Saturday, July 30, 2011

Θυμήθηκα!

Νεμέα, 1984, νομίζω!

Η αυλή ενός σχολείου. Μια σκηνή, ίσως η ωραιότερη που ειδα ποτέ στη ζωή μου. Ελαμπε ο Βασίλης, Το ίδιο η Νικαίτη. Ο Νίκος κορδωνε - εντός έδρας, δικό του το παιχνίδι.

Η Σοφία σκυθρωπή. Αλλού. Ματωμένος Γάμος. "Τώρα νυφούλα μου χρυσή".

Πληγώθηκα όσο ποτέ ως τότε. Αλλά εκείνη η μουσική, δεν έφυγε στιγμή. Φέρνοντάς μου, πάντα, γλύκα, τρυφερότητα, και αγάπη για κάθε τι.

Τέτοιος ηταν ο Μάνος. Ως τέτοιον ειχα τη χαρά να τον γνωρίσω...



No comments:

Post a Comment

Ο Νορβηγός ζογκλέρ*

  Στο τρένο, Παρασκευή κατά τις 11.30 το πρωί, από Κηφισιά-Μοναστηράκι. Ως το Ηράκλειο είχε γεμίσει το βαγόνι μας. «Ποιοι είμαστε;», θα αναρ...