Μικρή Ιστορία, από έναν
δάσκαλο.
Διαβάζοντάς το πολλές φορές, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ χθες.
Έκλαιγα! Διότι στ’ αλήθεια δεν μπορώ να φανταστω μια μαθητρια να σηκώνεται όρθια όταν ο δάσκαλός της ετοιμάζεται να προβάλει μία από τις ωραιότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, τον Δικτάτορα με τον Τσάρλι Τσαπλιν, και να λέει «όχι, εγω θα αποχωρήσω, γιατί η ταινία είναι αντιφασιστική». Έκλαιγα όλη νυχτα, γιατί προσπαθούσα να καταλάβω, ειλικρινά προσπαθούσα, από τι, πραγματικά, αποχωρούσε η μαθητρια. Τι ΔΕΝ ήθελε να δεί; Τι ΔΕΝ άντεχε ν’ ακούσει; Τι ΦΟΒΟΤΑΝ ότι μπορεί να της αποκάλυπτε η ταινία αυτή; Κι όσο δεν έβρισκα απαντήσεις, τόσο δυνάμωνε μέσα μου το κλάμα. Ωσπου, κάποια στιγμή, είδα ξανά την εικόνα από μακριά, …, ένα σχολείο, ένα σύστημα, μια χώρα, …, ένα τοπίο ξεχασμένο, παρατημένο, αφημένο πιά στα όρνια και στις γυπες, …, γνώση σκορπισμένη, λίγη και λειψή, άγνοια και φόβος, αδυναμία. Εκεί, ακριβώς, μπαίνει πάντα στο παιχνίδι ο Προστάτης. Στην αδυναμία. Ο νταβατζής. «Ελα σε μένα», λέει στον αποδεκατισμένο. Στον πνευματικά άδειο. «Εγω είμαι εδώ…». Αυτην την φωνή άκουσε η μαθητρια που δεν ήθελε να δει τον Σαρλό…
Σχεδόν αμέσως μετα, στην ίδια εκπομπή, έλαβα παρόμοιο μέϊλ από άλλον εκπαιδευτικό, στη Κρήτη, που επίσης ζήτησε "για ευνόητους λόγους" να μην πω το όνομά του. (Σ.σ.: που καταντήσαμε αλήθεια, να φοβάται ένας Δάσκαλος να πει τη γνώμη του δημόσια, επειδή ξεφύτρωσαν στον τόπο μας "μάρυα κοράκια, με νύχια γαμψά"...).
Λέει, λοιπόν, ότι "... και εδώ στα Χανιά, στο Επαγγελματικό Λύκειο, όπου έγινε προβολή της ίδιας ταινίας, οι αντιδράσεις από μία μικρή μερίδα μαθητών ήταν έντονες, κατα της προβολής, και μάλιστα βάλθηκαν να ξυλώσουν όλα τα αφισάκια που οι συμμαθητές τους είχαν επιμεληθεί".
Μου’ στειλε e-mail χθες, την ώρα της εκπομπής μου στο Δεύτερο. Δεν
θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδέσποτες, και δεν ξέρεις από πού
σουρχεται.
Διαβάζοντάς το πολλές φορές, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ χθες.
«Καλημέρα.
Ακούω την εκπομπή σας πολύ καιρό τώρα.
Θα
ήθελα να μοιραστώ μια εμπειρία μου μαζί σας. Είμαι εκπαιδευτικός σε
επαγγελματικό λύκειο και προχθές είχαμε κανονίσει να παρακολουθήσουν οι μαθητές
της α’ λυκείου την ταινία «ο μεγάλος δικτάτορας» του Τσάρλι Τσάπλιν. Μόλις
λοιπόν το ανακοινώσαμε σηκώθηκαν τέσσερις μαθήτριες και ρώτησαν αν μπορούν να
εξαιρεθούν από την εκδήλωση αυτή. Μας φάνηκε παράξενο και ρωτήσαμε γιατί, η
απάντηση ήταν ότι η ταινία έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο. Εγώ σκέφτηκα
πως αυτό κάποτε ήταν το ζητούμενο για μια ταινία…. Η αντίσταση των παιδιών
ήταν τόσο ισχυρή, φάνηκε να πιέζονται τραγικά με αυτό που τους ζητούσαμε να
κάνουν. Τι τους πιάσαμε με το καλό, τι προσπαθήσαμε να συζητήσουμε στην τάξη,
τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν με απουσίες, η μια μαθήτρια έμεινε στην
ίδια τάξη από αυτές τις απουσίες και σε λίγο φάνηκε η μητέρα που ζητούσε τα
«ρέστα» για την δική μας συμπεριφορά !!! Αν
εμείς λοιπόν δεν σταθούμε ανάμεσα σ ’αυτούς και τα παιδιά μας με την αγάπη μας
και την διαπαιδαγώγηση, μην περιμένουμε τίποτα από το κράτος!»
