ΥΠΑΡΧΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΕΛΠΙΔΑ

Τα παιδιά από την Πάτρα.

Για τα οποία άρχισα κάτι να ψελλίζω στο προηγούμενο post, μιλώντας για τη "δύναμη του καλού", και με παρέσυρε το Σωματίδιο του Θεού!

Ιδού, λοιπόν, η ιστορία τους, όπως τη διάβασα στον τοπικό Τύπο, χωρίς φτιασίδια - δεν τα χρειάζονται, άλλωστε, αυτά τα παιδιά.

"Μαθήματα ανθρωπιάς και στήριξης του πλησίον δίνουν τις τελευταίες ώρες οι μαθητές της Γ’ τάξης του Λυκείου των Δεμενίκων στην Πάτρα, οι οποίοι προχώρησαν σε μια κίνηση η οποία θα συζητηθεί αλλά και θα μείνει χαραγμένη για καιρό στις μνήμες των μελών του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας της περιοχής.Οι μαθητές του λυκείου πριν από λίγες ημέρες πληροφορήθηκαν μέσω mail, που έστειλε προς όλα τα σχολεία της περιοχής η διεύθυνση του 11ου Γυμνασίου της Πάτρας, για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει μαθητής του συγκεκριμένου σχολείου, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας “Κόσμος”.

Πρόκειται για μαθητή ο οποίος πάσχει από ινομύωμα εγκεφάλου και χρειάζεται οικονομική ενίσχυση για την ιατρική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αμέσως μόλις οι μαθητές της Γ’ Λυκείου των Δεμενίκων πληροφορήθηκαν για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει ο μαθητής του 11ου Γυμνασίου, έλαβαν την απόφαση, όλα τα χρήματα που έχουν συγκεντρώσει για την πραγματοποίηση της πενταήμερης εκδρομής τους, να τα διαθέσουν για τις ανάγκες της νοσηλείας και πραγματοποίησης της εγχείρησης.

Σήμερα αντιπροσωπεία των μαθητών του Λυκείου Δεμενίκων θα επισκεφθεί στο Νοσοκομείου τον μικρό μαθητή και θα παραδώσει τα χρήματα που προορίζοντο για την εκδρομή.

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΘΕΟ ΠΙΣΤΕΥΩ

Η δύναμη του καλού, απροσμέτρητη. Πολλές φορές, ξεφυτρώνει εκεί όπου δεν την σπέρνεις. Στους πιο απίθανους τόπους. Στους πιο απίθανους ανθρώπους.

Που πάει να πει ότι κάθε χιλιοστό εδάφους έχει προυποθέσεις καλλιέργειας. Κάθε άνθρωπος που λοξοδρόμησε μπορει να ξαναγυρίσει.

Δεν το πάω στη θρησκεία. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του σ' αυτό - και είναι καλό αυτές οι επιλογές να γίνονται κατ' ιδίαν και όχι ομαδικά. Εσύ, και ο Θεός. Ακόμα και ο ανύπαρκτος, εάν έτσι το πιστέψεις. Αλλά μόνο εσύ. Και μόνο Αυτός. Χωρίς μεσάζοντες.

Πιστέυω ακράδαντα ότι ο άνθρωπος, ακόμα και στη χειρότερη μορφή του, έχει έναν σπόρο που γυρεύει μια απλή αφορμή για να φυτρώσει, και να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην καλή εικόνα του. Για μένα "καθ' ομοίωση Θεού". Αυτού, του όποιου Θεού επιλέξει ο καθένας να εκπροσωπεί μέσα του το "καλό". Το μόνο που μπορεί να μας σώσει από τον όλεθρο.

Μερικοί άνθρωποι ξεχωρίζουν, ή μάλλον απομονώνουν την πίστη από την "λογική" - το κάνει πολλές φορές και η ίδια η Εκκλησία μας. Θεωρούν ότι ο λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να πιστεύει στη ύπαρξη ενός ανύπαρκτου, όπως λένε, Θεού. Κι ούτε είναι δυνατόν, λένε ακόμα, ένας άνθρωπος με καλλιέργεια γνώσης και σκέψης να πιστευει σε θαύματα, σε ενοράσεις, και άλλα παρόμοια.

Ο ΣΥΜΠΑΘΗΣ ΑΛΛΑ MH EΠΑΡΚΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΚΩΣΤΗΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ

Πάντα μου άρεσαν εμένα στις εφημερίδες τα «ψιλά γράμματα». Τα μονόστηλα των λίγων λέξεων, που άμα έπεφταν στην περιποίηση ενός «καλού γραφιά», γίνονταν μικρά αριστουργήματα. Τέτοιος ήταν, για παράδειγμα, ο Ρούσσος Βρανάς που έγραφε τη στήλη «Δρόμοι» στα «Νεα», και δυστυχώς πέθανε τον προηγούμενο χρόνο.

Επίσης, έχω ακόμα τη συνήθεια, που για μένα είναι «μικρή ιεροτελεστία», να διαβάζω και τις επιστολές αναγνωστών σε εφημερίδες. Επιστολές που, σε αντίθεση με τα σχόλια που αναρτώνται σε διάφορα sites, ακόμα και εάν έχουν έντονο το στοιχείο της επίκρισης, είναι γραμμένα μετά λόγου γνώσεως, όπως λέμε, και αποτελούν πολλές φορές τροφή για σκέψη.

Την περασμένη εβδομάδα, ο καλός μου φίλος ο Βασίλης, εντόπισες στην «Καθημερινή» της 22ας Μαρτίου μία επιστολή από τον γνωστό έμπορο κ. Βασίλη Καλυβιώτη, ο οποίος είναι 93 ετών σήμερα, έχει μία συσσωρευμένη σοφία, όπως όλοι οι παλιοί καλοί επιχειρηματίες, αλλά και ένα συσσωρευμένο παράπονο. Παράπονο, για όλους εκείνους τους πολιτικούς που με περισσή ευκολία «λύνουν» τα προβλήματα με ωραία λόγια, με διαπιστώσεις και με διαβεβαιώσεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτ’ απολύτως.

Στην επιστολή του στην «Καθημερινή», ο κ. Καλυβιώτης, βγάζει την καλοσυνάτη μάσκα του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Κώστα Χατζιδάκι, και αποκαλύπτει ένα πρόσωπο άδειο. Μιλάμε δε εδώ, για έναν πολιτικό που έχει «έξωθεν καλή μαρτυρία», όπως λέμε. Φαίνεται συμπαθής, και ίσως να είναι. Αλλά το ερώτημα είναι εάν είναι, πρώτον, επαρκής, και δεύτερον συνεπής. Ο κ. Καλυβιώτης, λέει ότι δεν είναι.

Ιδού η επιστολή:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΟ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΡΚΑΣΤΙΚΟ ΗΘΟΠΟΙΟ

 

 

Σήμερα, 27.03.2013, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, μέρα γιορτής για την Παγκόσμια Θεατρική κοινότητα. Το μήνυμα της σημερινής ημέρας, το οποίο διαβάζεται πριν από την έναρξη κάθε θεατρικής παράστασης απόψε, υπογράφει ο ιταλός θεατράνθρωπος και βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ντάριο Φο:

«Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’ Arte (Κομέντια ντελ’ Άρτε) διώχνοντας τους από την χώρα.

Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.

Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν.

Τουναντίον, κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.

Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Commedia dell’ Arte πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ΄, κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina (Τορντονίνα), το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.

Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορρά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές»

Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά Κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση.»

 

Ντάριο Φο

 

"ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΤΕΤΟΙΟΣ ΕΑΥΤΟΣ..."

Άρθρο του
Αλκίνοου Ιωαννίδη*

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.

Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

ΑΚΟΥ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ

Ας πουμε ότι η πρώτη αντίδσραση των Κυπρίων βουλευτών, με το καθολικό τους "όχι" στην ψηφοφορία της Βουλής την περασμένη Τρίτη, ήταν ... δεν θα την πω λανθασμένη, αλλά έστω βεβιασμένη. Το κλίμα βάρυνε, επικράτησαν άλλες σκέψεις, οι ουρές στα ΑΤΜ, η έκδηλη ανησυχία του κόσμου, ο υπαρκτός φόβος της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας. Ο πολιτικός κόσμος ανασυντάχθηκε. Και αποφάσισε να βάλει το πρέπον, όπως λέει, πάνω από το ορθόν. Και ξαναπήγε στη Βουλή, και ενέκρινε (έστω με διαφορπόιήσεις, γιατί αλλιώς θα ηταν εναντίον του καταστατικού) εκείνο που απέρριψε την Τρίτη. Με απλά λόγια, έστειλε στους Ευρωπαίους ένα μήνυμα, που συμπυκνώνεται στη φράση "εντάξει, άλλαξα γνωμη". Ή και πιο ωμά "έκανα λάθος". Τότε, η Ευρωπη, πως αντιδρά; Αντί να δεχτεί τη "συγγνώμη", έρχεται και σε τιμωρεί ακόμα περισσότερο. Προσθέτει άλλα βαρίδια σε όσα σου είχε ήδη φορτώσει στην αρχή. Σε μαλώνει κιόλας. Σου την "λέει". Είσαι το κακό παιδί και, ακόμα και εάν σε "βοηθήσει" τελικά, θέλει πρώτα να σε ταπεινώσει. Μέσα σ' αυτό το πνευμα κινείται το εξαιρετικό άρθρο του Ανδρέα Ζαμπούκα, που είναι Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας, και δημοσιεύτηκε την εβδομάδα αυτή στο έγκυρο capital.gr, και που αναδημοσιεύουμε σημερα στο filoftero.

