Sunday, June 30, 2013

Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ

Εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Βαλαβάνη στην χθεσινή, 29.06.2013, "Καθημερινή", για τον Έλληνα μπασκετομπολίστα, νιγηριανής καταγωγής, Γιάννη Αντετοκούνμπο, 18, (γεννημένος στην Αθήνα από Νιγηριανούς γονείς), ο οποίος επελέγη να αγωνιστεί από την επόμενη σεζόν στο NBA, στην Αμερική, σο κουρφαίου πρωτάθλημα καλαθόσφαιρας στον κόσμο.

Η ιστορία αυτού του παιδιού και της οικογένειάς του,  θα μπορούσε να ήταν, εκτός από κινηματογραφική ταινία, και μάθημα προς όλους μας για το πως ένα παιδί, ζώντας σε μία κοινωνία που δεν είναι εύκολη, αλλά έχει τα φωτεινά της πρόσωπα, καταφέρνει όχι μόνο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αλλά αυτήν την "δύσκολη χώρα", την Ελλάδα, να την βάλει στη καρδιά του και να την αγαπήσει.



Η αστείρευτη θέληση για επιβίωση, η υπομονή στην αφομοίωση της ελληνικής κοινωνίας και η μεγάλη βοήθεια που δόθηκε στη διαπαιδαγώγησή του από πληθώρα ανθρώπων της διπλανής πόρτας, οδήγησαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σε μια από τις υψηλότερες θέσεις της εισόδου του στο ΝΒΑ.

Από την Α2 κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ και τον Φιλαθλητικό, στον οποίο έπαιξε τα τρία τελευταία χρόνια, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο χαμογελά συνεχώς από χθες, φορώντας το καπελάκι των Μιλγουόκι Μπακς, οι οποίοι τον επέλεξαν στο νούμερο 15 του φετινού ντραφτ του ΝΒΑ.

Εχοντας πάντα μεγάλη ταπεινοφροσύνη και ακούραστη διάθεση για να παίξει μπάσκετ, όπως και ο αδελφός του, Θανάσης, ο 18χρονος Γιάννης, πέτυχε αφενός ένα αξιοζήλευτο ρεκόρ, αφού βρίσκεται στην πρώτη θέση της λίστας όλων των Ελλήνων παικτών, που έχουν επιλεγεί στο ετήσιο ντραφτ του ΝΒΑ και αφετέρου θα σφίξει το χέρι των άσων των Μιλγουόκι Μπακς, Μπράντον Τζένιγκς και Λάρι Σάντερς. Η νέα ομάδα του δεν απέκτησε μόνο τα δικαιώματά του, αλλά θα του δώσει άμεσα την ευκαιρία να παίξει μπάσκετ, έστω και για λίγα λεπτά, στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου και ήδη ο Γιάννης ζήτησε τη φανέλα με το νούμερο 34. Οταν χθες τα ξημερώματα άκουσε το όνομά του, ο Γιάννης ήταν ήδη προετοιμασμένος κατάλληλα για να τιμήσει τη χώρα που τον έκανε πολίτη της, ύστερα από μεγάλη προσπάθεια που είχε καταβληθεί από την πολιτεία, την ομοσπονδία μπάσκετ και την οικογένειά του. Ξεδίπλωσε την ελληνική σημαία και τη σήκωσε πάνω από τους ώμους του, δηλώνοντας περήφανος ότι δοξάζει την πατρίδα στην οποία γεννήθηκε μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του, Θανάση και τους μικρότερους Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο, ενώ στην Αγγλία, ο πρωτότοκος γιος Φράνσις ασχολείται με το ποδόσφαιρο.

Μέλος αυτής της εφταμελούς οικογένειας μεταναστών από τη Νιγηρία, ο Γιάννης ξεχώρισε για την αγωνιστικότητά του στη ζωή, πριν ακόμα πιάσει στα χέρια του την μπάλα του μπάσκετ. Ηταν μαθητής στο αθλητικό Λύκειο του Αιγάλεω και επειδή του άρεσαν τα ελληνικά και μπορούσε να μιλήσει πολύ καθαρά, κατάφερνε να εξαντλεί σχεδόν, όλα τα εμπορεύματα που είχε ως πλανόδιος πωλητής. Ο καλός χαρακτήρας του και το μόνιμο χαμόγελο αισιοδοξίας που είχε «ζωγραφισμένο» στο πρόσωπο του, αποτελούσαν την καλύτερη... ταυτότητα για τους αστυνομικούς που τον γνώριζαν πολύ καλά στα Σεπόλια και τον άφηναν να παλεύει καθημερινά για τα προς το ζην.

Στον δύσκολο δρόμο ανάθρεψης των πέντε αγοριών, η οικογένεια Αντετοκούνμπο, είχε τη συμπαράσταση Ελλήνων φίλων, όπως η φιλολόγος-ηθοποιός Μαριέττα Σγουρδαίου, που αποκαλείται και ως «δεύτερη μαμά» από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Και γι’ αυτόν τον λόγο, όσο εκτυφλωτική κι αν είναι δόξα που θα απολαύσει ο 18χρονος παίκτης στο Μιλγουόκι και στο ΝΒΑ, δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ όσους τον βοήθησαν στα δύσκολα χρόνια επιβίωσης και αναγνώρισης στην Ελλάδα.

Ιδιαιτέρως κολακευτικά λόγια έγραψαν για τον ύψους 2.07 μ. φόργουορντ και οι New York Times σε δημοσίευμά τους λίγες ώρες πριν από τη διεξαγωγή του ντραφτ. Σε ειδικό αφιέρωμα στον Ελληνα «μαέστρο», όπως τον αποκαλούν, προβλέπουν ότι το ΝΒΑ θα νιώσει ευτυχές που ρίσκαρε σε μια μυστηριώδη προοπτική, όπως ο παίκτης «που μάλλον θα τον προφέρουν λανθασμένα».

No comments:

Post a Comment

Έκλαιγα όλη νύχτα!...

  ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Από έναν δάσκαλο, που πριν από αρκετούς μήνες μου έστειλε ένα μέϊλ.   Δεν θέλω να πω το όνομά του, γιατί ζούμε μέρες αδ...