Ο ΠΑΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ!

Του Περικλή Κυπραίου

Όταν ήμουν παιδί δυσκολευόμουν πολύ να καταλάβω το νόημα μιας απλής λέξης. Ήταν η λέξη ιστορία. Κάποιοι συμμαθητές μου που είχαν την ικανότητα να θυμούνται με απόλυτη ακρίβεια χρονολογίες, τόπους, ονόματα, γεγονότα, με άφηναν άναυδο μα και ανικανοποίητο. Από πού αντλούσαν όλη αυτή την άνεση; Τι είδους μετατροπή της αποστήθισης σε βεβαιότητα ήταν αυτή; Το ένστικτο μου σαν ουδέτερος παρατηρητής με βεβαίωνε υπαινικτικά ότι υπάρχει απάντηση σε όλα αυτά χωρίς βέβαια να αποκαλύπτει το παραμικρό. Πέρασαν πολλά-πολλά χρόνια ώσπου μια μέρα πηγαίνοντας στο περίπτερο για τσιγάρα ένας παππούς αγόρασε μια σοκολάτα για το εγγονάκι του. Κεραυνοβολήθηκα! Η μνήμη πετάχτηκε όρθια, ξυπνώντας από τον ύπνο της ασάφειας και βρέθηκε αναμαλλιασμένη μπροστά στον καθρέφτη της απόλυτης ακρίβειας. Μα βέβαια. Η άποψή μου για την Ιστορία είχε σχέση με μια… σοκολάτα!

Ένας θείος μου, παλιός πολεμιστής του ΕΑΜ κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας μου πρόσφερε πάντα μια σοκολάτα. Τον θυμάμαι να βάζει αργά το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του παλτού του και να βγάζει την σοκολάτα σαν ταχυδακτυλουργός. Η μάνα μου έφερνε στο τραπέζι το τσίπουρο με τον μεζέ, ενώ αυτός άναβε σιωπηλός ένα τσιγάρο και τραβώντας δύο τρείς ρουφηξιές θαρρείς έπαιρνε φόρα για να κάνει το μεγαλύτερο δυνατόν άλμα στο σκάμμα της εξιστόρησης! Κανείς δε μιλούσε ακούγοντάς τον.

Οι γονείς μου από σεβασμό στην ιστορία του και εγώ από αδυναμία να καταλάβω την ιστορία του! Τόση πίκρα, τόσο σκοτάδι, τόσο αίμα γιατί;

«Έτσι γράφουν οι άνθρωποι την ιστορία τους» απορούσα τρώγοντας την σοκολάτα!

Από όλες τις ιστορίες του μια θα μου μείνει αξέχαστη για πάντα. Κάποτε ο άνθρωπος αυτός συναντήθηκε στο βουνό με κάποιον αντίπαλό του. Οι δυο τους, ολομόναχοι για κάποια δευτερόλεπτα με το δάχτυλο στην σκανδάλη και με βλέμμα όπως το ένα θηρίο κοιτάζει το άλλο για να ανιχνεύσουν τις διαθέσεις τους έμειναν ακίνητοι.

Στη ζυγαριά φρίκης και μεγαλείου σαν από θαύμα τα πράγματα έγειραν ευτυχώς υπέρ του δεύτερου! Ο «αντίπαλος» πρόσφερε στον θείο μου τσιγάρο. Ο θείος μου ανταπέδωσε προσφέροντας μια σοκολάτα.

Στο παιδικό μου μυαλό το κεφάλαιο «Ιστορία» είχε κλείσει. Από τότε έχω την αίσθηση ότι τον στρατηγικό ρόλο στην Ιστορία των ανθρώπων μπορεί να τον παίξει… μια σοκολάτα!