 |
| «Δεν υπήρχε περίπτωση ο Ανδρέας (φωτογραφία) να εγκατέλειπε το στρατόπεδό του», μας λέει ο φίλος του Δημήτρης Σπυριδάκης. |
«Το περίμενα», είπε η Μαρία σε μια φίλη της, όταν εκείνη της τηλεφώνησε μόλις μαθεύτηκαν τα άσχημα νέα. Ηταν ξημερώματα Δευτέρας, 11 Ιουλίου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ειδοποιήθηκε ο Ανδρέας από ναύτες του στη βάση, ότι φωτιά ξέσπασε «εκεί που είναι τα κιβώτια». Ντύθηκε «στη στιγμή», είπε στη γυναίκα του «μην ανησυχείς, θα τη σβήσουμε», και έφυγε.
Καθ' οδόν, πήρε τηλέφωνο το αρχηγείο της πυροσβεστικής και ζήτησε να σταλούν επειγόντως τα πυροσβεστικά ελικόπτερα για να βοηθήσουν στην κατάσβεση της φωτιάς. Ελικόπτερα δεν ήρθαν. Κι όταν έφτασε στη βάση ο διοικητής, έδωσε αμέσως εντολή να απομακρυνθούν σχεδόν όλοι οι ναύτες του, 70 τον αριθμό, μη τυχόν και γίνει η έκρηξη αμέσως. Στο μεταξύ ο ίδιος, μαζί με λίγους άνδρες του της Εθνικής Φρουράς που έμειναν εκεί ως «μονάδα ασφαλείας», αλλά και μερικούς πυροσβέστες που είχαν καταφθάσει, προσπαθούσε να περιορίσει τη φωτιά με μάνικες!
Κάποια στιγμή, διαισθανόμενος προφανώς το μάταιο της προσπάθειάς του, αλλά και τον κίνδυνο από στιγμή σε στιγμή να τιναχτεί το σύμπαν στον αέρα, είπε στον Κυριάκο Ποχάνη, διοικητή των σκαφών του ναυτικού, να ξαναπάρει το αρχηγείο για να έρθουν τα ελικόπτερα. Ο Ποχάνης, που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν μαζί του, κατέβηκε στο υπόγειο ενός διπλανού κτιρίου για να πάρει τηλέφωνο. Εκεί, άκουσε και αισθάνθηκε την τρομακτική έκρηξη. Κι όταν συνήλθε και μπόρεσε να βγει έξω, αντίκρισε με φρίκη «τον φοβερό όλεθρο».
Ο Δημήτρης Σπυριδάκης είναι φίλος του Ιωαννίδη. Γεννήθηκαν και οι δύο το 1958, και κατάγονται από την Αμμόχωστο, τουρκοκρατούμενη από το 1974, και ερημωμένη σήμερα. Πόλη των φαντασμάτων, όπως τη λένε. Υπηρέτησαν μαζί στην επίλεκτη μονάδα των υποβρυχίων καταστροφών. Ετος 1976, ολάνοιχτες, ακόμα, οι πληγές του πολέμου. Ηξερε τον Ανδρέα σαν ανοικτό βιβλίο. Και έχει αμέσως την εξήγηση στην απορία μου, γιατί ο Ανδρέας, αφού έβλεπε τον κίνδυνο, και ήξερε τι μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση ανατίναξης, έμεινε εκεί, μαζί με μερικούς ναύτες του, και προσπαθούσε να σβήσει τη φωτιά με μάνικες, θέτοντας σε κίνδυνο και τη δική του ζωή και τη ζωή άλλων.
«Με τις στρατιωτικές γνώσεις που διέθετε, αλλά και με το υψηλό αίσθημα ευθύνης που είχε, ήταν σε θέση να ξέρει ότι εάν γινόταν η έκρηξη, οι συνέπειές της μπορεί να ήταν ολέθριες. Υπήρχαν κατοικημένες περιοχές σε πολύ κοντινή απόσταση. Μπορεί να κινδύνευαν χιλιάδες ανυποψίαστοι πολίτες. Δεν υπήρχε περίπτωση ο Ανδρέας να εγκατέλειπε το στρατόπεδό του».
Είναι γνωστό πια ότι ο διοικητής της βάσης είχε «ενοχλήσει» πολλές φορές τόσο τη στρατιωτική όσο και την πολιτική ηγεσία της Κύπρου, να ασχοληθούν στα σοβαρά με αυτά «τα καταραμένα εμπορευματοκιβώτια», όπως ακούσαμε τον πατέρα του, Νίκο Ιωαννίδη, να τα αποκαλεί, τη μέρα της κηδείας του γιου του στη Λεμεσό. Οχι μόνο αγνόησαν τις εκκλήσεις και τις προειδοποιήσεις του, μια από τις οποίες μιλούσε για «απρόβλεπτες συνέπειες», αλλά αντιμετωπίστηκαν με απίστευτη αφέλεια και αλαζονεία από τον, ήδη παραιτηθέντα υπουργό Αμυνας, Κώστα Παπακώστα, ο οποίος όταν του ετέθη το ερώτημα «τι γίνεται με εκείνα τα κοντέινερ;» πριν από λίγο καιρό, ανενδοίαστα δήλωνε στα τηλεοπτικά συνεργεία ότι είναι τόσο ασφαλή, «που θα μπορούσαμε να τα τοποθετήσουμε ακόμα και σε κατοικημένες περιοχές». Ευτυχώς που η «θεωρητική σιγουριά» του υπουργού της κυβέρνησης Χριστόφια δεν μετατράπηκε και σε πράξη...
