ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ...

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, καλημέρα σας.

Εδώ είμαστε! Πάντα. Στη "συχνότητα" του filofteroFM, ό,τι συλλέγεται από σκόρπια φύλλα σκέψης, και μουσικής.

Τώρα, όλοι φωνάζουν. Όλοι γράφουν.
Εγω, θα κρατήσω μιαν απόσταση από τον θόρυβο. Δεν τον αντέχω. Το δίκαιο εύκολα μπλέκεται με την καπηλεία, και με αποκαρδιώνει. Αυτός με τη σηκωμένη γροθιά, δεν μπορει τώρα να εκβιάζει τη συγκίνησή μου επαναλαμβάνοντας χυδαία ότι "κλείσανε την ΕΡΤ του Χατζιδάκι", όταν όλοι ξέρουν ότι τον Χατζιδάκι τον "έφαγαν" μέσα από την ΕΡΤ, οι γνωστοί. Όχι έξω.

 

O σπουδαιος Γάλλος μουσικός Ρενέ Ομπρί, όταν βρεθηκε στην Ελλάδα πριν από περίπου 3 χρόνια για μια συναυλία, είχε πεί ότι εκείνο που τον συνδέει βαθιά με τον Μάνο Χατζιδάκι, "είναι η πεντακάθαρη ειλικρίνεια της μουσικής του".

Το βραδυ χθες, άκουγα όσα από τα Σχόλια του Τρίτου μπόρεσα να φυλάξω από εκείνην την εποχή, προς τα τέλη της 10ετίας του '70, που αποσυρόμασταν όλοι από κάθε ενασχόληση, για "ν' ακούσουμε Μάνο".

Στάθηκα στο "Απεργίες, Στασεις και Ανατάσεις", πού έχω και σε έντυπη μορφή, και που αργότερα θα καθήσω να αντιγραψω εδω. Απομονώνω, επί του παρόντος, την 1η πράγραφο:

"Μιά κόρη ορφανή διεμαρτυρήθη, απήργησεν. Επί πολλές ημέες δεν παρεδόθη εις εραστήν, δεν έφαγεν, δεν ήπιε, δεν κοιμήθηκε. Και το αποτέλεσμα, αντάξιο ενός πανελληνίου συλλόγου, συνδικαλιστικού. Έπαιξεν εις το πιάνο μια βαρκαρόλα ελληνικής κατασκευής, συνθέτου οργανωμένου εις σωματείον, τετράκις εφτερνίσθη κι έπειτα ελιποθύμισεν πίπτουσα εις το δάπεδον. Την ώρα δεν που ελιποθύμει, ανεφώνησεν: Ζήτω η Πατρίς!"
 

Από την "Εποχή της Μελισσάνθης", η Μαρία Φαραντούρη στη "Λησμονημένη".

Ειλικρινά, δεν βρίσκω λόγια να ευχαριστήσω όλους και όλες που μου γράφουν, μου τηλεφωνουν, για να μου πουν δυο καλά λόγια για τις ραδιοφωνικές μέρες που περάσαμε μαζί, στον Σκάι, στον Σταθμό, στον Δίεση, στον Αντέννα, στο Τρίτο, στο Δεύτερο, και να μου φυτέψουν την μικρή ελπίδα ότι θα συναντηθούμε ξανά.

Το blog, όσο φαντασία και εάν επιστρατεύσω, το ξέρω ότι δεν μπορει να αντικαταστησει το "πραγματικό ραδιόφωνο". Ακόμα και το webradio, που ετοιμάζεται αλλά δεν θέλω να βγει εάν δεν είναι αυτό που επιθυμώ να είναι, έχει τους περιορισμούς του. Είμαι χαρούμενος, εντούτοις, που μερικοί άνθρωποι, 5-6 μη φανταστείτε περισσότερους, επιτρέποντάς μου την επιμονή να τους αλλάξω συνήθειες "τωρα στην τρίτη ηλικία, παίδί μου;", όπως μου έλεγαν με χαριτωμένο παράπονο, κατάφεραν να μπουν στο κομπιούτερ και, μόνοι τους πιά, να βρίσκουν μερικές διευθύνσεις, να στέλνουν ένα μέιλ, και να ακούν τις μουσικές και τα τραγούδια που ανεβάζουμε εδώ.

Κυρία Δήμητρα, Πόπη, κύριε Μερακλή (όνομα και πράγμα!), κυρία Φωτεινή, σας λατρεύω...

ΥΓ: Ετοιμαστειτε σε λίγο να σας προσηλυτίσω και στο Twitter!

Ελάτε να χορέψουμε τώρα....
 

"Κύριε Μιχαηλίδη

Είναι ήδη 10:00 π.μ. και με θλίβει το γεγονός ότι δεν θα μου κάνετε σήμερα παρέα. Με θλίβει που από το πρωινό μου ξεκίνημα σήμερα έλειπε το σήμα του Β΄ προγράμματος. Με θλίβει πολύ που εγώ και τα παιδιά μου ζούμε τέτοια ιστορικά γεγονότα.

Είθε να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή και να συνειδητοποιήσουμε πως όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ήταν απλώς ένας εφιάλτης.

Είθε να βρούμε τους ρυθμούς της καθημερινότητας που έχει παρέλθει και τείνουμε να ξεχάσουμε.

Είθε να ξαναβρούμε την όαση της εκπομπής σας μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα και η ψυχή να πλημμυρίσει από εφορία.

Είθε να είναι όλοι γύρω μου ευτυχισμένοι για να μπορώ να νιώσω και ΄γω ευτυχία.

Σας ευχαριστώ προσωπικά για την τόσο ευγενική ψυχή που προβάλατε στις εκπομπές σας, για το ήθος και για τις αξίες σας.

Σας ευχαριστώ για τις τόσο Ανθρώπινες ιστορίες σας.

Σας ευχαριστώ για όσα μου χαρίσατε ακούγοντάς σας.

Εσείς, η οικογένειά σας και όσοι αγαπάτε και νοιάζεστε ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!

Με απεριόριστη εκτίμηση

Ζωή Μιχαήλ, απο τη Δραμα".

 

Τι άλλο να πω;