Και μόνο η φράση "νομιμοποίηση των αυθαιρέτων", μου φέρνει θυμό και απογοήτευση. Ξέρω ότι "δι' αυτής της μεθόδου", όπως λένε, θα εισπραχθούν χρήματα - που τόσο χρειάζονται στο δημόσιο ταμείο - και θα μπεί τέλος στην ανέγερση καινούργιων παράνομων κτισμάτων. Εκτός του ότι δεν πιστευω σε αυτήν την ... προοπτική (όλοι ξέρουμε σε ποιά χώρα ζούμε, όπου από τον πιο "μικρό" ως τον πιο "μεγάλο" υπάρχει η επιθυμία και η ικανότης απόκτησης αυθαιρέτου), η νομιμοποίηση αποτελεί ψυχρή προσβολή εναντίον όλων εκείνων που δεν παραβιάζουν νόμους. Στη χώρα του "τι τα θές;", και "πού το θυμήθηκες τώρα;", κάποιοι δεν μπορουν να ξεχάσουν ή και να χωνέψουν τις καραμπινάτες αυθαραισίες που έχουν γίνει από άτομα της λεγόμενης "υψηλής κοινωνίας" (επιχειρηματίες, μεγαλεμπόρους, εφοπλιστές, ιδιοκτήτες καναλιών, κλπ), οι οποίοι, βεβαίως, με κάποιους "φουκαράδες" (δημάρχους, κοινοτάρχες, πολεοδόμους, υπαλλήλους υπουργείων, μηχανικούς και εργολάβους) συνεργάστηκαν για να γίνει η δουλειά τους. Αυτες οι "συμμαχίες" έχουν λερώσει τον τόπο μας, και δεν ξέρω πως θα καταφέρουμε να καθαρίσει. Η νομιμότης των ολίγω, δεν αποτελεί, δυστυχώς, παράδειγμα προς μίμηση των πολλών. Όσο βλέπουν, μαλιστα, οι λίγοι εναπομείναντες τίμιοι, ότι η κρατική διαφθορά και ανικανότητα σχεδόν σπρώχνουν τον έντιμο άνθρωπο στην παρανομία, κάποια στιγμή ενδίδει και αυτός, και αυθαιρετεί.
Όπως και νάχει, η "νομιμοποιηση" μιας παρανομίας δεν νομίζω ότι ειναι τρόπος. Θα αποφέρει χρήματα, αλλά δεν βλέπω με ποιόν τρόπο θα επιτύχει την αλλαγή της νοοτροπίας μας που, ένας Θεός ξέρει από πότε ρέπει πρός το πλάγιο, και αποστρέφεται το ίσιο. Οι πραγματιστές λένε ότι ζουμε σε δύσκολη περίοδο, και πρέπει, ως εκ τούτου, να βάλουμε (κι άλλο) νερό στο κρασί μας, και να κλείσουμε αυτό το άσχημο κεφάλαιο με αυτόν τον άσχημο, προσβλητικό τρόπο. Ας το κάνουν, χωρίς, τουλάχιστον, να ζητούν και κατανόηση από την υπόλοιπη κοινωνία. Δεν θα την έχουν. Γιατί αυτή η "υπόλοιπη κοινωνία", κάθε φορά που θα περνά από ένα τέτοιο κτίσμα, θα σκύβει το κεφάλι της από ντροπή, καί πάντα θα απορεί "πως μπορώ εγω να ζώ στον ίδιο τόπο με τέτοιους ανθρωπους;". Ενοοώντας, και αυτούς που τα έκτισαν, και αυτούς που τους επέτρεψαν να τα κτίσουν.
Θα πείτε: Αρκεί αυτή η "αντίσταση"; Αρκεί απλώς να θυμώνεις, να αποδοκιμάζεις, να στενοχωριεσαι, και να λές μέσα σου "όχι, θα αντέξω, δεν θα γίνω εγω σαν και αυτούς;". Εάν με ρωτάτε προσωπικά, η απάντησή μου είναι εύκολη, άν και επίπονη. Ναί, ανεπιφύλακτα ναί. Αρκεί. Διότι αυτός που πραγμαικά αντιστέκεται έτσι, αρνούμενος να ακολουθήσει τους πολλούς, θα επηρρεάσει με τη στάση του κάποιους ανθρωπους κοντά του, και ίσως μεγαλώσει κάποια στιγμή αυτός ο εκτός διαφθοράς κύκλος. Ισχυρίζομαι όμως ταυτόχρονα, ότι ή αντίσταση στη λογική των αυθαιρέτων, των κάθε λογής αυθαιρέτων, όπως και στην εκ των υστέρων νομιμοποίησή τους δεν ειναι, όπως φαντάζονται πολλοί, "παθητική". Όσο θα αποκαλύπτεται και θα καταδικάζεται η παρανομία (και δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πιά άπειροι τρόποι για να γίνει αυτό), τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η ζωή όσων παρανομούν. Η αποσιωπηση της αλήθειας είναι ο καλύτερός τους σύμμαχος. Η αποκάλυψή της, ο χειρότερός τους εφιάλτης. Ας χάσουν, λοιπόν, λίγον από τον μακάριο ύπνο τους. Έστω και άν κοιμούνται σε δωμάτια με θέα το δάσος η την παραλία που δεν ειχαν το δικαίωμα να κατακτήσουν.
ΥΓ: Απαραίτητη προυπόθεση για να πετύχει αυτή η "αντίσταση", είναι η αποκάλυψη της αλήθειας να βασίζεται σε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις. Από εκεί καί υστερα, άς κάνουν και οι εισαγγελείς τη δουλειά τους. Αλλά, ακόμα και άν δεν την κάνουν (γιατί έχουμε ΚΑΙ τέτοιο πρόβλημα στην Ελλάδα), ο εφιάλτης θα είναι εκεί, να μήν αφήνει τους παρανομούντες, ακόμα και τους πιο χοντρόπετσους, στην ησυχία τους.
No comments:
Post a Comment