Aδερφέ μου προτεστάντη, «συμπολίτη» Βερολινέζε, Ολλανδέ, Δανέ, Σκανδιναβέ, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα αγριεύουν. Δε σε λέω Γιούργκεν ούτε Κλάους. Για μένα πια, δεν έχεις όνομα. Κάθε μέρα το «αδειανό σου πουκάμισο» κυκλοφορεί στο σαλόνι μου, ανοίγει αδιάκριτα την πόρτα του γραφείου μου, εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή μου. Κολλητή παρεούλα, βλέπουμε μαζί, το αναπόφευκτο. Βέβαια, καταλαβαίνω πως δεν αισθανόμαστε το ίδιο. Επειδή ξέρω την ψυχολογία σου, διακρίνω τη λανθάνουσα ικανοποίηση, που σε πλημμυρίζει, για την «προνοητικότητά» σου, απέναντι στο δικό μου ερασιτεχνισμό. Μη μου το αρνηθείς. Σε παρατηρώ που προσποιείσαι τον συγκαταβατικό αλλά το «άνετο» βλέμμα σου, όταν με κοιτάς, σε προδίδει.

Δεν το ήθελα αλλά εσύ ο ίδιος με ανάγκασες να τραβήξω τις δικές μου γραμμές, μήπως τελικά, σε κάνω να καταλάβεις τις διαφορές μας. Ας καθίσουμε άνετα σε διπλανές πολυθρόνες εκατέρωθεν των ορίων μας, κι ας απολαύσουμε το ξεδίπλωμά μας, στο χρόνο. Μην ανησυχείς, δε θα σε πάω μακριά, με τους Παρθενώνες και τα βελανίδια... Πιο σύντομος θα είμαι και πιο κοντινός.

Όταν ο Λούθηρος (φωτογραφία) σ΄ έβγαζε από τους βάλτους του Ρήνου, εγώ δήλωνα υποταγή στο τούρκικο φακιόλι. Όταν εσύ έδιωχνες τους παπάδες και μιλούσες απευθείας με το θεό, εγώ απολάμβανα αμέριμνος, την ερμηνεία των άλλων. Όταν ο Καλβίνος σου αποκάλυπτε τους καλούς δαίμονες του πλούτου, εγώ έγλειφα τα κοκαλάκια των αρχόντων μου για να επιβιώσω. Εσύ από νωρίς άρχισες να χτίζεις γύρω σου τα οχυρά της ευθύνης ενώ εγώ μεθούσα απ΄ την ανατολίτικη ευωδία του θυμιατού. Εσύ σήκωνες το μαστίγιο να τιμωρήσεις τον εαυτό σου για τα λάθη σου κι εγώ κρυβόμουν πίσω απ΄ το γείτονα μέχρι να φτάσει ο δήμιος του Βεζίρη να τον καθαρίσει.

ΠΙΕΤΡΟ ΜΕΝΕΑ: Η τελευταία κούρσα

Πολλοί πρωταθλητές από διάφορα σπορ, φίλοι και οι ιταλικές Αρχές παραβρέθηκαν το Σάββατο 23 του μηνός, μαζί με τους οικείους και τους συγγενείς του εκλιπόντος στο τελευταίο «αντίο» στον Πιέτρο Μενέα, έναν από τους μεγαλύτερους και πιο σεμνούς αθλητές στους δρόμους ταχύτητας όλων των εποχών, που πέθανε την Πέμπτη 21 Μαρτίου, σε ηλικία 60 ετών.

«Εις το επανειδείν για να γιορτάσουμε τη νίκη σου στη γραμμή τερματισμού του ουρανού», έγραφε η κάρτα και με αυτόν τον τρόπο και μαζί με ένα μεγάλο χειροκρότημα υποδέχτηκαν το φέρετρο του Πιέτρο Μενέα, στη ρωμαϊκή βασιλική εκκλησία της Σάντα Σαμπίνα. «Έκανες ακόμη πιο μεγάλη την Ιστορία της Ιταλίας», είπε στην ομιλία του ο πατέρας Αντόνιο Τρούντα, ο οποίος χοροστάτησε στην κηδεία.

Ο Μενέα ήταν χρυσός Ολυμπιονίκης στα 200 μέτρα στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μόσχας το 1980 ενώ στο ίδιο άθλημα το 1979 κατά την διάρκεια της Πανεπιστημιάδας στην πόλη του Μεξικού έκανε επίδοση 19,72 που ήταν το παγκόσμιο ρεκόρ για 17 ολόκληρα χρόνια και παραμένει μέχρι σήμερα σαν πανευρωπαικό ρεκόρ.

Οπως μας υπενθιμίζει ο καλός φίλος, και με μνήμες ζωντανές από εκείνα τα ωραία χρόνια, Θεοδωρής Αγγελίδης, εκτός από μεγάλος αθλητής ό εκλιπών είχε σπουδάσει νομικά ( είχε ασκήσει την δικηγορία ) , πολιτικές επιστήμες και φυσική αγωγή , είχε επίσης διατελέσει και ευρωβουλευτής!

ΠΑΤΑΤΕΣ ΑΝΤΙΝΑΧΤΕΣ ΜΕΤΑ ΚΟΛΙΑΝΔΡΟΥ!

Μια "Συνταγή για την Ημέρα" για να τιμήσουμε την κατακουρεμένη Κύπρο μας. Είναι, και θα το πω λίγο κυπριακά, και λίγο καθαρευουσιάνικα, οι "πατάτες αντιναχτές, μετα κολιάνδρου", και βεβαίως δεν νοείται να εκτελεστεί η συνταγή αυτή με άλλες πατάτες από τις περίφημες πατάτες Κύπρου, που είναι διαθέσιμες παντού εδω στην Ελλάδα, και που καλλιεργούνται στα εύφορα πατατοχώρια στην περιοχή του Παραλιμνίου.

Η συνταγή ειναι το φίλου μου Χριστόφορου Πέσκια, ιδιοκτήτου του κατ' εμέ καλύτερου φαγάδικου (eatery) της Αθήνας, του Π-Box, στη Κηφισιά και στο Κολωνάκι, και δημοσιεύεται στον "Γαστρονόμο" της "Καθημερινής".

Λοιπόν, έχουμε και λέμε.

ΥΛΙΚΑ
(Για 4 άτομα)

-- 1 κιλό μικρές πατάτες (υπάρχουν και Κύπρου τέτοιες), προτιμότερο βιολογικές, με τη φλούδα τους, καλά πλυμένες.
-- Αλάτι.
-- 250 ml κόκκινο κρασί (κατά προτίμηση Cabernet Sauvignon)
-- 30 κόκκοι κόλιανδρου, χοντροσπασμένοι.
-- ελαιόλαδο για το τηγάνισμα (προσοχή, εξαιρετικά παρθένο, πάντα, ποτέ ραφινέλαιο, με προσμίξεις - εγω το λέω αυτό!)

 
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Σπάμε τις πατάτες μία-μία με μια πέτρα ή έναν μπάτη ή ένα βαρύ αντικείμενο, ώστε να κάνουν μία σχισμή. Τις αλατίζουμε καλά.
Τις τηγανίζουμε σε μία κατσαρόλα, σε ελαιόλαδο που μόλις να τις καλύπτει, σε μέτρια φωτιά. Όταν μαλακώσουν (αυτό θα πάρει 10 - 15 λεπτά), δυναμώνουμε τη φωτιά και συνεχίζουμε να τηγανίζουμε τις πατάτες για περίπου 5 λεπτά μέχρι να γίνουν τραγανές.

Τραβάμε τις πατάτες με μια τρυπητή κουτάλα, πετάμε το λάδι, βάζουμε την κατσαρόλα στη φωτιά και ξαναρίχνουμε τις πατάτες. Ρίχνουμε τον κόλιανδρο και ψήνουμε για 20 - 30 δευτερόλεπτα.
Σβήνουμε με το κρασί, σκεπάζουμε την κατσαρόλα με το καπάκι και «αντινάσσουμε» τις πατάτες (κουνάμε έντονα την κατσαρόλα για να ανακατευτούν) για 10 δευτερόλεπτα.

ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ: Τι άλλο; Το Cabernet με το οποίο σβήσαμε τις πατάτες.

(Για μένα, λέω εγω, όχι ο Χριστόφορος), το καλύτερο, από το ελληνικά, είναι του Χατζιμιχάλη. Μακράν.

 

"H ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΩ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΗΜΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ"

Αρθρο του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ
στην ATHENS VOICE


Η Κύπρος είναι το Βατερλό όλων των ελληνικών δημαγωγικών μύθων. Και ΑΟΖ είχαν ανακηρύξει και τα πετρέλαια διαπραγματεύονταν και Ρώσους φίλους και καταθέτες διέθεταν και αριστερό πρόεδρο είχαν, όχι «δοσίλογους» όπως εμείς. Κι όμως, ούτε ο συχωρεμένος ο Τσάβες τους έστειλε δωρεάν πετρέλαιο, ούτε οι Ρώσοι και οι Κινέζοι τους δάνεισαν. Και ο Χριστόφιας κλαίγοντας τους ανακοίνωσε τη χρεοκοπία και τα μνημόνια. Το ’χουν αυτό οι συμπατριώτες μας, όταν χρεοκοπούν οι πολιτικές τους, κλαίνε. Πριν 9 χρόνια ένας άλλος εξίσου μεγάλος πατριώτης τορπίλισε το όνειρο δεκαετιών, την επανένωση του νησιού, τον τερματισμό της κατοχής. Για να μη μοιραστεί την ευημερία της η πλουσιότερη κοινότητα με την πιο φτωχή. Κλαίγοντας κι αυτός. Η ιστορία εκδικείται.

