολιτική του επιβίωση.

"Γιατί δεν παραιτείται;", ρώτησα αφελώς μία έμπειρη, περί τα Κοινοβουλευτικά, συνάδελφό μου της Ελευθεροτυπίας.
"Γιατί οι Παπανδρέου δεν παραιτούνται ποτέ", μου απάντησε. "Προτιμούν να τους ρίχνουν, ωστε να φανεί ότι πέφτουν ηρωικά".

Μέχρι τις 2 η ωρα χθες, το μεσημέρι, όλοι πιστευαμε ότι "σίγουρα θα παραιτηθεί". Με όσους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μίλησα, ήταν όλοι ανακουφισμένοι. Μερικοί τον εκθείαζαν μάλιστα, λέγοντάς μου "Είδες; Ο πρωθυπουργός διευκολύνει τις εξελίξεις".

Γυρω στις 3, όταν αρχίσαμε να μαθαίνουμε από τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ότι τελικώς δεν παραιτείται, η ανακουφιση των βουλευτών έγινε ξανα ανησυχία. Ο Γιάννης Βούρος, μου είπε: "Ωχ, πάλι σε μάς πέφτει το βάρος". Το ίδιο μου είπαν και τουλάχιστον 10 άλλοι βουλευτες, και ομολογώ πως αισθάνθηκα αμήχανα να τους ρωτήσω "καλά, γιατί δεν αντιστέκεστε, γιατί δεν αντιδράτε;", διότι οι περισσότεροι από αυτούς ειναι πρωτοεκλεγέντες, σίγουρα είναι άπειροι και φοβισμένοι,και οπωσδήποτε δεν έχουν αυτό που λέμε "ειδικό βάρος" για να έρθουν σε αντίθεση με το κόμμα τους, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ψηφο για την επιβίωση η όχι της κυβέρνησης.

Με στεναχωρησε η εικόνα τους, τους καταλαβαίνω, έχουν τραβήξει χοντρό κουπί τον τελευταίο καιρό, αλλά δεν τους δικαιολογώ γιατί οι απλοί πολίτες έχουν τραβήξει χοντρότερο και δικαίως έχουν απαίτηση από τους βουλευτές, είτε είναι πρωτάρηδες, είτε όχι, να ψηφίζουν κατα συνείδηση και όχι κατα συμφέρον, ή ενδίδοντες σε εκβιασμούς.

Επιστρεφω όμως στον πρωθυπουργό μας.

Ολη μέρα χθες, όπως και σήμερα, δίνω ανταποκρίσεις στο Radio 4, στο Radio 5 και στο World Service του BBC, για όσα συμβαίνουν εδώ. Σημερα το πρωί, ο παραγωγός του μεσημβρινού ειδησεογραφικού προγράμματος του Radio 5, με παρακάλεσε: "Ό,τι είναι να μας πείς για τον Ππανδρέου, πες το με επιφύλαξη, γιατί έχουμε καταλάβει πως ό,τι λέει τώρα, σε πέντε λεπτά μπορεί να το αναιρέσει, ή και να ισχυριστεί ότι δεν το είπε ποτέ".

Για μία ακόμη φορά κατάπια τη γλώσσα μου, ξέροντας ότι είχε δίκιο απόλυτο ο άνθρωπος. Και αισθάνθηκα αυτό που ξέρω ότι αισθάνονται εδώ και καιρό όλοι οι Ελληνες: ανείπωτη ντροπή!