... "τελικά, δεν αγαπά κανείς αυτόν τον τόπο, κ. Μιχαηλίδη;"

Σαν σήμερα το 1955, έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους, εδω στην Ελλάδα, το νεορεαλιστικό δράμα του Νίκου Κούνδουρου "Μαγική Πόλη", με πρωταγωνιστές τους: Γιώργο Φούντα, Θανάση Βέγγο, Μάνο Κατράκη, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Μίμη Φωτόπουλο και Στέφανο Στρατηγό. Τη μουσική έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις. Και τα τραγούδια ερμήνευσαν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Νίκη Καμπά, ή Έλσα Μαργαρίτη και ο Λάκης Παππάς.

Σήμερα, καθε άλλο παρά μαγική ειναι η πόλη μας. Μία τάξη εργαζομένων, οπως συμβαινει πάντα σ' αυτόν τον δύσμοιρο τόπο, προκειμένου να υπερασπιστει τα συμφέροντά της (που τα λένε και "κεκτημένα", αλλά ίσως να ηταν σωστότερο εάν τα ονόμαζαν "χαρισμένα"), έχει κλείσει από νωρίς το πρωί σήμερα κάθε πρόσβαση από και προς το Αεροδρόμιο Βενιζέλος και το Λιμάνι του Πειραιά. Δηλαδή άν έχεις κανονίσει να πετάξεις σημερα κάπου, για σημαντική δουλειά η για μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση στο εξωτερικό (τυχάινει να ξέρω και τέτοια περίπτωση δικού μου ανθρώπου), ή ακόμα να πλευσεις προς ένα νησί μας για ολογοήμερες διακοπές (που έτσι κι αλλιώς φέτος ειναι πολύ δύσκολες), "όχι, δεν θα πας πουθενά", γιατί έτσι αποφάσισαν οι ταξιτζήδες που απαιτούν να μήν ανοιξει το επάγγελμά τους. 

Αυτό που ο Ελληνας ταξιτζής μπορει να κάνει σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαική χώρα, δηλαδή να βγάλει άδεια ταξί και να εργαστει ελεύθερα (εφ' όσον, εννοείται πληροί τις προυποθέσεις που θετει η κάθε χώρα, και που δεν έχουν καμμία σχέση με χορήγηση επιλεκτικών αδειών, αλλά μόνο με το πως πρέπει να οδηγας, πως να συμπεριφέρεσαι στους πελάτες, πως να προσφέρεις πρωτες βοηθειες, πως να ξέρεις κάθε νοσοκομείο, κάθε θέατρο, κάθε ξενοδοχείο, κάθε πρεσβεία, κάθε δρόμο της πολης), δεν θέλει να το επιτρέψει στην Ελλάδα για κανέναν άλλον. Και έτσι, καταντήσαμε να έχουμε ταξι που οδηγούνται από ανθρωπους που δεν θα έπρεπε να σωφάρουν αυτοκίνητο, που δεν έχουν τις βασικές γνωσεις για αυτήν την απαιτητική, δύσκολη και σίγουρα σημαντική δουλειά.

Εχω έναν φίλο ταξιτζή. Από αυτούς που τιμούν το επάγγελμα. Ξέρει ότι η απελευθέρωση του επαγγέλματος θα δυσκολέψει τα ήδη δυσκολα πράγματα. Ξέρει, όμως, ότι όποιος είναι άξιος, δεν χάνεται. Προκόβει. "Ακόμα και σε έναν κλάδο Χρηστο", μου λέει, "που άμα δεν κλέψεις, πολύ δύσκολα βγαινει το μεροκάματο".

Και σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει ούτε ένας ταξιτζής που να μην ξέρει ότι αυτό που λέει ο φίλος μου ο Τ., είναι απολύτως αληθές. Οι περισσότεροι το εφαρμόζουν κιόλας...

Ενας ακροατής, τώρα στο Τρίτο, καθως τρεχει η εκπομπή, και ακουγοντας το υπέροχο αντάτζιο για έγχορδα του Μπάρμπερ γράφω αυτό το θυμωμένο σημείωμα, τηλεφώνησε και πρότεινε: "Οταν τελιεώσουν οι ταξιτζήδες την απεργία τους, να ξεκινήσουμε εμείς τη δική μας". Δηλαδή, κ. Δημητρίου, τον ρώτησα;

"Δηλαδή να μήν πάρει ούτε ένας πολίτης ταξί για μία εβδομάδα. Να χρησιμοποιήσουμε δημόσιες συγκοινωνίες. Ο ένας, με το ΙΧ του να εξυπηρετήσει τον άλλον. Να μήν κάνουν οι ταξιτζηδες ουτε μία κουρσα". Που φτασαμε, αληθεια. Σε μια περίοδο που θα περίμενε κάποιος να ειμαστε ενωμένοι, να στρεφόμαστε ο ε΄νας εναντίον του άλλου, διότι ο καθενας κοιτάει μονο το δικό του χωράφι.

Μία ακράτρια, που πάντοτε μου παρουσιάζεται ως "η γηραιά κυρία", και γελάει με τη ψυχή της, έκλαιγε σημερα καθως μου έλεγε στο τηλέφωνο:

"Κυριε Μιχαηλιδη, μ επηρε τωρα από το λιμάνι του Πειραιά η κόρη μου, που ειναι ξεναγής, και βρίσκεται εκεί, στον ήλιο, επί ωρες, με εκατοντάδες ξένους τουρίστες που κατέπλευσαν από τα νησιά με κρουαζιερόπλοιο, και περιμένουν να επιβιβαστουν σε πουλμαν για να επισκεφθούν το Μουσείο της Ακρόπολης και τον Παρθενώνα. Δεν αγαπά κανείς αυτόν τον τόπο, κ. Μιχαηλίδη;"