Ο πατέρας του διοικητή της ναυτικής βάσης, που για τους απλούς Κυπρίους είναι κιόλας «ένας σύγχρονος ήρωας», Νίκος Ιωαννίδης, πρώην αστυνομικός, είπε στη κηδεία του γιου του ότι, απογοητευμένος ο Ανδρέας από το γεγονός ότι οι αρχές αγνοούσαν τις συνεχείς, έγγραφες, προειδοποιήσεις και εκκλήσεις του, «είχε πάρει την απόφαση, εάν δεν γίνει κάτι ώς την άλλη εβδομάδα, να υποβάλει την παραίτησή του».
Ο Ανδρέας Ιωαννίδης ήταν γεννημένος, θαρρείς, για τον στρατό. Ισως και να 'παιξε ρόλο σ' αυτό και η αβάσταχτη δοκιμασία της προσφυγιάς. Από την ημέρα που αναγκάστηκε, με την οικογένειά του, να φύγει από την αγαπημένη του Αμμόχωστο και να βρει καινούριο «καταφύγιο» στη Λεμεσό, «κάθε μέρα που ξημέρωνε, είχε την ελπίδα ότι η πατρίδα θα ελευθερωθεί», μας είπε άλλος φίλος του, με τον οποίο επίσης υπηρέτησαν μαζί στους βατραχανθρώπους.
Ξεκίνησαν 86 άτομα την εκπαίδευση. Μόλις 13 την ολοκλήρωσαν. Ο Ανδρέας ξεχώριζε. Ο διοικητής του, Θεοφανίδης Ντάνης, του πρότεινε να πάει στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, στην Ελλάδα, και να γίνει μόνιμος αξιωματικός. Ο νεαρός, τότε, στρατιώτης απεδέχθη, και πήρε τον δρόμο που έκτοτε θεωρούσε πεπρωμένο του.
«Είχε πάντοτε το στοιχείο της έγνοιας και της αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπό του. Ηταν πατριώτης, αλλά δεν θεωρούσε τον εαυτό του ιδιαίτερο ή ξεχωριστό από τους άλλους. Η Ελλάδα ήταν πάντα στην ψυχή του. Τον συγκινούσε η γλώσσα η ελληνική, η ιστορία της Ελλάδος, τα τραγούδια της. Τον πλήγωναν τα όσα λέγονταν και γράφονταν για την Ελλάδα, τώρα με την οικονομική κρίση», μας λέει ο φίλος του Δημήτρης Σπυριδάκης. Που θυμάται ακόμα ότι «ήταν και αυστηρός, είχε τις δικές του, απαράβατες αρχές, που τις ξέραμε και τις σεβόμασταν. Μια φορά, μαζί με άλλους δυο-τρεις κολλητούς, όταν πηγαίναμε έφεδροι στον στρατό, ένα μεσημέρι παρατυπήσαμε και βγήκαμε από το στρατόπεδο να φάμε σε ένα εστιατόριο δίπλα. Οταν το πήρε είδηση ο Ανδρέας, μας φώναξε και μας επέπληξε αυστηρά. Θα μπορούσαμε να τον παρεξηγήσουμε και να στενοχωρηθούμε. Ομως, ξέραμε πώς σκεφτόταν, και τον καταλαβαίναμε. Οταν ένας άλλος, τρίτος, δει τους κολλητούς του διοικητή να παρεκτρέπονται, είναι σαν να εκθέτουν και τον ίδιο».
Ενας άλλος φίλος του, που επίσης υπηρέτησαν μαζί στους βατραχανθρώπους, μας διηγήθηκε ένα περιστατικό κατά το οποίο, πριν από μερικά χρόνια, όταν ο γιος του επρόκειτο να καταταγεί στον στρατό, είπε στον Ανδρέα να τον βάλει στο ναυτικό, ώστε να έχει την εύνοιά του. «Ο Ανδρέας μου είπε "όχι φίλε, το ξέρεις ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό", και ενώ υπό άλλες περιστάσεις μπορεί και να παρεξηγιόμουν, δεν είπα κουβέντα, γιατί κατάλαβα ότι έχει δίκιο. Μακάρι να υπήρχαν πολλοί σαν και αυτόν. Θα ήταν καλύτερος ο κόσμος μας».
*Είναι μέρες τώρα που όλη η Κύπρος μιλάει για «έναν ήρωα στρατιώτη». Συμβαίνει και κάτι άλλο, πρωτοφανές για το νησί. Πρώτη φορά ύστερα από χρόνια, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, αυθόρμητα και ακομμάτιστα, για να εκδηλώσει την αποδοκιμασία του στους πολιτικούς, ιδίως στους κρατούντες τώρα, της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ. Η αυτοθυσία ενός αξιωματικού και η αφοσίωση των στρατιωτών του είναι στη μία μεριά της ζυγαριάς. Η ανικανότητα και αλαζονεία των πολιτικών βαραίνει την άλλη. Ο κόσμος θέλει πρότυπα με καθαρό πρόσωπο, που να θέτουν το συμφέρον των πολλών πάνω από το δικό τους. Πάνω και από την ίδια τους τη ζωή. Οπως έκανε «ο καλός στρατιώτης Ανδρέας Ιωαννίδης».
ΥΓ.: Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" της 17.07.2011, στη σελίδα "Ανθρωπων Εργα & Ημέρες" που γράφει ο υποφαινόμενος Χ.Μ.
No comments:
Post a Comment