Από το τέλος του 2009, που μάθαμε τι μας συμβαίνει, μέχρι και πριν λίγο καιρό, ο ελληνικός λαϊκισμός ζητούσε διαγραφή του χρέους, «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε». Όταν πέρυσι «κουρεύτηκε» ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι το επαναστατικό εκείνο αίτημα που συγκλόνιζε τις πλατείες δεν ήταν τόσο ανέφελο. Ασφαλιστικά ταμεία, ασφαλιστικές εταιρείες, δημόσιες επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και δεκάδες χιλιάδες πολίτες είδαν ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τους να εξανεμίζεται. Οι τράπεζες συντηρούνται με ορό, οι μέτοχοί τους έχασαν την αξία των μετοχών τους. Τότε καταλάβαμε, όσοι ήθελαν να καταλάβουν, ότι ηρωικές λύσεις δεν υπάρχουν, όλες συνεπάγονται απώλειες. Ο ελληνικός λαϊκισμός, όμως, δεν είχε και πάλι πρόβλημα. Τώρα διαδήλωνε για το ακριβώς αντίθετο: Υπεξαιρέσατε τα λεφτά των ταμείων, κλέψατε τις οικονομίες του κόσμου που τις είχε τοποθετήσει σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Ο λαϊκισμός δεν έχει λύσεις για τα προβλήματα, για κάθε πρόβλημα έχει έναν εχθρό.

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ

Ανοικτή επιστολή προς τους Κύπριους βουλευτές από τον κ. Μιχάλη Παπαπέτρου, ιδρυτή του κόμματος του ΑΔΗΣΟΚ, από βουλευτές που αποκόπηκαν από το σοβιετικού τύπου κόμμα του ΑΚΕΛ, πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος επί Γλαύκου Κληρίδη (του τελευταίου, και ίσως του μόνου σοβαρού Προέδρου που ειχε η Κύπρος), ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς στο νησί που δεν έχει παραδοθεί στη παράνοια:

Εδώ και μέρες γινόμαστε μάρτυρες του τελευταίου σταδίου της κατάρρευσης και της αλβανοποίησης της Κύπρου. Αντί σοβαρές φωνές, αντί μελετημένες και ριζοσπαστικές κινήσεις, παρατηρούμε ένα στρατό ανεύθυνων και αυτόκλητων «σωτήρων» να παρελαύνουν από τα κανάλια εκφέροντας κάθε είδους ανοησία και, παριστάνοντας τους ειδικούς, να σπρώχνουν την Κύπρο πιο γρήγορα στον κρεμμό. Άλλοι γιατί είναι θυμωμένοι γιατί δεν τοποθετήθηκαν σε κάποια θέση και άλλοι, μέσα από το χάος, για να «αγοράσουν» δημοσιότητα και ρόλο, που θα τον εξαργυρώσουν στο μέλλον. Φτάνει πια. Φτάνει πια με τους άσχετους που δεν σκέφτονται τίποτε παρά την προσωπική τους προβολή.

Η Βουλή προχθές, εν τη σοφία της, απέρριψε, χωρίς ούτε μια θετική ψήφο, το νομοσχέδιο για κούρεμα. Ακόμα και οι πιο έντονοι επικριτές αυτής της απόφασης, δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι η απόρριψη ήταν ένα άλμα στο κενό και ότι δεν υπήρχε ούτε υπόνοια για Σχέδιο Β στο μυαλό τους. Τώρα, 48 ώρες μετά, αντί κουρέματος 6,75% και 9,9%, όσοι έχουν λεφτά στην Λαϊκή πάνω από €100,000 τα χάνουν πλήρως. Όλα.

Αποδείχτηκε περίτρανα ότι οι φουστανέλλες και τα ηρωικά ΟΧΙ, μας οδήγησαν σε απείρως χειρότερα δεδομένα και μάλιστα μόλις σε δύο μέρες. Τώρα που οι ψευδαισθήσεις για τους αυτόκλητους «σωτήρες» έχουν κονιορτοποιηθεί, ένας είναι ο δρόμος, χωρίς κόμπλεξ και χωρίς ψευδοεγωισμούς. Να επιστρέψουμε αμέσως στο αρχικό κούρεμα που εκ των πραγμάτων αποτελεί την πιο ανώδυνη λύση και που μας παρέχει ανάσα για μερικούς μήνες να προβούμε σε διορθωτικές κινήσεις.

Τώρα πια τα ψέματα τέλειωσαν. Η ψήφος του κάθε βουλευτή ξεχωριστά σώζει ή καταστρέφει την Κύπρο. Άλλοθι δεν θα υπάρξει για κανένα. Όλοι τώρα ξέρουν. Και αν αποδειχθούν κατώτεροι των περιστάσεων η ετυμηγορία της ιστορίας και του λαού θα είναι αμείλικτη.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΤΟΥ

Αρθρο του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου στη SportDay

Αναπόφευκτα, η μεγέθυνση γεννά υπερβολές. Οσοι αξιολογούν τη συμπεριφορά του ποδοσφαιριστή ως υβριστική και απαράδεκτη, ζητώντας παράλληλα την παραδειγματική τιμωρία του, έχουν δίκιο.

Μόνο που «παραδειγματική» τιμωρία δεν είναι η εξοντωτική τιμωρία. Είναι εκείνη η τιμωρία που, αφου εξηγήσεις σε αυτόν που τιμωρείς γιατί την υφίσταται, χρησιμεύει ως παράδειγμα μίας συμπεριφοράς η οποία πρέπει να αποφεύγεται. Να εκλείψει. Οπως και καθε διαφήμιση του φασισμού, μίας θρησκείας του μίσους, η οποία εκπορεύεται από ηλίθιους, απάνθρωπους και παράγει μόνο νεκρούς. Η σκληρότητα κάποιων προς τον Κατίδη, δείχνει πως στο πρόσωπό του βλέπουν τον Κασιδιάρη και τους ομοίους του. Δεν είναι έτσι. Ο Κατίδης είναι ένας νέος, ανιστόρητος, αμαθής, αγενής, απολίτικος, επιπόλαιος που όπως είπε και ο προπονητής του, έχει πρόβλημα συμπεριφοράς και ζει στον δικό του κόσμο. Ο φασισμός φυτρώνει σε ένα «έδαφος» που έχει αυτά ακριβώς τα στοιχεία που έχει ο χαρακτήρας του Κατίδη.
 
Εξοντώνοντας τον Κατίδη, αντί να τον βοηθήσουμε να καταλάβει, θα πετύχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα. Θα τον στείλουμε στην αγκαλιά του φασισμού, διψασμένο να πάρει ρεβάνς από μία κοινωνία που του έκανε κακό. Ο Κατίδης, πρέπει να κατανοήσει ότι δεν τιμωρείται επειδή δεν κατάλαβε τη σημασία και τον αντίκτυπο της χειρονομίας του. Δεν τιμωρείται για την άγνοιά του. Τιμωρείται για την αδιαφορία του να μάθει. Η γνώση είναι που διαλύει τον φασισμό, γιατί αποκαλύπτει τη φρίκη που κρύβει.

Το στοιχείο που πολλοί παραβλέπουν στο συγκεκριμένο συμβάν έχει να κάνει με τις ευθύνες εκείνων που θα επρεπε να δώσουν τα ερεθίσματα στον Κατίδη, να μάθει. Και μαθαίνουμε στην οικογένεια, το σχολείο και τους χώρους κοινωνικής συνύπαρξης. Τον χώρο της δουλειάς μας, για παράδειγμα. Οι ομάδες, γι' αυτές τις ηλικίες, είναι και σχολεία και εργασιακοί χώροι. Εμείς δεν είμαστε που φωνάζουμε «φέρτε τα παιδιά στον αθλητισμό να ανακαλύψουν αξίες ζωής, που θα τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους»; Τι είχε ανακαλύψει, ως αξία ζωής στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο ο Κατίδης; Το σλόγκαν ενός μαύρου ράπερ που είχε κάνει τατουάζ. «Get rich or die tryin'».
 
H «επίσημη» ΑΕΚ δεν πρόσφερε καμία βοήθεια, κανένα ερέθισμα στον Κατίδη για να ενδιαφερθεί, να μάθει. Αν το είχε κάνει, ο Κατίδης θα κατανοούσε το ιστορικό βάρος της φανέλας για την οποία αγωνίζεται, με την οποία ο φασισμός είναι παντελώς ασύμβατος. Οπως παντελώς ασύμβατος ειναι και με τις κοινωνίες των ανθρώπων.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΗN "ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ TOY XAMOY" ΣΤΟ EUROGROUP;

Λαγκάρντ και Σόϊμπλε κίνησαν τα νήματα στο Eurogroup

Το παρασκήνιο του δραματικού Eurogroup που οδήγησε στην απόφαση για τη διάσωση της Κύπρου αποκαλύπτει ο συντάκτης των «Financial Times» στις Βρυξέλλες Πίτερ Σπίγκελ.

