Saturday, July 30, 2011

Θυμήθηκα!

Νεμέα, 1984, νομίζω!

Η αυλή ενός σχολείου. Μια σκηνή, ίσως η ωραιότερη που ειδα ποτέ στη ζωή μου. Ελαμπε ο Βασίλης, Το ίδιο η Νικαίτη. Ο Νίκος κορδωνε - εντός έδρας, δικό του το παιχνίδι.

Η Σοφία σκυθρωπή. Αλλού. Ματωμένος Γάμος. "Τώρα νυφούλα μου χρυσή".

Πληγώθηκα όσο ποτέ ως τότε. Αλλά εκείνη η μουσική, δεν έφυγε στιγμή. Φέρνοντάς μου, πάντα, γλύκα, τρυφερότητα, και αγάπη για κάθε τι.

Τέτοιος ηταν ο Μάνος. Ως τέτοιον ειχα τη χαρά να τον γνωρίσω...



No comments:

Post a Comment

Έκλαιγα όλη νύχτα!...

  ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.   Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδ...