Πήγα χθες το βραδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνων, και παρακολούθησα τη συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, με το έργο "... που για Αλεξανδρινό γράφει Αλεξανδρινός" του Δημήτρη Παπαδήμητρίου, επάνω σε ποιηση, βεβαίως, του Κ.Π.Καβάφη, και "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας" του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκι. Η συναυλία διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Φίλων του Ιδρύματος "Θώραξ", εις μνήμην του Ηλία Παρασκευά, συνιδρυτή, χορηγό, και φίλο του Ιδρύματος.
Ήταν εξαιρετικά και τα δύο έργα, και αξίζουν συγχαρητήρια στον μαέστρο Λουκά Καρυτινό, που διηύθυνε την ορχήστρα της ΕΡΤ η οποία, στους πολύ δύσκολους καιρούς που ζούμε, και μεσα σε μία γενική κατακραυγή για ό,τι έχει σχέση με την δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση (κατακραυγή δίκαιη μερικές φορές, αλλά και συχνά σκληρή και άδικη), αποτελείται από μουσικούς σπουδαίους, που προσπαθούν να δώσουν πάντα τον καλύτερό τους εαυτό.
Με συγκίνησε ιδιαίτερα, όμως, η εκτέλεση του έργου του Μάνου Χατζιδάκι, που ειχε πολύ καιρό να το ακούσω ολόκληρο, και με τη μία, όπως λέμε. Το γεγονός ότι, στο τέλος, ο κόσμος δεν άφηνε την ορχήστρα να αποσυρθεί, και ότι μετα από μετα από 4 μπιζαρίσματα ο μαέστρος κ. Καρυτινός, σήκωσε ψηλά τις παρτιτούρες, τις "χαιρέτισε" συμβολικά, χτυπώντας τες με τη μπαγκέτα του, και φιλώντας τες με συγκίνηση, νομίζω πως τα λέει όλα.
Καθ' όλη τη διάρκεια του έργου χαμογελούσα! Χαμογελούσα φανερά (μου τόπε και η γυανικα μου), αλλά χαμογελούσα, κυρίως, από μέσα μου. Είχε καιρό να γλυκαθεί τόσο η ψυχή μου. Να ευφρανθει. Να νοιωσω, αυτό που λένε, "ψυχική ανάταση".
Εβλεπα, όμως, και πολλά από τα μέλη της ορχήστρας επίσης να χαμογελούν. Η Βιβή Γκέκα, στο Μαντολίνο. Η Στέλλα Κυπραίου στη κιθάρα. Ο Θεόδωρος Κερκέζος στο σαξόφωνο. Ο Λουκάς Καρυτινός στο πόντιουμ.
Αυτα τα χαμόγελα ηταν, για μένα, χθές, ωραιότερα από εκείνο το αιώνιο, γλυκο, και αινιγματικό της Τζοκόντας. Ηταν το "χαμόγελο της Ελλάδας", που αντιστέκεται, που επιμένει, που υπάρχει. Φέρνει μαζί του μελαγχολία, δεν αμφιβάλλει κανείς. Αλλά φέρνει και ελπίδα. Ο πολιτισμός μας, όσο και εάν τον πετσοκόψουν δικοί και ξένοι, έχει ομορφιές που δεν ξερριζώνονται από κανένα μνημόνιο, αλλά και από καμμία παράλογη συντεχνία, που έχει εστιάσει την προσοχή και τον ... αγώνα της, μόνο στο πορτοφόλι του Ελληνα, και καθόλου, ποτέ, στο πνεύμα του.
Αλλά, στο Μέγαρο Μουσικής εχτές, εάν υπήρχε ένας, που να χαμογελούσε περισσότερο απ' όλους μας, από την Τζοκόντα, τους μουσικούς, τους συνθέτες, τον μαέστρο, και εμάς τους θεατές, ήταν, αναμφίβολα, ο άνθρωπος που, ιδίως σε περιόδους τέτοιες, μας λείπει αφάνταστα: ο Μάνος Χατζιδάκις.
No comments:
Post a Comment