Ο κ. Σπίγκελ έχει αναρτήσει στο ιστολόγιό του όλα όσα διαδραματίστηκαν στο Eurogroup τα ξημερώματα του Σαββάτου και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην αποποίηση της ευθύνης για την απόφαση φορολόγησης όλων των καταθετών στην Κύπρο από όλους τους παράγοντες του κρίσιμου Eurogroup.

Η πρώτη που έθεσε θέμα για τους μικρότερους καταθέτες ήταν η Κομισιόν, αλλά αξιωματούχος φίλα προσκείμενος στην Κύπρο διευκρινίζει ότι η πρόταση ήρθε από τον Όλι Ρεν ως προσπάθεια συμβιβασμού λόγω των σκληρών γερμανικών απαιτήσεων για εξοικονόμηση 7 δισεκατομμυρίων ευρώ από την κυπριακή κυβέρνηση. Ο επίτροπος Ρεν φέρεται να πρότεινε φόρο 3% για καταθέσεις έως 100.000 ευρώ, 5% έως το μισό εκατομμύριο και 7% για τις ακόμα μεγαλύτερες καταθέσεις.

Η πρόταση έγινε για αποτροπή του φόρου ύψους 40% στις καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ και πιθανώς πρόσθετων επιβαρύνσεων που ήθελε το ΔΝΤ με τη στήριξη της Γερμανίας και άλλων χωρών. Η Κομισιόν φοβόταν την έμμεση ζημιά και για τους μικροκαταθέτες καθώς η μεγάλη επιβάρυνση των μεγαλοκαταθετών θα προκαλούσε τη φυγή τους και την κατάπτωση των κυπριακών τραπεζών.

Νωρίτερα, στο Euro Working Group ο επικεφαλής Τόμας Βίζερ και ο Γιεργκ Άσμουσεν της ΕΚΤ είχαν αμφισβητήσει την ορθότητα εξαίρεσης μικροκαταθετών από ενδεχόμενο φόρο. Ο μόνος που φέρεται να υποστήριξε με θέρμη την εξαίρεση των μικροκαταθετών ήταν ο Γάλλος αντιπρόσωπος.

Όταν η πρόταση Ρεν έπεσε στο τραπέζι ο πρόεδρος Αναστασιάδης δεν ενθουσιάστηκε, αλλά αποφάσισε να συναινέσει για τους ίδιους λόγους με τον επίτροπο Οικονομικών Υποθέσεων. «Από τη στιγμή που ήταν η μοναδική εναλλακτική πρόταση στην πλήρη συμμετοχή των μεγαλοκαταθετών στη διάσωση, συμφώνησαν επίσης η ΕΚΤ, αρκετές χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, καθώς και ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ», δηλώνει άτομο με ανάμιξη στις διαβουλεύσεις. Αν και το σχέδιο δεν συγκέντρωνε και τα 7 δισ. ευρώ που αναζητούνταν, η Κομισιόν ήλπιζε πως ΔΝΤ και Γερμανία θα συμφωνούσαν.

Ωστόσο, σε συνάντηση των Ρεν και Αναστασιάδη με τους Σόιμπλε, Μοσκοβισί, Άσμουσεν, Ντάισελμπλουμ και Λαγκάρντ, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν συμφώνησε. Υποστήριζε την πρόταση της επιβάρυνσης των μεγαλοκαταθετών με 40%, έχοντας τη στήριξη Φινλανδίας και Σλοβακίας.

Μία δεύτερη ενδιάμεση πρόταση από τον επικεφαλής του Eurogroup τοποθετούσε το φόρο για τους μικρότερους καταθέτες στο 7,5% και για τους μεγαλύτερους στο 12,5%. Ενώ ο Μιχάλης Σαρρής ήταν ανοιχτός στην πρόταση αυτή, ο κ. Αναστασιάδης αρνήθηκε, φεύγοντας από την αίθουσα. Πείστηκε να παραμείνει στη συνεδρίαση μετά την προειδοποίηση από τον κ. Άσμουσεν περί διακοπής της χρηματοδότησης της Λαϊκής από την ΕΚΤ.

Στο σημείο αυτά τα πράγματα «θολώνουν» κάπως, αναφέρει ο κ. Σπίγκελ. Ο κ. Άσμουσεν, παρά τα όσα ειπώθηκαν αργότερα, ήταν υπέρ της εξαίρεσης των μικροκαταθετών. Η σύγχυση αναφορικά με τη στάση του Γιεργκ Άσμουσεν αποδίδεται πιθανώς στη θέση του επικεφαλής της ΕΚΤ στη Λευκωσία υπέρ της κυπριακής άποψης ότι ο ανώτερος φορολογικός συντελεστής για τις καταθέσεις δεν έπρεπε να ξεπερνά το 10%. Πάντως οι πηγές της εφημερίδας τονίζουν ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε σε αυτό το σημείο ήταν αδιάφορος, αφήνοντας την τελική απόφαση στην κυπριακή πλευρά.

«Πολλαπλές πηγές επιμένουν πως ήταν ο Αναστασιάδης που ήθελε να διατηρήσει τον ανώτερο συντελεστή κάτω από το 10%», σημειώνεται, με την επισήμανση ότι ο ισχυρισμός αυτός ενισχύεται από την αντίσταση του Κύπριου προέδρου στην αύξηση του φόρου του 9,9% στις διαπραγματεύσεις αυτών των ημερών στη Λευκωσία. Άνθρωπος που συνομίλησε με τον κ. Αναστασιάδη εκείνη τη νύχτα δηλώνει ότι ο πρόεδρος ήταν με «άγριο» τρόπο ενάντια σε ένα φόρο πάνω από 10%, «όπως είναι ακόμα».

Ο πρόεδρος, με τη στήριξη του Όλι Ρεν, σημείωνε ότι ένας υψηλότερος φόρος θα σήμαινε μαζική φυγή κεφαλαίων. Διατυπώθηκε επίσης η ανησυχία ότι θα υπήρχαν νομικά προβλήματα σε περίπτωση υψηλότερου φόρου, καθώς θα μπορούσε να εκληφθεί ως bail-in αντί για φόρο. Οι προσδοκίες του Όλι Ρεν για ένα μικρότερο φόρο στις καταθέσεις κάτω από 100.000 ευρώ διαψεύστηκαν λόγω της επιμονής ΔΝΤ και Γερμανίας. Με το ποσό που αναζητούταν από τις καταθέσεις να έχει προσδιοριστεί στα 5,8 δισ. ευρώ και τον υψηλό συντελεστή στο 9,9%, ο φόρος του 6,75% προέκυψε μετά από απλή αριθμητική πράξη.

Πηγή: Newpost

ΕΝΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΥΡΩ...

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ γινόταν στη Βουλή των Αντιπροσώπων μία από τις κρισιμότερες συνεδρίες στην ιστορία της πολύπαθης Κύπρου, σαν κράξιμο κοράκου «ακούστηκε» στο twitter μου η « έκτακτη είδηση» (προσοχή: «έκτακτη» ως απότομη, απρόσμενη, και όχι ως εξαίσια, όπως «έκτακτο το ταγεράκι σου, χρυσή μου» ας πούμε!), από το BBC ότι πολεμικό αεροσκάφος της Βασιλικής Αεροπορίας της Αυτού Μεγαλειότητος «κατευθύνεται προς την Κύπρο με έκτακτη (πάλι!) χρηματική βοήθεια 1 εκατομμυρίου ευρώ για το βρετανικό στρατιωτικό προσωπικό και τις οικογένειές τους στις βάσεις του νησιού».

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ μια ανεκδιήγητη, απερίσκεπτη και πολύ σκληρή απόφαση μιας δράκας Ευρωπαίων οικονομικών υπουργών, επαναφέρει τον όρο «κυριαρχία» στην πολιτική πρακτική, η πιο πάνω «ειδησούλα» έρχεται να μας την υπενθυμίσει και με το παλιό, απεχθές και «κρυψίνικό» της πρόσωπο. Εκείνο της βρετανικής αποικιοκρατίας, που ακόμα συνεχίζεται. Προστιθέμενη, θαρρείς, τώρα και σε μια άλλη αποικιοκρατία που φέρει νεοευρωπαϊκό προσωπείο. Ένα κομμάτι της επικράτειάς μας, εκτός από εκείνο που κατέχεται από τον τουρκικό στρατό, είναι «κράτος εν κράτει». Με αλλιώτικους νόμους, που παρακάμπτουν εκείνους της Δημοκρατίας. Και με πληθυσμό που μένει αλώβητος από τα συνταρακτικά γεγονότα που κατακεραύνωσαν τους ιθαγενείς, αφού του στέλνουνε ένα αεροπλάνο γεμάτο από ευρώ ώστε, κι αν ακόμα διαλυθεί εντελώς οικονομικά το νησί μας, αυτοί να έχουν γεμάτα τα ΑΤΜ και τα πορτοφόλια τους.

 

ΛΕΥΚΟΣ ΚΑΠΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΧΟΛΗ...

