ΕΝΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΥΡΩ...

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ γινόταν στη Βουλή των Αντιπροσώπων μία από τις κρισιμότερες συνεδρίες στην ιστορία της πολύπαθης Κύπρου, σαν κράξιμο κοράκου «ακούστηκε» στο twitter μου η « έκτακτη είδηση» (προσοχή: «έκτακτη» ως απότομη, απρόσμενη, και όχι ως εξαίσια, όπως «έκτακτο το ταγεράκι σου, χρυσή μου» ας πούμε!), από το BBC ότι πολεμικό αεροσκάφος της Βασιλικής Αεροπορίας της Αυτού Μεγαλειότητος «κατευθύνεται προς την Κύπρο με έκτακτη (πάλι!) χρηματική βοήθεια 1 εκατομμυρίου ευρώ για το βρετανικό στρατιωτικό προσωπικό και τις οικογένειές τους στις βάσεις του νησιού».

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ μια ανεκδιήγητη, απερίσκεπτη και πολύ σκληρή απόφαση μιας δράκας Ευρωπαίων οικονομικών υπουργών, επαναφέρει τον όρο «κυριαρχία» στην πολιτική πρακτική, η πιο πάνω «ειδησούλα» έρχεται να μας την υπενθυμίσει και με το παλιό, απεχθές και «κρυψίνικό» της πρόσωπο. Εκείνο της βρετανικής αποικιοκρατίας, που ακόμα συνεχίζεται. Προστιθέμενη, θαρρείς, τώρα και σε μια άλλη αποικιοκρατία που φέρει νεοευρωπαϊκό προσωπείο. Ένα κομμάτι της επικράτειάς μας, εκτός από εκείνο που κατέχεται από τον τουρκικό στρατό, είναι «κράτος εν κράτει». Με αλλιώτικους νόμους, που παρακάμπτουν εκείνους της Δημοκρατίας. Και με πληθυσμό που μένει αλώβητος από τα συνταρακτικά γεγονότα που κατακεραύνωσαν τους ιθαγενείς, αφού του στέλνουνε ένα αεροπλάνο γεμάτο από ευρώ ώστε, κι αν ακόμα διαλυθεί εντελώς οικονομικά το νησί μας, αυτοί να έχουν γεμάτα τα ΑΤΜ και τα πορτοφόλια τους.

 

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ οι Ευρωπαίοι εταίροι (;) μας επανακαθορίζουν την έννοια της αλληλεγγύης, ένα κάργκο από ευρώ υπενθυμίζει ότι ο τόπος αυτός ανέκαθεν υπήρξε, και δεν έπαψε ποτέ να είναι, πεδίο λεηλασίας. Φίλους δεν είχαμε ποτέ. Και ίσως είναι καιρός να το χωνέψουμε. Ακόμα και οι πατροπαράδοτοι «παλιοί μας σύμμαχοι», δεν θυμάμαι πότε μας συμπαραστάθηκαν έμπρακτα, και όχι με λόγια. Άς ξυπνήσουμε, λοιπόν. Άκουγα χθες στη Βουλή, κορώνες μίσους κατά των Γερμανών, και κορώνες αγάπης υπέρ των Ρώσων και των Κινέζων. Ούτε τις δοξασίες αγαπώ. Ουτε τις κλάψες συμμερίζομαι. Όλοι αυτοί, έχουν μονίμως, stand-by, ένα αεροπλάνο καθ’ οδόν προς την Κύπρο, ή και έτοιμο να φύγει από αυτήν. Μαθαίνω ότι στη Λάρνακα κάνουν παρέλαση τα lear-jets. Κάποια, λέει, φέρνουν ελπίδες. Κάποια άλλα, πληροφορούμαι, περιμένουν να ανοίξουν οι τράπεζες να πάρουν τα λεφτά τους και να φύγουν. Ο λογαριασμός, πάντα, καταλήγει στα χέρια … ξέρουμε ποιού. Απέναντί μας είναι, κάθε πρωί, στον καθρέφτη.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ο κόσμος περιμένει να μάθει τι έγινε, και τι θα γίνει από δω κι εμπρός, στις τηλεοράσεις η «παρέλαση των οικονομολόγων» τον έχει μπερδέψει πιο πολύ. «Τα οικονομικά είναι εξαιρετικά χρήσιμα ως μεσο απασχόλησης των οικονομολόγων», έλεγε ο Καναδός οικονομολόγος Τζον Κένεθ Γκαλμπρέϊθ, που δούλεψε πλάι στους Αμερικανούς προέδρους

Ρούσβελτ, Τρουμαν, Κένεντι και Τζόνσον, και έφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει την ίδια του την επιστήμη. Και ένας άλλος Καναδός, ο συγγραφέας Λόρενς Τζ. Πίτερ, έλεγε ότι «οικονομολόγος είναι ένας άνθρωπος που θα ξέρει αύριο γιατί αυτά που πρόβλεψε χτες δεν συνέβησαν σήμερα». Και τότε, όπως άκουσα και από κάποιον διαπρεπή, όπως λένε, πρώην τραπεζίτη, θα φτάνουν μέχρι και του σημείου να προτείνουν να πουλήσουμε τις ράβδους χρυσού που έχουμε για να βγουμε από τη κρίση!