Μια εξουσιαστική αξίωση

Το αλήστου μήμης διάγγελμα με "ντεκόρ" το ακριτικό Καστελόριζο

Του
ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΣΟΥΛΗ*

Τι είναι στην πραγματικότητα ο σχεδιασμός διενέργειας δημοψηφίσματος υπό τις σημερινές συνθήκες ακραίας κρίσης;
Διατυπώνω ευθέως τη θέση μου.
Είναι μια εξουσιαστική αξίωση. Μια εξουσιαστική αξίωση που τυπικά ο ρόλος του Πρωθυπουργού του την επιτρέπει, αλλά που ουσιαστικά ο Πρωθυπουργός εν προκειμένω τη χρησιμοποιεί εντάσσοντάς την όχι σε ένα υπέρτερο σχέδιο, αλλά σε ένα υποκείμενο προσωπικό σχέδιο, ένα προσωπικό σχέδιο εξουσίας.

Ας πω ότι δεν εκπλήσσομαι. Η δημόσια πορεία του Γιώργου Παπανδρέου ορίστηκε και ορίζεται - και πάντως κατέστη σαφής για οποιονδήποτε ήθελε να δει - από τον τρόπο ανάρρησής του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2004.

Εκείνη η «παιδαγωγική της διαδοχής» διαμόρφωσε την πορεία του ΠΑΣΟΚ, τις συμπεριφορές των στελεχών του και καθόρισε τη μέθοδο και το ύφος διακυβέρνησης μετά τις εκλογές του 2009.

Το ύφος, όμως, δικαιολόγησε και εν τέλει δημιούργησε το ήθος της περιόδου που ακολούθησε. Μια μονοπρόσωπη εξουσία επικαθορίζει και πάντως διεκδικεί να επικαθορίσει, την πορεία της Ελλάδας και των Ελλήνων το 2011.
Ταυτόχρονα, παγιώνει τις στάσεις και την εικόνα εξάρτησης και υποταγής όσων συμμετέχουν στο σημερινό μόρφωμα εξουσίας.

Μέσα στις συνθήκες αυτές ευδοκίμησε η παντοδυναμία του ενός και έθρεψε την αντίστοιχη φαντασιακή επιδίωξη στους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους, οφείλω να εξαιρέσω το ΚΚΕ.

Σήμερα, λοιπόν, καθώς βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, όπως τα επίσημα κυβερνητικά χείλη μας επαναλαμβάνουν καθημερινά, ο αυτονόητα κατ’ αυτόν μόνος φορέας εξουσίας, δηλαδή ο Πρωθυπουργός, παίρνοντας την πρωτοβουλία του δημοψηφίσματος, κενώνει τη συζήτηση από κάθε πολιτικό περιεχόμενο και την φέρει και την τοποθετεί στο θανάσιμο άκρο της.
Ή επιλέγετε την κοινή πορεία με την Κυβέρνηση ή αποφασίζετε μόνοι σας την πορεία προς τον όλεθρο.
Πιο απλά: ή πορευόμαστε μαζί ή χάνεστε μόνοι σας.
Είναι σαν να θέλει ο διαιτητής, ο αγώνας να κριθεί συμπυκνωμένος σε ένα λεπτό, στο 90’.

Ωραία τα παραπάνω θα πει κανείς. Και δεν πρέπει η Ελλάδα να βρεθεί απέναντι στον εαυτό της και οι Έλληνες να αποφασίσουν τελικά με καθαρή σκέψη τι πραγματικά θέλουν; Και πως αυτό μπορεί να προκύψει παρά μέσα από μια εκλογή, δημοψήφισμα εν προκειμένω;

Καθώς ο Γιώργος Παπανδρέου θα προχωράει στο δημοψήφισμα, και η επιχειρηματολογία των μεν και των δε με τη σπορά του φόβου και την επιβολή της ανάγκης από το κυβερνητικό στρατόπεδο να επικάθεται, το μόνο όπλο που απομένει στο λαό είναι η συνειδητοποίηση του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Μαζί με τον καθοριστικό ρόλο που λαός έχει εντός αυτού του σχεδίου.

Οι Έλληνες καλούμαστε σήμερα να υπερβούμε αυτό το αποτυχημένο πολιτικό σύστημα και τα τεχνητά διλήμματά του, που αποβλέπουν μόνο στην αυτοσυντήρησή του, διανοίγοντας οι ίδιοι το δρόμο της προοπτικής και της ελευθερίας μας.
Καλούμαστε να πάρουμε τις αποφάσεις μας προσπερνώντας την εξουσιαστική αξίωση των διλημμάτων του δημοψηφίσματος.

Τι μας απομένει;
Να μη θυσιάσουμε την ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας, θεωρώντας υπέρτερη την - ορθή κατά τα άλλα - εναντίωση στα σχέδια εξουσίας ενός προσώπου.
Στην πορεία του ο λαός οφείλει να προσπεράσει μέσα από τις αναπόφευκτες εκλογές, πρόσωπα, αντιλήψεις και πρακτικές εξουσίας που την έφεραν πράγματι στο χείλος του γκρεμού.

 *Πολιτικός Επιστήμονας.
Το άρθρο αυτό, που δημοσιεύεται στο "filoftero" κατόπιν άδειάς του, δημοσιεύεται και στο σημερινό φύλλο της "Καθημερινής".