ΚΑΠΝΟΣ, λοιπόν, εβγήκε από την καμινάδα του Βατικανού προψές κατά τις 8, και αμέσως μάθαμε ότι εξελέγη ο πρώτος Πάππας στην εποχή των tweets. Το όνομα αυτού Φρανκίσκος, εθνικότης Αργεντίνος, και την ίδια εκείνη στιγμή έχασε κάθε ίχνος προσωπικής ζωής, αφού αμέσως μετά την εκλογή του μάθαμε από κάποιο κελάδημα ότι έχει μόνο έναν πνεύμονα. Μάθαμε, ακόμα, ότι «έχει αγέλαστο πρόσωπο», παρόλα αυτά όμως «είναι καλοσυνάτος άνθρωπος», απλός, ταπεινός, ταξιδεύει πάντα οικονομική θέση στο αεροπλάνο, και εντός πόλεως, όσο ήταν τουλάχιστον στο Μπουένος Άιρες ως Καρδινάλιος Αργεντινής, χρησιμοποιούσε το μετρό και άλλα μέσα δημόσιας συγκοινωνίας. Τώρα, θα μπεί αναγκαστικά σ’ εκείνο το άθλιο παπικό γυάλινο playmobil!

ΟΜΩΣ, εκείνο που μου έκανε εντύπωση περιδιαβαίνοντας το Διαδίκτυο και διαβάζοντας διάφορα σχόλια δικών μας, Κυπρίων και Ελλαδιτών, για την εκλογή του Πάπα, ήταν το πόσο απαξιωτικοί ήταν οι περισσότεροι για τον κόσμο που μαζεύτηκε στη Πλατεία του Αγίου Πέτρου στη Ρωμη, για να δουν τον νέο Ποντίφηκα να βγαίνει στο μπαλκόνι του Βατικανού, και να τον ακούσουν να τους λέει δύο λόγια. Ήταν πολύ σκληρά τα σχόλιά τους, μέχρι και σε σημείο απρέπειας, θα έλεγα. Δεν αποκλείω, όμως,  αρκετοί από αυτούς που κρίνουν τόσο εύκολα την πίστη και την συμπεριφορά άλλων ανθρώπων, να ήταν ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων χριστιανών που κατέβηκαν στο Σύνταγμα διαδηλώνοντας υπέρ της αναγραφής της θρησκείας μας στις ταυτότητες, ανάμεσα σ’ εκείνους που σταυροκοπιούνταν και χτύπαγαν καμπάνες όταν εξελέγη πρόεδρος της Αμερικής ο Κάρτερ νομίζοντας ότι λύθηκε το Κυπριακό, ή ανάμεσα στις δεκάδες χιλιάδες που πλημμύρισαν πριν από χρόνια το Πασαλιμάνι στον Πειραιά για να υποδεχτούν ως μεσσία στον Ολυμπιακό, τον Γιώργο Κωσκοτά που τους έφερε τον Ούγγρο ποδοσφαιριστή Ντέταρι.

"ΜΕ ΛΕΝΕ ΣΥΛΒΑΝΑ, ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ"

ΦΟΙΤΗΤΕΣ του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Καμιά 300ριά ήταν στο Αμφιθέατρο της Σχολής, παρακολουθώντας το μάθημα της Δημόσιας Διοίκησης του καθηγητή Δονάτου Παπαγιάννη. Η κουβέντα ήρθε στον Μαραθώνιο δρόμο, που είχε διεξαχθεί τον περασμένο Νοέμβριο στην Αθηνα, με πολλή μεγάλη επιτυχία. Ο καθηγητής άρπαξε την ευκαιρία και ρώτησε τους φοιτητές τι ξέρουν για τη Μάχη του Μαραθώνα. Έπεσε βαθιά σιωπή στο Αμφιθέατρο, ώσπου κάποια στιγμή σήκωσε δειλά το χέρι της μια φοιτήτρια και, «με άψογη εκφραστική λεπτότητα και με καταπληκτική ακρίβεια περιέγραψε τα γεγονότα της μάχης του Μαραθώνα», όπως είπε ο κ. Παπαγιάννης. Και συνέχισε: « Ένιωσα μια κρυφή αγαλλίαση. Αλλά ταυτόχρονα και περηφάνια για την πληθωρική ευρυμάθεια της φοιτήτριάς μου, έστω κι αν ήταν μία και μοναδική. Για να την επιβραβεύσω, τη ρώτησα πώς τη λένε και από ποιο μέρος της Ελλάδας είναι (με τον ενδόμυχο φόβο μήπως ήταν από τον Μαραθώνα!). Με έμφυτη ταπεινότητα μου απάντησε: «Με λένε Συλβάνα και είμαι από την Αλβανία».

Η ΤΑΡΙΧΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΒΕΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ

Tου Λευτέρη Κουσούλη, Πολιτικού Επιστήμονα

Την ταρίχευση του εκλιπόντος Προέδρου της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, ανακοίνωσε ο εκτελών χρέη Προέδρου, Νίκολα Μαντούρο.

Η ταρίχευση είναι η τέχνη της διατήρησης του σώματος μετά θάνατον. Γνωρίζουμε όλοι ότι η ταρίχευση αναδείχθηκε στην αρχαία Αίγυπτο σε μεγάλη τέχνη και έγινε μέρος της νεκρικής κοσμοθεωρίας της.

Η απόφαση της ταρίχευσης του Τσάβες, αιώνες μετά από τις αρχέγονες κοινωνικές καταβολές, έρχεται να μας θυμίσει ότι στην εποχή της κυριαρχίας της τεχνικής, ο ανορθολογισμός παραμένει ζωντανός. Την ίδια στιγμή που κρατάμε, κυριολεκτικά, στα χέρια μας τους θαυμαστούς καρπούς της τεχνικής έκρηξης, δηλαδή των εφαρμογών του ορθού λόγου, ο ανορθολογισμός, όχι μόνο ως έκρηξη του συναισθήματος αλλά και ως μυστικιστική έκσταση, διαπερνά τις σύγχρονες κοινωνίες.

Η απόφαση της ταρίχευσης ενός πολιτικού ηγέτη, αποτελεί μια ανορθολογική προσπάθεια κατανίκησης του χρόνου. Είναι η εναντίωση στη φθορά. Είναι η αδυναμία συμφιλίωσης με το φθαρτό. Είναι η διεκδίκηση της αιωνιότητας. Η μαγική μεταμόρφωσή του.

Ο πολιτικός αυτός πρωτογονισμός απορρέει από την θρησκευτικού και θρησκοληπτικού τύπου πεποίθηση, ότι ο ηγέτης, ως εκφραστής της ιστορικής αλήθειας, είναι πέρα από τον ιστορικό χρόνο. Άρα και οι ιδέες του παντοδύναμες και αιώνιες, όπως και ο ίδιος.

Κάθε εξουσία που διεκδικεί μέσα από την αδιάπτωτη διατήρηση της πολιτικής μνήμης ενός νεκρού την αιωνιότητα, απεργάζεται την υποδούλωση του λαού. Όσοι, συνεπώς, προσέρχονται στην ταρίχευση, προσέρχονται στη θρησκευτική λογική της αιώνιας και αναλλοίωτης αλήθειας, άρα και της καθολικής εξουσίας.

Ο ανορθολογισμός, σκοτεινός, πολυπρόσωπος, αρχέγονος και ενστικτώδης, μας απειλεί σαν θηρίο της Αποκάλυψης.

Σε κάθε χρόνο και κάθε τόπο, η εναντίωση σε κάθε πολιτική θρησκοληψία, δηλαδή η υπεράσπιση του ορθού λόγου, δεν είναι μόνο υπεράσπιση της πολιτικής. Είναι υπεράσπιση του ανθρώπου, των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του.

www.lefteriskousoulis.gr

 

ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟ ΜΑΤΣ ΤΟΥ ΡΕΧΑΓΚΕΛ

Τον Ότο Ρεχάγκελ, 75, επέλεξε, σύμφωνα με δημοσίευμα της Bild, να στείλει στην Αθήνα για «ειδική αποστολή» η καγκελάριος Ανγκέλα Μέρκελ. Αποστολή του, λέει, είναι «να τονώσει το ηθικό των Ελλήνων», και να συμβάλει με τον τρόπο του «στην βελτίωση των Ελληνο-γερμανικών σχέσεων». Πολύ φοβούμαι ότι αυτή η αποστολή του «Βασιλιά Όθωνα», όπως μάθαμε να τον λέμε από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο στο Euro 2004 της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, θα είναι απείρως δυσκολότερη από το κωοουτσάρισμα της ομάδας στα γηπεδα της Πορτογαλίας. Τότε, είχε να κάνει με καμμιά 25ριά Έλληνες ποδοσφαιριστές, οι περισσότεροι από τους οποίους αγωνίζονταν ήδη σε άλλες ευρωπαικές ομάδες, και η νοοτροπία τους είχε προσαρμοστεί αναλόγως. Τωρα, πώς να τονώσεις το ηθικό ενός ολόκληρου λαού, που ζορίζεται άγρια, που νοιώθει τη γή να χάνεται κάτω από τα πόδια του, που δύσκολα πειθαρχείται (τι σύστημα, Όττο μου, να τους πεις να παίξουν;), και που θεωρεί ότι για όλα του τα δεινά φταίει πάντα ο διαιτητής, ο οποίος στη προκειμένη περίπτωση είναι, όπως λέει και ο Τσίπρας, «η μαντάμ Μέρκελ»;

Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ (ΟΧΙ ΠΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ) ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ MEGA

Στο αποψινό κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, ο παρουσιαστής Νίκος Στραβελάκης, προλόγισε με τα ακόλουθα λόγια ένα θέμα:

"Αφου η Ανγκελα Μέρκελ επέβαλε λιτότητα σε άλλους λαούς της Ευρώπης, η ίδια έδωσε αύξηση μισθών σε εκατομύρια εργαζόμενους στο γερμανικό δημόσιο".

