Ρωτώ ξανά...

Φοβισμένα, και εγω
ξαναρωτώ
που πήγαν, 'άραγε, όλα τα λουλούδια μας;
Νίκο - πρώτον απ' όλους, εσένα
ρωτώ.
Μεγαλύτερος είσαι
σοφότερος
πρόλαβες την άνθηση
εκεί, και τότε, που ανθούσε. Που ανθούσες και σύ.
Εβγαζες από το κάδρο την παλιά φωτογραφία
καί έμπαινες μεσα του
Εσύ! ντυμένος κάτι πολύ παλιότερο, αλλά με καινούργια ματιά.
Ρωτώ εσένα, Δημήτρη
που γέμισες μώβ λουλουδια
το καινούργιο σου σπιτάκι
στά περίχωρα της πόλης σου
(πάντα εκεί, σύχναζες  εσύ, στα περίχωρα...)
και με μπέρδεψες,
αλλά είδα, έπειτα
πάλι, το γέλιο σου το πονηρό,
και ανένηψα.

Ρωτώ και σένα Γιώργο
καινούργε μου φίλε
απ' τα παλιά!
Που σε ξέρω λίγο
αλλά νοιώθω να σε γνωρίζω πολύ.
Ηταν ανάγκη να περάσουμε από
την Εντατική
για να καταλάβουμε ότι
έχουμε 12 αισθήσεις;
Που πήγαν, ρε φιλαράκια
όλα τα λουλούδια;
Οχι εκείνα που είχαμε, αλλά
εκείνα που δεν φανταζόιμασταν ποτέ
οτι θα λείψουν;

Πες μου και σύ, Βασίλη.
Υπάρχει καμμιά απάντηση στις συνταγές
ή στις άλλες περιπλανήσεις σου;
Υπάρχει ζαρτινιέρα οικολογική
να φυτέψω ποικιλίες καινούργιες,
που να έχουν, όμως μυρωδιά παλιά
και προσμονή αιώνια;

Πες μου και σύ, Δημητράκη
που μούδειξες δρόμο άλλον,
φωτεινό, σίγουρα
αλλά τί γίνεται
με τα λουλούδια που θυμάμαι από παλιά
και ακόμα ευφραίνουν τη ψυχή μου;
Τα πέτάω;
Μα στη ψυχή μου τάχω, όχι σε φωτογραφίες
και άλμπουμ.
Τ' αποξηραίνω και τα φυλάω ώς μνήμη;
Τα ποτίζω, και προσεύχομαι
ν' ανθίζουν ξανά;
Τ' αφήνω σ' ένα μνήμα
εις μνήμην;
Ή τα προσφέρω σ' ένα παιδί
που ξεστράτισε ξαφνικα και βρέθηκε σε έρημο;

Δεν ειν' άδικο, Νίκο μου,
τα ωραιότερα λουλούδια να καταλήγουν
σε τάφους;