Αυτή η εικόνα, η ντροπή, αλλά και η μόνη ελπίδα μας...

(Πηγή: ICON PRESS / ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ)

Οι ταξιτζήδες δεν είναι το πρόβλημα της Ελλάδος. Δεν μπορεί μια ολόκληρη χώρα, που δίνει τώρα μάχη για να γλυτώσει τη χρεωκοπία στην οποία, εάν πέσει, δεν θα έχει πια καμμία σημασία ποιό επάγγελμα είναι κλειστό ή ανοικτό, και πόσο θα αξίζει η άδεια του κάθε επαγγελματία, να ασχολείται τώρα με τον κ. Λαμπρόπουλο και τον κλάδο του.

Η Ελλάδα είναι το πρόβλημα των ταξιτζήδων. Η Ελλάδα που θέλει (ή, έστω, που αναγκάζεται) να αλλάξει, και μάλιστα γρήγορα και, το παραδέχομαι, άγαρμπα. Η Ελλάδα που - ναί - εγέννησε και εξέθρεψε το "τέρας", πρέπει σήμερα να το σκοτώσει. Εάν δεν το κάνει, θα πάμε πιο πίσω από εκεί που είμασταν όταν έσπασε (επιτέλους, λέω εγω) το απόστημα, και μπήκαμε στη κρίση.

Ακούω να λένε, οι ταξιτζήδες είναι "υπέρ των ανοικτών επαγγελμάτων", αλλά σιγά-σιγά. Να τους δοθεί χρόνος να το χωνέψουν. Να προετοιμαστούν. Στο ραδιόφωνο του Σκάι, ένας ιδιοκτήτης έλεγε σήμερα ότι "μια δεκαετία θά ηταν καλή".

Ετσι είναι. Πάντα "αγοράζαμε χρόνο" σ' αυτόν τον τόπο. Και δίναμε την ψήφο μας σε όποιον ήταν πρόθυμος να παίξει, μαζί μας, αυτό το άθλιο παιχνίδι. Μας στρίμωχνε το ΠΑΣΟΚ; Ξεσηκώναμε τον κόσμο μέχρι να πετύχουμε "αναβολή" της διαδικασίας, και στη συνέχεια, πλευρίζοντας τη Νέα Δημοκρατία, που ασφαλώς και καλόβλεπε πάντοτε τόσα και τόσα σίγουρα κουκιά, βγάζαμε άλλη κυβέρνηση, που και αυτή, όταν κάποια στιγμή τα έβρισκε σκούρα και έπρεπε κάτι λίγο να συμμαζέψει από τα ασυμμάζευτα, συγκρουόταν με εκείνους που πρίν λίγο την ψήφισαν, και πάει λέγοντας.

Δεν το αντέχει άλλο αυτό το παιχνίδι ο τόπος. Δεν το αντέχει και η συντρηπτική πλειοψηφία των πολιτών που, ανοικτά πλέον, είναι απέναντι σε αυτές τις κατηγορίες των εργαζομένων που τόσα χρόνια έχουν στρογγυλοκαθήσει επάνω στα προνόμιά τους και τώρα βγαινουν δημόσια και λένε υπερβολές του τύπου "θα μείνουμε στον δρόμο".

Δεν μπορεί η Ελλάδα να "εξουσιάζεται" πλέον από τον κάθε πρόεδρο του ΣΑΤΑ, της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ή όποιου άλλου κλάδου που δεν καταλαβαίνει που έχουμε φτάσει, και πώς φτάσαμε ώς εδώ. Δεν μπορεί η Ελλάδα να παραμείνει άλλο μια κλειστή χώρα, κλειστών επαγγελμάτων, με κλειστές συντεχνίες, και κλειστούς ανθρώπους. Δεν αντέχει άλλο να είναι χώρα όπου ο καθένας κοιτάει μόνο τον εαυτό του, ελπίζοντας ότι το άθροισμα όλων αυτών τών "μικρών εαυτών", κάποτε θα φέρει προκοπή και ευημερία. Η ανωμαλία δεν μπορεί ποτέ της να γεννήσει ο,τιδήποτε υγιές.

Δείτε την φωτογραφία που δημοσιεύουμε εδώ. Είναι από το αεροδρόμιο "Νίκος Καζαντζάκης" του Ηρακλείου, σήμερα. Ή, μάλλον, από τον εκτός πολιορκίας από τους ταξιτζήδες χωρο του αεροδρομίου. Όπου, Ελληνες και ξένοι ταξιδευτές, αναγκάστηκαν να περπατήσουν μεγάλη απόσταση, με τις αποσκευές τους, για να βγούν από τον "κίτρινο κλοιό", και από εκεί και πέρα, να βρούν τρόπο, Θεός ξέρει πως, να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό.

Η εικόνα αυτή, δεν ειναι μόνο σημερινή. Αποτέλεσμα του αποκλεισμού από τους ταξιζήδες. Χρόνια τώρα, δεκαετίες ολάκερες, την έχουμε μπροστά μας και την ζούμε αυτήν την ίδια εικόνα. Κάποιοι, με τσαμπουκά, να αποκλείουν, να ταλαιπωρούν τους άλλους, οι πολιτικοί να πελαγοδρομούν στην κοσμάρα τους, παίζοντας από δω κι από κεί (προσέξτε, ιδιαιτέρως, όχι τόσο τις ενδοκυβερνητικές έριδες, τώρα, για τους ταξιτζήδες, αλλά τις εξυπνακίστικες πιρουέτες των Σαμαρο-Μιχελάκηδων της ΝΔ!), και δίνοντας στον τόπο ακόμα μια σπρωξιά προς τα κάτω.

Αυτή η εικόνα, είναι η εικόνα της Ελλάδος των τελευταίων 37 χρόνων. Και αυτοί που κουβαλούν βαλίτσες και παιδιά, για να βγουν έξω από την πολιορκία, με χίλια δυο βάσανα, με ταλαιπωρία ανειπωτη, αλλά και αποφασισμένοι να φτάσουν στον προορισμό τους, έστω και χωρίς ταξί (ή έστω και χωρίς φορτηγό ΔΧ, χωρίς ΔΕΗ αύριο, χωρίς στοιχειωμένο πανεπιστημιο μεθαύριο, χωρίς συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς, εφημεριδοπώλες, κλπ,κλπ), ειναι η μόνη, πραγματική ελπίδα, αυτήν την εικόνα, να την σβήσουμε μιας και διά παντός.

υν έξω από την πολιορκία και, έστω με