Κατ' αρχάς, το "επέβαλε λιτότητα σε άλλους λαούς της Ευρώπης", ΔΕΝ είναι είδηση, αλλά σχόλιο.

Δεύτερον: Όντως έδωσε αύξηση στους εργαζομένους σε τομείς του Δημοσίου. Αλλά, η είδηση που ΔΕΝ ειπώθηκε από το Mega, είναι ότι εδω και 10 χρόνια έχει επιβληθεί αυστηρότατη λιτότητα στους Γερμανούς εργαζομένους, ώστε να εξισσορροπήσει οικονομικά η χώρα τους από την "απορρόφηση" της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, και στο διάστημα αυτό ΟΛΟΙ οι μισθοί έχουν παγώσει, και ΚΑΝΕΝΑΣ εργαζόμενος στο Δημόσιο δεν έχει πάρει ούτε ένα σεντ αύξησης. Γιατροί ολων των βαθμίδων σε όλα τα Δημόσια Νοσοκομείο. Δάσκαλοι, καθηγητές, σε σχολεία και πανεπιστήμια. Εργαζόμενοι στα μέσα συγκοινωνίας, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όλοι, εργάστηκαν σκληρά, όχι χωρίς διαμαρτυρίες αλλά πολιτισμένα, για να βγεί η χώρα τους από ένα δύσκολο οικονομικό στρίμωγμα, και τώρα θα απολαύσουν, για πρώτη φορά, μία μικρή αύξηση 5-6%.

Με άλλα λόγια, προτού αποφασίσει η Μέρκελ (κατά το Μega) να κάνει την κακή στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης και να τους κόψει τους μισθούς τους, άς δεχτούμε τουλάχιστον (για να μην την δαιμονοποιήσουμε την γυναίκα κατά το ήμισυ!) ότι πρώτα έκανε την κακή στους δικούς της συμπολίτες.

Τέτοια ενημέρωση θέλουμε όμως;

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ

Η Αλις Χέρτς-Σόμμερ, είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία σημερα άνθρωπος που επέζησε του Ολοκαυτώματος, στην φοβερή εκείνη περίοδο της κτηνωδίας του ναζισμού – εκτρώματα του οποίου, σιγά-σιγά και τώρα επανέρχονται στη ζωή μας. Είναι Εβραία, γεννήθηκε στη Βοημία το 1903, είναι δασκάλα πιάνου και εξαιρετική σολίστ επίσης, ζεί στο Λονδίνο από το 1986, 109 χρόνων πιά, και είναι μια χαρά.

Πριν μερικούς μήνες, ο γεννημένος στην Αργεντινή, Αμερικανός παραγωγός και κινηματογραφιστής Μπέρναρντ Χίλλερ, επισκέφθηκε την  Άλις Σόμμερ στο Λονδίνο και της πήρε μια συνέντευξη που μπορειτε να δειτε στο βιντεάκι του YouTube.

 

 

 Ο Χίλλερ την ρωτάει:

-- Πιο είναι το μυστικό, που νοιώθετε τόσο καλά σ’ αυτήν την ηλικία, όπως λέτε;

-- Η αισιοδοξία, απαντά η Αλις Σόμμερ. Να γυρεύεις τα καλά πράγματα. Η ζωή είναι πανέμορφη. Πρέπει να είσαι ευτυχισμένος. Να θαυμάζεις. Να ευχαριστείς. Να εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου που είμαστε ζωντανοί. Όπου κι αν κοιτάξεις, υπάρχει ομορφιά.

-- Κι εσείς, κυρία Σόμμερς, της λέει ο Χίλλερ, βλέπετε την ομορφιά παντού, έτσι δεν είναι;

-- Παντού! Απαντά εκείνη.  Ξέρω για τα άσχημα πράγματα, λέει με περίσκεψη, αλλά στρέφω το βλέμμα μου προς τα καλά, συμπληρώνει, και φωτίζεται γλυκά το πανέμορφο προσωπό της.

A LIFE IN THE DAY OF ... ME!

Ξύπνησα νωρίς. Πήγα στο Κοιμητήριο, Ψυχοσάββατο σήμερα. Η Μαμά, η Γιαγιά μου η Εύα, ο Αντώνης. Οι υπόλοιποι, είναι στη Κύπρο και στην Αφρική. Ο Μπαμπάς. Η Γιαγιά Σταυρούλα. Ο Παππους ο Χρήστος. Η Λίτσα. Η Νονα. Ο Νονός. Η Μένη. Ο Κωστας. Η Σκευή. Η Νίνα. Ο Αντρέας. Ο Μιχαλάκης. Η Χρυσταλλένη. Η Μαρουλλα. Ο Φίλιππος. Η Ευα. Ο Χρηστος. Ο Πάμπος. Ο Λούης. Ο Αριστος. Too many...

Ήπια καφέ στο Starbucks στην Αγία Παρασκευή. Πήγα στα Μελίσσια, όπου ο φίλος μου Βασίλης Φραντζολάς είχε σεμινάριο ελειογνωσίας - δέν έμεινα πολύ. Πήρα κάτι καινούργια γυαλιά, πολυεστιακά, από του Μεταξά στην Ερυθραια. Τρύπωσα μες το Public εκεί, όπου αγόρασα 2 βιβλία (Αρτούρ Σοπενχάουερ: Για τη Δυστυχία του Κόσμου, Εκδόσεις Πατάκη, και Σταύρου Ζουμπουλάκη: H Αδερφή Μου, Εκδόσεις Πόλις, που μου το σύστησε η φίλη μου, συγγραφέας Ειρήνη Κίτσιου), και ένα DVD, το Death in Venice (Θανατος στη Βενετία) του Luchino Visconti, με τον Dirk Bogarde - έργο βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Μαν.

Θα το δω απόψε, αν με αφήσει ο Α.Π., που έχει βαλθεί να με αποκαταστήσει με μια Ιταλίδα δραματουργό!

Μια γρίππη, όμως, με γυροφέρνει, και θα αποφύγω την περιπέτεια. Πήρα πορτοκάλια να κάνω χυμό. Πήρα και κλαδιά αμυγδαλιάς κι ήρθε η Ανοιξη μες το σαλόνι μου. Τά'βαλα σ' ένα βάζο πάνω στο πιάνο, που τόχω εγκαταλείψει λίγες μέρες, κάνοντας άσκοπες διαδρομές γενικώς, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, που λένε ότι πεθαίνει τελευταία, αλλά εμένα μου έβγαλε τη ψυχή, ευτυχώς όμως ξεψύχησε και ησύχασα!

Τώρα γράφω, διαβάζοντας. Ή, και το αντίστροφο. Πήρα την Εφημερίδα των Συντακτών, που μπορεί να διαφωνώ που (παρα-) γέρνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ελεύθερη εφημερίδα, δεν λογοκρίνει, δεν έχει ανταγωνισμούς, και όλα τα παιδιά εκεί είναι καταξιωμένοι δημοσίογράφοι και παιδιά-τζάμι. Όλοι εργάζονται χωρίς μισθό, και θα ήθελα να τους βλέπατε με πόσο κέφι δουλεύουν, παρά την στεναχώρια και τις δυσκολίες τους.

Πήρα, επίσης, Τα Νέα, που έχουν πάντα πλούσια ύλη το Σάββατο, ιδίως στα πολιτιστικά που με ενδιαφέρουν περισσότερο. Με "ξένισε" όμως το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας σήμερα, που λέει "Τα ψέματα τελείωσαν. Μήνυμα από τους δικαστές", και αναφέρεται στο γιατί η Δικαιοσύνη αποφάσισε, όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες ποινές σε Τσοχατζόπουλο και Παπαγεωργόπουλο, να δείξει το αυστηρό της πρόσωπο.

Αυτήν την προσέγγιση, ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω. Τι πάει να πεί, κατ' αρχάς, "Τα ψέματα τέλειωσαν"; Ότι έως τώρα η Δικαιοσύνη έκανε τα στραβά μάτια; Ό,τι κοίταζε αλλού; Και ό,τι τώρα αποφάσισε να κάνει τη δουλειά της;

Από το ρεπορτάζ μέσα, δεν προκύπτει συσχετισμός με τον παραπλανητικό τίτλο της πρωτης σελίδας. Δεν μιλάει κανένας δικαστης. Υπάρχει, αντίθετα, ανακοίνωση της Ένωσης Δικαστων, που λέει ότι όπως πάντα οι δικαστες κάνουν τη δουλειά τους, και ότι μέχρι να τελεσιδικήσει κάποια υπόθεση, καλό είναι να αποφεύγονται σχόλια, είτε υπέρ, είτε εναντίον των δικαστικών αποφάσεων.

