Συγκινήθηκα!

Συγκινήθηκα πολύ, μέχρι που δάκρυσα κιόλας, παρακολουθώντας στην ΕΤ1 την τελετή απονομής των χρυσών μεταλλίων στα κορίτσια από την Ελλάδα που κατέκτησαν, στη Σαγκάι, την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο υδατοσφαίρισης ( water polo), νικώντας την ικοδέσποινα της διοργάνωσης, Κίνα, με 9-8.

Συγκινήθηκα, κατ' αρχάς, γιατί γεύτηκα χαρά. Και φαίνεται πως το συναίσθημα αυτό, έχοντας καιρό να φανερωθεί (τί να σου κάνει κι αυτό, η μία κακή είδηση μετα την άλλη;), δεν άντεξε αυτό το ωραίο, απρόσμενο φώς που μπήκε από τις γρίλιες μας.

Συγκινήθηκα, γιατί όσο και να είμαι και εγώ θυμωμένος με την Ελλάδα, όσο κι άν λέω "δεν είναι τόπος αυτός", και να εκνευρίζομαι με πρόσωπα και καταστάσεις, διαρκώς, κάθε μέρα, φαίνεται πως κάτι μέσα μου λαχταρούσε να δεί κάποιον (εν προκειμένω, αυτά τα κορίτσια), αυτήν ακριβώς την πληγωμένη, την κατακερματισμένη Ελλάδα, σε εποχές που όλοι την κακίζουμε, όλοι της δίνουμε και μιάν ακόμη σπρωξιά να πέσει στον γκρεμό, να την περιποιηθεί με στοργή, να αλείψει τις πληγές της με βάλσαμο, λίγο έστω. Να την ανεβάσει.

Συγκινήθηκα, γιατί είδα στα πρόσωπα των κοριτσιών αυτών, τη στιγμή της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, να υπάρχει χαρά. Χαρά που την άξιζαν. Όχι γιατί κέρδισαν το "μεγαθήριο". Ούτε γιατί, τάχα, έκαναν "όλον τον κόσμο να παραμιλά", ή "να υποκλίνεται", όπως πάντα μας βολεύει να πιστεύουμε. Απλώς, ηταν χαρούμενα, γιατί ένοιωσαν "μέλη μιας σφιχτής οικογένειας", δηλαδή μιας ομάδας, είδαν ότι, ώς τέτοια, οικογένεια/ομάδα, καί καλά περασαν, καί καλό αποτέλεσμα έφεραν, καί κατάλαβαν τότε, ίσως, ότι τελικά, ή ζωή δεν είναι τόσο χάλια.

Συγκινήθηκα, γιατί η επιτυχία αυτή ήρθε σε στιγμή που έχουμε μπεί σε σταθερό μηχανισμό υποδοχής της αναμενόμενης, επόμενης αποτυχίας. Κι είν' ωραίο, καμμιά φορά, να ανατρέπονται οι προβλέψεις. Φαντάστηκα, φερ ειπείν, τους Moody's να είχαν υποβαθμίσει και εδώ την ... υδατοσφαιρική μας ικανότητα, και να προέβλεπαν "χρεωκοπία της ομάδας". Εντάξει! Ας φάνε και μιά ωραία διάψευση, του γλυκού νερού. Δεν πειράζει...

Συγκινήθηκα, γιατί μας έδειξαν τα κορίτσια αυτά, μαζί και με τον συμπαθέστατο και, ως φαίνεται, πολύ ικανό προπονητή τους κ. Γιώργο Μορφέση, ότι ακόμα κι άν είσαι χρεωκοπημένος, μπορείς να ανασυντάξεις αλλιώς τις δυνάμεις σου, να εντείνεις ακόμα πιο πολύ τις προσπάθειές σου, και να πετύχεις λαμπρά αποτελέσματα. θαύματα, ωραία θαύματα, μπορεί να γίνουν και χωρίς πολλά λεφτά, χωρίς φανταχτερές δημόσιες σχέσεις, χωρίς πομπώδεις τελάληδες, χωρίς μεγαλεπίβολα, και συχνότατα απραγματοποιητα σχέδια.

(Αυτό ήταν, τόσα χρόνια, ένας από τα μεγάλύτερα, ίσως, προβλήματα της Ελλάδας: πίστευε ότι ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' όσο θα μπορουσε ποτέ να είναι!)

Συγκινήθηκα, γιατί ένοιωσα πως είναι πολύ όμορφο τελικά, όταν και μόνο τό άκουσμα του ονόματος της χώρας σου κάνει όλους, δικούς και ξένους, να δυσανασχετούν, να έρχεται το "απ' τα κόκκαλα βγαλμένη", ως ωραία, καλοδεχούμενη έκπληξη. Και να αναγκάζει και σένανε, να σφίξεις τη γροθιά σου, μόνος στο δωμάτιο, και ν' αναφωνήσεις "yes!".

Χίλια μπράβο, πραγματικά, κορίτσια. Καί, "ευχαριστώ". Έστω για, ή μάλλον, κυρίως για, αυτό το υπέροχο "λίγο", που χθες μας δώσατε.