Νεμέα, 1984, νομίζω!
Η αυλή ενός σχολείου. Μια σκηνή, ίσως η ωραιότερη που ειδα ποτέ στη ζωή μου. Ελαμπε ο Βασίλης, Το ίδιο η Νικαίτη. Ο Νίκος κορδωνε - εντός έδρας, δικό του το παιχνίδι.
Η Σοφία σκυθρωπή. Αλλού. Ματωμένος Γάμος. "Τώρα νυφούλα μου χρυσή".
Πληγώθηκα όσο ποτέ ως τότε. Αλλά εκείνη η μουσική, δεν έφυγε στιγμή. Φέρνοντάς μου, πάντα, γλύκα, τρυφερότητα, και αγάπη για κάθε τι.
Τέτοιος ηταν ο Μάνος. Ως τέτοιον ειχα τη χαρά να τον γνωρίσω...
No comments:
Post a Comment