Πήρα και τους Φαινάνσιαλ Τάιμς του Σαββατοκύριακου, FT Weekend. Μου αρέσει πολύ το ένθετό της Life&Arts, και το διαβάζω χρόνια. Πιο πολύθ, με ενθουσιάζει η σελίδα "Lunch With FT", όπου η εφημερίδα κάνει το τραπέζι σε κάποιον "επώνυμο", όπου εκείνος επιλέξει, και πάντα πληρώνει η ίδια τον λογαριασμό, αναφέροντας μάλιστα, που έφαγαν, τι έφαγαν, και πόσο κόστισε το γεύμα. Πιο πολύ απ' όλα με ενθουσιάζει όμως ο αφηγηματικός, έξυπνος και to the point τρόπος που οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας παρουσιάζουν την συζήτησή τους με τον εκάστοτε καλεσμένο τους.

Εχει επιχειρηθεί και εδώ αντιγραφή της ιδέας, αλλά με μεγάλη αποτυχία. Πάσχουμε και από καλεσμένους, και από μουσαφιραίους!

Στο σημερινό φύλλο της FT, καλεσμένος σε γεύμα είναι ο Lucian Grainge, ο "υπ' αριθμόν ένας μανατζερ στη μουσική βιομηχανία σήμερα", όπως τον παρουσιάζει η εφημερίδα. Έφαγε και συνομίλησε μαζί του ο Andrew Edgecliffe-Johnson, στο εστιατόριο Geoffrey's Malibu, στην Αμερική, αγαπημένο εστιατόριο του Φρανκ Σινάτρα και την Μέριλιν Μονρόου. Η επιλογή ήταν του καλεσμένου, και ο δημοσιογράφος "τρελλάθηκε", γιατί πως θα δικαιολογήσω τώρα, λέει, γεύμα $151,98 για 2 άτομα;

O Edgecliffe-Johnson είναι ο αρχισυντάκτης για θέματα Media της Finanacial Times.

Σε λίγο, θα συναντηθώ με έναν φίλο, μέλος του συλλόγου "Φίλοι Φυλακισμένων", που κάνει σημαντική, και αθόρυβη δουλειά, για την οποία μάλιστα έχει βραβευτεί (και πάλι αθόρυβα, ευτυχώς) από την Ακαδημία Αθηνών. Ο φίλος μου, όπως και τα άλλα μέλη του Συλλόγου, επισκέπτονται τακτικά κρατούμενους στις φυλακές, και συμπαραστέκονται σε αυτούς και στις οικογένειές τους. Όπως μου λέει συχνά, "η αγάπη αναζητεί πάντα έναν τρόπο, η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία".

Αυτά, επί του παρόντος... 

Ο "ΑΛΛΟΣ" ΣΑΜΑΡΑΣ*

Στις 21 Ιουνίου 2012, με την Ελλάδα πελαγωμένη μες τη πιο βαθιά οικονομική της κρίση, ο Αντώνης Σαμαράς έμπαινε στο Μέγαρο Μαξίμου ως ο 13^ος πρωθυπουργός της χώρας μετά την επιστροφή της σε δημοκρατικό πολίτευμα το 1974. Τότε, ήταν φοιτητής ακόμα στην Αμερική – οικονομικά στο Άμχερστ, διοίκηση επιχειρήσεων στο Χάρβαρντ, και περιστασιακή απασχόληση σε εστιατόριο Ελληνοαμερικανού – περιγραφή εργασίας: σερβιτόρος.

Όλ’ αυτά, πέρασαν σαν λάμψη τελευταίας ταινίας από το μυαλό του όταν, αρκετά καταβεβλημένος, και μετά την ορκομωσία του δίπλα στο Προεδρικό, κάθησε μόνος στο γραφείο του και ζήτησε, για λίγο, «να μη με ενοχλήσει κανείς».

Συνήθως, αυτό το φλας-μπακ το παθαίνουν οι άνθρωποι σ’ εκείνα τα κρίσιμα πρώτα δευτερόλεπτα που εγκαταλείπουν τα εγκόσμια. Έτσι μαρτυρούν, τουλάχιστον, όσοι πρόλαβαν και επέστρεψαν στο «τσακ», συνήθως από θαύμα.

Ο Σαμαράς το έπαθε στα κρίσιμα πρώτα δευτερόλεπτα που εγκατέλειψε τον εύκολο κόσμο της αντιπολίτευσης, και βρέθηκε «εν ριπή οφθαλμού» στον πραγματικό κόσμο του «εδώ βυθιζόμαστε πραγματικά, καλά έκανες τον πηδαλιούχο με την ντουντούκα μέχρι χθες, τώρα πάρε κουπί και τράβα και σύ».

Δεν ξέρω αν το σκέφτηκε κάπως έτσι ο πρωθυπουργός. Γνωστή είναι, όμως, η λογοτεχνική του φλέβα, και δεν το αποκλείω. Ξέρω σίγουρα, όπως μου είπε έμπιστος συνεργάτης του, ότι όταν βγήκε από την σύντομη απομόνωσή του από το γραφείο, την  πρώτη μέρα, βγήκε με τα μανίκια σηκωμένα «και έκτοτε δεν τα έχει κατεβάσει ξανά».

 

ΕΚΛΑΙΓΑ! ΟΛΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΚΛΑΙΓΑ...

Μικρή Ιστορία, από έναν δάσκαλο.

Μου’ στειλε e-mail χθες, την ώρα της εκπομπής μου στο Δεύτερο. Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδέσποτες, και δεν ξέρεις από πού σουρχεται.

Διαβάζοντάς το πολλές φορές, δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ χθες.

«Καλημέρα. Ακούω την εκπομπή σας πολύ καιρό τώρα.

Θα ήθελα να μοιραστώ μια εμπειρία μου μαζί σας. Είμαι εκπαιδευτικός σε επαγγελματικό λύκειο και προχθές είχαμε κανονίσει να παρακολουθήσουν οι μαθητές της α’ λυκείου την ταινία «ο μεγάλος δικτάτορας» του Τσάρλι Τσάπλιν. Μόλις λοιπόν το ανακοινώσαμε σηκώθηκαν τέσσερις μαθήτριες και ρώτησαν αν μπορούν να εξαιρεθούν από την εκδήλωση αυτή. Μας φάνηκε παράξενο και ρωτήσαμε γιατί, η απάντηση ήταν ότι η ταινία έχει αντιφασιστικό περιεχόμενο. Εγώ σκέφτηκα πως αυτό κάποτε ήταν το ζητούμενο για μια ταινία…. Η αντίσταση των παιδιών ήταν τόσο ισχυρή, φάνηκε να πιέζονται τραγικά με αυτό που τους ζητούσαμε να κάνουν. Τι τους πιάσαμε με το καλό, τι προσπαθήσαμε να συζητήσουμε στην τάξη, τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν με απουσίες, η μια μαθήτρια έμεινε στην ίδια τάξη από αυτές τις απουσίες και σε λίγο φάνηκε η μητέρα που ζητούσε τα «ρέστα» για την δική μας συμπεριφορά !!! Αν εμείς λοιπόν δεν σταθούμε ανάμεσα σ ’αυτούς και τα παιδιά μας με την αγάπη μας και την διαπαιδαγώγηση, μην περιμένουμε τίποτα από το κράτος!»

                              

ΣΚΟΥΠΙΔΟΔΗΜΑΡΧΟΙ

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος για τα σκουπίδια μας.

"Έχω αρκετές δεκαετίες στην πλάτη μου. Με βαραίνουν. Αλλά τα αποθέματα κουράγιου που έχω μέσα μου, με κρατάνε γερά. Δηλαδή, όσο και αν βλέπω ότι τα πράγματα στη Ελλάδα πάνε από το κακό στο χειρότερο, πάντοτε βρίσκω μια γωνιά, απ’ όπου διακρίνω, σε κάποιο βάθος, ένα χαμόγελο. Αλλά στο ζήτημα των σκουπιδιών, αισθάνομαι, από χρόνια, ηττημένος. Γιατί γνωρίζω ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο, όσο συνεχίζεται αυτό το απαράδεκτο πάρε-δώσε, ανάμεσα σε άρχοντες και εργαζόμενους. Κοινοτάρχες (πρώην), δημάρχους και συνδικαλιστές."

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ

http://bcove.me/t7q6a9yb

Πατήστε αυτό το link. Οκτώ λεπτά "Χρυσής Αυγής"! Εικόνες ατόφιες, που αποτυπώθηκαν από κάμερα Έλληνα, και μεταδόθηκαν από το Channel 4 της αγγλικής τηλεόρασης.

Προσέξετε την ειρωνία, το χυδαίο καλαμπούρι ένος τύπου με γυαλιά ηλίου - κλασσικός γκόμενος και ψευτοπατριώτης. Τραμπούκος, αγράμματος, άξεστος. Και τώρα, εξουσιαστικός!

Ακούστε πως μιλάνε και πως ταπεινώνουν τους ανθρωπους που δεν φέρουν την ελληνική ιθαγένεια. Τους ξένους. Που τους φοβούνται περισσότερο απ' όσο τους απεχθάνονται. Γιατί αναπνέουν, λένε, τον δικό μας αέρα. Πίνουν το δικό μας νερό. Τρωνε το δικό μας ψωμί.

Τον αέρα, που εμείς έχουμε μολύνει.
Το νερό, που δεν μπορεί να ξεπλύνει καμμία βρωμιά μας πλέον.
Το ψωμί, που βάζουμε άλλους να δουλέψουν για να το βγάλουμε.

Ο ΠΑΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ!