Έκλαιγα! Διότι στ’ αλήθεια δεν μπορώ να φανταστω μια μαθητρια να σηκώνεται όρθια όταν ο δάσκαλός της ετοιμάζεται να προβάλει μία από τις ωραιότερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, τον Δικτάτορα με τον Τσάρλι Τσαπλιν, και να λέει «όχι, εγω θα αποχωρήσω, γιατί η ταινία είναι αντιφασιστική». Έκλαιγα όλη νυχτα, γιατί προσπαθούσα να καταλάβω, ειλικρινά προσπαθούσα, από τι, πραγματικά, αποχωρούσε η μαθητρια. Τι ΔΕΝ ήθελε να δεί; Τι ΔΕΝ άντεχε ν’ ακούσει; Τι ΦΟΒΟΤΑΝ ότι μπορεί να της αποκάλυπτε η ταινία αυτή; Κι όσο δεν έβρισκα απαντήσεις, τόσο δυνάμωνε μέσα μου το κλάμα. Ωσπου, κάποια στιγμή, είδα ξανά την εικόνα από μακριά, …, ένα σχολείο, ένα σύστημα, μια χώρα, …, ένα τοπίο ξεχασμένο, παρατημένο, αφημένο πιά στα όρνια και στις γυπες, …, γνώση σκορπισμένη, λίγη και λειψή, άγνοια και φόβος, αδυναμία. Εκεί, ακριβώς, μπαίνει πάντα στο παιχνίδι ο Προστάτης. Στην αδυναμία. Ο νταβατζής. «Ελα σε μένα», λέει στον αποδεκατισμένο. Στον πνευματικά άδειο. «Εγω είμαι εδώ…». Αυτην την φωνή άκουσε η μαθητρια που δεν ήθελε να δει τον Σαρλό…
Σχεδόν αμέσως μετα, στην ίδια εκπομπή, έλαβα παρόμοιο μέϊλ από άλλον εκπαιδευτικό, στη Κρήτη, που επίσης ζήτησε "για ευνόητους λόγους" να μην πω το όνομά του. (Σ.σ.: που καταντήσαμε αλήθεια, να φοβάται ένας Δάσκαλος να πει τη γνώμη του δημόσια, επειδή ξεφύτρωσαν στον τόπο μας "μάρυα κοράκια, με νύχια γαμψά"...).
Λέει, λοιπόν, ότι "... και εδώ στα Χανιά, στο Επαγγελματικό Λύκειο, όπου έγινε προβολή της ίδιας ταινίας, οι αντιδράσεις από μία μικρή μερίδα μαθητών ήταν έντονες, κατα της προβολής, και μάλιστα βάλθηκαν να ξυλώσουν όλα τα αφισάκια που οι συμμαθητές τους είχαν επιμεληθεί".
Φίλε Χρήστο.
ReplyDeleteΌταν πριν μερικές ημέρες ακούστηκε ή είδηση για τα χρυσαυγίτικα..." μαθήματα παιδικής διάπλασης "( άν καί μάλλον για διάθλαση πρόκειται ! ) , ή απορία μου δεν είχε να κάνει τόσο με την προπαγάνδα της χ.α. όσο για το τι οδήγησε κάποιους " πεφωτισμένους" γονείς καί αποφασίσαν να πάνε τα βλαστάρια τοτς , που βέβαια δεν έχουν καμμία ευθύνη , μέσα στο στόμα του λύκου ! το περιστατικό που αναφέρει δε ό φίλος εκπαιδευτικός είναι ένα ακόμα δείγμα του πώς κάποιοι έχουν βάλει στόχο τις νέες γενιές με απώτερο στόχο την δημιουργία τυφλής εμπροσθοφυλακής !
