Θα το δω απόψε, αν με αφήσει ο Α.Π., που έχει βαλθεί να με αποκαταστήσει με μια Ιταλίδα δραματουργό!
Μια γρίππη, όμως, με γυροφέρνει, και θα αποφύγω την περιπέτεια. Πήρα πορτοκάλια να κάνω χυμό. Πήρα και κλαδιά αμυγδαλιάς κι ήρθε η Ανοιξη μες το σαλόνι μου. Τά'βαλα σ' ένα βάζο πάνω στο πιάνο, που τόχω εγκαταλείψει λίγες μέρες, κάνοντας άσκοπες διαδρομές γενικώς, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, που λένε ότι πεθαίνει τελευταία, αλλά εμένα μου έβγαλε τη ψυχή, ευτυχώς όμως ξεψύχησε και ησύχασα!
Τώρα γράφω, διαβάζοντας. Ή, και το αντίστροφο. Πήρα την Εφημερίδα των Συντακτών, που μπορεί να διαφωνώ που (παρα-) γέρνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ελεύθερη εφημερίδα, δεν λογοκρίνει, δεν έχει ανταγωνισμούς, και όλα τα παιδιά εκεί είναι καταξιωμένοι δημοσίογράφοι και παιδιά-τζάμι. Όλοι εργάζονται χωρίς μισθό, και θα ήθελα να τους βλέπατε με πόσο κέφι δουλεύουν, παρά την στεναχώρια και τις δυσκολίες τους.
Πήρα, επίσης, Τα Νέα, που έχουν πάντα πλούσια ύλη το Σάββατο, ιδίως στα πολιτιστικά που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Με "ξένισε" όμως το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας σήμερα, που λέει "Τα ψέματα τελείωσαν. Μήνυμα από τους δικαστές", και αναφέρεται στο γιατί η Δικαιοσύνη αποφάσισε, όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες ποινές σε Τσοχατζόπουλο και Παπαγεωργόπουλο, να δείξει το αυστηρό της πρόσωπο.
Αυτήν την προσέγγιση, ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω. Τι πάει να πεί, κατ' αρχάς, "Τα ψέματα τέλειωσαν"; Ότι έως τώρα η Δικαιοσύνη έκανε τα στραβά μάτια; Ό,τι κοίταζε αλλού; Και ό,τι τώρα αποφάσισε να κάνει τη δουλειά της;
Από το ρεπορτάζ μέσα, δεν προκύπτει συσχετισμός με τον παραπλανητικό τίτλο της πρωτης σελίδας. Δεν μιλάει κανένας δικαστης. Υπάρχει, αντίθετα, ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστων, που λέει ότι όπως πάντα οι δικαστες κάνουν τη δουλειά τους, και ότι μέχρι να τελεσιδικήσει κάποια υπόθεση, καλό είναι να αποφεύγονται σχόλια, είτε υπέρ, είτε εναντίον των δικαστικών αποφάσεων.
Πήρα και τους Φαινάνσιαλ Τάιμς του Σαββατοκύριακου, FT Weekend. Μου αρέσει πολύ το ένθετό της Life&Arts, και το διαβάζω χρόνια. Πιο πολύθ, με ενθουσιάζει η σελίδα "Lunch With FT", όπου η εφημερίδα κάνει το τραπέζι σε κάποιον "επώνυμο", όπου εκείνος επιλέξει, και πάντα πληρώνει η ίδια τον λογαριασμό, αναφέροντας μάλιστα, που έφαγαν, τι έφαγαν, και πόσο κόστισε το γεύμα. Πιο πολύ απ' όλα με ενθουσιάζει όμως ο αφηγηματικός, έξυπνος και to the point τρόπος που οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας παρουσιάζουν την συζήτησή τους με τον εκάστοτε καλεσμένο τους.
Εχει επιχειρηθεί και εδώ αντιγραφή της ιδέας, αλλά με μεγάλη αποτυχία. Πάσχουμε και από καλεσμένους, και από μουσαφιραίους!
Στο σημερινό φύλλο της FT, καλεσμένος σε γεύμα είναι ο Lucian Grainge, ο "υπ' αριθμόν ένας μανατζερ στη μουσική βιομηχανία σήμερα", όπως τον παρουσιάζει η εφημερίδα. Έφαγε και συνομίλησε μαζί του ο Andrew Edgecliffe-Johnson, στο εστιατόριο Geoffrey's Malibu, στην Αμερική, αγαπημένο εστιατόριο του Φρανκ Σινάτρα και την Μέριλιν Μονρόου. Η επιλογή ήταν του καλεσμένου, και ο δημοσιογράφος "τρελλάθηκε", γιατί πως θα δικαιολογήσω τώρα, λέει, γεύμα $151,98 για 2 άτομα;
O Edgecliffe-Johnson είναι ο αρχισυντάκτης για θέματα Media της Finanacial Times.
Σε λίγο, θα συναντηθώ με έναν φίλο, μέλος του συλλόγου "Φίλοι Φυλακισμένων", που κάνει σημαντική, και αθόρυβη δουλειά, για την οποία μάλιστα έχει βραβευτεί (και πάλι αθόρυβα, ευτυχώς) από την Ακαδημία Αθηνών. Ο φίλος μου, όπως και τα άλλα μέλη του Συλλόγου, επισκέπτονται τακτικά κρατούμενους στις φυλακές, και συμπαραστέκονται σε αυτούς και στις οικογένειές τους. Όπως μου λέει συχνά, "η αγάπη αναζητεί πάντα έναν τρόπο, η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία".
Αυτά, επί του παρόντος...
No comments:
Post a Comment