Του Περικλή Κυπραίου

Όταν ήμουν παιδί δυσκολευόμουν πολύ να καταλάβω το νόημα μιας απλής λέξης. Ήταν η λέξη ιστορία. Κάποιοι συμμαθητές μου που είχαν την ικανότητα να θυμούνται με απόλυτη ακρίβεια χρονολογίες, τόπους, ονόματα, γεγονότα, με άφηναν άναυδο μα και ανικανοποίητο. Από πού αντλούσαν όλη αυτή την άνεση; Τι είδους μετατροπή της αποστήθισης σε βεβαιότητα ήταν αυτή; Το ένστικτο μου σαν ουδέτερος παρατηρητής με βεβαίωνε υπαινικτικά ότι υπάρχει απάντηση σε όλα αυτά χωρίς βέβαια να αποκαλύπτει το παραμικρό. Πέρασαν πολλά-πολλά χρόνια ώσπου μια μέρα πηγαίνοντας στο περίπτερο για τσιγάρα ένας παππούς αγόρασε μια σοκολάτα για το εγγονάκι του. Κεραυνοβολήθηκα! Η μνήμη πετάχτηκε όρθια, ξυπνώντας από τον ύπνο της ασάφειας και βρέθηκε αναμαλλιασμένη μπροστά στον καθρέφτη της απόλυτης ακρίβειας. Μα βέβαια. Η άποψή μου για την Ιστορία είχε σχέση με μια… σοκολάτα!

ΟΧΙ, ΡΕ ΚΕΡΑΤΑΔΕΣ! ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΙΕΙ ΚΑΦΕ ΣΤΟ EMPIRE STATE BUILDING!

Έχω μπροστα μου ένα φυλλάδιο τραπέζης, από τις παλιές, κακές ημέρες, που το φύλαξε φίλος και μου το έστειλε. Είναι της Αγροτικής Τράπεζας, και γράφει με μεγάλα γράμματα «ΔΙΑΚΟΠΟΔΑΝΕΙΟ», και την προτροπή: Αποκτήστε 3000 ευρω με ανταγωνιστικό επιτόκιο, ευνοιική περίοδο χάριτος, αποπληρωμή σε πολλές μηνιαίες δόσεις. Και πάνω-πάνω, το ερώτημα κράχτης: Έχετε πιεί ποτέ καφέ στο Empire State Building στη Νέα Υόρκη.

Και εμείς οι ηλίθιοι, αντί να πούμε «όχι ρε κερατάδες δεν έχω πιεί, και αν θέλω να πιω θα το κάνω όταν θα μπορέσω να πληρώσω λεφτά δικά μου εάν μου περισσέψουν ποτέ, και όχι τα δικά σας απατεωδάνεια», τρέξαμε σαν τα λιγούρια και υπογράψαμε ό,τι χαρτί μας έφερναν μπροστα μας.

 Ίδια και χειρότερα φυλλάδια έβγαζαν και άλλες τράπεζες. Η Σίτιμπανκ, θυμάμαι, ανακάλυψε (ή πωλούσε, εν πάσει περιπτώσει), και το πιο κατάπτυστο απ’ όλα, το Δάνειο Θέρμανσης. Και πήγε τόσο καλά αυτό το προϊόν, όπως το ονομάζουν, που οι εμπνευστές του πήραν μπόνους ασύλληπτο.

Θέλω να ελπίζω ότι πήραμε το μάθημά μας όλοι πια. Και ότι όλοι αυτοί που μας έπιασαν τότε κώτσους, σήμερα αλλά κυρίως αύριο άμα διορθωθούν τα πράγματα, δεν μας έχουν πια πελάτες.

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΒΡΟΧΗ, ΚΟΕΝ, ΑΔΙΑΒΡΟΧΟ...

My Famous Blue Raincoat. Το διάσημο μπλέ αδιάβροχό μου. Τραγούδι του Λέναρντ Κοέν, γραμμένο υπό μορφή επιστολής. Διηγείται την ιστορία ενός «ερωτικού τριγώνου», ανάμεσα στον ομιλητή, σε μία γυναικα που την λένε Τζέιν, και σε έναν ανδρα προς τον οποίο απευθυνεται το γραμμα, και αναφέρεται κοφτά ως «ο αδερφός μου, ο φονιάς μου».

Τα λόγια έχουν αναφορές στο γερμανικό τραγούδι Λιλί Μαρλέν, στην Σαιεντολογία, και σε μία οδό Κλίντον, στην οποία έμενε ο Κοέν στην Κάτω Ανατολική Μεριά του Μανχάταν, στη δεκαετία του 70. Ο Κοέν πέρασε ένα φεγγάρι από την Σαϊεντολογία, μόνο επειδή του είπαν ότι είναι ένα καλό μέρος για να βρίσκεις όμορφα κοριτσόπουλα - δεν πίστεψε, λέει, ποτέ τις σαχλαμάρες της οργάνωσης. Πήγαινε εκεί τακτικά, φορώντας ένα Μπλέ Αδιάβροχο Burberry's, γι’ αυτό και το λέει Διάσημο, πιστευοντας ότι έτσι θα είχε μεγαλύτερο σουξέ.

 

Το βίντεο που επιλέγω σήμερα, είναι από ζωντανό show του Κοέν, το 1979, στη γερμανική τηλεόραση. Για μένα, η καλύτερή του "ζωντανή" εκτέλεση ποτέ. Καλημέρα, και καλή ακρόαση.

 

 

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ "ΤΖΗΜΕΡΟΣ"

"Οί άτυχοι της Λάρισας ήταν θύματα και του φόρου της Παιδείας: κανένας δεν τους δίδαξε τις ιδιότητες του μονοξειδίου του άνθρακα", έγραψε στο twitter του ο Θάνος Τζήμερος, άλλοτε Πρόεδρος και One Man Show της πολιτικής κίνησης "Δημιουργία Ξανά", που έλαβε μέρος στις 2 εκλογικές αναμετρήσεις του 2012, και είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών ψηφοφόρων.

Οι "άτυχοι της Λάρισας" είναι 5 φοιτητές, όλοι τους από πόλεις της περιφέρειας, που σπούδαζαν στο ΤΕΙ της Λάρισας, διάβαζαν μαζί για τις εξετάσεις τους, κρύωναν πάρα πολύ, άναψαν το μαγκάλι, διότι λεφτα δεν υπάρχουν για πετρέλαιο, δεν τους ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή τι έμαθαν ή δεν έμαθαν στο μάθημα της Χημείας, και τους πήρε ο ύπνος. Οι 2 δεν ξύπνησαν. Πέθαναν από τις αναθυμιάσεις. Οι 3 νοσηλεύονται σε μονάδα εντατικής θεραπαείας σε σοβαρή κατάσταση.

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ

Έχασα πολλούς αγαπημένους συγγενείς και φίλους από τροχαία. Οι περισσότεροι (η θεία Μαρούλλα, ο Χρήστος, η Εύα μου, ο Πάμπος, ο Λούης, ο Κώστας,...) θα ζούσαν σήμερα εάν φορούσαν τη ζώνη τους.

Αυτό το βιντεάκι, που για μένα είναι ένα από τα ωραιότερα "διαφημιστικά δημιουργήματα" που είδα ποτέ μου, το αφιερώνω σε όλους όσους ακόμα και σήμερα προτού γυρίσουν καν το κλειδί για να ξεκινήσει η μηχανή, δεν κάνουν την πολύ απλή κίνηση που, όπως θα δείτε τώρα, ισοδυναμεί με μια, ή και περισσότερες αγκαλιές. Αγκαλιές αγάπης, και σωτηρίας.

Καλημέρα.

 

ΑΛΙΕΙΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΩΝ

Σας καλημερίζω σήμερα, 1η μέρα Μαρτίου του 2013, μέ ένα από τα ωραιότερα κομματια του λυρικού θεάτρου, το ντουέτο Αu Fond du Temple Saint από τους Αλιείς Μαργαριταριών του Γάλλου συνθέτη Ζορζ Μπιζέ. Είναι ένα ντουέτο γραμμένο για βαρύτονο και τενόρο, και το έχουν ερμηνεύσει, σε κάθε εποχή, πολύ σπουδαίοι τραγουδιστές της όπερας. Νομίζω ότι αυτή η ερμηνεια που θα απολαύσουμε τώρα, με τον Γιούσι Βγιέρλινγκ και τον Ρόμπερτ Μέριλ, είναι η υπέρτερη όλων. Ποτέ άλλοτε δεν έχω ακούσω δύο, τέτοιας αμβέλειας λυρικούς τραγουδιστές, να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, χωρίς ούτε στιγμή να "υπερβαίνει" ο ένας τον άλλον.

Η όπερα "Αλιείς Μαργαριταριών " διηγείται την ιστορία δύο ανδρών, που ο όρκος τους για αιώνια φιλία απειλείται από - τί άλλο; - την αγάπη τους για την ίδια γυναίκα. Στο ντουέτο που θα ακούσουμε τώρα, οι δύο φίλοι, ο βαρύτονος και ο τενόρος, παρόλο που ο καθένας έχει δει μόνο με μια κλεφτή ματιά την "μοιραία γυναίκα", ανανεώνουν τον όρκο ότι τίποτα στον κόσμο, ούτε αυτό το θεσπέσιο θηλυκό, θα καταφέρει να σπάσει την αίωνια φιλία τους.