Τέλος επίσης δεν το κατάλαβα καλά ίσως όμως δεν διατυπώθηκε καί καλά : αφού σύμφωνα με το μειλ μόλις προχθές προβλήθηκε ή ταινία πότε πρόλαβε καί ή μαθήτρια έμεινε απο απουσίες ?
Φιλικά.
Αγγελίδης θεόδωρος
Δεν ξερω για αυτό που με ρωτάς Θοδωρή μου, αλλά δύο υποθέσεις κάνω.
ReplyDelete1. Ότι απουσιάζοντας από την προβολή, ξεπέρασε το όριο των επιτρεπόμενων απουσιών. Και,
2. Μαζί με τις απουσίες λόγω αποχής από την προβολή, και κάποιες άλλες που ίσως να έκανε τις επόμενες μέρες, πάλι πέρασε το όριο.
Όπως και αν έχει, εαν είναι μία από τις πολλές, ώς φαίνεται, στρατευμένες, η απουσία από το σχολείο λίγο θα την ενδιαφέρει. Ισως να της έχουν υποσχεθεί άλλα αγαθά που το πελαγωμένο της μυαλό να θεωρεί πιο σημαντικά.
Τι άλλο να πω, ρε φίλε;
Χθες, συνάδελφός μου στην ΕΡΤ μου είπε ότι και το δικό της παιδί πλευρίσανε στο σχολείο οι φασίστες, και μάλιστα με απειλητικό τρόπο.
Μεχρι πρόσφατα, δεν ηθελα να τα πιστέψω αυτά. Τωρα, έχω χάσει τον ύπνο μου.
Χρηστος
Δυστυχώς αυτά που περιγράφεις κ. Μιχαηλίδη είναι τραγικά. Δυστυχώς υπάρχει μια αποτυχημένη γενιά γονιών που πρόβαλε πάντα εύκολα πρότυπα στα παιδιά της, χωρίς αξίες, χωρίς στόχους με σκοπό τα δικά της παιδιά να βολευτούν κι ας είναι κάποια άλλα να πληρώσουν και με τη ζωή τους τώρα πια. Αυτό γίνονταν για χρόνια με την πλήρη αναξιοκρατία, αυτό θεωρούν βόλεμμα τώρα κάποιοι γονείς και τα στέλνουν σε φασιστικές οργανώσεις.
ReplyDeleteΔεν φτάσαμε τυχαία εδώ που φτάσαμε και δεν φταίνε αποκλειστικά οι πολιτικοί, φταίμε κι οι πολίτες για αυτό που είαστε.
Χαρά
Γεια σας κύριε Μιχαηλίδη.
ReplyDeleteΑφού σας ευχαριστήσω για την ποιότητα της εκπομπής σας, θα ήθελα να σχολιάσω την αντίδραση της μαθήτριας στην προοπτική παρακολούθησης του "Δικτάτορα".
Μετά από πολλή αγωνία και αναρώτηση που τυγχάνει να έχω διέλθει για τέτοιες θέσεις νέων τε αλλά και ώριμων ως ελόγου μου και ελόγου σας, κατέληξα ότι είμαστε εθνικά υστερούντες ως "παιδευμένες" προσωπικότητες, αφού η όλη παιδεία μας έχει ξεφύγει τελείως - μα τελείως - από τον ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό της, αντί να είμαστε χίλια χρόνια μπροστά λόγω της σοφίας που μας άφησαν οι πρόγονοί μας.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης το κωδικοποίησε αυτό λέγοντας ότι στην σύγχρονη Ελλάδα λείπει η εμπειρία και το βίωμα της "πολιτικής κοινωνίας".
Ας ευχηθούμε και ας προσευχηθούμε να βρεθεί ένας ηγέτης που θα εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει με σοβαρότητα και στιβαρότητα όχι "λίγο ψηλότερα" που έλεγε ο ποιητής το '60 αλλά πολύ ψηλότερα, γιατί νομίζω έχουμε εν τω μεταξύ δυστυχώς καταβυθισθεί.
Όποιος και αν είναι αυτός (σίγουρα κανένας από τους τωρινούς στην πολιτική σκηνή τουλάχιστον), ας ακούσει και ας σκύψει σε δασκάλους - μεταξύ άλλων - σαν τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Στέλιο Ράμφο, τον Θεοδόση Τάσιο (η δική του κωδικοποίηση είναι η "ανάγκη ηθοπαιδείας").
Φιλικά,
Κ.Μ.